Αγίου Αυγουστίνου

ΞΥΛΟ  ΑΠΕΛΕΚΗΤΟ

Φαντασθείτε, ότι μια ηλιόλουστη κάνετε περίπατο στο δάσος. Και μπροστά σας βλέπετε ένα κούτσουρο,  ένα κορμό δένδρου. Αυθόρμητα σάς έρχεται ή σκέψη:

-Αχ! να το είχα για το τζάκι μου!

Κάνει για φωτιά.

Με τα λόγια αυτά δείχνετε ότι, η  μόνη άξια πού τού προσδίδετε είναι ότι κατάλληλο είναι μόνο για φωτιά.

Όμως. Ένας καλός και άξιος τεχνίτης, βλέποντάς το, κούτσουρο ακατέργαστο, Θα έκανε μια πολύ διαφορετική σκέψη. Θα σκεπτόταν, τι Θα μπορούσε να φτιάξει με ένα τέτοιο ξύλο απελέκητο! Γραφείο; Βιβλιοθήκη; Έπιπλο σκαλιστό κομψοτέχνημα;

Σημασία δεν  έχει, τι είναι το  κούτσουρο αυτή τη στιγμή. ούτε σε τι κατάσταση βρίσκεται τώρα! Σημασία έχει τι Θα μπορούσε να γίνει!

                                                     * * *

Με τον ίδιο τρόπο, με το ίδιο μάτι, βλέπει και ο Θεός τον αμαρτωλό, τον άνθρωπο-ξύλο απελέκητο.

Ο Χριστός, είναι ο μεγάλος τεχνίτης! Στο Ευαγγέλιο λέγει: «Γιατρό χρειάζονται όχι οι υγιείς - αυτοί δεν έχουν ανάγκη το γιατρό, αλλά οι άρρωστοι».

Με άλλα λόγια ο Χριστός, δεν μας  βλέπει σαν κούτσουρα, ξύλα για φωτιά, αλλά σαν υλικό πολύτιμο στα χέρια Του για το οικοδόμημα Του!

                                                    * * *

Έτσι πρέπει να βλέπομαι και εμείς τούς εχθρούς μας.

'Εκείνους πού μάς πληγώνουν με τα λόγια τους.

'Εκείνους πού μάς συκοφαντούν.

'Εκείνους πού μάς κατατρέχουν. Γιατί  όσο και αν με τα έργα τους χύνουν στις ψυχές μας το δηλητήριο της κακίας τους, δεν παύουν να είναι δημιουργήματα τού Θεού. πολύτιμο υλικό στα χέρια τού Δημιουργού, για το χτίσιμο της Βασιλείας Του.

Γι' αυτό σάς συμβουλεύω. Στην προσευχή σας να λέτε:

«Κύριε λυπήσου τον, συγχώρεσέ τον, φύτεψε μέσα του τον φόβο Σου».

Και να μη το ξεχνάτε ποτέ.

Τον άλλο έχομε χρέος να τον αγαπάμε, όχι γι' αυτό πού είναι αυτή την στιγμή, τώρα, (=γεμάτος πάθη και κακία!), αλλά για το τι μπορεί να γίνει ( =αληθινό στολίδι της βασιλείας τού Θεού) με τον δικό του αγώνα και με την βοήθεια τού Θεού!.

                (Ομιλία εις την Α' επιστολή , Ιωάννου ) Μετ. Α.Μ.

ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ! 

Μία χειμωνιάτικη νύχτα του 1701 ένας αγιορείτης μοναχός βρέθηκε ταλαιπωρημένος έξω από την σεβάσμια Μονή των Ιβήρων.

Στην θλίψη του και στην ανάγκη του ύψωσε τα χέρια του προς την πάνσεπτη εικόνα της Παναγίας, πού είναι ζωγραφισμένη πάνω από την κεντρική πύλη, και άρχισε να προσεύχεται.

Και τότε, ενώ προσευχόταν, ένοιωσε στον εαυτό του μία ασυνήθιστη και θαυμαστή αλλοίωση. Αισθάνθηκε, σαν να έσταζε από την εικόνα της Παναγίας στην καρδιά του «δρόσος ουράνιος και θείος γλυκασμός». Και ή καρδιά του κατενύγη και τα μάτια του άρχισαν να αναβλύζουν δάκρυα σαν πηγή. Σκόρπισε το σκοτάδι νου του. Φωτίστηκαν οι νοεροί του οφθαλμοί. Και είδε, πίσω του, τον σατανά να «κρύπτεται ως κλέπτης και ληστής, από τον φόβο της Θεοτόκου». Κρυβόταν γιατί έβλεπε τον μοναχό να προσεύχεται στην Παναγία, και δεν το άντεχε. Και έτρεξε να κρυφτή με πολύ φόβο, για να μη καταφλεχθή από την θεία λάμψη της Παναγίας! Και επήγε και με μορφή σκύλου στάθηκε πίσω από τον μοναχό, και του δάγκωνε ελαφρά τα πόδια, και του έλεγε,

—Να, τώρα θα σε κομματιάσει, τώρα θα σε φάει το σκυλί!

Όμως. Ή προσευχή του μονάχου τον κατέκαιγε. Και γι' αυτό προσπαθούσε με τις πανούργες μεθοδείες του να τον αναγκάσει να την διακόψει. Και πράγματι από τον φόβο του ο μοναχός όλο και δείλιαζε. Άλλα η Παναγία του έλεγε από την εικόνα της: —Μη φοβάσαι!

Και εκείνος έστρεφε προς αυτήν πάλι το πρόσωπο του και ξαναδυνάμωνε την προσευχή του. Άλλα και πάλι ο δαίμονας τον έκανε να δειλιάζει. Και τότε πάλι, με ήρεμη και γλυκύτατη φωνή, του επαναλάμβανε η Μητέρα του Χριστού:

«Μη φοβάσαι»! Εγώ είμαι κοντά σου. Και σε προστατεύω από κάθε κίνδυνο».

Το περιστατικό αυτό μας δείχνει, πόσο ακαταμάχητο όπλο κατά του Σατανά είναι η προσευχή.

Οι άγιοι Πατέρες θέλοντας να μας βοηθήσουν, να αξιοποιούμε την πάνσεπτη περίοδο της Σαρακοστής για πνευματική μας ανασυγκρότηση και προκοπή, όρισαν, να γίνωνται κάθε Παρασκευή βράδυ οι «Χαιρετισμοί της Παναγίας». Στους χαιρετισμούς καταλαβαίνουμε με τον πιο καλό και βαθύ τρόπο τι είναι ο Χριστός για μας, και τί είναι η Παναγία για μας. Τί αξία και σημασία έχει η προσευχή στην Παναγία για μας.

Όμως, η γνώση, χωρίς την αντίστοιχη πράξη, είναι άκαρπη και ανώφελη.

Λοιπόν:

•Ας μάθωμε και εμείς να προσευχόμαστε συχνά και δυνατά στην Παναγία μας.

•Ας μάθωμε να την ζητάμε βοηθό και προστάτη μας στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας.

•Ας λέμε και εμείς όσο πιο ταχτικά μπορούμε, μόνοι μας στο σπίτι μας τους

«Χαιρετισμούς».

Είναι δύναμη μας. Είναι όπλο μας.

Άρχιμ.Σ.Δ.

Η ΔΑΚΤΥΛΗΘΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΡΕΛΙ

Κάποτε, ένας καλόκαρδος βασιλιάς έκανε στο παλάτι του γιορτή. Κάλεσε λοιπόν όλους τους υπηκόους του για να γλεντήσουν. Το μόνο δώρο, πού τους ζητούσε, ήταν... λίγο νερό! Τάχασαν οι άνθρωποι με την παραξενιά του βασιλιά. Άλλοι το πήραν στα σοβαρά. Και του κουβάλησαν νερό με κουβάδες και βαρέλια. Άλλοι έκαναν «πλάκα». Και του πήγαν νερό με ποτήρια, μικρά ή μεγάλα. Και κάποιος, για να τον σαρκάσει, του πήγε νερό μέσα σε... μια δαχτυλήθρα!

Όλοι πέρασαν καλά στο γλέντι. Και όταν τελείωσε, κίνησαν να φύγουν. Εκεί όμως, τους περίμενε μια μεγάλη έκπληξη: Το σκεύος (με το όποιο έφερε ο καθένας νερό), ο βασιλιάς του το επέστρεφε γεμάτο... χρυσές λίρες! Τις περισσότερες, φυσικά, τις πήρε εκείνος, πού του βγήκε η πλάτη να φέρει νερό με ένα τεράστιο βαρέλι! Και ο «εξυπνάκιας» με την δαχτυλήθρα δεν πήρε ούτε μια λίρα τσακιστή! Πού να χωρέσει λίρα μέσα σε δαχτυλήθρα;

*   *   *

Στις 10 Μαρτίου γιορτάζουμε την μνήμη του αγίου νεομάρτυρα Μιχαήλ του Μαυρουδή.

Ο Μιχαήλ από μικρός αγωνίστηκε να αγαπήσει το θέλημα του Χριστού με όλη του την καρδιά. «Κουδούνιζαν» πάντοτε στα αυτιά του τα λόγια του Χριστού: «Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτός, εκείνος εστίν ο αγαπών με» (Ίω. ιδ', 21). Έτσι έμαθε ότι: Η αγάπη για τον Χριστό δεν φαίνεται από στιγμιαίες συναισθηματικές εξάρσεις, αλλά από τον σταθερό αγώνα τηρήσεως των εντολών Του.

Αύτη την αγάπη την φούντωνε με τον κόπο του να συχνάζει στις ακολουθίες της Εκκλησίας. Ιδιαίτερα τις Κυριακές πήγαινε πρώτος στην Εκκλησία και άκουγε με προσοχή όλη την ακολουθία. Στην υπακοή του προς τον Θεό ήταν, όσο μπορούσε πιο πολύ, ανοιχτοχέρης. Ποτέ τσιγγούνης! Αγωνιζόταν να κάνει τον εαυτό του όσο το δυνατόν πιο καθαρό και ευρύχωρο σκεύος, για να γεμίζει με τον φωτισμό και την χάρη του Θεού.

Και ο Θεός τον γέμισε με κάτι, πού είναι πιο πολύτιμο από όλες τις λίρες του κόσμου: με τον πόθο του μαρτυρίου!

Αλλά και όταν οι Τούρκοι αποφάσισαν να τον κάψουν ζωντανό, συνηθισμένος ο Μιχαήλ να βάζει τα χέρια του βαθειά στις τσέπες, για να προσφέρει πάντα κάτι περισσότερο προς τον Θεό, βρήκε κάτι ακόμη για να δώσει:

Ο άγιος νεομάρτυς Μιχαήλ από αγάπη προς τον Χριστό

•δεν πρόσφερε μόνο.... ένα βαρέλι νερό,

•δεν πρόσφερε μόνο μια πεντακάθαρη καρδιά, πιο ευρύχωρη από όλες τις δεξαμενές του κόσμου,

•δεν πρόσφερε μόνο το σώμα του να γίνει παρανάλωμα πυρός, αλλά

•έβγαλε χρήματα να πληρώσει και τα ξύλα, πού θα άναβαν την φωτιά για να τον κόψουν!

* * *

Άγιε Νεομάρτυς Μιχαήλ, φώτιζε μας να μισήσουμε την διαβολεμένη τσιγγουνιά, πού μας κάνει να λέμε:

•Καλή είναι η Θεία Λειτουργία, αλλά μια Κυριακή έχω κι εγώ για να ξεκουραστώ!

•Καλή είναι η νηστεία, αλλά τρελλαίνομαι για κάποιες αρτύσιμες λιχουδιές.

•Καλή η εξομολόγηση, αλλά γιατί να πάω αφού θα ξανακάνω πάλι τα ίδια;

•Καλή η αγάπη για όλους, αλλά όχι και να γίνομαι εγώ πάντοτε μικρότερος!

Άγιε Νεομάρτυς Μιχαήλ, φώτιζε μας να γίνουμε απλοχέρηδες στην αγάπη μας προς τον Χριστό και προς τους αδελφούς μας!

Άρχμ.Β.Λ.

ΠΑΝΤΟΤΕ ΧΑΙΡΕΤΕ!

Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος είναι ένας από τους πιο σπουδαίους σκηνοθέτες της εποχής μας. Πριν από ενάμισι χρόνο έδωσε μία συνέντευξη (ΒΗΜΑ 20-8-2000). Σ' αυτήν, ανάμεσα στα άλλα θέματα, μίλησε και για τις επιτυχίες και τις χαρές της ζωής του.

* * *

Ερωτ.:-Η όποια επιτυχία επηρέασε τη ζωή σας;

Απάντ.:-Δόξα τω Θεώ, έκανα πολλές επιτυχίες όλα αυτά τα χρόνια. Άλλα πρέπει να σας πω ότι ποτέ δεν ήμουν και τόσο χαρούμενος. Θα μπορούσα να πω, ότι σε κάποιες στιγμές χαράς στην καριέρα μου, εγώ θρήνησα κιόλας. Και αυτό το ζήτημα με έκανε να κλειστώ ακόμη περισσότερο στον εαυτό μου.

Ερωτ.: -Γιατί; Γιατί θρηνήσατε κάποιες επιτυχίες; Τί είναι αυτό πού δεν σας αφήνει να χαρείτε μια επιτυχία σας; Έχετε καταλάβει;

Απάντ.:-Το μόνο πού κατάλαβα στη ζωή μου είναι, ότι αυτό πού ψάχνω τελικώς να βρω, κρύβεται στο σκοτάδι, πού υπάρχει μέσα μου. Δεν το χαίρομαι, δεν το γεύομαι δηλαδή, αυτό πού μου συμβαίνει. Ότι αποκάλυψη και να έχω κάμει στη ζωή μου, αντί να την χαρώ, αμέσως τρέπομαι σε φυγή. Φαίνεται, ότι είναι ένα τραύμα, πού με τυραννάει- και δεν επουλώνεται με τα χρόνια. Η επιτυχία δυστυχώς δεν επουλώνει τραύματα. Μόνο προσωρινή χαρά δίνει, στους γύρω μας, και σ' εμάς, μέσα από τους γύρω μας.

Ερωτ.:-Ως άνθρωπος, δηλαδή, δεν έχετε καταλάβει τι είναι η χαρά;

Απάντ.:-Όχι απολύτως.

* * *

Να λοιπόν. Πικρή η γεύση της εγκόσμιας επιτυχίας! Και προσωρινή η χαρά πού φέρνει. Για χαρά αγωνίζονται οι άνθρωποι. Και απογοητεύονται πικρά μόλις την κατακτήσουν! Γιατί όμως; Που οφείλεται το σκοτάδι πού υπάρχει μέσα μας, και που το επισημαίνει ο κ. Τερζόπουλος; Είπε ο Χριστός: «Εγώ είμαι το Φως του κόσμου»('\ωάν. 8,12).

Το εσωτερικό μας σκοτάδι οφείλεται στην έλλειψη Φωτός. Φως είναι ο Χριστός. Μόνο αυτός διαλύει το σκοτάδι! Μόνο αυτός ανοίγει το δρόμο της χαράς.

* * *

Ο Χριστός λίγο προ του πάθους Του, είπε στους μαθητές Του:

-Σεις, τώρα έχετε λύπη ακούοντας ότι θα με αποχωρισθείτε για λίγο. Λίγο θα κρατήσει αυτό. Σε λίγο πάλι θα σας ιδώ-και τότε θα γεμίσει η καρδιά σας χαρά. Και την χαρά σας αυτή δεν θα μπορεί πια κανείς να σας την πάρει! (Ίωάν. 16, 22).

Και συνέχισε ο Κύριος:

-Στον κόσμο αυτόν θα έχετε θλίψη. Άλλα έχετε θάρρος, εγώ έχω νικήσει τον κόσμο (Ίωάν. 16, 33).

Κοντά μου θα βρήτε χαρά. Χαρά και πηγή χαράς είναι ο Χριστός.

Αυτήν την χαρά, την αληθινή χαρά, την βρίσκει ο άνθρωπος, μόνο όταν πιστεύει στον Χριστό.

Γι΄ αυτό έχει απέραντη αξία, για όλους μας το ερώτημα, πού έκαμε ο ίδιος ο Χριστός, στον εκ γενετής τυφλό:

-Σύ πιστεύεις εις τον Υιό του Θεού (Ίω. 9,35);

-Πιστεύεις, ότι είναι ο Σωτήρας του κόσμου;

Άρχμ.Ν.Κ.