Ζωηφόρος

«Λυχνία» Μάϊος 2003

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 238 Μάϊος 2003

«ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ» του Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

«Η ΠΗΓΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ» του Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Μεγάλου

«ΣΟΥ ΔΙΝΩ Ο,ΤΙ ΕΧΩ» του Ἀρχιμ. Β.Λ.

«ΤΟ ΠΕΤΑΣ ΣΤΟΝ ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΕΝΕΚΕ;» από τό Γεροντικό

 

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

 

ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ

 

            Ὅταν μέ ἀκοῦς νά σοῦ μιλάω γιά δάκρυα, μή φαντάζεσαι ὅτι σέ θέλω γεμᾶτο πίκρες καί φαρμάκια.

 

            Τά δάκρυα γιά τά ὁποῖα σοῦ μιλάω, δέν φέρνουν πίκρα στήν καρδιά, ἀλλά μιά γλύκα τόσο μεγάλη, πού δέν σοῦ τήν δίνουν οὔτε τά γέλια τά πιό τρανταχτά.

 

            Δέν μέ πιστεύεις ἐμένα; Ἄκουσε τότε τόν ἅγιο Λουκᾶ. Μᾶς λέγει: Οἱ Ἑβραῖοι εἶχαν πιάσει τούς ἁγίους ἀποστόλους. Καί τούς ἔδωσαν «τό ξύλο τῆς χρονιᾶς τους»! Καί τούς ἔδιωξαν. Καί οἱ ἀπόστολοι ἔφυγαν γεμᾶτοι χαρά! (Πράξ. 5,41).

 

            Τήν χαρά αὐτή, δέν τούς τήν προκάλεσε τό ξύλο! Αὐτό μόνο πόνο προκαλεῖ. Ὄχι εὐχαρίστηση. Ὄχι χαρά. Αὐτό ὅμως πού δέν τό κάνει τό ξύλο, τό κάνει ἡ πίστη στόν Χριστό. Γιατί ἡ πίστη στό Χριστό εἶναι ἐπάνω ἀπό τήν φύση· ἐπάνω ἀπό ὅλα. Καί γι’ αὐτό τό ξύλο πού ἔφαγαν γιά χάρη Του, ἔγινε μέσα τους αἰτία καύχησης καί πηγή χαρᾶς.

 

            Δυσκολεύεσθε ἀκόμη νά τό καταλάβετε, ὅτι τά δάκρυα, τό κάθε δάκρυ, πού χύνομε γιά τόν Χριστό εἶναι πηγή χαρᾶς; Νά μή δυσκολεύεσθε!

 

            Τά δάκρυα πού χύνομε γιά τόν Χριστό, εἶναι μέσα μας πηγή χαρᾶς· βαθειᾶς χαρᾶς.

 

            Γιατί εἶναι μεγάλος ὁ Χριστός.

 

            Γιατί ἡ πίστη Του εἶναι μεγάλη.

 

(Περί Παρθενίας, κεφ. 64)

 

Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Μεγάλου

 

Η ΠΗΓΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

 

            Ὅλα τά ποτάμια πᾶνε στήν θάλασσα· καί ἡ θάλασσα νερό δέν χορταίνει (Ἐκκλ. 1,7)! Τί ὄμορφα λόγια!

 

*            *            *

 

            Ποτάμια εἶναι οἱ ἅγιοι. Ἔργο τους καί ἀποστολή τους εἶναι, μέ τά ἔργα τους, μέ τίς ἀρετές τους, καί μέ τά λόγια τους, νά ποτίζουν τήν διψασμένη γῆ: τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, πού ζοῦν σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ζωή στήν γῆ κατά σάρκα.

 

            Μά ὅση δραστηριότητα καί ἄν ἀναπτύσσουν οἱ ἅγιοι, καί ὅσες καί ἄν δίνουν συμβουλές, οἱ ἄνθρωποι θά μένουν διψασμένοι, ἄν δέν ψάξουν νά βροῦνε οἱ ἴδιοι τόν τρόπο, νά ξαναγυρίσουν μόνοι τους, μέ τήν καρδιά τους, στήν Πηγή ἐκείνη, ἀπό τήν ὁποία ξεπηγάζουν τά ἔργα πού κάνουν οἱ ἅγιοι. Καί ὅσο θά τό ἀμελοῦν, ὅσο θά ἀμελοῦν νά ξαναγυρίσουν μέσα τους, στήν καρδιά τους, στόν ἔσω ἄνθρωπο καί νά πιαστοῦν ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Δημιουργοῦ μας, καί νά δεθοῦν μέ πόθο μαζί Του, τό χέρι τους, σέ ὅ,τι κι ἄν προσπαθοῦν νά κάμουν, θά πέφτει πάντα ἄψυχο· καί ὁ λόγος τους, ὄχι ἁπλᾶ δέν θά δροσίζει τά χείλη τους, ἀλλά ἀντίθετα, ὅλο καί πιό πολύ θά τά στεγνώνει!

 

            Οἱ ἅγιοι ἀγωνίζονταν, ὅλο καί πιό πολύ, νά ξαναγυρίζουν μέσα τους, καλλιεργώντας τήν ἀγάπη· καί ἐκεῖ στά βάθη τῆς καρδιᾶς τους εὕρισκαν καί ρουφοῦσαν ἐκεῖνα, πού τώρα, μέ τήν δράση τους, μέ τά ἔργα τους, καί μέ τά λόγια τους, τά διοχετεύουν στόν κόσμο.

 

*            *            *

 

            Κάπως ἔτσι ἔμαθαν οἱ ἅγιοι, νά ἀγαπᾶνε ἐκεῖνα πού τώρα τά φέρνουν στό στόμα τους καί τά διδάσκουν.

 

Μετάφραση: +ὁ Ν.Μ.

 

ΣΟΥ ΔΙΝΩ Ο,ΤΙ ΕΧΩ

 

            Στήν ἀρχή τοῦ τρίτου κεφαλαίου τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων δια¬βά¬ζο¬με, ὅτι πηγαίνοντας, ὁ ἀπόστολος Πέτρος μέ τόν ἀπόστολο Ἰωάννη, στόν Ναό, συνάντησαν στήν πύλη ἕναν ἐκ γενετῆς ἀνάπηρο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος τούς ζή¬τη¬σε ἐλεημοσύνη· καί ὅτι ὁ Πέτρος τοῦ εἶπε:

 

            - Κοίταξέ μας!

 

            Καί ὅταν ἐκεῖνος σήκωσε τό βλέμμα του καί τούς κοίταξε περιμένοντας κάτι νά πάρει ἀπό αὐτούς, ὁ ἀπόστολος τοῦ εἶπε:

 

            - Χρήματα δέν ἔχω. Αὐτό ὅμως πού ἔχω, αὐτό καί σοῦ δίνω: Στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, σήκω πάνω καί περπάτα!

 

            Καί πιάνοντάς τον ἀπό τό δεξί χέρι τόν σήκωσε. Καί ὁ ἀνάπηρος σηκώ¬θη¬κε· καί στάθηκε ὄρθιος· καί ἄρχισε νά περπατάει.

 

*    *    *

 

            Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει:

 

            Ἡ ἀναπηρία τῆς ψυχῆς εἶναι χειρότερη ἀπό τήν ἀναπηρία τοῦ σώματος. Μπορεῖ νά εἶσαι ὑγιέστατος στά πόδια καί νά χοροπηδᾶς σάν κατσίκι. Ὅταν ὅμως ἀπό πνευματική ζωή δέν ξέρεις «ποῦ πᾶν τά τέσσερα», τότε εἶσαι πιό ἀξιολύπητος ἀπό κάθε ἀνάπηρο ἄνθρωπο. Γιατί τά μέσα ἔχουν πιό μεγάλη ἀξία ἀπό τά ἔξω. Καί γιατί, ὅταν στραβώσουν τά μέσα, ἀντί νά ψάχνεις γιά γιατρό καί θεραπεία, ἐσύ νομίζεις ὅτι «βολεύεσαι» ψάχνοντας γιά χρήματα! Καί ἔτσι «βουλιάζεις»! Στό ἀρρωστημένο πνεῦμα τῆς κατανάλωσης· καί στά ὑλικά ἀγαθά: «Καί νά ἡ ἀπόδειξη! Ἀντί νά ψάχνεις γιά τήν ὑγίεια σου, γιά τήν ὑγίεια τοῦ ἔσω κόσμου σου, ἐνῶ εὑρίσκεσαι σέ κατάσταση ψυχική σάν νά ἤσουν κατάκοιτος, σύ ψάχνεις γιά λεφτά· σύ γυρεύεις λεφτά! Τί θά ἔλεγες γιά ἀνίατα ἄρρωστο-κατάκοιτο, πού ψάχνει ὄχι γιά ὑγίεια ἀλλά γιά λεφτά; Δέν θά ἔλεγες, ὄτι εἶναι ὄχι μόνο ἄρρωστος ἀλλά καί τρελλός»; (ὁμιλία Εἰς τάς Πράξεις, η').

