ΑΝΑΤΟΛΗ ΑΝΑΤΟΛΩΝ

            Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι φανταζόμαστε, ὅτι ἀνέβασμα καί ἐξύψωση γιά μᾶς εἶναι, ὅταν σέ σύγκριση μέ ἄλλους, ἐμεῖς φαινόμαστε: λίγο πιό μεγάλοι· λίγο πιό δυνατοί· λίγο πιό σοφοί· λίγο πιό καταξιωμένοι. Καί γι' αὐτό πασχίζομε, νά κάμωμε λίγη ἐντύπωση. Μέ τήν ἰδέα, ὅτι ἔτσι θά κερδίσωμε κάτι.

            Καί ποῖο τό ἀποτέλεσμα;

            Μάταιος ὁ κόπος μας! Ὅταν δέν εἶσαι κάτι, ὅσο καί νά θέλεις νά δείξεις ὅτι τάχα εἶσαι κάτι, τόσο πιό πολύ δείχνεις τήν φτώχεια σου· μόνο τήν φτώχεια σου.

            Κάνομε λάθος· μεγάλο λάθος.

Ναί. Εἶναι τραγικό λάθος, τό νά θέλωμε νά στηρίξωμε τήν ζωή μας, ὄχι στό φῶς τοῦ Θεοῦ, ἀλλά στό σκοτάδι τοῦ διαβόλου· ὄχι στήν ἀγάπη, ἀλλά στήν φιλαυτία μας, καί στήν ὀρεξούλα μας.

            Θέλομε νά ἀνεβοῦμε ψηλά. Σέ σύγκριση μέ τούς ἄλλους. Ναί. Σέ σύγκριση μέ ἄλλους, πιό ψηλά. Καί, μέ τέτοια μυαλά, ἐκάμαμε χαρά μας, ὄχι νά βοηθοῦμε καί νά ὑπηρετοῦμε τούς ἄλλους, ἀλλά νά διαφέρουμε ἀπό τούς ἄλλους.

            Καί τό ἀποτέλεσμα;

            Ἀντί γιά ἀνοδική πορεία, ἐπήραμε τόν κατήφορο.

            Θυμηθῆτε, τί δυστυχία, σέ ἄτομα καί σέ σύνολα, σκορπίζει ἡ διακίνηση τῶν ναρκωτικῶν! Τί τραγωδίες δημιουργεῖ ἡ ὑποτίμηση τοῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου καί τό διαζύγιο. Θυμηθῆτε τόν ὑπόκοσμο· τό ἔγκλημα· τήν διαπλοκή. Θυμηθῆτε... Θυμηθῆτε... Τί νά πρωτοθυμηθοῦμε; Πόσα νά θυμηθοῦμε;

            Κοντολογίς: Βουλιάξαμε. Καί μάλιστα βουλιάξαμε σέ βοῦρκο· σέ βοῦρκο δυσώδη.

*    *    *

            Ἄς στρέψωμε καλύτερα κάπου ἀλλοῦ τήν σκέψη μας.

            Ἄς θυμηθοῦμε κάτι ἄλλο:

            Ὅτι, ὁ Θεός εἶναι πατέρας μας. Καί πατέρας σημαίνει: πονάει γιά μᾶς· λυπᾶται γιά μᾶς·  πενθεῖ γιά μᾶς· κλαίει γιά μᾶς· δέν αἰσθάνεται καλά, χωρίς ἐμᾶς. Γιατί εἶναι ἀγάπη.

            Καί ἔρχεται κοντά μας. Ἀπό ἀγάπη γιά μᾶς. Γιά νά μᾶς καλέσει. Ἀπό τό σκοτάδι τῶν νεκρῶν ἔργων, στό θαυμαστό Αὐτοῦ φῶς (Α' Πέτρου 2, 9). Καί "ἐπεσκέψατο ἡμᾶς"! Ἦλθε κοντά μας. Μᾶς ἔκαμε μιά ἐπίσκεψη: "Ἀνατολή Ἀνατολῶν"· δηλαδή, μιά ἐπίσκεψη μέ κοσμοϊστορική σημασία.

            - Μᾶς ἔδειξε τό φῶς Του. Καί μᾶς καλεῖ: Νά τό ἰδοῦμε. Νά τό ἀγαπήσουμε. Νά τό ποθήσουμε. Νά πᾶμε κοντά Του. Νά γίνουμε υἱοί φωτός! Τέκνα φωτός!

            Οἱ σοφοί μάγοι Περσῶν βασιλεῖς τό ἐπῆραν τό μήνυμα Του. Καί ἔψαξαν. Καί Τόν εὑρῆκαν. Καί Τόν προσκύνησαν. Σάν Θεό τους.  Σάν Σωτῆρα τοῦ κόσμου.

