ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΕ ΨΑΧΝΕΙ

            Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος λόγῳ τῶν ἀνέσεων καί τῆς καλοπέρασης ἔγινε ἀφόρητα ἐγωκεντρικός:

•           Πιστεύει ὅτι ὁ ἑαυτός του εἶναι τό κέντρο τοῦ κόσμου· τό κέντρο τῆς παρέας· τό κέντρο τῆς οἰκογένειας· τό κέντρο τοῦ χώρου ὅπου δουλεύει·

•           δέν δέχεται ὑποδείξεις καί συμβουλές, ἔστω κι ἄν μερικές φορές παριστάνει ὅτι τίς ζητάει·

•           θέλει ὅλοι οἱ ἄλλοι νά ἀσχολοῦνται μέ αὐτόν· νά τόν ἐπαινοῦν καί νά τόν ὑπηρετοῦν· θέλει ὅλοι νά τόν ἀγαποῦν· νά ἐνδιαφέρονται γι' αὐτόν·

•           πονάει καί πληγώνεται ὅταν αἰσθάνεται ὅτι οἱ ἄλλοι τόν ἀγνοοῦν· τόν ἀφήνουν στό "περιθώριο".

            Ὅλες οἱ παραπάνω νοσηρές ἐκδηλώσεις ἐγωισμοῦ γίνονται πολύ πιό ἔντονες, ὅσο ὁ ἄνθρωπος βγάζει τόν Θεό ἀπό τήν ζωή του· ὅσο πιό πολύ θεοποιεῖ τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό. Καί τότε γίνεται ἕνα ἐγωκεντρικό τερατάκι.

*    *    *

            Ὁ γνωστός ἄγγλος συγγραφέας καί γιατρός Α.Ι.Κρόνιν, στό ἄρθρο του "Γιατί πιστεύω στόν Θεό" γράφει:

            Ὅταν ἀκόμη ἐξασκοῦσα τό ἐπάγγελμα τοῦ γιατροῦ, εἶχα ἕναν ἄρρωστο, ὁ ὁποῖος σέ ὅλη του τήν ζωή καμάρωνε γιά τήν ἀθεΐα του. Εἶχε μαλώσει μέ τήν μοναδική θυγατέρα του καί τήν εἶχε ἀποκληρώσει, ἐπειδή παντρεύτηκε ἕνα δάσκαλο - βαθύτατα εὐσεβῆ. Ὅταν ὅμως στό τέλος τῆς ζωῆς του προσεβλήθη ἀπό ἀνίατη ἀρρώστια, κάποια περίεργη μεταβολή παρατηρήθηκε στό γέρο σκεπτικιστή. Τώρα, τόν ἔπιανε συχνά ἡ ἐπιθυμία νά δικαιολογηθῆ, ἰδιαίτερα μπροστά στά μάτια τοῦ γαμπροῦ του. Πήγαινε συχνά στό σπίτι τῆς κόρης του γιά νά κουβεντιάσει μέ τόν εὐσεβῆ νέο. Κι ὅμως ὁ ἀθεράπευτος ἐγωισμός του δέν τόν ἄφηνε νά παραδεχθῆ τήν σωτήρια "ἧττα" του: "Μήν ἀπατᾶσθε", τούς ἔλεγε. "Δέν μετάνιωσα. Δέν πιστεύω ἀκό¬μα στόν Θεό"!

            Ὁπότε, μιά μέρα, ἡ κόρη του ξέσπασε: "Μά καλά, πατέρα. Ἀκόμα δέν κατάλαβες ὅτι, ἐνῶ ἐσύ δέν Τόν πιστεύεις, Ἐκεῖνος ὅμως δέν ἔπαψε ποτέ νά σέ ἐμπιστεύεται καί νά σέ ἀναζητάει;"

            Ἡ σοφή αὐτή παρατήρηση νίκησε καί τήν τελευταία ἀντίσταση τοῦ γέροντα. Ξέσπασε σέ λυγμούς καί ρώτησε: "Ἀλήθεια, ἀκόμα μέ ψάχνει;"

*    *    *

            Στό 15ο κεφάλαιο τοῦ κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου ἀναφέρεται ὅτι τό πιό συνηθισμένο ἀκροατήριο τοῦ Χριστοῦ ἦταν τελῶνες καί ἁμαρτωλοί. Καί αὐτό "σκανδάλιζε" τούς γραμματεῖς καί τούς φαρισαίους· καί τούς ἐξόργιζε. Ἔχοντας τήν ἀρρώστια τοῦ ἐγωισμοῦ στό ἔπακρον, δέν ἄντεχαν νά ἀσχολεῖται ὁ Χριστός μέ τά ἀποβράσματα τῆς κοινωνίας καί νά "ἀγνοεῖ" αὐτούς καί τήν δῆθεν "εὐσέβειά"τους!