 

            Ἀπό μιά τέτοια τραγική ἀναπηρία ὑπέφεραν οἱ Ἰουδαῖοι. Γι'αὐτό, δέν πίστεψαν στό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ. Γι' αὐτό, τά θαύματά Του δέν τούς ἄνοι¬ξαν τά μάτια. Καί γι' αὐτό ἔφτασαν στό ἔσχατο σημεῖο τύφλωσης, νά παρα¬δώ¬σουν στόν θάνατο τόν Ἀρχηγό τῆς Ζωῆς.

 

            Τούς τό εἶπε ξεκάθαρα ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ὅταν - λίγο μετά τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ χωλοῦ μαζεύτηκαν γύρω ἀπό τόν θεραπευθέντα ἄνθρωπο: «Δέν τό βλέπετε, σέ τί κατάσταση ἔχετε καταντήσει; Ἐσκοτώσατε τόν Ἀρχηγό τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου! Καί ὁ Θεός σᾶς τό ἔδειξε, τί λάθος ἐκάματε! Τόν ἀνάστησε ἐκ νεκρῶν! Ἐμεῖς τόν εἴδαμε. Καί τό καταλάβαμε! Άνοῖχτε καί σεῖς τά μάτια σας! Καταλάβετέ το καί σεῖς! Καί διορθωθῆτε! Διορθῶστε τήν σκέψη σας. Ἀλλάξετε τοποθέτηση ἀπέναντί Του! Πάρετε τόν ἄλλο δρόμο! Γιά νά σωθῆτε!» (Πράξ. 3, 15).

 

*    *    *

 

            Μέ ἄλλα λόγια ὁ ἀπόστολος Πέτρος μᾶς διδάσκει:

 

           ὅτι ἡ πίστη στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ μόνος σίγουρος τρόπος θεραπείας τῆς πνευματικῆς μας ἀναπηρίας. Μιᾶς ἀναπηρίας πού μᾶς κάνει νά σκοντάφτουμε καί νά «τρῶμε τά μοῦτρα μας», ὅσο ἀλοιθωρίζουμε πρός τά ἀπατηλά τῆς ἐπίγειας ζωῆς·

 

           ὅτι ἡ πίστη στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πιό σωτήρια ἐλεημοσύνη, πού ἔχει ἀνάγκη ὁ «ζητιάνος» ἄνθρωπος κάθε ἐποχῆς· καί ὅτι μόνον, ὅταν δεχθῆ ὁ ἄνθρωπος μιά τέτοια «ἐλεημοσύνη», καταλαβαίνει ὅτι τό βασικό του πρόβλημα δέν εἶναι νά γεμίσει κοιλιά καί τσέπη· ἀλλά νά μετανοήσει καί νά ἐπιστρέψει στόν Ἀρχηγό τῆς Ζωῆς.

 

Ἀρχιμ. Β.Λ.

 

Ἀπό τό Γεροντικό

 

ΤΟ ΠΕΤΑΣ ΣΤΟΝ ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΕΝΕΚΕ;

 

Ὁ ἀββᾶς Μιώς, ὁ ἀναχωρητής, δέχθηκε κάποτε ἐπίσκεψη ἑνός στρατιώτη.

 

            Ὁ νεαρός στρατιώτης αἰσθάνθηκε κατάνυξη ἀπό τά λόγια του. Καί τόν ἐρώτησε:

 

            -Πάτερ, τήν δέχεται, ὁ Θεός, τήν μετάνοια ἑνός στρατιώτη;

 

            Ὁ ἀββᾶς Μιώς κατάλαβε ἀπό τά λόγια του αὐτά ὅτι ὁ νεαρός ἦταν ἄνθρωπος μέ σκέψη σοβαρή. Καί τοῦ ἀπάντησε:

 

            -Εἰπέ μου, παιδί μου. Ἄν τό ροῦχο σου σχιστῆ, τό πετᾶς; (Ἐκείνη τήν ἐποχή τά ροῦχα ἦταν πολύ πιό ἀκριβά ἀπό ὅ,τι σήμερα).

 

            Ἀπάντησε ὁ νεαρός.

 

            -Εἶναι ποτέ δυνατόν; Τό ράβω. Καί συνεχίζω νά τό φορῶ!

 

            Τοῦ λέει τότε ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.

 

            -Βλέπεις; Σύ λυπᾶσαι νά πετάξεις τό ροῦχο σου, κι ἄς ἔπαψε πιά νά εἶναι ὅσο θά τό ἤθελες ὄμορφο παρ’ ὅλο πού δέν τό ἔφτιαξες σύ! Τί λές; Εἶναι ποτέ δυνατό, νά μή λυπᾶται ὁ Θεός τά πλάσματά Του, πού τά ἔφτιαξε ὁ ἴδιος μέ τά ἴδια Του τά χέρια;

 

(Γεροντικό, ἀββᾶ Μιώς γ’)

 

*            *            *

 

            Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Θεός δέν μᾶς ἔχει ποτέ γιά  σκουπιδοτενεκέ! Μᾶς θέλει πάντοτε κοντά Του, στό σαλόνι Του, στή βασιλεία Του.

 

ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ!...

 

            Μιά φορά ἐπῆγε ἕνας ἄνθρωπος στόν ἅγιο Παΐσιο. Καί τόν ἐρώτησε:

 

            -Πάτερ Παΐσιε, διαπιστώνω στόν ἑαυτό μου, ὅτι ἔχω γίνει πνευματικά ἀναίσθητος. Οὔτε τό καλό μέ συγκινεῖ πιά, οὔτε τό κακό μέ φοβίζει. Τό καταλαβαίνω, ὅτι δέν εἶναι καλή κατάσταση αὐτή. Τό καταλαβαίνω, ὅτι κάτι δέν πάει καλά σέ μένα. Εἰπέ μου, πάτερ. Τί πρέπει νά κάμω, γιά νά διορθωθῆ ἡ κατάσταση αὐτή;

 

            Τοῦ ἀπάντησε ὁ ὅσιος Παΐσιος:

 

            -Ἡ ψυχική σου αὐτή κατάσταση μαρτυρεῖ, ὅτι οἱ συζητήσεις σου καί οἱ συναναστροφές σου δέν εἶναι καλές. Ἄλλαξε καί συζητήσεις καί συναναστροφές. Ψάξε καί βρές ἀνθρώπους, πού νά φοβοῦνται τόν Θεό, ἔστω καί λίγο πιό πολύ ἀπό ὅ,τι σύ! Κουβεντιάζοντας μαζί τους, καί κάνοντάς τους παρέα, θά μάθεις, χωρίς νά τό καταλάβεις, νά ἀγαπᾶς καί νά φοβᾶσαι, καί σύ, τόν Θεό!

 

*            *            *

 

            Μέ ἄλλα λόγια:

 

            Δέν ἀρκεῖ νά ἔχει ἕνας ἄνθρωπος χιοῦμορ, γιά νά κάνει καλή παρέα!

 

            Καλή παρέα δέν εἶναι ἡ εὐχάριστη καί ἡ φαιδρή· ἀλλά ἡ ψυχικά ὠφέλιμη.

 

(Γεροντικό, ἀββᾶ Ποιμένος ξδ’)

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel