Ζωηφόρος

«Λυχνία» Ιανουάριος 2003

 

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 234  Ιανουάριος 2003

«ΤΟ  ΒΑΠΤΙΣΜΑ - ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ ΔΟΞΑΣ» από το Ημερολόγιο 2003 της Ί. Μητροπόλεως Νικοπόλεως

«ΑΚΟΥΕΙ Ο ΘΕΟΣ» του Αρχιμ. Ν. Κ.

«ΤΑ  ΤΑΛΕΝΤΑ» του Αρχιμ. Β.Λ.

«ΤΟ ΑΓΙΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ» του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

ΤΟ  ΒΑΠΤΙΣΜΑ

ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ ΔΟΞΑΣ

 

Ηταν τούρκος. Φτωχός. Και δούλευε σε ένα μανάβικο. Έκανε «θελήματα». Επήγαινε και τα ψώνια στην Μητρόπολι. Στον Δεσπότη. Και εκεί άκουσε από παπάδες λόγια ψυχωφέλιμα. Και γλυκάθηκε η ψυχή του. Τα αγάπησε. Και τα ζητούσε, όσο πιο συχνά μπορούσε.

 

Έτσι ο τούρκος πίστεψε στον Χριστό, Και θέλησε να γίνει χριστιανός. Αλλά ο ισλαμικός νόμος δεν επιτρέπει μουσουλ­μάνος να γίνει χριστιανός. Διαφορετικά τον σφάζουν!

 

* * *

 

Άλλα το είχε πια βάλει μέσα του κα­λά, ότι μόνος αληθινός Θεός και Σωτήρας είναι ο Χριστός. Έφυγε λοιπόν και επήγε στο Άγιον Όρος. Να βαπτισθή. Κρυφά. Και ετοιμάσθηκε με τέτοια πίστη και τέ­τοιο πόθο, πού την στιγμή πού βαπτιζό­ταν έλαμψε το πρόσωπο του από το φως της Δόξας του Χρίστου! Έλαμψε τόσο, πού δεν άντεχαν να τον ατενίζουν οι μοναχοί-άγιοι άνθρωποι!

 

Στο πρόσωπο του Κωσταντίνου (αυτό το όνομα επήρε στο άγιο βάπτι­σμα) έλαμψε και εξωτερικά -αισθητά, η χάρη πού παίρνει με το άγιο Βάπτισμα ο κάθε άνθρωπος, αφού εκείνη την στιγμή ενδύεται τον Κύριο της Δόξης, τον Χρι­στό.

 

* * *

 

Μετά το βάπτισμα, ο Κωνσταντίνος ο εξ Άγαρηνών, έζησε με συνέπεια την χρι­στιανική πίστη. Και την κήρυττε. Και την διακήρυττε. Και την ομολογούσε. Λυσσα­σμένοι εναντίον του, οι πρώην ομόπιστοι και ομοεθνείς του τούρκοι μετά τα φρικτά βασανιστήρια, πού διάρκεσαν 40 ήμερες, τον απαγχόνησαν (Κωνσταντινούπολη, 2 Ιουνίου 1819).

 

Και έτσι ο Τούρκος-αγαρηνός, έγινε μάρτυρας της πίστης του Χρίστου.

 

(Από το Ημερολόγιο 2003

της Ί. Μητροπόλεως Νικοπόλεως)

 

                                          ΑΚΟΥΕΙ Ο ΘΕΟΣ

Ο  άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος, σε ηλικία 22 ετών, επιθυμώντας να διευρύνει τις γνώσεις του, έρχεται στην Αθήνα,  με πλοίο. Καθ' οδόν όμως ξεσηκώνε­ται τρομερή τρικυμία. Το πλοίο εκινδύνευε να βυθισθή αύτανδρο. Όλοι θρηνούσαν και έκλαιγαν. Καθώς γραφεί  ο Γρηγόριος:

 

-Ενώ όλοι εφοβούντο τον σωματικό θάνατο, εγώ έτρεμα περισσότερο τον ψυχικό θάνατο. Γιατί εκινδύνευα, ο άθλιος, να πεθάνω αβάπτιστος (τότε εβαπτίζονταν σε μεγαλύτερη ηλικία) (Ρ. 0.35,1024).

