Logo
Print this page

«Λυχνία» Νοέμβριος 2004

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 256 Νοέμβριος 2004

«ΕΙΣΑΙ ΝΕΥΡΩΤΙΚΟΣ! ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ!…»

««ΩΣΑΝΝΑ»    «ΣΤΑΥΡΩΘΗΤΩ»;» του Ἀρχιμ. Β.Λ.

«ΤΟΥΣ ΠΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ;» του Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Μεγάλου

«ΣΤΑ ΑΧΝΑΡΙΑ»

 

ΕΙΣΑΙ ΝΕΥΡΩΤΙΚΟΣ!

 

ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ!…

 

Γιά χρόνια πολλά ἤμουν ἕνα πρόσωπο νευρωτικό. Ἐνεργοῦσα ὅλο γκρίνια, θυμό, ὀργή. Ὅλα τά ἔβλεπα ἀπό τήν δική μου μόνο πλευρά. Καί δέν μποροῦσα νά συνεννοηθῶ μέ κανέναν!

 

Μοῦ ἔλεγαν οἱ γνωστοί μου:

 

- Νά φροντίσεις νά ἀλλάξεις. Δέν σηκώνει ἄλλο!…

 

Καί ὅλοι μοῦ τό ξεκαθάριζαν:

 

- Εἶσαι νευρωτικός! Ἐνεργεῖς νευρωτικά!…

 

Ἦσαν ὅλοι ἐναντίον μου!… Καί ἐγώ αὐτό δέν τούς τό συγχωροῦσα! Δέν ἐννοοῦσα νά ἀλλάξω. Καί, ὅποιος ἐπέμενε, τόν ξέγραφα!…

 

*          *          *

 

Ὅλων τά λόγια καί τίς κρίσεις, τά προσπερνοῦσα μέ καταφρόνηση. Εἶχα ὅμως καί ἕναν  φίλο πολύ καλό! Καί αὐτός τά ἴδια μοῦ ἔλεγε. Καί μερικές φορές πιό αὐστηρά. Αὐτόν ὅμως δέν εἶχα τό θάρρος νά τόν ξεπεράσω. Μέ πίκραιναν τά λόγια του. Ἀλλά τόν ὑπέμενα! Γιατί μἐ ἀγαποῦσε.

 

Μιά ἡμέρα, στάθηκε δίπλα μου πολύ ἤρεμος. Καί μοῦ εἶπε:

 

- Συγχώρεσέ με, γιά αὐτά πού σοῦ ἔλεγα. Μήν ἀλλάζεις. Μεῖνε, ὅπως εἶσαι. Δέν εἶναι τίποτα. Ὅπως καί νά εἶσαι, ἐγώ σέ ἀγαπάω. Καί ὅπως καί νά μοῦ φαίνεσαι, ἐγώ θά σέ ἀγαπάω.

 

Τά λόγια του ἦταν ἡ πιο γλυκειά μουσική πού ἄκουσα στήν ζωή μου!

 

-Μήν ἀλλάζεις. Δέν ἔχει σημασία. Ἐγώ σέ ἀγαπάω!

 

*          *          *

 

Καί ἔγινε μέσα μου ἕνα θαῦμα.

 

Ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα, ἄρχισα νά φέρωμαι καί ἐγώ σέ ὅλους μέ ἀγάπη καί μέ καλωσύνη. Χωρίς γκρίνια. Χωρίς νευρωτικά ἐκδηλώματα.

 

«ΩΣΑΝΝΑ»    «ΣΤΑΥΡΩΘΗΤΩ»;

 

            Στό 14ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων διαβάζομε γιά τήν έπίσκεψη τῶν ἀποστόλων Παύλου καί Βαρνάβα στά Λύστρα τῆς Λυκαονίας. Ἐκεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος θεράπευσε ἕναν  ἐκ γενετῆς παράλυτο. Αὐτό τό θαῦμα προκάλεσε τέτοια ἐντύπωση στούς εἰδωλολάτρες κατοίκους τῶν Λύστρων, ὥστε ... τούς πῆραν τούς ἀποστόλους γιά θεούς! Καί ἑτοιμάστηκαν νά τούς προσφέρουν θυσία!

 

            Μόλις καί μετά βίας κατάφερε νά τούς καθησυχάσει ὁ ἀπόστολος Παῦλος καί νά τούς πείσει ὅτι δέν εἶναι θεοί ἀλλά ἄνθρωποι· καί ὅτι, γι’ αὐτό ἀκριβῶς ἦλθαν στήν πόλη τους: γιά νά τούς βοηθήσουν νά ἐγκαταλείψουν τούς ψεύτικους θεούς καί νά στραφοῦν στόν ἕνα καί μόνο ἀληθινό Θεό.

 

            Δέν πέρασαν ὅμως πολλές ἡμέρες καί ... ἀπό τά «ὡσαννά» τό γύρισαν στό «σταυρωθήτω»! Ἦλθαν ἀπό τήν Ἀντιόχεια καί τό Ἰκόνιο μερικοί Ἰουδαῖοι καί συκοφάντησαν τούς ἀποστόλους. Καί κατάφεραν νά παρασύρουν τούς κατοίκους τῶν Λύστρων στό νά λιθοβολήσουν τόν Παῦλο! Καί νά τόν πετάξουν σχεδόν μισοπεθαμένο ἔξω ἀπό τήν πόλη...

 

*    *    *

 

            Πρόκειται γιά ἕνα τυπικό περιστατικό, πού δείχνει πόσο τρεπτός καί εὐμετάβολος εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Καί μάλιστα ὁ ἄνθρωπος τῆς «ἐπιφάνειας»· ὁ ρηχός ἄνθρωπος. Ὁ ἄνθρωπος, πού κρίνει μέ βάση μόνο τά ἐξωτερικά.

 

Καί πόσο εὔκολα «μετακινεῖται» ἀπό τήν θέση, ὅπου πίστευε ὅταν θά μένει γιά πάντα ἀσάλευτος!

 

Αὐτή ἡ ἀρρώστεια δείχνει ὅτι ἡ πίστη ἑνός τέτοιου ἀνθρώπου

 

           δέν ἔχει ρίζες·

 

           στηρίζεται μόνο σέ συναισθηματικές ἐξάρσεις·

 

           λειτουργεῖ μόνο σάν ἐγωϊστικό βόλεμα·

 

           ὑπακούει στά κέφια τοῦ πλήθους, τῆς μάζας. Καί ἔτσι καί ἀλλάξει λίγο κατεύθυνση ὁ «ἄνεμος», ὁ ἄνθρωπος γίνεται Ο.Φ.Α. (ὅπου φυσάει ὁ ἄνεμος).

 

*    *    *

 

            Ὁ Χριστός, λέγοντας «τά σῦκα-σῦκα καί τήν σκάφη-σκάφη», μᾶς ἀποκα¬λύπτει τήν αἰτία αὐτῆς τῆς ἀρρώστειας καί συγχρόνως τήν θεραπεία της, Λέει ὁ Χριστός:

 

            «Ἀπό τήν μιά μέ φωνάζετε ‘Κύριε, Κύριε’ καί ἀπό τήν ἄλλη δέν τηρεῖτε αὐτά πού σᾶς λέω. Καί ξέρετε μέ ποιόν μοιάζει, ἐκεῖνος πού ἀκούει τά λόγια μου καί δέν τά ἐφαρμόζει; Μοιάζει μέ ἐκεῖνον πού ἔχτισε τό σπίτι του πάνω στήν ἄμμο, χωρίς θεμέλια. Καί μόλις ἔπεσαν ποτάμι τά νερά ἐπάνω του, γκρεμίστηκε τό σπίτι.

 

 Ἐνῶ ἐκεῖνος πού ἀκούει τά λόγια μου καί τά ἐφαρμόζει, μοιάζει μέ ἐκεῖνον πού - γιά νά χτίσει τό σπίτι του - ἔσκαψε βαθειά καί ἔβαλε τά θεμέλια πάνω σέ βράχο. Ἔτσι ὅταν ἔγινε πλημμύρα καί ἔπεσαν τά νερά σάν ποτάμι πάνω στό σπίτι, δέν μπόρεσαν νά τό σαλέψουν. Γιατί εἶχε θεμελιωθῆ πάνω στόν βράχο» (Λουκ.6, 46-49).

 

*    *    *

 

            Μέ ἄλλα λόγια:

 

            Ἡ γνήσια πίστη δέν στηρίζεται σέ ἐπιφανειακές ἐντυπώσεις καί σέ ἐπιπόλαιους ἐνθουσιασμούς. Θεμελιώνεται στήν δυναμική μετάνοια. Στήν σταθερή ἀλλαγή πορείας. Στήν σταθερή καί συνειδητή ὑπακοή στά λόγια τοῦ Θεοῦ.

 

            Ἄν δέν «κολλήσει ἡ βελόνα» στό «γενηθήτω τό θέλημά Σου», ἄν δέν ἐπιμένουμε στό νά συμμορφώνουμε συνεχῶς τό θέλημά μας μέ τό δικό Του ΑΓΙΟ καί ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟ θέλημα, τό «σπίτι» μας πάντα θά κινδυνεύει νά παρασυρθῆ ἀπό τά «νερά» τῆς κάθε ἐποχιακῆς μπόρας καί καταιγίδας. Καί ἔτσι, εὔκολα θά πέφτουμε ἀπό τό «ὡσαννά» στό «σταυρωθήτω»...

 

Ἀρχιμ. Β.Λ.

 

Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Μεγάλου

 

ΤΟΥΣ ΠΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ;

 

Ἀργά τά ἄνοιξε τά μάτια του ὁ πλούσιος! Τότε πού εἶδε  στήν ἀγκαλιά τοῦ Ἀβραάμ τόν Λάζαρο! Τόν ἄνθρωπο, πού καταδεχόταν οὔτε νά τοῦ ρίξει μιά ματιά, ὅταν τόν εὕρισκε νά περιμένει ἔξω ἀπό τήν πόρτα του!

 

Καί τότε τό κατάλαβε καλά, τί σημαίνει ἐκεῖνο, πού λίγο πρίν ποτέ δέν θέλησε νά τό καταλάβει.

 

*         *        *

 

Στήν κόλαση βρέθηκε ὑποχρεωμένος, θέλοντας καί μή, νά κάμει ἕναν ἀπολογισμό. Ἐκεῖ, ἀναγκάσθηκε νά ψάξει νά ἰδεῖ, τί τοῦ εἶχε γίνει ἀφορμή νά χάσει, ἡ κακή του ἐκείνη διάθεση, πού δέν τόν ἄφηνε νά ἰδεῖ στό πρόσωπο τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου τόν «πλησίον» του: δηλ. ἕναν συνάνθρωπο, πού ἔπρεπε νά τόν περιμένει ὅτι μποροῦσε κάποτε νά βρεθῆ καί ὁ ἴδιος στήν θέση του· καί εἶχε γι᾿ αὐτό  χρέος νά τόν συμπονάει.

 

Ἄς ρίξωμε μιά ματιά στήν ἄθλια κατάσταση, πού εἶχε βρεθῆ τότε ὁ πλούσιος. Τώρα εἶχε φθάσει στό ἄκρο ἀντίθετο! Τότε εἶχε μεγάλη ἀφθονία. Τότε γλεντοῦσε, ὅσο πιό καλά μποροῦσε. Τώρα τά εἶχε χάσει ὅλα. Καί ὅσο πιό πολύ σκεπτόταν τήν μεγάλη ἀντίθεση, τόσο πιό πολύ τόν ἔτσουζε. Καί γι᾿ αὐτό εἶπε: «Πατέρα, Ἀβραάμ, λυπήσου με. Καί στεῖλε τόν Λάζαρο, νά "βουτήξει" ἔστω καί ἕνα δάχτυλό του σέ νερό, νά μοῦ δροσίσει λίγο τήν γλώσσα· γιατί ὑποφέρω πολύ μέσα σέ αὐτές τίς φλόγες» (Λουκ. 16,24).

 

*         *        *

 

Ἀπό τά λόγια αὐτά, ἀσφαλῶς δέν πρέπει νά βγάλωμε τό συμπέρασμα, ὅτι ἀρκεῖ ἀκεῖ μιά σταγόνα νερό, γιά νά ἀνακουφίσει καί νά δροσίσει. Τά λόγια αὐτά μᾶς λένε μόνο, ὅτι ἐκεῖνοι πού ἔχουν πολλές ἁμαρτίες, ἐκεῖ θά ὑποφέρουν πολύ, ἐκεῖ θά ταλαιπωρηθοῦν πολύ· ἀπό τήν φοβερή ἐκείνη φωτιά· ἀπο τήν αἴσθηση τοῦ βάρους τῆς ἁμαρτίας τους.

 

Ἀπό τά λόγια αὐτά τοῦ πλουσίου, μαθαίνουμε μόνο ὅτι:

 

Στήν τελική κρίση τοῦ Κυρίου ἡ ποινή θά εἶναι κάτι τό ἀνάλογο μέ τήν ἐσωτερική μας ἀθλιότητα.

 

Ὁ πλούσιος, σπρωγμένος ἀπό τήν ἄθλια κατάσταση στήν ὁποία βρισκόταν, ἀναγκάστηκε νά ζητήσει μιά σταγόνα νερό! Ἐδῶ στήν γῆ, σπρωγμένος ἀπο τήν φιλαργυρία καί ἀσπλαγχνία του, εἶχε καταντήσει νά μή δίνει οὔτε μιά σταγόνα νερό! Ἄραγε μποροῦσε ποτέ, νά βρεθεῖ γι᾿ αὐτόν κατάσταση πιό δίκαιη, μέχρι τίς τελευταῖες της λεπτομέρειες καί ταυτόχρονα πιό ὁδυνηρή;

 

*         *        *

 

Ζητάει μιά σταγόνα νερό!

 

Ποῖος;

 

Ἐκεῖνος, πού στόν φτωχό δέν ἔδινε οὔτε ψίχουλο ψωμί.

 

Τόν ἔκαμε ὁ Θεός, νά ποθήσει σταγόνα νερό! Γιά νά τόν κάμει νά καταλάβει, τί φοβερό πρᾶγμα εἶναι ἡ φτώχεια. Καί ποσο χρειάζεται νά εἴμαστε πονετικοί στήν φτώχεια.

 

                                                                        Μετάφρ.: Ἀρχιμ. Α.Μ.

 

ΣΤΑ ΑΧΝΑΡΙΑ

 

            Μιά νύχτα εἶδα ἕνα ὄνειρο.         

 

            Εἶδα, ὅτι περπατοῦσα στὴν παραλία, μαζί μὲ τὸ Θεό· καί ὅτι στὸν οὐρανὸ ἔβλεπα, σάν σέ κινηματογραφική ταινία, σκηνὲς ἀπὸ τὴ ζωή μου.

 

            Σὲ κάθε μιά ἀπό αὐτές ἔβλεπα στόν ἄμμο δυὸ σειρές ἀχνάρια: τά δικά μου καί τοῦ Θεοῦ.

 

*          *          *

 

            Ὅταν μοῦ  παρουσιάστηκε ἡ τελευταία σκηνὴ ἀπό τήν ζωή μου, γύρισα πίσω νά ἰδῶ τά ἴχνη τῶν ποδιῶν μας στόν ἄμμο. Καί τότε διαπίστωσα, ὅτι τώρα στόν δρόμο τῆς ζωῆς μου ἔβλεπα μόνο ἕνα ζευγάρι ἀχνάρια!

 

            Ἀκόμη κατάλαβα, ὅτι αὐτό συνέβαινε στὶς πιὸ δύσκολες καί πιό θλιβερές στιγμὲς τῆς ζωῆς μου. Αὐτό μέ ἐνοχλοῦσε πολύ. Καί ἔκαμα στόν Θεό τήν ἐρώτηση: 

 

            -Θεέ μου, δέν μοῦ ὑποσχέθηκες, τότε πού ἀποφάσισα νά Σὲ ἀκολουθήσω, ὅτι θά εἶσαι πάντοτε κοντά μου; Καί νά τώρα, στίς πιό ταραγμένες στιγμές τῆς ζωῆς μου, βλέπω μόνο ἕνα ζευγάρι ἀχνάρια στό δρόμο μου! Δέν μπορῶ νά καταλάβω, γιατί, Θεέ μου, μέ ἀφήνεις  τώρα πού Σέ χρειάζομαι πιό πολύ;

 

            Μοῦ ἀπάντησε ὁ Θεός:

 

            -Ἀγαπημένο μου παιδί! Ἐγὼ σέ ἀγαπάω. Καί ποτέ-μά ποτέ δέν σέ ἀφήνω μόνο σου στήν ζωή· καί ἀδίκως, ὅταν ὑποφέρεις καί πονᾶς. Ἀλλά πρόσεξε, παιδί μου! Πράγματι. Βλέπεις μόνο ἕνα ζευγάρι ἀχνάρια τίς στιγμές ἐκεῖνες, ἐπειδή  σέ ἔχω πάρει καί σέ κρατῶ στήν ἀγκαλιά μου.

 

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR