ΟΙ ΑΙΡΕΣΕΙΣ: ΠΩΣ ΞΕΦΥΤΡΩΝΟΥΝ!

Αγίου Ειρηναίου1 (+ 24 Αυγούστου 200 μ. Χ)

    Μερικοί εύκολα αφήνουν την διδασκαλία της Εκκλησίας μας στην άκρη.
Γιατί; Γιατί τους είναι δύσκολο να καταλάβουν και να παραδεχθούν, ότι οι απόψεις ενός ανθρώπου, όσο κι αν αυτός είναι σεμνός και ευλαβής, δεν διαφέρουν σε αξία από τα λόγια του όποιου τάχα φιλόσοφου, πού ξεστομίζει αθεόφοβα, ό,τι του έρχεται στο στόμα. Άλλο, λόγος Χριστού-διδασκαλία της Εκκλησίας· και άλλο, λόγια ανθρώπων όσο και αν φαίνονται σοφοί και μυαλωμένοι.
    Μερικοί φαντάζονται ότι μπορούν να βρουν κάτι το πιο αληθινό από την αλήθεια! Και έτσι, κάθε τόσο, στα λόγια κάποιου τάχα "σοφού, βρίσκουν από ένα καινούργιο δρόμο! 'Αλλά γίνεται εκείνο πού είπε ο Χριστός: Όταν τυφλός οδηγεί τυφλόν, πέφτουν και οι δυο στον λάκκο! Και δεν τους φταίει άλλος κανείς. Το φταίξιμο δικό τους.
    Ή Εκκλησία είναι παράδεισος· γεμάτος δένδρα. Από όλα (είπε ο Θεός) να τρώτε. Άπ' όλη την Αγία Γραφή. Άλλα όχι με έπαρση, όχι με την γνώμη, ότι σεις τα καταλάβατε όλα πιο καλά, άπ' ό,τι μας λέει ή Εκκλησία του Χρίστου.
Όποιος φαντάζεται, ότι κάτι το κατάλαβε πιο καλά από ό,τι ή Εκκλησία μας, βάζει το μυαλουδάκι του επάνω από τη σοφία του Θεού. Προσέχετε λοιπόν. Τέτοιες Ιδέες μην τις καταπίνετε! Τέτοια λόγια μην τα χάφτετε!

1, Ό άγιος Ειρηναίος, επίσκοπος Λουγδούνου, Ιερομάρτυρας, είναι ένας από τους μεγαλύτερους διδασκάλους της Εκκλησίας.

Εις μνημόσυνον

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΣΧΙΣΜΑΤΑ

    Ο Πρωτοπρεσβύτερος Βαλεντίνος Σβεντσίτσκι (1882-1931) ήταν μια εξέχουσα μορφή της Ρωσσικής Εκκλησίας.
    Όμως έκανε και ένα τραγικό λάθος. Αποσχίστηκε από την ενότητα της Εκκλησίας. Διεφώνησε με την διακήρυξη του τότε τοποτηρητή του Πατριαρχικού θρόνου της Ρωσσικής Εκκλησίας Μητροπολίτη Σέργιου (1927) επειδή αναγνώριζε το κομμουνιστικό καθεστώς.
    Αργότερα όμως κατάλαβε το λάθος του. Μετενόησε. Και ζήτησε συγγνώμη από τον Μητροπολίτη Σέργιο. Έστειλε γι' αυτό μια επιστολή στον Μητροπολίτη Σέργιο, πού την κοινοποίησε στα πνευματικά του παιδιά.
Οι δύο αυτές επιστολές έχουν πολλά να μας διδάξουν όλους μας και να μας προβληματίσουν για το σωστό φρόνημα γύρω από το θέμα: Ή ενότητα της
Εκκλησίας και σχίσματα.
    Στο γράμμα του στον Μητροπολίτη Σέργιο μεταξύ των άλλων γράφει:
"Σεβασμιώτατε πατέρα, πεθαίνω!
    Εδώ και καιρό με βασανίζει ή συνείδηση μου. Αμάρτησα βαριά απέναντι στην αγία Εκκλησία. Και μπροστά στον θάνατο τώρα, το βλέπω ολοκάθαρα. Σας παρακαλώ να με συγχωρήσετε για το αμάρτημα μου· και να με δεχθήτε να επανενωθώ με την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία.
    Μετανοώ για το ότι τόλμησα, αντίθετα στους ιερούς κανόνες, να μη σας αναγνωρίσω ως πρώτο, κανονικό επίσκοπο·και γιατί έβαλα την δική μου σκέψη και την δική μου γνώμη, πάνω από την κανονική τάξη της Εκκλησίας...
Δεν ζητάω τίποτα. Τώρα περιμένω το τέλος μου. Άπλα παρακαλώ, για τον Χριστό, δεχθήτε την μετάνοια μου και δεχθήτε με να πεθάνω ενωμένος με την
Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία".
    Στα γράμματα πού έστειλε σε πνευματικά του παιδιά έγραφε:
    "Ό πνευματικός σας πατέρας έκαμε ένα τρομερό λάθος. Αμάρτησε βαριά. Τρία χρόνια πριν, αποκόπηκα από τον μητροπολίτη Σέργιο και μαζί μου φύγατε και σεις από τους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Αλίμονο σ΄ εκείνον πού γίνεται αιτία να σκανδαλισθή άνθρωπος! Και εγώ έβαλα σε σκάνδαλο πολλούς... Τώρα πεθαίνω. Και ενώπιον του θανάτου, το βλέπω, ότι διέπραξα βαρύ αμάρτημα.
    Συγχωρήστε με, για το όνομα του Χρίστου. Και επιστρέψτε μαζί μου στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Μετανοήστε για την αμαρτία στην οποία σας παρέσυρα. Όσοι από σας δεν χάσατε την πίστη σας σ΄ εμένα σαν πνευματικό οδηγό σας, μιμηθήτε με και στην μετάνοια"!
    Ό π. Βαλεντίν Σβεντσίτσκι κοιμήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 1931.
    Με την μετάνοια του μας δείχνει, ότι ή ΑΓΙΑ Εκκλησία, πού ίδρυσε ο Χριστός, και την άφησε στον κόσμο, να συνεχίζει το έργο Του, είναι αυτή πού ξέρομε. Και δεν επιτρέπεται να την υποτιμάμε.

Άρχιμ. Σ.Δ.

ΕΙΔΟΜΕΝ ΤΟ ΦΩΣ

    Ένας άνθρωπος είχε πάει, σαν τουρίστας, σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Ένα βραδάκι χρειάστηκε να κάμει ένα τηλεφώνημα. Μπήκε σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο. Άλλα χρειαζόταν φως. Έβλεπε την λάμπα στην οροφή του θαλάμου, αλλά δεν έβλεπε πουθενά διακόπτη.
    Έρωτα έναν περαστικό: -Πώς ανάβει το φως; -Κλείσε καλά την πόρτα και θα δεις. Πράγματι, έκλεισε την πόρτα, και ο θάλαμος πλημμύρισε από φως!
Το κλείσιμο της πόρτας ενεργούσε σαν πάτημα του διακόπτη. Και άναβε το φως.
   Κάτι το ανάλογο γίνεται σε μας.
    Ό Χριστός λέει: Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Άλλα για να μπορέσουμε να ιδούμε αυτό το φως, πρέπει πρώτα να κλείσουμε κάποιες πορτούλες, πού όσο είναι ανοιχτές μας κρατούν στο σκοτάδι. Οι πορτούλες δε αυτές είναι οι αισθήσεις μας.
    Δεν λέμε να κλείσουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας! Τον νου μας πρέπει να κλείσωμε· και την βούληση μας. Την προτίμηση μας.
   Όμως, για να κλείσουμε τις θύρες του νου και της καρδιάς μας, πρέπει: Να μην αφήνουμε να μπαίνουν μέσα μας από τις "θυρίδες", από τις πορτούλες, δηλαδή από τις αισθήσεις μας, ούτε πάθη, ούτε κακίες, ούτε αμαρτίες.
Ό αγώνας αυτός καλλιεργείται ιδιαίτερα μέσα στην εκκλησία, κατά την ώρα της θείας Λειτουργίας.
   Πότε;
    Όταν μπαίνοντας στον ναό, αφήνουμε έξω όλες τις σκέψεις και τις μέριμνες και τις επιθυμίες (θεμιτές και αθέμιτες!) του κόσμου τούτου. Τότε αρχίζει να "ανάβει" και να λάμπει μέσα μας, στην καρδιά μας, το φως του Χρίστου.
    Στο τέλος κάθε θείας Λειτουργίας, μετά την θεία κοινωνία, ψάλλουμε:
"Είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον, εύρομεν πίστιν αληθή, αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες. Αυτή γαρ ημάς έσωσεν".
Όσο πιο πολύ μπαίνει μέσα μας το φως του Χρίστου, το φως της αγίας Τριάδος, τόσο λιγοστεύει μέσα μας το σκοτάδι· τόσο γεμίζει η καρδιά μας και η ζωή μας με φως.

Ο ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΣ

    Στις 23 Οκτωβρίου εορτάζαμε την μνήμη του αγίου ενδόξου Αποστόλου Ιακώβου του Αδελφοθέου.
    Ό άγιος Ιάκωβος ήταν ένας από τους γιους του αγίου Ιωσήφ, του Μνήστορος της Υπεραγίας Θεοτόκου. Και γι' αυτό, στα μάτια του κόσμου φαινόταν σαν αδελφός του Χρίστου. Και ο απόστολος Παύλος τον ονομάζει "αδελφόν του Κυρίου". Ή Εκκλησία τον ετίμησε με το όνομα "Αδελφόθεος".
Ό άγιος Ιάκωβος δεν πίστεψε ποτέ ότι -επειδή άνηκε κατά άνθρωπον στο "σόϊ" του Χρίστου- "είχε δέσει τον γάιδαρο του". Δεν θεώρησε ότι είχε σίγουρη την σωτηρία του, λόγω "συγγενείας" με τον Σωτήρα! Γι' αυτό όλη του την ζωή κοπίαζε πολύ στην άσκηση της προσευχής και της νηστείας. Ποτέ δεν έφαγε κρέας. Ποτέ δεν ήπιε κρασί. Και τα γόνατα του, από τις συνεχείς γονυκλισίες, έγιναν σκληρά σαν τα γόνατα της καμήλας! Οι σύγχρονοι του -όχι μόνο οι Χριστιανοί- τον ονόμαζαν "Δίκαιο". Και όλοι τον αντιμετώπιζαν με βαθύτατο σεβασμό.
    Μετά την Ανάσταση του Χρίστου δεν σταμάτησε να κηρύττει τον Ιησού Χριστό ως θεό και Σωτήρα του κόσμου. Το κήρυγμα του όμως δεν το άντεχαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Έτσι, κάποια μέρα τον ανέβασαν στο πτερύγιο του Ναού, με την ελπίδα να αναιρέσει το μέχρι τότε κήρυγμα του. Και όταν τον άκουσαν να συνεχίζει να κηρύττει ότι ο Χριστός είναι Θεός, τον έρριξαν από το πτερύγιο κάτω και άρχισαν να τον λιθοβολούν. Ό άγιος Ιάκωβος, όσο ακόμη ήταν ζωντανός, προσευχόταν για τους δολοφόνους του! Ώσπου κάποιος πήρε ένα δοκάρι και τον αποτέλειωσε με ένα χτύπημα στο κεφάλι.
    Έτσι ο Χριστός στεφάνωσε και με μαρτυρικό στεφάνι τον "Αδελφό" του.

Άρχιμ.Β.Λ.