            Καί οἱ ἁπλοϊκοί ποιμένες τῆς Βηθλεέμ, καί αὐτοί, τό μήνυμα τοῦ Θεοῦ καί τό ἄκουσαν, καί τό δέχθηκαν. Καί ἐπῆγαν. Καί Τόν προσκύνησαν. Στό σπήλαιο. Στήν φάτνη.

            Ἐμεῖς; Ἐμεῖς, τί κάνομε;

            Δεῦτε καί ἡμεῖς, "ἐπί τήν Βηθλεέμ ἀναχθῶμεν τῇ διανοίᾳ", νά ἰδοῦμε στό Σπήλαιο τό μέγα μυστήριο: ὅτι ὁ Θεός, ἀπό ἀγάπη γιά μᾶς, ἔγινε ὅμοιος μέ ἐμᾶς· καί ἔκαμε οὐρανό Του τό σπήλαιο· καί θρόνο Του χερουβικό, τήν φάτνη.

            Ἄς σταθοῦμε νοερά κοντά Του. Καί ἄς Τοῦ εἰποῦμε:

            Σύ εἶσαι ὁ Σωτήρας μας. Σύ ὁ Θεός μας· Σύ ἡ ζωή μας· Σύ ἡ ἐλπίδα. Καί "καθ' ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσω Σε. Καί αἰνέσω τό ὄνομά Σου εἰς τόν αἰῶνα".

† ὁ  Ν. Μ.

ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ἤ ΔΙΚΟΣ ΤΟΥ;

            Μία ἀπό τίς συχνότερες αἰτίες ἐκνευρισμοῦ καί ἐκρήξεων θυμοῦ, εἶναι ὅταν ἀπρόβλεπτα ἔρχονται ἄλλοι νά «φᾶνε» τόν χρόνο, πού λογαριάζαμε ὅτι θά εἶναι στήν διάθεσή μας. Ἕνας ἀπροσδόκητος ἐπισκέπτης - ἐνῶ περιμέναμε νά ἔχουμε μιά ἥσυχη βραδιά - , ἡ ἔκτακτη ἀνάγκη ἐξυπηρέτησης ἑνός φίλου - ἐνῶ ἑτοιμαζόμασταν γιά ἕνα ξένοιαστο περίπατο, δέν εἶναι σπάνια περιστατικά πού μᾶς ... «χαλᾶνε τήν ζαχαρένια» μας. Καί δέν ἀργεῖ νά σκάσει τό ἠφαίστειο: «Ἀνάθεμα τήν ὥρα πού βρέθηκε αὐτός νά μοῦ φάει τόν χρόνο Μου;»

            Πρόκειται γιά τήν πιό χαρακτηριστική διακήρυξη ἰδιοκτησίας τοῦ χρόνου Μας: Ὁ χρόνος εἶναι δικός μου! Τόν θέλω ἀποκλειστικά γιά τήν προσωπική μου ἀνάπαυση. Γιά τό βόλεμά μου. Καί δέν ἐπιτρέπω σέ κανένα νά μοῦ τόν κλέβει!

*    *    *

            Στό πολύ πετυχημένο καί ἔξυπνο βιβλίο τοῦ Κ. Σ. Λιούις «Τακτική τοῦ Διαβόλου», ἕνας ἀξιωματοῦχος διάβολος συμβουλεύει τόν «ἀνηψιό» του διαβολάκο, πῶς νά ρίχνει στίς παγίδες του ἕνα νεαρό. Καί τοῦ τονίζει, ὅτι ἕνα ἀπό τά πιό ἀποτελεσματικά τεχνάσματα εἶναι, νά «βιδώσει» στό μυαλό τοῦ νεαροῦ τήν πεποίθηση ὅτι «ὁ χρόνος εἶναι δικός μου».

            Συμβουλεύει ὁ θεῖος τόν ἀνηψιό: «Δός του κάθε πρωί τήν βεβαιότητα ὅτι εἶναι ὁ νόμιμος ἰδιοκτήτης ὁλόκληρου τοῦ εἰκοσιτετραώρου. Βάλε στό νοῦ του ὅτι ὁ χρόνος πού δίνει στήν ἐργασία του εἶναι ἕνα στενάχωρο χρέος. Ἕνας ἀναγκαῖος μπελάς. Καί ὅτι ὁ χρόνος πού ἀφιερώνει στά θρησκευτικά του καθήκοντα εἶναι μιά μεγάλη γενναιοδωρία!... Τύλιξέ τον μ’ ἕνα σκοτάδι, καί στό κέντρο αὐτοῦ τοῦ σκοταδιοῦ ἄφησέ τον νά σκέπτεται συνέχεια αὐτό τό ψευτο-δικαίωμά του τῆς δῆθεν ἀναμφισβήτητης ἰδιοκτησίας τοῦ χρόνου του».

