Ζωηφόρος

«Λυχνία» Απρίλιος 2003

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 237 Απρίλιος 2003

«ΣΤΑΘΜΟΣ ΧΑΡΑΣ» του +Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

«ΠΡΩΤΟΝ  ΤΟΝ ΛΗΣΤΗ!» του Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου

«ΕΝΑ ΑΤΡΑΝΤΑΧΤΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ» του Ἀρχιμ. Β.Λ.

«ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ  ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ» του Ἀρχιμ Ν.Κ.

 

+Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

 

ΣΤΑΘΜΟΣ ΧΑΡΑΣ

 

Εὐφραινόμεθα κατά πάντα , ἀπολαμβάνοντες σώματι καί πνεύματι τάς δωρεάς τοῦ ἀγαπῶντος ἡμᾶς Ἰησοῦ. Καί εὐχόμεθα ὁλοκαρδίως, νά γίνουν μέτοχοι τῆς ἀναστασίμου ταύτης χαρᾶς καί εὐφροσύνης πάντες οἱ ταλαιπωρούμενοι ὑπό ποικίλων θλίψεων καί κακουχιῶν συνάθρωποι ἡμῶν. Καί ἰδίᾳ, οἱ μή γνωρίζοντες ἀκόμη τήν χαράν τῆς Ἀναστάσεως. Διότι ἡ πίστις εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ προσφέρει ἐλπίδα, νικᾷ τόν φόβον τοῦ θανάτου καί χαρίζει αἰσιοδοξίαν καί χαράν.

 

*            *            *

 

            Δέν ἀγνοοῦμεν τόν ἀνθρώπινον πόνον, τήν ἀδικίαν, τούς κατατρεγμούς, τάς ἀσθενείας, τήν πτωχείαν, τάς στερήσεις. Δέν ζῶμεν ἐκτός τῆς θλιβερᾶς παγκοσμίου καταστάσεως. Συσταυρούμεθα τῷ Χριστῷ. Καί συμπάσχομεν μετά πάντων τῶν ἀδικουμένων καί ταλαιπωρουμένων συνανθρώπων μας. Ἀλλά γνωρίζομεν ὅτι ὅλων θεραπευτής ὑπάρχει ὁ Ἀναστάς Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

 

*            *            *

 

            Ἡ ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι δι’ ἡμᾶς: σταθμός χαρᾶς, ἐντός τοῦ πελάγους τῶν θλίψεων τοῦ κόσμου· καί σταθμός ἀνεφοδιασμοῦ, δι’ ἐλπίδος καί ἐξοπλισμοῦ διά πνευματικῆς ἀντοχῆς πρός ἀντιμετώπισιν ὅλων τῶν δυσχερειῶν τῆς συγχρόνου ζωῆς. Ἀπό αὐτήν ἀντλοῦμεν θάρρος.

 

           Ἡ Ἀνάστασις εἶναι ἡ μεγαλυτέρα νίκη κατά τῆς δυνάμεως τοῦ κακοῦ.

 

           Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ μᾶς ὑπενθυμίζει, ὅτι ἔχομεν διά τῆς χάριτος Αὐτοῦ τήν δυνατότητα, καί τό καθῆκον, νά ἀνιστάμεθα καί ἡμεῖς ἀπό κάθε πτῶσιν εἰς τήν ἁμαρτίαν· καί νά προσβλέπωμεν εἰς Αὐτόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του, ἵνα λαμβάνωμεν Θείαν Χάριν καί βοήθειαν εἰς πᾶσαν δυσκολίαν τῆς ζωῆς.

 

*            *            *

 

            Θαρσεῖτε, λοιπόν, καί ὑμεῖς, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά. Καί εἰρηνεύετε. Καί χαρῆτε τήν πασχάλιον πανήγυριν. Διότι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι καί ἰδική μας ἀνάστασις. Καί ἡ ἐπί τοῦ κακοῦ νίκη τοῦ Χριστοῦ, δύναται νά γίνη, διά τῆς χάριτός Του καί τοῦ ἀγῶνος μας, καί ἰδική μας νίκη. Κατά παντός κακοῦ καί πόνου καί πένθους.

 

Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου

 

ΠΡΩΤΟΝ  ΤΟΝ ΛΗΣΤΗ!

 

            «Πεθαμένος» ἦταν ὁ ληστής ἐπάνω στόν Σταυρό. Ζωντανός νεκρός. Ἀφοῦ ἦταν ἐγκληματίας. Καταφρονητής. Ἀθεόφοβος.

 

            Ἀλλά ἦρθε σέ αἴσθηση. Κατάλαβε, ὅτι ὁ Χριστός πέθανε γιά μᾶς. Καί Τοῦ ζήτησε ἔλεος. Νά τόν λυπηθῆ. Νά τόν πάρει κοντά Του.

 

            Μνήσθητί μου, Κύριε (εἶπε), ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου.

 

            Καί ὁ Χριστός τόν δέχθηκε. Τόν ἐλέησε. Τόν συγχώρησε. Γιά ὅλα ὅσα εἶχε κάμει. Καί τόν ἐπῆρε αὐθημερόν στήν βασιλεία Του. Πρῶτον ἀπό ὅλους!

 

            Γιατί πρῶτον τόν ληστή;

 

            Γιά νά μᾶς δείξει, ὅτι δέν ὑπάρχει ὅριο στήν εὐσπλαγχνία Του. Ὅτι δέν ὑπάρχει φραγμός στό ἔλεός Του.

 

            Μᾶς τό διακηρύττει ὁ ἅγιος καί πανεύφημος, ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Πέτρος. Λέγει:

 

            Ὅποιος ἐπικαλεσθῆ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὅ,τι κι’ ἄν εἶναι, ὅσο ἁμαρτωλός καί ἄν εἶναι, θά σωθῆ!

 

*            *            *

 

            Λοιπόν: Πίστη μᾶς χρειάζεται! Πίστη, σάν τοῦ ληστή!

 

            Πίστη, ὅτι ὁ Χριστός ΖΕΙ. Πίστη, ὅτι ὁ Χριστός καί ΠΕΘΑΝΕ γιά μᾶς· καί ΖΕΙ. Καί βασιλεύει εἰς τούς αἰῶνες. Καί τῆς βασιλείας Αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος!...                    

 

            Ἐμεῖς δέν ζοῦμε στούς αἰῶνες. Ἐμεῖς εἴμαστε μικροί καί θνητοί. Ὁ θάνατος μᾶς ἀπειλεῖ. Καί μπορεῖ νά εἶναι θάνατος αἰώνιος.

 

            Ὁ Χριστός ἦρθε στήν γῆ γιά μᾶς. Γιά νά δώσει καί σέ μᾶς αἰώνια ζωή. Μᾶς τήν δίνει, ὅταν πιστεύωμε σ’ Αὐτόν.

 

            Τότε, ὅταν πιστεύωμε σ’ Αὐτόν, τό φέρετρό μας καί ἡ ταφή μας δέν εἶναι ἡ ἐπισφράγιση τοῦ τέλους, δέν εἶναι μιά ἐπιστροφή στό ΜΗΔΕΝ, ἀλλά ἕνα ἰδότυπο σωσίβιο, πού μᾶς μεταφέρει στήν ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ.

 

            Σοφία στήν γῆ, εἶναι νά ἐξασφαλίζεις γιά τόν ἑαυτό σου ζωή· ζωή καλή· ζωή πολύχρονη· ζωή μέ ὑγίεια· καί μέ πλούτη· καί μέ δόξα καί  μέ τιμή.

 

            Σοφία ἀληθινή εἶναι νά ξέρεις, ὅτι ἡ ζωή στήν γῆ εἶναι ἕνα τίποτα μπροστά στήν αἰώνια ζωή!

 

            Καί ἡ πιό μεγάλη σοφία, γιά τόν ἄνθρωπο, γιά τόν κάθε ἄνθρωπο, εἶναι: Νά βρῆ τόν τρόπο, νά κάμει τό φέρετρό του, νά τοῦ γίνει σωσίβιο!

 

            Τόν ληστήν αὐθημερόν τοῦ παραδείσου ἠξίωσας, Κύριε. Κἀμέ, τῷ ξύλῳ τοῦ Σταυροῦ φώτισον καί σῶσον με.

 

ΕΝΑ ΑΤΡΑΝΤΑΧΤΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

 

            Ἀπό τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα καί γιά πενήντα ἡμέρες, τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα στίς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἀπό τό βιβλίο τῶν Πρά¬ξε¬ων τῶν Ἀποστόλων.

 

            Τό βιβλίο αὐτό τό ἔγραψε ὁ ἅγιος Εὐαγγελιστής Λουκᾶς. Ὁ τίτλος του εἶ¬ναι πολύ χαρακτηριστικός: «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων». Καί δείχνει, ὅτι ἀνα¬φέ¬ρεται κυρίως σέ γεγονότα. Σέ πράξεις. Ὄχι τόσο σέ διδασκαλίες. Δέν εἶναι ἕνα θεωρητικό βιβλίο. Ἄν χρησιμοποιούσαμε τόν σύγχρονο κινηματο¬γρα¬φι¬κό ὅρο, θά λέγαμε ὅτι ἀποτελεῖ ἕνα ντοκυμαντέρ τῆς ζωῆς τῶν Ἀποστόλων καί τῆς πρώτης Ἐκκλησίας.

 

            Καί ποιά εἶναι ἡ κύρια ἀλήθεια, πού καταδεικνύει αὐτό τό ντοκουμέντο;

 

            Εἶναι Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Ὅλο τό βιβλίο τῶν Πράξεων βροντο¬φωνάζει: Χριστός Ἀνέστη! Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος, γιά τόν ὁποῖο διαβάζομε τίς Πράξεις στήν περίοδο ἀπό τό Πάσχα μέχρι τήν Πεντηκοστή.

 

*    *    *

 

            Ἀπό τίς πρῶτες γραμμές τοῦ βιβλίου ὁ Εὑαγγελιστής Λουκᾶς μᾶς λέγει, ὅτι ὁ Χριστός, «μετά τόν θάνατό Του, παρουσιάστηκε ζωντανός στούς μαθητές του (καί ἐβεβαίωνε τήν Ἀνάστασή Του) μέ πολλές ἀποδείξεις». Καί αὐτό ἔγινε ὄχι γιά μιά ἡμέρα. «Σαράντα ὁλόκληρες ἡμέρες ἐμφανιζόταν στούς μαθητές Του καί τούς μιλοῦσε γιά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 1, 3).

 

            Καί γιά νά μή νομίζουν ὅτι εἶναι φάντασμα, καταδέχθηκε νά τόν ψηλα¬φήσει ὁ Θωμᾶς. Καί νά βάλει τό δάκτυλό του στά σημάδια τῶν πληγῶν ἀπό τά καρφιά τοῦ Σταυροῦ, καί τό χέρι του στήν πληγή τῆς πλευρᾶς ἀπό τήν λόγχη.

 

            Καταδέχθηκε ἀκόμη νά φάει καί νά πιῆ μαζί τους (Πράξ. 1,4). Ἔτσι ὥστε νά σιγουρευτοῦν ὅτι δέν εἶναι κάποιο ἄϋλο ὅραμα. Δέν εἶναι φαντασία. Ἀλλά εἶναι μέ τό Σῶμα Του. Τό ἴδιο Σῶμα Του πού καρφώθηκε στόν Σταυρό καί μετά μπῆκε στόν Τάφο. Αὐτό τό Σῶμα, τώρα τό εἶχαν μπροστά τους ζωντανό. Ἀναστημένο. Καί γιά νά μή τούς ἀφήσει καμμιά ἀμφιβολία, ἔτρωγε καί ἔπινε μαζί τους!

 

            Μᾶς τό βεβαίωσε καί ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ὅταν μιλοῦσε στό σπίτι τοῦ ἑκατοντάρχου Κορνηλίου. «Ἐμεῖς», λέει, «φάγαμε καί ἤπιαμε μαζί Του μετά τήν ἀνάστασή Του ἐκ νεκρῶν» (Πράξ. 10, 41).

 

*    *    *

 

            Μετά ἀπό τέτοιου εἴδους μαρτυρίες, ἡ λογική λέει ὅτι ἕνα ἀπό τά δυό μπορεῖ νά συμβαίνει:

 

           Ἤ ὅλα εἶναι ἀλήθεια, καί ἑπομένως ἡ Ἐκκλησία μας στηρίζεται στήν ἀκράδαντη σιγουριά τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ.

 

           Ἤ ὁ Πέτρος καί ἡ παρέα του ἦταν μιά θλιβερή ὁμάδα φαντασιό¬πλη¬κτων καί ὀνειροπαρμένων ἀνθρώπων!

 

            Μόνο πού, ὅποιος βιαστῆ νά δεχθῆ τό δεύτερο, θά πρέπει νά μᾶς ἀπαντήσει καί σέ ἐρωτήματα σάν κι αὐτά:

 

           Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ Χριστός νά ἐμπιστεύεται τά κλειδιά τῆς Βασιλείας Του (Ματθ. 16, 19) σέ ἕναν ὀνειραπαρμένο;

 

           Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ Χριστός νά ἐπαινεῖ τήν ὀρθή πίστη τοῦ Πέτρου, καί νά τήν ὀνομάζει «πέτρα, πάνω στήν ὁποία θά θεμελιώσει τήν Ἐκ¬κλη¬σία Του;» (Ματθ. 16, 18). Πῶς μπορεῖ ἕνας φαντασιόπληκτος νά πι¬στεύ¬ει σωστά;

 

           Καί τέλος, πῶς εἶναι δυνατόν, μιά χούφτα φτωχῶν καί ἀγραμμάτων ἀνθρώ¬πων, οἱ ὁποῖοι - βλέποντας τόν Δάσκαλό Τους νά πεθαίνει – φο¬βή¬θηκαν καί τόν ἴδιο τους τόν ἴσκιο, ξαφνικά νά ξεχύνονται ἀτρόμητοι στόν κόσμο, νά κάνουν τόσα θαύματα στό ὄνομα τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ, καί νά χύνουν ἀκόμη καί τό αἷμα τους μαρτυρώντας γιά τήν ἀλήθεια τῆς Ἀναστάσεώς Του;

 

            Τίς ἡμέρες τοῦ Πάσχα, ἄς διαβάσουμε ξανά καί ξανά τό συγκλονιστικό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων. Θά μᾶς ἀπαντήσει σ' αὐτές καί σέ πολλές ἄλλες ἐρωτήσεις.

 

Ἀρχιμ. Β.Λ.

 

ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ  ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

 

            Ἦταν παλιά ἔθιμο νά ὑποδέχονται τούς νικητές στρατηλάτες μέ τιμές, κρατώντας στά χέρια τους κλάδους φοινίκων. Γιατί ἡ νίκη τους ἐσήμαινε σωτηρία τοῦ λαοῦ ἀπό  ἐξανδραποδισμό καί  δουλεία. Μέ τόν ἴδιο τρόπο, σάν νικητή στρατηλάτη, ὑποδέχθηκε ὁ λαός τῶν Ἑβραίων τόν Χριστό. Γιατί ὅμως;

 

*             *            *

 

            Λίγες ἡμέρες πρίν, ὁ Χριστός ἀνάστησε τόν Λάζαρο. Τόν ἀνάστησε, ἐνῶ ἦταν  τέσσερες ἡμέρες στόν τάφο! Ἔδειξε ἔτσι, ὅτι ἦταν κύριος καί τοῦ θανάτου. Καί ὅτι εἶχε ἐξουσία καί νεκρῶν καί ζώντων. Καί τό μεγάλο θαῦμα μαθεύτηκε. Καί ὅλος ὁ λαός πῆρε στά χέρια του τά βαΐα (=τά φύλλα) τῶν φοινίκων «καί ἐξῆλθεν εἰς ὑπάντησιν αὐτοῦ».

 

Πανηγύριζε τήν νίκη τοῦ Χριστοῦ κατά τοῦ θανάτου: τοῦ ἐχθροῦ ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

 

Τό μήνυμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου ἦταν σαφές. Ἐκεῖνος πού μπορεῖ καί ἀνασταίνει ἕνα νεκρό τετραήμερο, μπορεῖ νά ἀναστήσει καί ἕνα πεθαμένο πρίν ἀπό χίλια χρόνια. Τό μήνυμα αὐτό ἔχει διατυπωθῆ μέ πολλῆ σαφήνεια στό τροπάριο: «Τήν κοινήν ἀνάστασιν πρό τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον, Χριστέ ὁ Θεός».

 

Τότε ἐνίκησε τόν θάνατο δίνοντας σέ μᾶς πιστοποίηση τῆς δυνάμεώς Του, γιά τό τί μπορεῖ νά κάμει καί τί θά κάμει ἀργότερα, τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Δέν σταμάτησε τότε τόν θάνατο ὁ Χριστός. Τότε ὁ Χριστός ἔδωκε πιστοποίηση καί ἐλπίδα: ὅτι μιά ἡμέρα θά τόν καταργήσει. Μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου ἡ ἐλπίδα αὐτή δέν ἦταν μιά ἐλπίδα κούφια. Εἶναι μιά σιγουριά!

 

Κρατώντας στά χέρια «τά τῆς νίκης σύμβολα, τούς κλάδους τῶν δένδρων καί τά βαΐα τῶν φοινίκων, οἱ κάτοικοι τῆς Ἱερουσαλήμ τήν Ἀνάστασιν προεμήνυσαν». Ἔδειξαν σέ μᾶς, ὅτι ἡ ἀνάσταση εἶναι νίκη καί θρίαμβος.

 

*            *            *

 

            Τά βαΐα τῶν φοινίκων, εἶναι σύμβολα καί μιᾶς ἄλλης νίκης. Πολύ πιό σπουδαίας ἀπό τήν νίκη τοῦ σωματικοῦ θανάτου. Εἶναι ἡ νίκη ἐναντίον τοῦ θανάτου τῆς ψυχῆς· πού εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἀνάσταση ψυχῆς ἡ νίκη τῆς ἁμαρτίας. Θάνατος ψυχῆς εἶναι ζωή καί νοοτροπία ἀντίθετη στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ζωή τῆς ψυχῆς εἶναι ζωή σύμφωνη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ· ζωή μέ ἔργα καί αἰσθήματα καλά· ζωή μέ ἀγάπη.

 

*            *            *

 

Ἄς προσπαθήσωμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, διανύοντας τήν περίοδο αὐτή, πού ἔχει κέντρο της τό Πάθος καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, «μετά κλάδων νοητῶς καί  κεκαθαρμένοι τάς ψυχάς, νά ἀνευφημοῦμεν ὡς οἱ παῖδες, τόν Χριστόν», τόν νικητή τοῦ θανάτου καί ἐλευθερωτή τῶν ψυχῶν μας.

 

Ἀρχιμ Ν.Κ.

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel