₊ Μητροπολίτου Μελετίου

ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ

Ήταν άρρωστος βαριά. Στο νοσοκομείο. Και έγινε καλά. Και επήρε «εξιτήριο», δηλ. άδεια να φύγει!

Ερωτάει τον ιατρό:

-Γιατρέ μου, το χαρτί αυτό λέει, ότι έγινα πια καλά; ότι δεν έχω τίποτε πια;

Απάντησε ο ιατρός:

-Άκου να σου ειπώ: Πλήρης θεραπεία δεν γίνεται ποτέ. Μετά από αρρώστια βαρεία, πάντοτε «κάτι» μένει. Απλά πρέπει να λέμε ότι «βελτιώθηκε» η κατάσταση! Τίποτε περισσότερο!

Κάτι ανάλογο φαντάζονται μερικοί, ότι ισχύει και προκειμένου για τον Χριστό. Ότι ήλθε να «βελτιώσει» κάπως την ζωή μας. Αυτό όμως είναι λάθος. Βασικό λάθος. Ο Χριστός ήλθε ιατρός και θεραπευτής των ψυχών Και των σωμάτων μας. Σε τέλειο βαθμό. Με τα μέσα πού μας προσφέρει, έχομε την δυνατότητα να αποκτήσομε υγεία ψυχής καλύτερη από εκείνη, πού είχε ο Αδάμ πριν την πτώση. Μας δίνει τελεία ίαση και υγεία.

Διαβάζαμε στο Ευαγγέλιο:

Ένας τυφλός καθόταν στην άκρη του δρόμου και ζητούσε ελεημοσύνη. Και να, περνάει ο Χριστός. Ο τυφλός το άκουσε. Και το πρώτο θαύμα έγινε. Ο τυφλός, επίστευσε στον Χριστό. Με πίστη ολόψυχη. Με την χάρη και τον φωτισμό του Θεού. Αλλά και με την δική του προθυμία.

Και να, ξεπετάχθηκε ο τυφλός και στάθηκε μπροστά σε Εκείνον πού περνούσε. Και τον παρακάλεσε να ρίξει μια ματιά σπλαγχνική στο χάλι του.

Πάντοτε κάπως έτσι γίνεται.

Ο άρρωστος πρέπει να πάει στον γιατρό. Και εκεί να τον παρακαλέσει να τον ιδεί. Και ο ίδιος, να τον βοηθήσει να τον εξετάσει!

Το ίδιο έγινε και στην περίπτωση του τυφλού.

Τον είδε ο Χριστός. Ο ιατρός. Ο Θεραπευτής. Και τον ερώτησε:

-Τι θέλεις να κάμω για σένα;

-Κύριε, ίνα αναβλέψω! Να βλέπω, θέλω!

Και ο Κύριος συμφώνησε:

-Ανάβλεψον! Η πίστις σου σέσωκέ Σε.

Και ανάβλεψε παραχρήμα (=αυτοστιγμεί)!

Κάτι, το ανάλογο συμβαίνει κάθε φορά, πού άνθρωπος άρρωστος πηγαίνει κοντά στον Χριστό. Ο Χριστός μας εισακούει. Γεμάτος ευσπλαχνία και καλωσύνη.

Μα δεν αρκεί αυτό!

Ο τυφλός, αφού θεραπεύθηκε, «ηκολούθει» τον Χριστό, δοξάζων τον Θεό.

Και εμείς έχομε χρέος, το καλό πού μας κάνει ο Χριστός, και να το βάλωμε στην καρδιά μας, και να το λέμε.

Συ, αδελφέ, ψάχνεις να βρεις, τί καλό σου έχει κάμει ο Χριστός; Και, αφού το βρεις, το βάζεις στην καρδιά σου; Μη το αφήνεις να παραπέσει στην λησμονιά!

Είναι κρίμα!...

Δόξαζε τον Θεό. Και κήρυττε το.

ΥΓΙΗΣ, ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΗΣ

Σε κάποιο Μεξικάνικο χωριό ψαράδων, ένας αμερικανός επιχειρηματίας έκανε τις διακοπές του. Βλέπει εκεί ένα ντόπιο ψαρά να αρκείται σε μια μάλλον μικρή ψαριά. Τον ερωτά λοιπόν:

-Γιατί δεν κάθεσαι περισσότερο χρόνο στην θάλασσα, για να πιάσεις περισσότερα ψάρια;

-Προτιμώ, να ξοδεύω τον χρόνο μου, να παίζω με τα παιδιά μου, να συζητώ με την γυναίκα μου, και να διασκεδάζω με τους φίλους μου.

Ο αμερικανός συνεχίζει απτόητος.

-Αν εργαζόσουν περισσότερο, θα μπορούσες να αγοράσεις και μια δεύτερη βάρκα. Και σιγά-σιγά ένα ολόκληρο στόλο. Να φτιάξεις μια μεγάλη εταιρεία, να εγκατασταθείς στη Νέα Υόρκη Και να γίνεις πολύ πλούσιος!

-Και μετά; έρωτα ο ψαράς.

-Α, μετά ακολουθεί το καλύτερο! Μετά, αποσύρεσαι. Μετακινείσαι σ' ένα Μεξικάνικο ψαράδικο χωριό. Και περνάς ήσυχα και ωραία, με τα παιδιά σου, την γυναίκα σου, τους φίλους σου" (!!) (από άρθρο στο περιοδικό ΤΙΜΕΣ, 19-7-1999).

Ερώτησε με απορία ο "φτωχός" ψαράς:

-Και γιατί να μη συνεχίσω να ζω, όπως ζω αφού τελικά στο ίδιο θα χρειαστεί να γυρίσω;

Η ιστορία αύτη δείχνει, ότι ο σύγχρονος Homo oeconomicus (="οικονομικός άνθρωπος") δεν ξέρει, ούτε τί είναι η ευτυχία, ούτε πώς θα την αποκτήσει. Και μπλέκει σ' ένα φαύλο κύκλο αναζήτησης μιας ψευδώνυμης ευτυχίας.

Ο χριστιανός ξέρει ότι η απάντηση ευρίσκεται στα λόγια του Χριστού: "Ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, άλλ' επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού" (Ματθ. 4,4) Δηλαδή: ο άνθρωπος δεν ζει μόνον με ψωμί (=επίγεια αγαθά), αλλά πρώτα και κύρια με τον λόγο του Θεού. Αυτά ακριβώς τα λόγια αναφέρονται και στο παραπάνω άρθρο του ΤΙΜΕ.  

* * *

Συμπέρασμα:

Ο άνθρωπος χωρίς τον λόγο του Θεού δεν ξέρει τί γυρεύει, δεν ξέρει ούτε τί είναι χαρά, ούτε τι είναι ικανοποίηση, ούτε τί είναι ευτυχία.

Ο άνθρωπος χωρίς τον λόγο του Θεού είναι ένα λάθος, λάθος στην σκέψη, λάθος φυσικά και στην πράξη, λάθος σε όλα.

Πόσο πρέπει να αγαπάμε τον λόγο του Θεού!

Ποσό πρέπει να τον μελετάμε!...

Άρχμ. Ν.Κ.

(Απόσπασμα εκπομπής στον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος).

ΕΝΟΡΙΑ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

Με τις ποικίλες ενοριακές  δραστηριότητες δεν στοχεύουμε, ούτε να υποκαταστήσουμε κανένα "φορέα", ούτε να παραστήσουμε ένα ακόμη "φορέα" προσφοράς... κοινωνικών υπηρεσιών. Δεν πιστεύουμε, ότι με αυτές τις δραστηριότητες  εξαντλείται  το  χρέος  μας  και εκπληρώνεται ο σκοπός ύπαρξης της Εκκλησίας.

Οι δραστηριότητες της ενορίας έχουν ένα άλλο νόημα και περιεχόμενο.

Αν θέλετε να το εκφράσουμε κάπως παραστατικότερα, θα σας έλεγα να θυμηθούμε την κατάληξη της περίφημης ταινίας "ΜΕΤΑΝΟΙΑ" του Γεωργιανού σκηνοθέτη Αμπουλάντζε.

Είναι η ταινία πού θεωρήθηκε το σύμβολο της Περεστρόϊκα στο τέλος του '80 και μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Σοβιετικού κινηματογράφου.

Το έργο αναφέρεται στο γκρέμισμα μιας εκκλησίας. Και τελειώνει με μια ιδιαίτερα σημαντική σκηνή.

Παρουσιάζει μια σοφή από την πείρα της ζωής γερόντισσα, να ρωτάει κάποιον, δείχνοντας του τον δρόμο, πού οδηγούσε στην γκρεμισμένη πια εκκλησία:

— Αυτός ο δρόμος οδηγεί στην Εκκλησία;

Στην αρνητική του απάντηση η γεμάτη σύνεση γερόντισσα του λέει:

— Δρόμος πού δεν οδηγεί στην Εκκλησία τί χρειάζεται;

Έτσι κλείνει ο Αμπουλάντζε την περίφημη ταινία του. Με αυτό το συγκλονιστικό ερώτημα, πού η πείρα των πραγμάτων φανερώνει, ότι δεν είναι καθόλου υπερβολή, αλλά αληθινός ρεαλισμός.

Τέτοιος δρόμος, λοιπόν, αναγκαίος και απαραίτητος. Δρόμος πού οδηγεί στην Εκκλησία, πρέπει να είναι όλες οι δραστηριότητες της Ενορίας, δηλαδή δρόμος, πού διευκολύνει τον σύγχρονο μπερδεμένο άνθρωπο, να βρη μια άκρη μέσα από τις πολλές προκλήσεις και τα δελεάσματα του τάχα πολιτισμού της ευζωίας, της ευμάρειας και της κατανάλωσης, να αποτοξινωθεί από τα υποκατάστατα της ζωής και να πραγματώσει την όντως ζωή. Αυτό δεν γίνεται θεωρητικά, αλλά στην πράξη, με το να γίνει ο άνθρωπος συνειδητό μέλος του Σώματος της Εκκλησίας, να αποκτήσει έτσι πραγματική κοινωνία με τον Χριστό, πού διαβεβαίωσε:

Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή.

Εγώ ήλθον, ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσι.

Όλες οι δραστηριότητες της ενορίας στοχεύουν να αποτελέσουν τον τρόπο και την μέθοδο και τον δρόμο, για να οδηγηθεί ο άνθρωπος στην Εκκλησία. Στην κοινωνία αγάπης των προσώπων εν Χριστώ. Στην πληρότητα της ζωής και τελικά στην υπέρβαση και νίκη του θανάτου. Στην Σωτηρία.

Άρχιμ. Σ.Δ.

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Τα παράδοξα των ημερών είναι ο τίτλος ενός e-mail (= γράμμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου). Είναι γραμμένο από ένα φοιτητή στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, στις ΗΠΑ, πού θέλει να παραμείνει ανώνυμος.

Το παράδοξο της εποχής μας, γράφει, είναι ότι έχουμε πλατύτερους δρόμους, αλλά στενότερες αντιλήψεις.

Ξοδεύουμε πολλά και έχουμε λίγα. Αγοράζουμε πολλά, αλλά απολαμβάνουμε λίγο.

Έχουμε μεγαλύτερα σπίτια, και μικρότερες οικογένειες.

Περισσότερες ανέσεις, αλλά λιγότερο χρόνο.

Έχουμε περισσότερα πτυχία, αλλά λιγότερους λογικούς ανθρώπους.

Περισσότερη γνώση, μα λιγότερη κρίση. Έχουμε πολλούς ειδήμονες αλλά και περισσότερα προβλήματα.

Πολλαπλασιάσαμε τα υπάρχοντα μας, και μειώσαμε τις αξίες μας.

Μιλάμε πολύ, αγαπάμε σπάνια και μισούμε πιο συχνά.

Μάθαμε, πώς να εξασφαλίζουμε τα προς το ζην αλλά δεν μάθαμε να ζούμε.

Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή μας, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας.

Φτάσαμε ως το φεγγάρι, αλλά δυσκολευόμαστε να διασχίσουμε ένα δρόμο, για να συναντήσουμε το γείτονα μας.

Κατακτήσαμε το Διάστημα, και χάσαμε το δικό μας πλανήτη.

Διασπάσαμε το άτομο, άλλ' όχι και τις προκαταλήψεις.

Έχουμε υψηλοτέρα εισοδήματα, αλλά χαμηλότερες ηθικές αξίες. Ζούμε στην εποχή των υψηλών κερδών και των ρηχών ανθρώπινων σχέσεων.

Υπάρχουν περισσότερα τρόφιμα, αλλά και χειρότερη διατροφή.

Κτίζουμε πολυτελή σπίτια, αλλά διαλύουμε την οικογένεια.

Η βιτρίνα της ζωής μας φαίνεται πλούσια και γεμάτη. Η αποθήκη της όμως είναι έρημη και αδεία.

Αυτό το e-mail, καταλήγει ο αποστολέας από την Αμερική, χάρη στην τεχνολογία μπορεί να φτάσει στα χέρια σας. Εσείς όμως θα αποφασίσετε, εάν θα κάνετε κάτι πραγματικά, για ν' αλλάξετε την ζωή σας, ή αν απλώς θα το διαγράψετε".

Εμείς θα προσθέταμε, ότι αυτό το αναγκαίο "κάτι" είναι η γνήσια και αληθινή ΜΕΤΑΝΟΙΑ και η ανταπόκριση στο κάλεσμα Εκείνου πού είπε: "Δεύτε προς Με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, κάγώ αναπαύσω ημάς"(Ματθ. 11, 28).

ΝΕΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ

Τέσσερεις νέους εγγάμους κληρικούς απέκτησε η Μητρόπολη μας.

•Στις 3 Σεπτεμβρίου χειροτονηθηκε διάκονος, και στις 17 Σεπτεμβρίου πρεσβύτερος,

ο Δημήτριος Λάμπρου έξ' Ανέζης Άρτας. Ο π. Δημήτριος τοποθετήθηκε εφημέριος στο Καλογερικό Άρτας.

•Στις 9 Σεπτεμβρίου χειροτονήθηκε διάκονος, και στις 10 Σεπτεμβρίου πρεσβύτερος, ο Ανδρέας Γεροκώστας, υιός του μακαριστού Ιερέως π. Λάμπρου. Ο π. Ανδρέας διαδέχθηκε τον πατέρα του στην θέση του εφημερίου Βίγλας Άρτας.

•Στις 24 Σεπτεμβρίου χειροτονήθηκε διάκονος, και στις 17 Δεκεμβρίου πρεσβύτερος, ο Σπυρίδων Παπαδόπουλος εξ Απόμερου Άρτας. Ο π. Σπυρίδων τοποθετήθηκε εφημέριος στο Χανόπουλο.

Και οι τρεις αυτοί κληρικοί μας σπούδασαν στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Βελλάς Ιωαννίνων.

• Στις 19 Νοεμβρίου χειροτονήθηκε διάκονος, και στίς 26 Νοεμβρίου πρεσβύτερος, ο Χρήστος Κόττας από το Χειμαδιό Πρεβέζης. Ο π. Χρήστος είναι απόφοιτος της τετάρτης τάξεως του Εκκλησιαστικού Λυκείου Βελλάς Ιωαννίνων, και θα υπηρετήσει την Εκκλησία ως εφημέριος στο χωριό Νικόπολη (Σμυρτούλα).

Είθε ο Κύριος να στηρίζει τους νέου κληρικούς μας και να τους καταστήσει φωστήρες στην Εκκλησία Του, προς σωτηρίαν των ψυχών.