            Τότε ὁ Χριστός τούς ἀπάντησε μέ τρεῖς παραβολές:

•           τήν παραβολή τοῦ χαμένου προβάτου·

•           τήν παραβολή τῆς χαμένης δραχμῆς·  καί

•           τήν παραβολή τοῦ χαμένου (ἀσώτου) υἱοῦ.

            Ἔστω κι ἄν νομίζουμε ὅτι ξέρουμε "ἀπ' ἔξω" καί τίς τρεῖς παραβολές, ἄς κάνουμε τόν κόπο νά τίς ξαναδιαβάσουμε "ἀπό μέσα". Ἀργά καί προσεκτικά.

            Ἔτσι θά θυμηθοῦμε, ὅτι ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο γιά τούς "χαμένους"· γιά τούς "ἀπολωλότες"· καί ὄχι γι' αὐτούς, πού νομίζουν ὅτι "τήν ἔχουν βρῆ"· ὄχι γιά τούς βολεμένους· ὄχι γιά τούς κατά φαντασίαν "ὑγιεῖς".

            Καί ὅσο ἀναγνωρίζουμε τόν ἑαυτό μας ἀνάμεσα σ' αὐτούς τούς "ἀπολωλότες" καί ἀσθενεῖς, τούς "κοπιῶντες καί πεφορτισμένους", τόσο πιό πολύ θά αἰσθανόμαστε ὅτι Κάποιος μᾶς ψάχνει· Κάποιος ἐνδιαφέρθηκε γιά μᾶς· Κάποιος ἦλθε, ὄχι γιά νά Τόν ὑπηρετήσουμε, ἀλλά γιά νά μᾶς ὑπηρετήσει· Κάποιος μᾶς ἀγάπησε τόσο, πού ἔχασε καί τήν ζωή Του,γιά νά βροῦμε ἐμεῖς τήν Ἀληθινή Ζωή!

Ἀρχιμ. Β.Λ.

ΟΙ ΑΝΘΟΣΤΗΛΕΣ

Μιά ἠθοποιός περπατοῦσε κάπου στό κέντρο τῆς Ἀθήνας. Ξαφνικά βγῆκε μπροστά της, μιά νέα, ὄμορφη, κομψή γυναίκα. Βαστοῦσε στά χέρια της δύο καλοφτιαγμένες κατασκευές πού ἔμοιαζαν μέ ἀνθοστῆλες. Ἡ ἠθοποιός σκέφτηκε ὅτι δυό ἀνθοστῆλες ἦταν ὅτι ἀκριβῶς χρειαζόταν γιά ἕνα μελλοντικό σκηνικό. Τήν πλησίασε:

-Μέ συγχωρεῖτε, τί ἀκριβῶς εἶναι αὐτά ποῦ βαστᾶτε;

-Ἀνθοστῆλες.

-Καλά τό κατάλαβα. Καί τί τίς κάνετε;

-Τίς πετάω, δέν τίς χρειάζομαι πιά, δέν ἔχουν καμιά θέση στή ζωή μου. Ἦταν οἱ ἀνθοστῆλες τοῦ γάμου μου!

Ξεπερνώντας τόν αἰφνιδιασμό καί τό πάγωμα, ἡ ἠθοποιός συνέχισε:

-Θά σᾶς ἐνοχλοῦσε, ἂν τίς ἔπαιρνα;

-Νά τίς πᾶτε ποῦ;

-Εἶμαι ἠθοποιός. Θά τίς πάρω στό θέατρο. Θά τίς χρησιμοποιήσω σέ καμμιά παράσταση.

Ψιθύρισε ἡ νεαρή γυναίκα:

-Στό θέατρο;… Φυσικά. Νά τίς πάρετε! Θά πᾶνε στόν φυσικό τους χῶρο. Ἐκεῖ τούς ταιριάζει.

*     *     *

Πόσες ἀνθοστῆλες, πόσα στέφανα, πόσες φωτογραφίες καί ἄλλα πολλά καταλήγουν στά σκουπίδια! Ἔχει γίνει πιά κανόνας. Νά ἐρωτεύεσαι. Νά παντρεύεσαι. Νά κάνεις παιδιά. Ἀλλά καί νά χωρίζεις! Κάποτε ὁ στόχος ἦταν ἡ δημιουργία οἰκογένειας. Τώρα ὁ στόχος εἶναι: Ἕνα, ὅσο τό δυνατόν, πιό ἀνώδυνο καί εὔκολο διαζύγιο! Καί κατεβάζουν μόνοι τους, ὅ,τι τούς θυμίζει τόν γάμο τους στά σκουπίδια. Κάνουν, πώς τάχα κλαῖνε. Χύνουν μερικά δάκρυα. Καί … πάει τέλειωσε!

*     *     *

Τραγικές διαπιστώσεις! Ἀλλά ἀκόμη τραγικότερη εἶναι ἡ πλήρης ἔλλειψη - ἀπό τήν σύγχρονη κοινωνία - προτάσεων γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς κρίσης πού περνάει ὁ γάμος.

-Μποροῦμε νά κάνουμε ΚΑΤΙ;

Ἀσφαλῶς ναί. Καί αὐτό εἶναι νά ὑπενθυμίζουμε ὅτι ὁ γάμος γιά νά ἐπιτύχει, καί νά γίνει πηγή εὐτυχίας, θέλει γερό θεμέλιο. Καί γερό θεμέλιο, εἶναι οἱ σωστές σχέσεις· ἡ σωστή θεώρηση τοῦ γάμου.

Ἄς ἰδοῦμε μιά τέτοια θεώρηση:

Οἱ γυναῖκες, νά ὑπακοῦτε ἡ κάθε μία στόν ἄνδρα της, σάν νά ἦταν ὁ Χριστός. Μή τό ξεχνᾶτε: ὁ «ἄνδρας»,  εἶναι ἡ κεφαλή τῆς γυναίκας του, ὅπως ὁ Κύριος εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως λοιπόν ἡ Ἐκκλησία ὑποτάσσεται στόν Χριστό, ἔτσι καί οἱ γυναῖκες νά ὑπακούετε ἡ κάθε μιά στόν ἄνδρα της.

Οἱ ἄνδρες, νά τήν ἀγαπᾶτε ὁ καθένας τήν γυναίκα του τόσο, ὅσο ὁ Χριστός ἀγάπησε τήν Ἐκκλησία· ἀφοῦ γι’ αὐτήν, γιά νά τήν ἁγιάσει· παρέδωσε τόν ἑαυτό του στόν θάνατο.

Λοιπόν.

Οἱ ἄντρες ὀφείλουν, νά ἀγαπᾶνε ὁ καθένας τήν γυναίκα του τόσο, ὅσο ὁ καθένας ἀγαπάει τό σῶμα του! Ὅποιος ἀγαπάει τή γυναίκα του, τόν ἑαυτό του ἀγαπάει. Δέν τό βλέπετε; Κανείς ποτέ δέν σκέφτηκε κακό γιά τό κορμί του! Ἀντίθετα. Καί τό τρέφει, καί τό περιποιεῖται ὅσο πιό καλά μπορεῖ.

*     *     *

            Κάπως ἔτσι πρέπει νά βλέπει ὁ ἄνδρας τήν γυναίκα του. Καί κάπως ἔτσι, ἡ γυναίκα τόν ἄνδρα της. Νά θέλει νά τόν περιποιέται. Ὅσο πιό καλά μπορεῖ! Ὅσο περιποιέται τό σῶμα της. Καί ὁ ἄνδρας τό ἴδιο.

            Ἄν ἐβάζαμε στό γάμο τέτοιο θεμέλιο, τότε ὅ,τι τόν θυμίζει, δέν θά καταντοῦσε ποτέ στά σκουπίδια!

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΔΑΣΚΑΛΕ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΣ …

Ἔχω μιά φίλη δημοσιογράφο. Γράφει σέ μιά ἐφημερίδα κάτι χρονογραφήματα, τόσο πειστικά καί μέ τόσο χρήσιμο περιεχόμενο, πού οἱ ἀναγνῶστες της τήν λατρεύουν.

Μέ πῆρε λοιπόν προχθές στό τηλέφωνο:

-Γράφω, μοῦ εἶπε· καί θέλω τή γνώμη σου. Ἀφορᾶ τήν πεθερά.

-Νά τό ἀκούσω, τῆς εἶπα.

Τό χρονογράφημα ἦταν ἕνας διάλογος μέ μιά πεθερά καί κατέληγε ὡς ἑξῆς:

-Τί κάνατε ἐσεῖς, σάν γίνατε πεθερά;

Μέ τά λόγια αύτά, τήν παρακίνησε ἡ συντροφιά, νά συνεχίσει σ' αὐτό πού εἶχε ξεκινήσει νά λέει.

-Ἔκαμα κάτι πολύ πολύ ἁπλό. Ἄρχισα νά ἐλέγχω τίς ἐκδηλώσεις τῆς ἀγάπης μου. Νά τίς κάνω ἀθόρυβες καί διακριτικές. Σκεφτόμουν συνέχεια, πώς, ἂν θέλω τό παιδί μου νά εἶναι εὐτυχισμένο, πρέπει νά μέ ἐνδιαφέρει πρωτίστως, πόσο εὐτυχισμένα, εὐχάριστα καί ἄνετα νιώθει ὁ σύντροφός του. Δηλαδή ὁ γαμπρός ἢ ἡ νύφη μου. Κι ἂν τό θέλω αὐτό, δέν θά γίνω ἐγώ ποτέ ἡ αἰτία, νά νιώσει δύσκολα ἢ δυσάρεστα ἐξ αἰτίας μου.

Δέν θά ἀφήνω λοιπόν ποτέ τίς ἐκδηλώσεις τῆς ἀγάπης μου, νά εἶναι τόσο ἔντονες, ὥστε νά μοιάζουν σάν ἐπεμβάσεις στή ζωή τους, ἢ σάν φόβοι μή στερηθῶ τήν ἀγάπη τους. Ὁπότε τίς ἐκδηλώσεις τῆς ἀγάπης μου θά τίς ἐλέγχω, καί θά τίς περιορίζω καί πότε πότε.

Ἡ φίλη ἀπό τό τηλέφωνο σταμάτησε. Τό ἄρθρο της εἶχε τελειώσει.

-Πῶς σου φάνηκε; μέ ρώτησε.

-Πολύ καλό· τῆς εἶπα. Καλό, σωστό καί χρήσιμο.

Αὐτό τό «χρήσιμο» τήν εὐχαρίστησε περισσότερο ἀπό τά ἄλλα: Τό καλό καί τό σωστό. Γιατί, ξέχασα νά σᾶς τό πῶ, ἡ φίλη μου εἶχε μεγάλη ἐπιθυμία νά εἶναι χρήσιμη.

-Ξέρεις, συμπλήρωσε εὐχαριστημένη πού μοῦ ἄρεσε τό χρονογράφημά της, δέν τό ἔγραψα στό σπίτι μου. Ἡ κόρη μου εἶχε κάπου νά πάει· καί μοῦ ζήτησε νά ἀνέβω νά τῆς φυλάω τό μωρό πού κοιμᾶται. Πῆρα κι ἐγώ τά χαρτιά μου …

-Καί δέν πῆγε κι ἡ ὥρα σου χαμένη, εἶπα ἐγώ.

-Χαμένη! Καί λές πώς ἔκανα μόνο αὐτή τή δουλειά, ὅσο εἶμαι ἐδῶ; Ἔ λοιπόν. Βρῆκα εὐκαιρία, μιά καί λείπουνε καί οἱ δυό, καί τούς ἄλλαξα τή θέση ἑνός καναπέ, μιᾶς γλάστρας ἐσωτερικοῦ χώρου κι ἑνός πίνακα. Καθόλου χαμένη δέν πῆγε ἡ ὥρα μου.

-Γιατί τά ἄλλαξες; τή ρώτησα.

-Μά δέν ξέρεις, πόσο καιρό τούς λέω, πώς ὁ καναπές ἐκεῖ πού τόν ἔχουν, εἶναι ἄβολος. Τό φυτό πρέπει νά εἶναι κοντά στό παράθυρο, γιά νά ‘χει φῶς· κι ὅσο γιά τόν πίνακα …

Σκέφτηκα νά τήν ταρακουνήσω.

-Ἔκανα λάθος τῆς εἶπα στήν κριτική γιά τό ἄρθρο σου. Μᾶλλον θά πρέπει νά τό σχίσεις. Κακῶς γράφεις ὅτι ἡ πεθερά δέν πρέπει νά ἐπεμβαίνει. Πρέπει νά γράψεις: Ὅταν οἱ νέοι δέν ξέρουν, πῶς νά στολίσουν τό σπίτι τους, ἡ πεθερά πρέπει νά ἐπεμβαίνει! Ἔχει χρέος!

Τό ἀκουστικό μου ἔμεινε βουβό. Σάν νά μήν ὑπῆρχε κανείς στήν ἄλλη ἄκρη τοῦ σύρματος.

-Τί ἔγινε, τή ρώτησα. Δέν μέ ἀκοῦς;

Ἐπί τέλους μίλησε.

-Λοιπόν; Μήπως θύμωσες γι' αὐτό ποῦ σοῦ εἶπα; νά σχίσεις τό ἄρθρο σου;

-Ὄχι. Ἀλλά δέν θά τό σχίσω. Θά κάνω κάτι ἄλλο καλύτερο. Πάω νά βάλω τόν καναπέ, τό φυτό καί τό κάδρο στή θέση τους. Ὅπως τά εἴχανε, κι ἂς μήν ