ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΤΩΧΟΤΕΡΟΣ; 

Είναι γνωστή η φιλοξενία του Προφήτη Ηλία από μια πάμπτωχη χήρα στα Σαρεπτά της Σιδωνίας.

Την συνάντησε ο Προφήτης να μαζεύει ξύλα. Και της ζήτησε λίγο ψωμί. Εκείνη είχε μόνο λίγο αλεύρι και λίγο λάδι. Και ίσα πού έφταναν, να φάει για τελευταία φορά αυτή και τα παιδιά της. Όμως η φτώχεια και ο πόνος, την είχαν κάμει πονετική και εύσπλαχνη. Έτσι δεν δίστασε, να πάρει το ψωμί από το δικό της στόμα και των παιδιών της και να το δώσει στον Προφήτη Ηλία. Και μάλιστα χωρίς να ξέρει, ποιόν είχε μπροστά της. Τον είδε σαν ένα φτωχό.

Αναρωτιέται ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

- Ποιος είναι φτωχότερος από εκείνη την χήρα; Και μετά από αυτό το παράδειγμα, ποιος τολμάει να προφασισθή φτώχεια, για να μη κάμει ελεημοσύνη; Εκείνη είχε μια χούφτα αλεύρι και τοδωσε. Σε ποιόν δεν περισσεύει... μια χούφτα αλεύρι;

* * *

Κάποιος νεαρός, στην διάρκεια των διακοπών του, γνώρισε ένα παιδάκι με ειδικές ανάγκες. Έπασχε από μυϊκή δυστροφία. Του έδειξε ενδιαφέρον. Του μίλησε με αγάπη. Και κέρδισε την φιλία του.

Όταν τέλειωσε το καλοκαίρι, και το παιδί επέστρεψε στο ίδρυμα, πού το είχαν βάλει οι γονείς του, ο νεαρός αποφάσισε να πηγαίνει κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο και να το βλέπει. Η διαδρομή ήταν πολύ μεγάλη. Έπρεπε να μένει δυο βραδυές σε ξενοδοχείο κοντά στο ίδρυμα. Ξόδευε ένα σημαντικό ποσό από τον πενιχρό μισθό του, ενώ θα μπορούσε να τα «γλεντήσει» με την παρέα του.

Παρ' όλο πού δούλευε στις οικοδομές και κουραζόταν αρκετά, αφιέρωνε κάθε δεύτερη εβδομάδα δυο ολόκληρες μέρες, για να κάνει το πρόσωπο αυτού του παιδιού να χαμογελά και την καρδιά του να γεμίζει από χαρά.

* * *

Όλοι έχουμε κοντά μας «άτομα με ειδικές ανάγκες». Και πρώτα - πρώτα μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Ο διπλανός μας (σύζυγος, παιδιά, συγγενείς) είναι άνθρωπος με πάθη, αδυναμίες, παραξενιές, καπρίτσια, πείσματα και με πολλές άλλες «ειδικές ανάγκες».

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει, ότι η μεγαλύτερη ελεημοσύνη μας γι' αυτούς, είναι: να γίνουμε «στόμα του Χριστού». Όμως. Γίνομαι «στόμα του Χριστού» για τούς άλλους, δεν σημαίνει ότι από το πρωί μέχρι το βράδυ τούς «πρήζω» στις παρατηρήσεις και στις διδασκαλίες!

Ο Χριστός δεν άνοιξε το στόμα Του μόνο για να διδάξει και να ελέγξει. Δεν χρησιμοποίησε το στόμα Του μόνο για να δώσει εντολές ή για να δείξει την εξουσία Του. Το χρησιμοποίησε:

•και   τότε   πού    λοιδορούμενος, ευλογούσε,

•και τότε πού μίλησε με καλοσύνη στο δούλο που τον ράπισε,

•και τότε πού, ενώ Τον εμπαίζανε και Τον εξευτέλιζαν, Αυτός σιωπούσε,

•και τότε πού προσευχήθηκε για τούς σταυρωτές Του.

Τέτοιο στόμα θέλει να αποκτήσουμε ο Χριστός. Και ένα τέτοιο στόμα Του αρέσει περισσότερο από το στόμα των προφητών! Κανένα στόμα, ούτε των προφητών το στόμα, δεν του αρέσει τόσο, λέει ο όντως Χρυσόστομος άγιος Ιωάννης, όσο «το στόμα των επιεικών και πραέων ανθρώπων».

Έστω, λοιπόν, ότι δεν έχουμε ούτε μια χούφτα αλεύρι! Όλοι έχουμε στόμα. Και μπορούμε να αγωνιστούμε να το κάνουμε «στόμα Χριστού».

Αύτη θα είναι η μεγαλύτερη και η πιο θεάρεστη ελεημοσύνη προς τούς αδελφούς μας.

 Άρχιμ. Β. Λ.

Αγίου Αυγουστίνου

Ο ΘΕΟΣ ΠΑΝΤΟΤΕ ΜΑΣ ΑΚΟΥΕΙ

Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι, όταν προσεύχονται και δεν πραγματοποιείται το αίτημα τους, έχουν την εντύπωση ότι ο Θεός δεν τους εισακούει. Είναι όμως και μερικοί τους οποίους όχι μόνο τούς ακούει, αλλά και τούς δίνει εκείνο πού Του ζητάνε. Τί συμβαίνει; Μεροληπτεί ο Θεός;

Και στις δύο περιπτώσεις ο Θεός φέρεται με την ίδια καλωσύνη. Με κριτήριο πάντοτε το δικό μας συμφέρον την δική μας ωφέλεια. Για παράδειγμα:

Ο Θεός άκουσε την προσευχή του Παύλου, πού Τον παρακαλούσε να τον λυτρώσει από μια σοβαρή σωματική ταλαιπωρία (ασθένεια ή κάτι τέτοιο). Άλλα αυτό πού ζητούσε, δεν ήταν για το συμφέρον του. Και ο Θεός του είπε: «Σου αρκεί η χάρις Μου» (Β' Κορ. 12,9).

Αντίθετα. Όταν ο διάβολος ζήτησε την άδεια από τον Θεό, να πειράξει τον Ιώβ με χίλια - δύο βάσανα, ο Θεός όχι μόνο άκουσε το αίτημα του, αλλά του έδωσε και «ευλογία»!

Ας εξετάσουμε όμως τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Ο Παύλος βγήκε κερδισμένος. Και ο διάβολος βγήκε ζημιωμένος.

Με το να μην δώσει ο Θεός στον Παύλο εκείνο πού Του «γύρευε», ο Παύλος ωφελήθηκε. Και αντιθέτα με το να δώσει ο Θεός στον διάβολο αυτό πού Του ζητούσε, του προκάλεσε μία μεγάλη ζημία. Ο διάβολος τότε κυριολεκτικά «έφαγε» τα μούτρα του. Γιατί ο Ιώβ με την σταθερότητα και με την υπομονή πού έδειξε, έκαμε τον διάβολο να σκάσει από το κακό του!

Ας υποθέσωμε, ότι είσαι άρρωστος και ζητάς από τον ιατρό κάποιο φάρμακο, και ότι εκείνος αρνείται να σου το δώσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ιατρός δεν ενδιαφέρεται για την υγεία σου! Κάθε άλλο! Αν ο ιατρός γνωρίζει ότι το συγκεκριμένο φάρμακο θα σε βλάψει, δεν σου το δίνει από αγάπη και αίσθηση της ευθύνης!

Κάτι το ανάλογο συμβαίνει πολλές φορές:

Ο φτωχός ζητάει από τον Θεό πλούτη. Και ο Θεός τον ακούει. Και ενώ μέχρι τότε ζούσε μια ζωή αμέριμνη και ήρεμη, τώρα αισθάνεται ανασφάλεια, γεμίζει άγχος, αγωνία, φόβο, μη τα χάσει, μην του τα κλέψουν. Ωφελήθηκε, ή ζημιώθηκε;

Αδελφοί! Έχετε αγάπη και ειρηνεύετε. Μην δίνετε προσοχή στο σύνθημα πού σας σφυρίζει ο διάβολος, ότι τάχα ο Θεός δεν σας αγαπάει και δεν σας ακούει. Τέτοιοι λογισμοί διαλύουν την ψυχή!

(Ομιλία εις την Α' Επιστολή Ιωάννου, 3, 22) Μετ: Άρχιμ. Α. Μ.

ΔΕΝ  ΑΡΚΕΙ!...

Μια φορά επήγε ένας άνθρωπος  στον άγιο Παΐσιο και τον ερώτησε:

—Πάτερ Παΐσιε, διαπιστώνω στον εαυτό μου, ότι έχω γίνει πνευματικά αναίσθητος. Ούτε το καλό με συγκινεί πιά, ούτε το κακό με φοβίζει. Το καταλάβαιναν, ότι δεν είναι καλή κατάσταση αυτή. Το καταλαβαίνω, ότι κάτι δεν  πάει  καλά  σε   μένα. Είπέ μου, πάτερ. Τί πρέπει να κάμω, για να διορθωθεί η κατάσταση αυτή;

Του απάντησε ο όσιος Παΐσιος:

—Η ψυχική σου αυτή κατάσταση μαρτυρεί, ότι οι συζητήσεις σου και οι συναναστροφές σου δεν είναι καλές. Άλλαξε και συζητήσεις και συναναστροφές. Ψάξε και βρες ανθρώπους, πού να φοβούνται τον Θεό, έστω και λίγο πιο πολύ από ό,τι συ! Κουβεντιάζοντας μαζί τους, και κάνοντας τους παρέα, θα μάθεις, χωρίς να το καταλάβεις, να αγαπάς και να φοβείσαι τον Θεό!

Με άλλα λόγια:

Δεν αρκεί να έχει ένας άνθρωπος χιούμορ, για να κάνει καλή παρέα!

Καλή παρέα δεν είναι η ευχάριστη, η φαιδρή, αλλά η ψυχικά ωφέλιμη.

(Γεροντικό, Αββά Ποιμένας § 64)

ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ

Ερώτησε κάποτε ένας νεαρός, πού λαχταρούσε  να γίνει δούλος του Θεού σωστός, έναν μεγάλο γέροντα:       

-Πάτερ, διαβάζαμε στα βιβλία μας,  ότι  παλαιότερα οι άνθρωποι   έβλεπαν   τον   Θεό

«πρόσωπο   προς   πρόσωπο».

Γιατί τώρα αυτο δεν γίνεται πια;

Απάντησε ο «γέροντας»:

-Γιατί   τότε,   οι   άνθρωποι, έσκυβαν πολύ βαθειά το κεφάλι ενώπιον Του. Τότε, έψαχναν να

βρουν, τί είναι το θέλημα του Θεού, για να το τηρήσουν. Τότε οι άνθρωποι έκοβαν τον εαυτό

τους «στα μέτρα του Θεού».

Αντίθετα.   Σήμερα   ξέρουν   τι είναι το θέλημα του Θεού και προσπαθούν   να   το   κόψουν

«στα μέτρα τους».