            Μέ αὐτό τό τέχνασμα ὁ διάβολος πετυχαίνει «μέ ἕνα σμπάρο ... τρία τρυγόνια»:

•           συχνές ἀφορμές ἐκνευρισμοῦ καί τσακωμοῦ μέ τούς «κλέφτες» τοῦ χρόνου μας·

•           μόνιμη αἴσθηση ὅτι κάθε ἐργασία εἶναι ἀγγαρεία·

•           σταθερή πεποίθηση ὅτι, γιά τά ψίχουλα τοῦ χρόνου πού διαθέτουμε (ἄν τά διαθέτουμε) στήν προσευχή, ὁ Θεός μᾶς χρωστάει ... τουλάχιστον εὐγνωμο¬σύ¬νη!

*    *    *

Ἀξίζει νά σημειωθῆ ὅτι αὐτό ἰδιαίτερα τό κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τοῦ Λιούις «Τακτική τοῦ Διαβόλου» βοήθησε οὐσιαστικά ἕναν πρώην βουδιστή ἀμερικανό διανοούμενο, τόν ψυχίατρο Σκότ Πέκ, στήν μεταστροφή του στόν Χριστιανισμό. Ὁ ἴδιος ἐξομολογεῖται ὅτι, ὅταν πρωτοδιάβασε, ὅτι τό σλόγκαν «ὁ χρόνος εἶναι δικός μου» εἶναι δαιμονικό τέχνασμα, τρόμαξε. Νόμισε ὅτι πρόκειται γιά τυπογραφικό λάθος, σκεπτόμενος ὅτι:

«Μά πῶς ἀλλιῶς μπορεῖ νά θεωρεῖ κάποιος τόν χρόνο του, ἄν ὄχι δικό του;»

Καί συνεχίζει ὁ Πέκ: «Τότε ἄρχισα νά σκέφτομαι, ὅτι δέν ἀποκλείεται ὁ χρόνος μου νά ἀνήκει σέ Κάποιον Ἄλλο. Γιά πολύ καιρό αὐτή ἡ ἰδέα μέ ἔκανε νά αἰσθάνομαι κάπως ἄβολα. Πέρασαν δώδεκα χρόνια γιά νά πεισθῶ ὅτι: «Δικός μου εἶναι ὁ χρόνος, μόνο ὅταν τόν ὑποτάσσω ἐλεύθερα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί σήμερα συνεχίζω ἀκόμη νά μαθαίνω, πῶς πρέπει νά ὑποτάσσουμε τόν χρόνο ΜΑΣ στόν Θεό». 

*    *    *

            Στήν ἀνατολή τοῦ νέου χρόνου ἀξίζει νά θυμόμαστε ὅτι ὁ χρόνος:

•           εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ·

•           «δουλεύει» γιά μᾶς, γιά τήν σωτηρία μας, ὅσο τόν ἀξιοποιοῦμε στήν τήρηση τοῦ θελήματός Του·

•           γίνεται δικός ΜΑΣ, ὅσο τόν προσφέρουμε ἀσκώντας τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί πρός τούς ἀδελφούς μας.

Ἀρχιμ. Β.Λ.

Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Μεγάλου

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

Μερικοί τό Σῶμα τοῦ Κυρίου τό παίρνουν χωρίς φόβο Θεοῦ. Καί τό τρῶνε. Ἀλλά δέν χορταίνουν. Γιατί, ὅσο τό μυστήριο αὐτό τό παίρνουν μόνο μέ τό στόμα, ποτέ δέν θά γεμίζουν μέ τήν χάρη του. Θά μένουν ἀπό τήν πλευρά αὐτή, πεινασμένοι. Ἐπειδή, καί πρίν προσέλθουν, αἰσθάνονταν χορτᾶτοι.

*        *       *

Ἡ θεία κοινωνία πού παίρνουν, ὅσο ἐξακολουθοῦν νά ἀγαπᾶνε τίς ἁμαρτίες τους, δέν τούς προσφέρει καρπό σωτηρίας.

