ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ

     Ο πανάγαθος Θεός έκαμε πρώτα δέκα τάγματα αγγέλους. Το κάθε τάγμα, αναρίθμητοι.

    Οι άγγελοι είναι πνεύματα, άϋλοι· όπως και η ψυχή μας.

    Ποίος επαρακίνησε τον Θεό και έκαμε τους αγγέλους;

    Η ευσπλαχνία Του.

    Πρέπει λοιπόν, εάν θέλωμε να έχωμε τον Θεό «Πατέρα μας», να είμαστε και εμείς εύσπλαχνοι: να κάνωμε τους αδελφούς μας να εύφραίνωνται!

    Γιατί, αν είμαστε άσπλαγχνοι και σκληρόκαρδοι, και κάνομε τους αδελφούς μας να «φαρμακώνωνται», δεν πρέπει να λέμε ότι έχομε τον Θεό «Πατέρα μας». Τότε πατέρα μας έχομε τον διάβολο. 'Ο διάβολος θέλει να πικραίνωμε τους αδελφούς μας. Όχι Θεός!

    Το πρώτο τάγμα, από τους αγίους αγγέλους έπεσε σε υπερηφάνεια. Και ζήτησε να δοξασθή, ίσα με τον Θεό,

    Αυτή ήταν η αιτία που έπεσαν. Και από άγγελοι φωτεινοί, έγιναν σκοτεινοί. Αυτός παρακινεί τους ανθρώπους, να υπερηφανεύονται, να μοιχεύουν, να κλέπτουν.

    Αυτός μπαίνει μέσα τους και τους κάνει να λένε ότι κάνουν θαύματα· και να δαιμονίζωνται και να σεληνιάζωνται.

    Αλλά, ας είναι δοξασμένος ο Θεός. Μας έδωκε τρία όπλα να τον πολεμούμε. Αυτά είναι: η εξομολόγηση· η νηστεία· η προσευχή.

    Από υπερηφάνεια έπεσε το ένα τάγμα. Έταπεινώθηκαν οι άλλοι άγγελοι. Έπεσαν και προσκύνησαν τον Θεόν. Και εστάθηκαν στον τόπο τους. Και τώρα χαίρονται για πάντα.

    Πρέπει λοιπόν και εμείς να στοχαζόμαστε, τι κακό είναι η υπερηφάνεια,

    Ο Θεός μισεί τον υπερήφανον και αγαπάει τον ταπεινόν. Το ίδιο και εμείς. Όταν ιδούμε ταπεινόν, σαν άγγελον τον βλέπομε. Να ανοίξωμε την καρδιά μας θέλομε, να τον βάλωμε μέσα. Και όταν ιδούμε υπερήφανον, σαν διάβολον τον βλέπομεν. Και γυρίζαμε το πρόσωπο μας άλλου, να μην τόν, βλέπωμε!

    Ας αποφεύγουμε λοιπόν, αδελφοί, την υπερηφάνεια, που μας πηγαίνει στην κόλαση΄ και να έχωμε ταπείνωση, που είναι ο δρόμος που μας πηγαίνει στον παράδεισο.

ΜΗ ΒΙΑΖΕΣΑΙ!

Έχεις Καιρό!

    Ένας όσιος γέροντας είδε κάποτε ένα δράμα παράξενο. Σε μας φαίνεται παράξενο· επειδή δεν έχει σχέση με την δική μας συνηθισμένη καθημερινότητα και εμπειρία. Κατά οικονομία Θεού, είδε μια συνέλευση δαιμόνων! Μια δαιμονική σύναξη. Αισθητά. Είδε να συζητούν μεταξύ τους τα δαιμόνια, πώς θα καταφέρουν να οδηγήσουν αποτελεσματικότερα τους ανθρώπους στην απώλεια.

    Είδε λοιπόν, ότι σηκώθηκε ένα δαιμόνιο και είπε:

    - Εγώ προτείνω να υποβάλλουμε συνεχώς στους ανθρώπους λογισμούς απιστίας· να τους σπείρωμε αμφιβολίες για την ύπαρξη του Θεού. Να τους πείσουμε ότι δεν υπάρχει.

    "Ένα άλλο σηκώθηκε και έλεγε:

    -Εγώ προτείνω, πρώτος στόχος μας να είναι, να τους κάνωμε να πιστέψουν, ότι δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή· παράδεισος και κόλαση· αιώνια ζωή και κρίση.

    -Εγώ προτείνω -έλεγε ένα άλλο-: Κύρια φροντίδα μας να είναι, πώς να τους ρίχνουμε σε πορνείες και σε μοιχείες· σε σαρκικές αμαρτίες -φοβερές καταστάσεις, πού αποξενώνουν τελείως τον άνθρωπο από τον Θεό· και

τον κάνουν, να μην έχει όρεξη, ούτε να σκεφθεί για Θεό και αιώνια ζωή.

    Στο τέλος σηκώθηκε ένα, πού μέχρι τότε δεν είχε μιλήσει καθόλου και λέει:

    - Εγώ προτείνω, να τους λέμε ότι υπάρχει μεν ό Θεός· υπάρχει και ή αιώνια ζωή· και ή κρίση· και ή ανταπόδοση· αλλά ότι για μετάνοια έχουν καιρό· να μη βιάζονται. Να αναβάλλουν!

    Τότε σηκώθηκαν όλα τα δαιμόνια και το χειροκρότησαν με ενθουσιασμό· το αγκάλιασαν και το συγχάρηκαν για την ευρηματικότητα του και την εξυπνάδα του.

    Πόσο είναι φοβερός ο κίνδυνος αυτής της παγίδας! Όχι μόνο γιατί είναι άδηλο το τέλος του ανθρώπου, αλλά και επειδή έτσι συνηθίζει ο άνθρωπος στην αμαρτία και δεν αλλάζει εύκολα. Και έστω και αν ακόμη ζήσει χίλια χρόνια, δεν αλλάζει! Την καταλαβαίνει βέβαια την ανάγκη της αλλαγής· και την συναισθάνεται· αλλά δεν αλλάζει. Ή χειρότερη παγίδα του διαβόλου είναι ή αναβλητικότητα.

    Ό Θεός να μας δίνει σύνεση και φρόνηση· να μην γινόμαστε θύματα του διαβόλου.

Αρχιμ. Σ.Δ.

Ο «ΣΟΦΟΣ»   ΚΑΙ  Ο ΠΑΝΣΟΦΟΣ

    Στις 25 Νοεμβρίου γιορτάζουμε την μνήμη της αγίας μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης. Ή Εκκλησία την ονόμασε Πάνσοφο. Και για την τεράστια κοσμική σοφία της. Και για το ότι αποστόμωσε 150 σοφούς της εποχής της, πού τους έφερε ο αυτοκράτορας Μαξέντιος για να την «στριμώξουν». Περισσότερο όμως ονομάστηκε Πάνσοφος, γιατί δεν πήραν τα μυαλά της αέρα ούτε από την μεγάλη της μόρφωση, ούτε από την απαράμιλλη ομορφιά της, ούτε από τα αμύθητα πλούτη της, ούτε από την ευγενική καταγωγή της. Όλα τα είδε σαν δώρα του Θεού. Και αγωνίστηκε με όλα να Τον δοξάσει.

    Έτσι αξιώθηκε να τα βάλει με μια ολόκληρη αυτοκρατορία και να νικήσει ! Με το μαρτύριο της επισφράγισε την αγάπη της γι' Αυτόν, πού είναι το Φως, ή Χαρά και ή Ζωή του Κόσμου. Έμαρτύρησε ότι «ζη Κύριος ο Θεός». Και ότι ο μόνος τρόπος για να Τον γνωρίσει κάποιος είναι ή ταπείνωση του μυαλού και της σάρκας.

* * *

    Περίπου 1700 χρόνια αργότερα, έζησε στην Γαλλία ένας αξιόλογος φιλόσοφος, ο Ζακ Ριβιέρ. Λίγο όμως η μεγάλη ιδέα για τις ικανότητες του μυαλού του, λίγο οι πειρασμοί της νεότητας, τον έκαναν να «ξεγράψει» τον Θεό από την ζωή του. Ό εγωισμός του μυαλού μαζί με τον εγωισμό της σάρκας είναι το καλύτερο «κοκτέιλ», πού οδηγεί με την μεγαλύτερη σιγουριά στην πνευματική τύφλωση. Τότε έγραφε: «Δεν πιστεύω πια. Ό Χριστιανισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια σκιά. 'Ας τον αφήσουμε να πεθάνει με έναν ωραίο θάνατο».

    Φυσικά, δεν άργησε να γευθή τους καρπούς του θανάτου... όχι του Χριστιανισμού βέβαια, αλλά του δικού του πνευματικού θανάτου. Σε επιστολή του εκείνης της εποχής έγραφε: «Ένα τρομερό άγχος νιώθω αδιάκοπα. Μια ταραχή, πού έρχεται υστέρα από κάθε αμαρτωλή ηδονή. Μια ταραχή, πού με οδηγεί στην απελπισία. Ζήτησα διέξοδο στα βιβλία και στην Τέχνη, Μάταια όμως... Θέλω να γιατρευτώ, αλλά αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει για μένα θεραπεία».

    Τότε του έστειλε ο Θεός έναν καλό πνευματικό οδηγό: τον επίσης μεγάλο φιλόσοφο και συγγραφέα Πώλ Κλω-ντέλ. Ό Κλωντέλ, λίγο παλιότερα, είχε περάσει από τα ίδια «κανάλια» με τον Ριβιέρ, και είχε βρή τον δρόμο του προς την αληθινή πίστη. Έτσι ή φιλία τους βοήθησε και τον Ριβιέρ να αρχίσει να προβληματίζεται.

    Σε λίγο ο Θεός επιτρέπει και ένα ακόμη... «δώρο». Ξεσπάει ο Α' παγκόσμιος πόλεμος και ο Ριβιέρ συλλαμβάνεται αιχμάλωτος από τους Γερμανούς. Έμεινε τρία χρόνια αιχμάλωτος. Και μέσα στην φυλακή έμαθε τον μοναδικό δρόμο της αληθινής «φιλοσοφίας»: την προσευχή.

    Φωτισμένος πια ο Ριβιέρ έγραφε: «Πώς να Σε ευχαριστήσω, Θεέ μου; Κανείς άλλος εκτός από μένα δεν μπορεί να καταλάβει την φροντίδα και την αγάπη πού μου έδειξες. Πόση χαρά δίνει ο ερχομός σου! Πόση ειρήνη! Μη με εγκαταλείπης πια, Θεέ μου!»

    Πόσες φορές εμείς βλέπομε τις δοκιμασίες πού επιτρέπει ο Θεός

    * για να γνωρίσουμε καλύτερα την αγάπη του Θεού·

    * για να συνειδητοποιήσουμε βαθύτερα την αδυναμία μας·

    * για να καταλάβωμε ότι ...δεν τα ξέρομε όλα·

    * για να κατέβουμε από το ψεύτικο καλάμι του εγωισμού μας·

    * για να γίνωμε αληθινά σοφοί κατά Θεόν.

Αρχιμ.Β.Λ.

ΚΡΑΣΙ  ΤΟ  ΠΟΛΥ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΛΙΓΟ

Αγίου Διαδόχου Φωτικής

    Οταν η γη ποτίζεται όσο πρέπει, ο σπόρος πού της ρίχνεις, φυτρώνει και δίνει καρπό πολύ.

    Αν όμως τύχει και πέσουν πολλά νερά, και παραπιεΐ, βγάζει μόνο αγκάθια και τριβόλους.

    Κάτι το ανάλογο συμβαίνει και με το χωράφι της καρδιάς μας:

    * αν πίνω με λίγο κρασί, με μέτρο, τα φυσικά της χαρίσματα μένουν καθαρά και τότε έχομε εκδηλώσεις αγνές και καθαρές· και αν της ρίξωμε λίγο σπόρο Αγίου Πνεύματος, και φυτρώνει και βλαστάνει και δίδει καρπό πολύ.

    * αν όμως πίνωμε ακρίτα και ανέλεγκτα κρασί πολύ, και πλημμυρίσει ή καρδιά μας στο κρασί, τότε το μόνο πού θα πρέπει να περιμένομε, είναι να κάνει μόνο λογισμούς, στο σύνολο τους αγκάθια και τριβόλους!

(Λόγος Ασκητικός, κεφ. 48)