Αγίου Αυγουστίνου
ΘΕΛΩ ΝΑ ΙΔΩ ΤΟ ΘΕΟ
Τον Θεό δεν Τον έχει ιδεί ποτέ κανείς. «Θεόν ουδείς πώποτε τεθέαται»!
Ο Θεός είναι μια αόρατη πραγματικότητα. Οφείλομαι να Τον αναζητούμε, όχι με τα σωματικά μας μάτια, αλλά με αλλού είδους μάτια. Με τα μάτια της καρδιάς μας!
Όπως όταν θέλωμε να ιδούμε τον φυσικό ήλιο, πρώτα καθαρίζαμε τα σωματικά μας μάτια. Και, όταν θέλωμε να ιδούμε τον νοητό Ήλιο, πρέπει πρώτα να καθαρίζωμε την καρδιά μας! Την προϋπόθεση αυτήν μας την έχει θέσει ο ίδιος ο Θεός. Είπε: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται».
* * *
Όμως. Μη σου περάσει ιδέα από το μυαλό, ότι ο Θεός έχει κάποιο σχήμα! Μη προσπαθήσεις ποτέ, να φαντασθής τον Θεό, σύμφωνα με τις δικές σου επιθυμίες!
Ο Θεός
· ούτε όγκος·
· ούτε μέγεθος·
· ούτε ένα σεβάσμιο γεροντάκι
Ο Θεός είναι ΑΓΑΠΗ. Περιγράφεται η αγάπη;
· Τί πρόσωπο έχει;
· Πόσο είναι το μέγεθος της;
· Πώς είναι τα χέρια της;
· Πώς είναι τα πόδια της;
Κανείς δεν μπορεί να μας το ειπεί.
Γιατί; Απλούστατα. Η ΑΓΑΠΗ δεν περιγράφεται. Βιώνεται! Την ζούμε!
Κι όμως! Η αγάπη έχει και πόδια και χέρια· και μάτια.
· Πόδια της είναι, τα πόδια μας, όταν μας οδηγούν στην Εκκλησία.
· Χέρια της είναι τα χέρια μας, όταν απλώνονται προς τους πτωχούς.
· Μάτια της είναι τα μάτια μας, όταν γεμάτα καλωσύνη, ψάχνουν να κάνουν το καλό.
* * *
Όλα αυτά είναι επί μέρους μέλη. Μέλη του ενός σώματος! Μέλη της αγάπης, τοποθετημένα σε διάφορα σημεία. Αλλά έκφραση-εκδήλωση της μιας ΑΓΑΠΗΣ.
Θέλεις, λοιπόν, να ιδείς τον Θεό; Έχε αγάπη. Δείχνε αγάπη. Και ο ΘΕΟΣ - η ΑΓΑΠΗ θα κατοικήσει μέσα σου.
(Ομιλία εις την Α' επιστολή Ιωάννου, 4,9-12) Μετ. Α.Μ
ΤΟ ΜΕΝΤΙΟΥΜ
Το 1918, στην Αμερική μια γυναίκα ή Σάρρα Γουΐντσεστερ (Winchester) έμεινε χήρα. Εξ αιτίας της θλίψης της, αλλά και από το ενδιαφέρον της για τον πνευματισμό (= επίκληση «πνευμάτων»), κατέφυγε σε μέντιουμ για να την φέρει σε επαφή με τον νεκρό σύζυγο της.
Το μέντιουμ της είπε:
Όσον καιρό θα κτίζεις το σπίτι σου, δεν θα αντιμετωπίσεις θάνατο (!) Η Σάρρα πίστεψε τον πνευματιστή-μέντιουμ. Και επειδή διέθεται και ικανή περιουσία, αγόρασε ένα μισοτελειωμένο αρχοντικό και άρχισε να το επεκτείνει. Το έργο συνεχίσθηκε μέχρι το θάνατο της, πού συνέβη στα 85 της χρόνια. Το σπίτι κόστισε 5 εκατομμύρια δολλάρια, όταν το ημερομίσθιο στην Αμερική ήταν μισό δολάριο. Το αρχοντικό κατέληξε να έχει: 150 δωμάτια, 13 λουτρά, 2000 πόρτες, 47 τζάκια και 10.000 παράθυρα. Έμειναν δε και αρκετά υλικά. Τόσα, πού αρκούσαν, να συνεχισθή το κτίσιμο για άλλα 80 χρόνια!
Δεν ξέρει, τί να πρωτοκάνει κανείς:
• Να γελάσει με την ανοησία των ανθρώπων;
• Ή να κλάψει για την εκούσια υποταγή τους στον διάβολο;
* * *
Πολλοί συνάνθρωποι μας (και μάλιστα και ορθόδοξοι χριστιανοί!), όταν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα, καταφεύγουν στα μέντιουμ.
Γιατί;
· Για να μάθουν, τί τους επιφυλάσσει το μέλλον, και να το «βελτιώσουν»!
· Για να βρουν τρόπο λύσεως κάποιου προβλήματος (π.χ. γάμου), πού τους απασχολεί.
Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα:
α. Τα μέντιουμ και οι μάγοι είναι ολοκάθαρα όργανα του Σατανά (αυτόν επικαλούνται προς βοήθειαν!)
β. Κύριος της ζωής και του θανάτου, και ρυθμιστής όλων των λεπτομερειών της ζωής μας, είναι μόνον ο Χριστός και κανείς άλλος.
γ. Όταν λοιπόν ο χριστιανός καταφεύγη στο μέντιουμ ή στον μάγο, παύει να εμπιστεύεται τον Χριστό. Και ζητά την βοήθεια του Σατανά. Κάνει στην άκρη τον Χριστό. Έστω και αν λέει, ότι τάχα πιστεύει, στην πράξη αρνείται τον Χριστό. Και φυσικά, έναν αρνητή του Χρίστου, οι δαίμονες είναι πρόθυμοι να τον «εξυπηρετήσουν», είτε αληθινά, είτε ψεύτικα.
Λένε μερικοί άνθρωποι: σωστά όλα αυτά, αλλά κάποιες προβλέψεις των μέντιουμ βγαίνουν αληθινές!
Πώς γίνεται αυτό;
Απάντηση: Οι προβλέψεις πού επαληθεύονται, οφείλονται στην πανουργία και ευφυΐα των δαιμόνων. Άλλωστε κάτι τέτοιο συμβαίνει και σε ανθρώπους, πού και αυτοί, κάνουν προβλέψεις για διάφορα κοσμικά πράγματα. Τέτοια παραδείγματα είναι: η υποτίμηση του νομίσματος, η έκρηξη πολέμου κ.ά.
Οι κανόνες της Εκκλησίας, σε εκείνους πού καταφεύγουν σε μέντιουμ και μάγους, επιβάλλουν επιτίμιο ακοινωνησίας για πολλά χρόνια.
Η Αγία Γραφή μας λέγει: «Ο Υιός του Θεού ήλθε και φανερώθηκε στον κόσμο, για να λύσει (δηλ. για να μην μας αφήσει να έχουν "πέραση" σε μας) τα έργα του διαβόλου. (Α' Ίωάν. 3,8).
Δεν είναι κρίμα και κατάκριμα, αυτά τα έργα του διαβόλου εμείς να ψάχνουμε να τα βρούμε;
Άρχιμ. Ν. Κ.
Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΔΟΥΛΟΣ
Ένας βασιλιάς της Ισπανίας ήταν γνωστός για την σκληρότητα του απέναντι στους υπηκόους του. Έτρεφε δε την σκληροκαρδία του με καυχησιολογίες για τους προγόνους του και για τα πολεμικά τους κατορθώματα.
Κάποια μέρα, διέσχιζε με την ακολουθία του μια πεδιάδα της Αραγονίας. Εκεί, χρόνια πριν, είχε χάσει τον πατέρα του σε μια μάχη. Εκεί συνάντησε έναν ασκητή, πού σκάλιζε ένα σωρό με οστά.
—Γέροντα, τί κάνεις εκεί; ρώτησε ο βασιλιάς.
—Δόξα στη Μεγαλειότητα σου! είπε ο ασκητής. Έμαθα, ότι θα περνούσατε από εδώ, και ήλθα να μαζέψω τα οστά του μακαρίτη του πατέρα σας, για να σας τα παραδώσω. Ωστόσο, όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Φαίνεται, ότι δεν διαφέρουν από τα οστά των στρατιωτών του, τα οστά των χωρικών, των φτωχών και των δούλων!
****
Ο σοφός γέροντας προσπαθούσε να θυμίσει στον ματαιόδοξο και σκληρόκαρδο βασιλιά, ότι μπροστά στον θάνατο, ούτε ο βασιλιάς διαφέρει από τον στρατιώτη, ούτε ο πλούσιος από τον φτωχό, ούτε ο πρωτευουσιάνος από τον χωριάτη. Μπροστά στον θάνατο, ούτε τα γαλόνια μετράνε! Ούτε ψευτοπαλληκαριές χωράνε!
Μόνο μια παλληκαριά μετράει μπροστά στον θάνατο: Η παλληκαριά της γνήσιας αγάπης προς τον Θεό και της ευσπλαχνίας προς τον συνάνθρωπο!
Μόνον όποιος έχει δουλέψει σκληρά για να καλλιεργήση αυτές τις δυο αγάπες, μπορεί να πορεύεται προς τον θάνατο με το κεφάλι ψηλά! Έστω κι αν χρειαστή να σκύψη... για να του το κόψουν!
Τέτοια παλληκαριά είχε και ο νεομάρτυρας άγιος Αντώνιος ο Αθηναίος, ο όποιος σε ιδιόχειρη επιστολή του — λίγο πριν τον οδηγήσουν στο μαρτύριο (5 Φεβρουαρίου 1774)—έγραφε:
«Από εμένα τον Αντώνη, χαιρετίσματα πολλά. Ασπάζομαι χείρας και πόδας των τε Ιερέων και των επιτρόπων. Το όνομα μου να μη λείψη μέσα από την Εκκλησίαν. Μην έχετε σμφιβολίαν. Εγώ με το θέλημα του θεού χύνω το αίμα μου. Εσείς εύχεσθε υπέρ εμού και εγώ δια λόγου σας. Και αποκεφαλίζομαι, (έλα, μη γελάς) ίνα ακουσθή εις τους επτά ρηγάδες. Και παρακαλώ σας, το όνομά μου μην το αφήσετε χωρίς κόλυβα. Και να στείλετε εις την μάνα μου μίαν επιστολήν, δια να χαρεί και αυτή. Και να αγοράσετε τον νεκρόν μου' μην ειπήτε: τόσα άσπρα εδώσαμεν και καν ένα κουμάρι νερού δεν έπιαμεν από το χέρι του. Το έλεος σας είναι έλεος εις τους φίλους και εις εκείνους, οπού με αγαπούν. Άπαντας χαιρετώ».
Συγκλονίζεται κανείς από το μεγαλείο της παλληκαριάς του νεομάρτυρα Αντωνίου! Μιας παλληκαριάς πού —λίγο πριν τον θάνατο— έχει την δύναμη να κάνη ακόμα και... χιούμορ! Εδώ πια, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα άσημο δούλο Οθωμανών. Εδώ, ντυμένος την άκρα ταπείνωση της —έως θανάτου— υπακοής του προς τον Χριστό, πορεύεται στο μαρτύριο ένας αλλού είδους βασιλιάς. Ένας «βασιλιάς» ασύγκριτα πιο ένδοξος από όλους τους ρηγάδες της Δύσης και της Ανατολής! Ένας «βασιλιάς», πού ήξερε να κυβερνάη το σώμα, την σκέψη του, και την καρδιά του!
Να λοιπόν, πού είναι δυνατόν, μπροστά στον θάνατο, ένας δούλος να γίνεται βασιλιάς, όπως ο άγιος Αντώνιος και ένας βασιλιάς, να αποδεικνύεται δούλος της κενοδοξίας του και της αφροσύνης του, όπως ο παραπάνω βασιλιάς της Ισπανίας!
Άρχιμ. Β.Λ.
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΠΟΥΣΙΟΣ
Εγεννήθη το 1944 στις Εκκλησιές Πρέβεζας.
Εσπούδασε στο Ανώτερο Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο Πατρών (1967) και στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης.
Έχειροτονήθη διάκονος και πρεσβύτερος το 1968. Ιεράτευσε για λίγο στο χωριό του, στις Εκκλησιές. Στην συνέχεια τέσσερα χρόνια στις Κιρκιλάτες Άρτας και από το 1972 μέχρι την κοίμηση του, περίπου τριάντα χρόνια (1972-2001) στον Ιερό ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου στην Πρέβεζα. Υπηρετούσε και στα Γραφεία της Μητροπόλεως.
Υπήρξε πρότυπο ευλαβούς κληρικού. Εργαζόταν με αγάπη, με καλοσύνη, με πραότητα, με επιείκεια και με υποδειγματικό ζήλο για την σωτηρία του κόσμου, και με ταπείνωση και αφάνεια.
Για τις πολλές αρετές του ετιμήθη με το οφφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου, εχειροθετήθη «πνευματικός πατήρ» και διορίσθη αρχιερατικός επίτροπος Πρέβεζας.
Έκοιμήθη την 21 Αύγουστου 2001. Και εκηδεύθη την επομένη 22 Αύγουστου, από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Νικοπόλεως κ. Μελέτιο. Στην κηδεία του παρέστησαν περισσότεροι από 40 ιερείς και μέγα πλήθος χριστιανών.
Ο αείμνηστος π. Δημήτριος εθεωρείτο κατά γενική ομολογία «πρότυπο» κληρικού.
Το ανωτέρω σημείωμα για τον π. Δημήτριο έπρεπε να είχε δημοσιευθεί στο τεύχος Οκτωβρίου 2001. Δυστυχώς, ο «δαίμων» του τυπογραφείου έκανε το «θαύμα» του, τότε, και το άφησε εκτός ύλης. Ζητούμε την κατανόηση των αναγνωστών μας.