Μέ τήν Θεία Κοινωνία δέν χορταίνουν, παρά μόνο ἐκεῖνοι πού «πεινοῦν» γι’αὐτήν. Οἱ πεινασμένοι. Ἐκεῖνοι, πού ἀπό τίς κακές τους συνήθειες, κατάλαβαν ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι φτώχεια καί πεῖνα. Ἐκεῖνοι παίρνουν ἀπό τά θεία μυστήρια τήν πλήρη ἐνέργεια καί χάρη καί ἀποτελεσματικότητά τους.

Ἀπό τόν κανόνα ἀυτόν δέν ἐξαιροῦνται οὔτε οἱ λεγόμενοι ἐκλεκτοί. Γιατί καί αὐτοί (οἱ λεγόμενοι ἐκλεκτοί) δέν εἶναι δυνατό νά εἶναι χωρίς ἁμαρτία· ἀφοῦ ἀσφαλῶς καί αὐτοί κάτι τό  ἐφάμαρτο θά πράξουν, ἄν δέν βιάζουν καθημερινά τόν ἑαυτό τους νά ἀποφεύγουν ἀκόμη καί ἐκεῖνα τά μικρά ἁμαρτήματα, ἀπό τά ὁποία τό εὐόλισθο τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως δέν θά πάψει ποτέ νά μολύνεται.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν φροντίζει κάθε ἡμέρα νά ὑπερνικάει τίς ἀτέλειές του, ὅσο καί ἄν φαντάζεται ὅτι τά ἁμαρτήματα πού κάνει δέν εἶαι καί τόσο βαρειά, λίγο-λίγο ἡ ψυχή του γεμίζει ἁμαρτίες.. Καί τότε ὁ ἄνθρωπος χάνει τόν καρπό τῆς ἐσωτερικῆς ἐκείνης κατάστασης, πού λέγεται πνευματικός πλοῦτος, ἐπειδή μᾶς γεμίζει πνευματική χαρά.

*         *        *

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὑπενθυμίζει, ὅτι τίς ἁμαρτίες αὐτές πρέπει νά τίς ἀποφεύγωμε. Μᾶς λέγει: «Ὁ καθένας ἔχει χρέος, πρῶτα νά ἐξετάζει τόν ἑαυτό του, καί μετά νά ἐσθίει ἀπό αὐτόν τόν Ἄρτο καί νά πίνει ἀπό αὐτό τό Ποτήριο» (Α΄ Κορ. 11,28).

            Τί σημαίνει αὐτό τό: «πρῶτα πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά ἐξετάζει τόν ἑαυτό του»; Τί ἄλλο, ἄν ὄχι ὅτι ὁ καθένας μας στήν Τράπεζα τοῦ Κυρίου μπορεῖ νά προσέλθει, μόνο ἀφοῦ πρῶτα διορθωθῆ καί καθαρισθῆ;

            Καί γιά νά τό ἀκοῦσουν οἱ «χορτασμένοι», προσθέτει: «Γιατί, ὅποιος ἐσθίει ἤ πίνει, χωρίς νά τό βιώνει ἔντονα ὅτι αὐτό εἶναι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου, ἐσθίει καί πίνει "κρῖμα" καί παίρνει ἐπάνω του "κρῖμα"»(Α΄ Κορ. 11,29).

*         *        *

Κάθε ἡμέρα ἁμαρτάνομε; Κάθε ἡμέρα ἄς άνατρέχωμε στά δάκρυα τῆς μετανοίας, πού εἶναι τό μόνο φάρμακο, πού μᾶς κάνει ἄξιους νά ἀπομακρύνομε ἀπό τήν ψυχή μας, αὐτά πού τῆς φορτώνει ἡ ἁμαρτία.

                                    Μετάφρ.: Ἀρχιμ. Α.Μ.

ΠΙΝΕΤΕ ΚΑΙ ΣΕΙΣ; ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ!

Ἡ γιαγιά δίνει στήν μικρή ἐγγονούλα της νά πιεῖ ἁγιασμό· γιά νά γίνει «καλό κορίτσι»· «νά μή σκούζει»· νά μή φωνάζει.

Τήν βλέπει ὁ παποῦς καί βάζει τίς «φωνές»!

-  Πάλι τά ἴδια!... Πάλι τά ἴδια!...

Καί λέει ἡ μικρή κοπελλίτσα στήν γιαγιά:

- Γιαγιά, δῶσε καί στόν παποῦ λίγο ἁγιασμό!  Νά μή σκούζει ἔτσι!...

*     *    *

Ἀλήθεια. Πόσοι «παποῦδες» χρειάζονται πιό πολύ ἀπό ὅ,τι τά παιδιά, νά πίνουν πότε-πότε λίγο ἁγιασμό!...

                                    π. Δημήτριος Ντοῦτκο

                                                            (+ 2004)