 

Ένθυμούμενος λοιπόν, ο Γρηγόριος, τα θαύματα πού επετέλεσε κατά και­ρούς ο Θεός, άρχισε να θρηνεί και να χύνει ποταμούς δακρύων, ενώπιον πά­ντων, λέγοντας:

 

-Σε παρακαλώ, Θεέ μου, μη με πάρεις χωρίς το ένδυμα του θείου βαπτίσματος. Λύτρωσε με από τον επικείμενο θανάσι­μο κίνδυνο. Σου υπόσχομαι, μόλις γλυ­τώσω, να βαπτισθώ και να αφιερώσω τον εαυτό μου σε Σένα, τον Σωτήρα μου.

 

Και ο Χριστός τον άκουσε τον Γρηγόριο. Στη στιγμή γαλήνευσε η θάλασσα. Ή καταιγίδα μεταβλήθηκε σε απαλή αύρα. Και εσώθηκαν όλοι.

 

(Μέγας Συναξαριστής, Ιανουαρίου  25).

 

* * *

 

Πόσες φορές βρισκόμαστε σε ανάλο­γη θέση! Και δεν εισακούεται η δέηση μας.

 

Γιατί; Τι να κάνουμε για να μας ακού­σει ο Θεός;

 

Ό Θεός άκουσε τον νεαρό αβάπτιστο Γρηγόριο. Δεν θα ακούσει τους χριστιανούς πού έχουν λάβει την χάρη του αγίου βαπτί­σματος και κοινωνούν το σώμα και το αίμα Του; Βέβαια, ο τότε αβάπτι­στος Γρηγόριος ήταν, κα­τά την προαίρεση του, πιο συνειδητός χριστιανός απ' ό,τι πολλοί βαπτισμένοι χρι­στιανοί     σήμερα!     Άλλα     εδώ ακριβώς, έγκειται και η αδυναμία των χλιαρών προσευχών μας. Δεν έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Χριστό, ο όποιος μας προτρέπει:

 

- Σάς λέω λοιπόν: Ζητάτε και θα σας δοθή, ψάχνετε και θα βρείτε, χτυπάτε την πόρτα και θα σας ανοιχθή. Όποιος ζητάει παίρνει, όποιος ψάχνει βρίσκει, κι' όποιος χτυπάει του ανοίγουν (Λουκ. 11,9-10).

 

Ό Κύριος, λοιπόν, ως φιλάνθρωπος και ελεήμων Θεός, μας δίνει απίστευτα «δικαιώματα».

 

Όταν δεν ακούει τις παρακλήσεις μας, αυτό γίνεται

 

• είτε διότι θέλει να αυξήσει την πίστη μας  και την εμπιστοσύνη  μας σ' Αυτόν, ώστε να Τον πλησιάσωμε πε­ρισσότερο,

 

  είτε διότι αυτό πού ζητάμε είναι προς πνευματική μας ζημία. Θα βλάψη την ψυχή μας, Θα μας απομακρύνη απ' Αυτόν. Και φυσικά είναι αδύνα­το να συνεργή ο Χριστός σ' ένα τέ­τοιο κακό.

 

Να γιατί, στο τέλος όλων των αιτήσε­ων και δεήσεων μας πρέπει να λέμε τα λόγια: Αυτό θέλω εγώ Κύριε. Άλλα, Συ γνωρίζεις καλύτερα από εμένα, ποιο είναι το συμφέρον μου. Γι' αυτό, «γενηθήτω το θέλημα Σου». Σε όλα. Και πά­ντοτε.

 

Αρχιμ. Ν. Κ.

 

ΤΑ  ΤΑΛΕΝΤΑ

 

Κάποιος Έλληνας δημοσιογράφος ρώτησε ένα διάσημο Γάλλο μουσικό, πού επι­σκέφθηκε πρόσφατα την χώρα μας.

 

- Δεν είναι άραγε μεγάλη αδικία, μερικοί άνθρωποι να γεννιούνται με ταλέντα και χα­ρίσματα, ενώ άλλοι όχι; Δεν μοιάζει σαν να γεννιούνται χιλιάδες «ανάπηροι», και ελάχι­στοι «υγιείς»;

 

Ό ξένος καλλιτέχνης δεν δέχθηκε την αφελή διάκριση σε «αναπήρους» και «υγιείς», πού έκανε ο δημοσιογράφος. Και τον κόλλησε -ευγενικά- στον τοίχο διηγούμενος ένα περιστατικό πού του συνέβη εκείνες τις ήμερες στην Αθήνα:

 

- Χθες, είπε ο Γάλλος μουσικός, έζησα μια συγκλονιστική εμπειρία. Ενώ καθόμουν σε ένα παγκάκι κάτω από τον Λυκαβηττό, είδα ένα κοριτσάκι -θα ήταν 11 ετών- να περπατά­ει με κρεμασμένη στον ώμο την σχολική τσά­ντα της. Περπατούσε με σταθερό βήμα και συγκεντρωμένο το βλέμμα. Είχε ένα από τα πιο καθαρά πρόσωπα, πού έχω ιδή στη ζωή μου. Έμοιαζε με άγγελο. Όταν πλησίασε πε­ρισσότερο, διεπίστωσα με έκπληξη, ότι το κο­ριτσάκι ήταν τυφλό! Κι όμως το πρόσωπο του εξέπεμπε μια εκθαμβωτική ακτινοβολία! Την ακτινοβολία μιας ψυχικής δύναμης, πού έλα­μπε περισσότερο από όλα τα ταλέντα των -κατά την γνώμη σας- υγιών » ανθρώπων...

 

* * *

 

Μετά από λίγο καιρό, ο ίδιος δημοσιογρά­φος πήρε συνέντευξη από τον Ιάπωνα νομπε­λίστα λογοτέχνη Κεζναμπούρο  Οε, πού επί­σης επισκέφθηκε την χώρα μας. Κάποια στιγ­μή ο Ιάπωνας εξομολογήθηκε τα εξής:

 

- Το πρώτο μου παιδί γεννήθηκε διανοη­τικά καθυστερημένο. Στην αρχή αυτό το γε­γονός με γέμισε απογοήτευσι και πίκρα. Νό­μισα προς στιγμήν πώς όλη μου η ζωή έγινε στάχτη! Σήμερα, όμως, μετά από 30 χρόνια, είδα μέσα από τις στάχτες να φυτρώνει ένα

 

δένδρο γεμάτο καρπούς!

 

Και αμέσως ο διάσημος λογοτέχνης έβγα­λε από την τσέπη του ένα CD, και είπε:

 

-Να, ένας καρπός του δέντρου! Αυτό πού κρατάω στα χέρια μου, δεν είναι απλώς ένα CD. Είναι χειροπιαστή η ανάσταση της ελπίδας, μέσα από τις στάχτες! Αυτό είναι ένα CD με μουσική του γιου μου! Ή αγάπη και η υπομονή -κυρίως της γυναίκας μου- έκανε το καθυστερημένο παιδί μας να γίνη ένας κα­λός μουσικός. Και να γράψει την δική του μουσική! Το πιο ωραίο πράγμα, πού έχουν δει τα μάτια μου σ' αυτήν την ζωή, είναι το καθυστερημένο μου παιδί να γράφει την δι­κή του μουσική!!!

 

* * *

 

Από τα παραπάνω είναι ολοφάνερο ότι:

 

• Αν η ψυχική δύναμη, πού εκπέμπει το πρόσωπο ενός τυφλού κοριτσιού, θαμπώνει αυτούς πού... βλέπουν, και,

 

  αν ένα καθυστερημένο παιδί γεμίζει φως, ελπίδα και... μελωδία την ζωή των γο­νιών του,

 

τότε οι «ανάπηροι» τελικά δεν είναι τόσο ανάπηροι όσο φαίνονται, και οι «υγιείς» δεν είναι τόσο υγιείς όσο δείχνουν.

 

Ένα τροπάριο του Μεγάλου Κανόνα, με δυο μόνο λέξεις περιγράφει την τραγωδία μας, να δίνουμε σημασία μόνο σ' αυτά πού φαίνονται, στην «μόστρα», στην «βιτρίνα», «στα έξω». Και να αδιαφορούμε για τα έσω, για τα «μέσα». Λέει:

 

Της έξωθεν επιμελώς ευκοσμίας, μόνης εφρόντισα, της ένδον υπερώων θεοτυπώτου σκηνής.

 

Με  άλλα  λόγια:

 

• Το μεγαλύτερο ταλέντο, πού έχουν όλοι ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ οι άνθρωποι («υγιείς» και «ανάπηροι») είναι η «ένδον θεοτύπωτος σκηνή». Δηλαδή η καρδιά του ανθρώπου, πού πλάσθηκε κατ' εικόνα Θεού. Εκεί βρίσκεται η αληθινή ομορφιά και το μεγαλείο του ανθρώπου, όταν ο ίδιος φροντίζει να την συμμορφώνει με το θέλημα του Θεού.

 

• Ή μεγαλύτερη αναπηρία, πού μπορεί να προκαλέσει ο άνθρωπος εις βάρος του εαυτού του, είναι το να δώσει όλη του την φροντίδα και την επιμέλεια ΜΟΝΟ στην έξωθεν ευκοσμία, στην βιτρίνα του. Και να αφήσει την καρδιά του, (την ένδον θεοτύπωτη σκηνή) να καταντήσει σταύλος αλόγων παθών.

 

Αρχιμ. Β.Λ.

 

Άγιου Κοσμά του Αιτωλού

                                    ΤΟ ΑΓΙΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ

 

Πρέπει εμείς οι χριστιανοί να χαιρόμαστε και να ευφραινόμαστε για τα χιλιάδες αγαθά πού μας εχάρισε  ο Θεός.

 

Ανάμεσα σε όλα αυτά ιδιαίτερα μεγάλο είναι το βάπτισμα- πού, αφού το λάβωμε πρέπει να το φυλάττωμε καθαρό και αμόλυντο· όσο είναι δυνατόν.

 

* * *

 

Και αν τύχει να σφάλουμε, ας είναι δοξασμένος ο Θεός. Μας εχάρισε δεύτερο βάπτισμα: την αγία εξομολόγηση.

 

Άνθρωπος, χωρίς βάπτισμα και χωρίς εξομολόγηση, δεν σώζεται.

 

Καλύτερα να θανατώσεις συ, εκατό ανθρώττους βαπτισμένους, παρά να αφήσεις ένα παιδί να -πεθάνει αβάπτιστο!

 

Και αν τύχει και -πεθαίνει ένα παιδί, και δεν προφθάνει να έλθει ο παπάς να το  βαπτίσει, να το βαπτίσει όποιος τύχει: ο πατέρας του· η μητέρα του· αδελφός του· αδελφή του· γείτονας· η μαμή. Βάλε αρκετό νερό και λάδι. Σταύρωσέ το. Και βάπτισέ το. Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού... εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

 

Και αν το παιδί ζήσει, το τελειώνει το βάπτισμα ο παπάς.

 

Και αν έτυχε και δεν έχεις νερό, βάπτισέ το στον αέρα. Και είπε τα ίδια λόγια.

 

Και να μην το κάνετε, σαν έναν τρελλό και ανόητο, πού φανταζόταν ότι έτσι γίνεται από πατέρας κουμπάρος! Και άφησε και πέθανε το  παιδί του αβάπτιστο, για να μην αποκτήσει με το παιδί του συγγένεια (!...) και αναγκασθή να χωρισθή από την γυναίκα του!

 

Σ' αυτήν την περίπτωση δεν γίνονται κουμπάροι! Και ο άνδρας, αν θέλει σμίγει με την γυναίκα του. Δεν έχουν κανένα κρίμα και εμπόδιο.

 

* * *

 

Πόσο μεγάλο είναι το βάπτισμα!

 

Πόσο πρέπει να το σεβόμαστε!

 

Πόσο πρέπει να το έχωμε καύχημα μας!

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel