ΛΑΜΠΑΔΗΔΡΟΜΙΕΣ
Ἀρχιμ. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου
Ὁ ἱστορικός Παυσανίας ἀναφέρει: Στήν Ἀκαδημία Πλάτωνος ὑπῆρχε ἕνας βωμός ἀφιερωμένος στόν Προμηθέα· στόν ἥρωα, πού, κατά τήν μυθολογία, ἔφερε τήν φωτιά στούς ἀνθρώπους. Ἀπό τό βωμό αὐτό τοῦ Προμηθέα ξεκινοῦσε ἕνας ἀγώνας λαμπαδηδρομίας. Τό ἀγώνισμα ἦταν διπλό. Δέν ἀρκοῦσε νά τρέξη κάποιος γρηγορότερα ἀπό τούς ἄλλους. Ἔπρεπε νά φθάση πρῶτος στό τέρμα, μέ τήν λαμπάδα του ἀναμμένη. Ἄν ἔφθανε κάποιος πρῶτος ἀλλά μέ σβησμένη λαμπάδα, δέν κέρδιζε. Τότε νικητής ἦταν ὁ δεύτερος, ἄν ἡ λαμπάδα ἦταν «καιομένη». Διαφορετικά ὁ τρίτος κ.ο.κ.
Αὐτή βέβαια ἦταν μιά εἰδωλολατρική γιορτή. Τό γεγονός, πού ἑόρταζαν δέν ἦταν παρά ἕνα παραμύθι.
* * *
Στίς 26 Ὀκτωβρίου γιορτάζουμε τήν μνήμη τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου.
Ὁ ἅγιος Δημήτριος δέν πίστευε σέ μυθικούς ἥρωες. Οὔτε σέ παιδαριώδη παραμύθια. Εἶχε ἀξιωθῆ νά γνωρίσει τό Φῶς τό Ἀληθινό. Καί νά πιστέψει σ'Αὐτό, στό Φῶς τοῦ Κόσμου, πού εἶναι ἕνα: ὁ Χριστός.
Ἀπό τό Φῶς αὐτό ἄναψε ὁ ἅγιος Δημήτριος τήν δική του λαμπάδα. Καί ἄρχισε νά τρέχη μέσα στόν κόσμο σκορπίζοντας τό Φῶς, τό Φῶς τό ἀληθινό, τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ καί στούς ἄλλους. Ἔκανε καί αὐτός μία λαμπαδηδρομία. Ἡ λαμπαδηδρομία του ὅμως δέν ἦταν ἕνα ... διασκεδαστικό σπόρ. Ἧταν ἕνα σκληρό ἀγώνισμα, πού ἀπαιτοῦσε πολύ κόπο καί αἱματηρές θυσίες. Γιατί γύρω του κράτος καί κοινωνία ἦταν δοσμένα σέ ἄλλη πίστη. Πίστευαν στά εἴδωλα. Ἡ πίστη του ἦταν ὑπό διωγμό. Ἀπό τό ἐπίσημο κράτος καί ἀπό ὁλόκληρη τήν κοινωνία.
Ἡ φλόγα τῆς λαμπάδας του κινδύνευε καθημερινά νά σβήση ἀπό σφοδρούς ἀνέμους. Οἱ ἄνεμοι αὐτοί, σάν σκέψεις καί ἰδέες, σάν τοποθέτηση ρεαλιστική, «λυσσομανοῦσαν» νά σβήσουν τήν λαμπάδα τοῦ Δημητρίου. Τέτοιες σκέψεις-ἐρωτήματα ἦταν τά ἑξῆς:
+ Ποιός εἶμαι ἐγώ, πού θά τά βάλω μέ μιά πανίσχυρη αὐτοκρατορία, ἡ ὁποία ἔχει θέσει τούς Χριστιανούς ἐκτός νόμου; Τί θά καταφέρω;
+ Γιατί νά ρισκάρω μιά λαμπρή καριέρα, πού θά τήν ζήλευαν χιλιάδες ἄλλοι;
+ Δέν εἶναι ἀνόητο νά πιστεύω ὅτι ἐγώ θά ἀλλάξω τόν κόσμο, κάνοντας καμμιά δεκαριά ἀνθρώπους Χριστιανούς;
+ Δέν εἶναι πιό «καλά» νά διατηρῶ κρυφό τό πιστεύω μου, καί νά ἐμφανίζομαι στούς ἄλλους σάν νομοταγής;
Φυσᾶνε πολύ ἄγρια μέσα στούς ἀνθρώπους τέτοιοι ἄνεμοι. Καί σαρώνουν τά πάντα.
Μά ὁ Δημήτριος δέν κάμφθηκε. Δέν ἄφησε τήν λαμπάδα του νά σβήσει. Πάλεψε μέ τά «στοιχειά» αὐτῶν τῶν τόσο ὕπουλων λογισμῶν, καί τά νίκησε! Καί σίγουρα ἡ πάλη του αὐτή, ἦταν πιό σκληρή, ἀπό τό σωματικό μαρτύριο, πού ὑπέστη στό τέλος τῆς ζωῆς του. Τό μαρτύριο του κράτησε λίγες ὧρες. Ἡ πάλη του αὐτή μέ τούς δαιμονικούς λογισμούς κράτησε χρόνια.
* * *
Παρόμοιοι «ἄνεμοι λογισμῶν» φυσᾶνε καί σήμερα, πού ἔχομε θρησκευτική ἐλευθερία. Ἐχθροί τοῦ χριστιανισμοῦ δέν εἶναι οἱ Διοκλητιανοί καί οἱ Νέρωνες, ἀλλά ἡ ἀνθρώπινη φιλαυτία καί φιληδονία.
Ὅσοι πολεμοῦν ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ αὐτά τά πάθη, ὅσοι ἀντιστέκονται σ' αὐτούς τούς ἀνέμους τῆς ὀλιγοπιστίας καί τῆς ἀμφιβολίας, καί ὅσοι μένουν ἀσυμβίβαστοι μπροστά στήν πρόκληση μιᾶς «νερόβραστης» καί χλιαρῆς «χριστιανικῆς» ζωῆς, ἀξιώνονται νά γίνουν καί σήμερα ΜΑΡΤΥΡΕΣ καί ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ. Μαρτυροῦν καί ὁμολογοῦν ὄτι μόνο ὁ Χριστός εἶναι τό Ἀληθινό Φῶς τοῦ κόσμου. Χωρίς αὐτό τό Φῶς, ὁ κόσμος θά περιπατῆ ἐν τῇ σκοτίᾳ· καί, ὅπως συμβαίνει μέ τούς περιπατοῦντες ἐν τῇ σκοτίᾳ, θά «τρώη συνεχῶς τά μοῦτρα του».
Η ΧΡΥΣΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ
Ἀρχιμ. Νίκων Κουτσίδη
Τήν ἐποχή τῆς Τουρκοκρατίας, ζοῦσε στήν ἐπαρχία Μογλενῶν, δηλ. στήν Ἔδεσσα τῆς Μακεδονίας, μία κοπέλλα, ἡ Χρυσῆ. Ἦταν θυγατέρα ἑνός πτωχοῦ πού εἶχε ἄλλες τέσσερες κόρες.
* * *
Ἡ Χρυσῆ, χρυσῆ στό σῶμα, σάν νέα καί πανέμορφη, ἦταν χρυσῆ καί στήν ψυχή, ἀφοῦ εἶχε θησαυρό της τήν πίστη στόν Χριστό καί τήν ἁγνότητα.
Ὅμως ἀπό τήν ὀμορφιά της καί τίς ἀρετές της, τήν περίμενε ἕνας μεγάλος πειρασμός.
Μιά ἡμέρα εἶδε τήν Χρυσῆ ἕνας Τοῦρκος. Καί κυριεύθηκε ἀπό ἔρωτα σατανικό γιά τήν νέα. Ἐφρόντισε λοιπόν, καί τήν ἀπήγαγε καί τήν μετέφέρε στό σπίτι του! Ἀπό τήν στιγμή αὐτή ἀρχίζει ὁ Γολγοθᾶς τῆς Χρυσῆς: Ὁ Τοῦρκος θέλει νά τήν κάνει νά ἀλλαξοπιστήσει, γιά νά τήν πάρει γυναίκα του. Καί ἐπιχειρεῖ νά τήν πείσει. Μέ κολακεῖες, μέ ὑποσχέσεις καί μέ ταξίματα.
Ἀλλά ἡ ἁπλῆ αὐτή κοπέλλα δέν ἐκάμφθη. Σ' ὅλα ὅσα τῆς ἔλεγε, ἀπαντοῦσε ὡς ἑξῆς:
-Ἐγώ τόν Χριστό μου πιστεύω καί προσκυνῶ. Καί δέν θά Τόν ἀρνηθῶ ποτέ. Ἔστω καί ἄν κατακόψετε τό σῶμα μου σέ λεπτά κομμάτια!! Γιατί ὁ Χριστός λέει: τί θά ὠφεληθῆ ὁ ἄνθρωπος ἐάν κερδίσει τόν κόσμο ὅλο καί ζημιωθῆ τήν ψυχή του; ἤ τί θά δώσει ὁ ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα γιά τήν ψυχή του; (Μάρκ. 8, 36-37)
* * *
Βλέποντας τίς προσπάθειές του νά μένουν χωρίς ἀποτέλεσμα, ὁ Τοῦρκος κάλεσε τούς γονεῖς τῆς ἁγίας καί τίς ἀδελφές της, νά τήν μεταπείσουν! Καί ἐκεῖνοι, μέ πολλά κλάματα, ἀπό πόνο καί ἀπό φόβο:, τῆς εἶπαν
-Ἀρνήσου τόν Χριστό στά ψέμματα. Γιά νά σωθοῦμε. Καί ἐμεῖς. Καί σύ. Καί ὁ Χριστός, ὡς φιλάνθρωπος, σέ συγχωρεῖ.
Λέει ἡ Χρυσῆ, ἡ ὄντως χρυσῆ στό ὄνομα καί στήν ψυχή:
ΜΕ ΠΑΡΑΚΙΝΕΙΤΕ ΝΑ ΑΡΝΗΘΩ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΘΕΟ; ΔΕΝ ΕΙΣΘΕ ΠΙΑ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΕΣ ΜΟΥ. Καί δέν θέλω πιά νά σᾶς ξέρω σάν συγγενεῖς μου!
Ἔτσι ἐφαρμόζουν οἱ ἀληθινοί χριστιανοί τά λόγια τοῦ Κυρίου: Ὅποιος ἀγαπᾶ τόν πατέρα του καί τήν μητέρα του περισσότερο ἀπό ἐμένα, δέν εἶναι ἄξιος γιά μαθητής μου (Ματθ. 10, 37).
* * *
Ἀπογοητευμένοι οἱ τοῦρκοι ἄρχισαν τά βασανιστήρια! Καί ἡ ἁγία τά ὑπέμεινε! Πόσο βαθειά πρέπει νά εἶχαν χαραχτεῖ μέσα της τά λόγια τοῦ Χριστοῦ!
-Ἐκεῖνον πού θά μέ ὁμολογήσει ἐνώπιον ἀνθρώπων, ἐγώ σέ ἀνταπόδοση θά τόν ὁμολογήσω μπροστά στόν Πατέρα μου τόν ἐν οὐρανοῖς. Καί ἐκεῖνον πού θά μέ ἀρνηθῆ, μπροστά στούς ἀνθρώπους, ἐγώ σέ ἀνταπόδοση θά τόν ἀρνηθῶ μπροστά στόν Πατέρα μου τόν ἐν οὐρανοῖς (Ματθ. 10, 32-33).
Στήν κατάσταση αὐτή, ἐνῶ μαρτυροῦσε γιά τόν Χριστό, ἡ ἁγία ἔμαθε ὅτι βρισκόταν τότε στά Μογλενά ἕνας καλός πνευματικός. Καί ζήτησε νά πάει στήν φυλακή της, νά ἐξομολογηθῆ. Καί ἐπῆγε. Καί ἡ ἁγία ἐξομολογήθηκε.
Σύ, ἀδελφέ, ζητεῖς νά ἐξομολογηθῆς; Ἤ μήπως θεωρεῖς τόν ἑαυτό σου ἅγιο, πού δέν τά ἔχει αὐτά ἀνάγκη;
* * *
Καί λοιπόν; Τρεῖς μῆνες τήν ἔδερναν μέ ραβδιά. Κάθε ἡμέρα! Καί τόσο τήν κάθε φορά, ὥστε νά μήν πεθάνει! Ἀπόκαμαν οἱ δήμιοι. Καί τήν ἐκρέμασαν σέ ἕνα δέντρο. Καί ἐκεῖ κρεμασμένη, τήν γέμισαν μαχαιριές. Γιά μερικούς «καταραμένη τύχη»! Γιά τήν ἁγία Χρυσῆ, τύχη χρυσῆ· καί εὐκαιρία χρυσῆ! Ἔγινε ἁγία. Καί μάρτυρας. Καί παρέδωσε τήν ψυχή της στόν Κύριο. Ἦταν 13 Ὀκτωβρίου τοῦ 1795.
ΣΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ
Παράξενο ἀκούγεται: Οἱ γονεῖς πάλι στά θρανία! Τριαντάρηδες καί σαραντάρηδες πάλι στό σχολεῖο!
Γιατί ὄχι;
Ὅλοι τό ξέρουμε. Ὅλοι τό παραδεχόμαστε:
+ τό νά μοιράζεσαι τήν ζωή μέ τόν/τήν σύντροφο σου, καί
+ τό νά μεγαλώνεις παιδιά
δέν εἶναι κάτι πού ἔχει σχέση μόνο μέ τά ἔνστικτα καί τίς φυσικές καταβολές. Εἶναι ΤΕΧΝΗ. Εἶναι ἡ πιό ὑψηλή τέχνη. Εἶναι ΤΕΧΝΗ ΖΩΗΣ. Μιά τέχνη, πού ἀξίζει νά τήν μάθει ὁ ἄνθρωπος, ὅσο μπορεῖ πιό καλά.
Καί τήν μαθαίνει ὅταν - πότε-πότε - σταματάει νά κάνει ὅτι τά ξέρει ὅλα καί γίνεται καί λιγάκι μαθητής. Ὅταν μαθητεύει σ' αὐτούς πού μελέτησαν κάπως περισσότερο τόν ἄνθρωπο καί τήν συμπεριφορά του. Κάτω ἀπό τό φῶς τῆς ἐπιστήμης. Καί κυρίως κάτω ἀπό τό φῶς τῆς Πηγῆς τῆς Ζωῆς, πού εἶναι ὁ Χριστός.
* * *
Ἡ Ἱερά Μητρόπολη Νικοπόλεως γιά μιά ἀκόμη χρονιά λειτουργεῖ ΣΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ στήν Πρέβεζα καί στήν Φιλιππιάδα, ὅπου:
+ διακεκριμένοι ἐπιστήμονες (παιδαγωγοί, ψυχολόγοι καί ἰατροί)
+ καί ποιμένες-πνευματικοί πατέρες
δίνουν μαθήματα καί κατευθύνουν συζητήσεις πάνω στά μυστικά τῆς ὑψηλῆς τέχνης τοῦ νά εἶσαι ΓΟΝΙΟΣ.
Μή χάσετε αὐτήν τήν ὄμορφη εὐκαιρία
+ ἐπικοινωνίας μέ συναγωνιστές γονεῖς, ἀλλά καί
+ γόνιμου προβληματισμοῦ πάνω στά καυτά προβλήματα τῆς οἰκογένειας καί τῆς ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν.
Εὐπρόσδεκτοι ὅλοι οἱ γονεῖς, πού ἔχουν ΝΕΑ παιδιά (ὄχι μεγαλύτερα ἀπό ἡλικίες τῶν σπουδῶν).
Οἱ συγκεντρώσεις γίνονται κάθε δεκαπενθήμερο στήν Φιλιππιάδα (κάθε δεύτερο Σάββατο στίς 6.30 μ.μ.) στό Πνευματικό Κέντρο Φιλιππιάδας καί στήν Πρέβεζα (κάθε δεύτερη Κυριακή στίς 6.30 μ.μ.) στό Πνευματικό Κέντρο τῆς Μητρόπολης.
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΠΟΥΣΙΟΣ
Ἐγεννήθη τό 1944 στίς Ἐκκλησιές Πρέβεζας.
Ἐσπούδασε στό Ἀνώτερο Ἐκκλησιαστικό Φροντιστήριο Πατρῶν (1967) καί στήν Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης.
Ἐχειροτονήθη διάκονος καί πρεσβύτερος τό 1968. Ἱεράτευσε γιά λίγο στό χωριό του, στίς Ἐκκλησιές. Στήν συνέχεια τέσσερα χρόνια στίς Κιρκιζάτες Ἄρτας καί ἀπό τό 1972 μέχρι τήν κοίμησή του, περίπου τριάντα χρόνια (1972-2001) στόν Ἱερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου στήν Πρέβεζα. Ὑπηρετοῦσε καί στά Γραφεῖα τῆς Μητροπόλεως.
Ὑπῆρξε πρότυπο εὐλαβοῦς κληρικοῦ. Ἐργαζόταν μέ ἀγάπη, μέ καλωσύνη, μέ πραότητα, μέ ἐπιείκεια καί μέ ὑποδειγματικό ζῆλο γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου, καί μέ ταπείνωση καί ἀφάνεια.
Γιά τίς πολλές ἀρετές του ἐτιμήθη μέ τό ὀφφίκιο τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου, ἐχειροθετήθη "πνευματικός πατήρ" καί διορίσθη ἀρχιερατικός ἐπίτροπος Πρέβεζας.
Ἐκοιμήθη τήν 21 Αὐγούστου 2001. Καί ἐκηδεύθη τήν ἑπομένη 22 Αὐγούστου, ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητοπολίτη Νικοπόλεως κ. Μελέτιο. Στήν κηδεία του παρέστησαν περισσότεροι ἀπό 40 ἱερεῖς καί μέγα πλῆθος χριστιανῶν.
Ὁ ἀείμνηστος π. Δημήτριος ἐθεωρεῖτο κατά γενική ὁμολογία "πρότυπο" κληρικοῦ.
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΙΑΠΑΤΗΣ
Γεννήθηκε τό 1935 στά Ρόκα Ἄρτας
Ἐσπούδασε στήν Ἀνώτερη Ἐκκλησιαστική Σχολή Πατρῶν (1968-1969).
Χειροτονήθηκε τό 1968 ἀπό τόν ἀείμνηστο μητροπολίτη Ἄρτας Ἰγνάτιο (Τσίγκρη).
Ἱεράτευσε πρῶτα στό χωριό του καί μετά στούς Κωστακιούς (1969-2001).
Γιά τίς ἀρετές του καί γενικά γιά τό ἱερατικό του σεμνό καί ταπεινό ἦθος, ἐτιμήθη μέ τό ὀφφίκιο τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου καί μέ χειροθεσία του σέ πνευματικό πατέρα.
Εἶχε κερδίσει τήν ἀγάπη καί τήν ἐμπιστοσύνη ὅλων στήν περιοχή.
Ἡ ἀσθένειά του ἔγινε ἀφορμή νά φανῆ ἡ ἀπέραντη ὑπομονή του. Τήν ἐδέχθη σάν μεγάλη εὐεργεσία καί δωρεά. Καί ἐδόξαζε συνεχῶς τόν Χριστό μέ γαλήνη, μέ εἰρήνη καί χαρά.
Ἐκηδεύθη στόν ἱερό Ναό Ἁγίου Γεωργίου Κωστακιῶν καί ἐνταφιάσθηκε στό κοιμητήριο τῆς κωμοπόλεως αὐτῆς ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Μελέτιο.
Αἰωνία ἡ μνήμη του.
ΕΚΔΗΜΙΕΣ ΙΕΡΕΩΝ
Α. Ἱερέας Βησσαρίων Μπασιούκας
Στίς 2-52001 ἐκοιμήθη ὁ συνταξιοῦχος ἱερέας π. Βησαρίων σέ ἡλικία 93 ἐτῶν.
Εἶχε ἱερατεύσει στά χωριά
α) Βλαχέρνα καί β) Γραμμενίτσα.
Διακρινόταν γιά τήν ἁπλοϊκή του βαθειά πίστη καί γιά τήν γλυκύτατα τοῦ χαρακτήρα του. Εἶχε τιμηθῆ μέ τό ὀφφίκιο τοῦ Οἰκονόμου.
Αἰωνία ἡ μνήμη του.
Β. Ἱερέας Νικόλαος Ντάγιας
Γεννήθηκε τό 1929.
Ἐχειροτονήθηκε τό 1981 σέ ἡλικία 52 ἐτῶν.
Ἱεράτευσε στήν Καμαρίνα (χωριό του) καί στήν Καστροσυκιά.
Αἰτία τοῦ θανάτου του ἦταν βαρειᾶς μορφῆς ἐγκεφαλικό. Ἐκοιμήθη στίς 19-8-2001.
Ἄφησε πίσω του φήμη κληρικοῦ μέ ἔνθεο ζῆλο καί μεγάλη ἀγωνία γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου.
Αἰωνία ἡ μνήμη του.