Αγ. Γρηγορίου του Μεγάλου

ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΣ ΥΨΙΣΤΟΥ ΕΠΙΣΚΙΑΣΕΙ ΣΟΙ

Η Παναγία επήρε από τον Ουρανό μια δροσιά, μια παρηγορία, ένα δώρο του Αγίου Πνεύματος.

Της είπε ο άγγελος: «και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σοι» (Λουκ. 1, 35).

Και είναι φανερό, ότι με την εικόνα αυτή της  σκιάς, η Αγία Γραφή μας (λέγει ότι ο Θεός, πού στέκει  από επάνω μας και μας κρατάει σκιά με την στοργή Του θα γινόταν άνθρωπος, θα έπαιρνε σάρκα και ότι Αυτός πού    θα γεννιόταν από την Μαρία θα είχε δύο φύσεις, θα ήταν

και Θεός και άνθρωπος.

Ο Κύριος μας σαν Θεός, είναι ΦΩΣ. Και Αυτός ο ίδιος, το Φως, καταδέχθηκε και έγινε άνθρωπος για μάς και επήρε σώμα μέσα στην κοιλιά της Παρθένου, για μας. Και επειδή το ασώματο εκείνο Φως, ο ασώματος Θεός, το Φως του κόσμου, θα έπαιρνε σώμα μέσα στην κοιλιά της Μαρίας, γι' αυτό ο άγγελος της είπε τα λόγια: «και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σοι» (Λουκ. 1, 35), επειδή το ανθρώπινο σώμα πού θα έπαιρνε, ο υιός του Θεού, θα ήταν, από την πρώτη κιόλας στιγμή, πού θα συλλαμβανόταν μέσα στην κοιλιά της, γεμάτο με το άκτιστο και ασώματο και άυλο φως της θεότητας.

Εις τον Ιώβ XVIII, 33

Μετάφραση: + o Ν.Μ.

ΑΗΔΙΑ ή ΕΥΩΔΙΑ;

Σε συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα (όταν επισκέφθηκε την χώρα μας) ο Αμερικανός ψυχίατρος Φράνκ Πίτμαν, έκανε την έξης τραγική διαπίστωση: «Σήμερα οι άνθρωποι πετάνε με ευκολία τα πάντα: πλαστικά ποτήρια,  γονείς, συζύγους, παιδιά, σαν να πρόκειται για αντικείμενα μιας χρήσεως...»

Με άλλα λόγια ο αμερικάνος επιστήμονας διαπιστώνει, ότι μερικές φορές καταντάμε να βλέπουμε τους άλλους σαν... σκουπίδια για πέταμα! Όποιος μας χαλάει την «ζαχαρένια» μας, τρώει πέταμα στον κάλαθο των αχρήστων! Εκεί οδηγεί τον άνθρωπο ο αχαλίνωτος εγωισμός και η παντελής έλλειψη αγάπης και υπομονής. Και σίγουρα εκεί οφείλεται η διάλυση της οικογένειας και η κατακόρυφη αύξηση των εκτρώσεων, με όλες τους τις ολέθριες συνέπειες.

*   *   *

Πολύ ζωντανή περιγραφή αυτής της... σκουπιδοποίησης του ανθρώπου κάνει ο Ιταλός Πάολο Τεομπάλντι στο μυθιστόρημα του «Η Χωματερή». Σε κάποιο σημείο της ιστορίας, ο πρωταγωνιστής, θρηνώντας πάνω στα συντρίμμια της διαλυμένης του οικογένειας, ξεδιαλέγει από τους σωρούς των σκουπιδιών τα πιο ενδιαφέροντα αντικείμενα, για να τα τοποθετήσει σε μια έκθεση με τίτλο: «Η μυρωδιά των πραγμάτων».

Με αυτή την σκηνή ο συγγραφέας θέλει να σατυρίσει την δήθεν «υψηλή ποιότητα ζωής», πού υποτίθεται ότι μας εξασφάλισε ο σύγχρονος πολιτισμός. Προφανώς πρόκειται για την πιο... απόκαλυπτική έκθεση, πού αποπνέει όλη την δυσωδία του σημερινού πολιτισμού!

*   *   *

Την 1η Αυγούστου η Εκκλησία μας δίνει να απολαύσωμε την ευωδία μιας ζηλευτής οικογενείας - της οικογενείας των αγίων Μακκαβαίων.

Μια μάννα, η αγία Σολομονή, με τα επτά παλληκάρια της, οδηγούνται στο μαρτύριο, επειδή δεν δέχονται να παραβούν μια εντολή του Θεού, και μάλιστα την - «ασήμαντη» για τα μυαλά των πολλών - εντολή της νηστείας. Και ενώ μπορούν να γλιτώσουν τρώγοντας λίγο κρεατάκι, προτιμούν να ψηθούν στη φωτιά, για να μην αθετήσουν τον θείο νόμο.

Η κνίσσα και ο καπνός από τα καιόμενα σώματα των αγίων Μακκαβαίων - λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος - μπορεί να προκαλούσε στους άπιστους αηδία. Για τον Θεό όμως ήταν η πιο ευπρόσδεκτη ευωδία. Το πιο θεάρεστο θυμίαμα. Αυτή η κνίσσα και αυτός ο καπνός μπορεί να θόλωσε τον αέρα. Δεν θόλωσε όμως το μυαλό αυτής της μάνας, πού άντεξε, όχι μόνο να ίδει όλα τα παιδιά της να θυσιάζονται, αλλά και τα παρώτρυνε σ' εκείνη την θυσία.

Ας ευχηθούμε αυτή η ευωδία της θυσίας των άγιων Μακκαβαίων να ξεθολώσει και τα δικά μας μυαλά, ώστε να καταλάβωμε ότι

·         όσο ο άνθρωπος καταφρονεί το θέλημα του Θεού, τόσο κινδυνεύει να αποκτήσει την ίδια αξία με τα σκουπίδια, και

·         όσο η οικογένεια δεν στηρίζεται στον Χριστό και στην ευλογία της Εκκλησίας Του, τόσο κινδυνεύει να καταντήσει μια... χωματερή σάπιων ελπίδων και ονείρων.

Άρχιμ. ΒΛ

Αγίου Αυγουστίνου

ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ    ΕΠΕΜΒΑΣΗ

Η αναγέννηση του εσωτερικού ανθρώπου δεν κατορθώνεται μέσα σε μια στιγμή. Δεν είναι κάτι ανάλογο με την πνευματική αναγέννηση πού λαμβάναμε στο άγιο βάπτισμα.

Άλλο πράγμα η ανάρρωση από μία αρρώστια και άλλο πράγμα η ανάκτηση της πλήρους υγείας του σώματος μετά από μία βαριά ασθένεια. Άλλο πράγμα να αφαιρεί κανείς το βέλος από ένα πληγωμένο σώμα, και άλλο πράγμα να θεραπεύει μία θανατηφόρα πληγή, όπου απαιτεί χρόνο και ιδιαίτερη φροντίδα.

*   *   *

Τί θέλω να ειπώ;

Για την θεραπεία του σώματος, το πρώτο βήμα συνίσταται στην εξεύρεση της αιτίας. Για την -ψυχική θεραπεία το πρώτο βήμα είναι η συγχώρηση.

Στην συνέχεια, είναι ανάγκη να γίνει μία προσπάθεια για ολοκληρωτική αποκατάσταση της πνευματικής μας υγείας. Και αυτό κατορθώνεται σταδιακά σιγά-σιγά' ήμερα με την ημέρα, με το γκρέμισμα της εικόνας του παλαιού ανθρώπου και με την αναστήλωση της εικόνας του Θεού μέσα μας. Και το πετυχαίνομε:

•όταν   τοποθετηθούμε   σωστά απέναντι στα πράγματα του κόσμου,

•όταν βάζωμε την αγάπη μας σε σωστή κατεύθυνση,

•όταν έχω με λιγότερη εμπιστοσύνη στις αξίες του κόσμου τούτου, από ο,τι στις αξίες τις πνευματικές, πού είναι αιώνιες, και δεν χάνονται ποτέ.

Αν θέλωμε την θεραπεία μας, πρέπει να έχωμε εσωτερική εγρήγορση. Δηλαδή, να μην σπαταλάμε τον χρόνο μας σε πράγματα επίγεια πού τάχα μας «γλυκαίνουν», με την ψευδή αίσθηση ότι μας γεμίζουν εσωτερικά.

Μόνο με ένα συνεχή και σταθερό αγώνα μπορεί ο άνθρωπος να βάλει τάξη στις επιθυμίες του και να μειώσει τις απαιτήσεις της σάρκας του τόσο, ώστε να μη του ρημάζουν την ψυχή.

Τελικά, πέρα από όλες τις δικές μας προσπάθειες, χωρίς την βοήθεια του Θεού, πού είπε «χωρίς Έμενα δεν θα κατορθώσετε τίποτα», είμαστε και θα παραμείνωμε αδύναμα πλάσματα.

(Επιστολή 147, Προς Παυλίνα)

Μετ: Άρχιμ. Α.Μ

Η ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ

Συνηθισμένη είναι η συζήτηση ανάμεσα σε ανθρώπους με φόβο Θεού, γύρω από τις διάφορες αμαρτίες. Σε τί βαθμό είναι βαριές και ασυγχώρητες, και σε τί βαθμό ασυγχώρητες.

Μια φορά η συζήτηση είχε στραφή γύρω από τα αμαρτήματα της γλώσσας: κατάκριση, βλασφημίες, κουτσομπολιά και άλλα. Και φυσικά μερικοί τα αμαρτήματα της γλώσσας τα εύρισκαν όλα μικρά και ελαφρά. Τους είπε κάποτε ο όσιος Σισώης:

-Εγώ, τριάντα χρόνια τώρα, δεν ξέρω άλλη προσευχή. Για ένα και μόνο, παρακαλώ τον Κύριο. Να με φυλάει από την γλώσσα μου. Και ακόμη δεν το έχω καταφέρει!

*   *   *

Τί ήθελε να πει ο άγιος;

-Είναι λάθος να θεωρούμε τα αμαρτήματα της γλώσσης μικρά! Λέγει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο. Εκ του περισσεύματος της καρδιάς, λαλεί το στόμα. Δηλαδή: Ότι έχει κανείς στην καρδιά του, αυτό βγαίνει στο  στόμα του!

Τί κρίμα η καρδιά να είναι γεμάτη βρώμα, βούρκο, κακία, ή βλαστήμια!

Τί χειρότερο από το να έχωμε μολυσμένη και βρώμικη καρδιά;

Πώς θα την διορθώσωμε;

Πώς θα διορθώσωμε τον εαυτό μας;

Και πρέπει να τα διορθώσουμε. Δεν είναι ούτε αστεία υπόθεση, ούτε παρωνυχίδα. Είναι θέμα σοβαρό. Διαφορετικά δεν θα τους έδινε τόση σημασία ο άγιος.

(Γεροντικό Αββά Σισώη § 5)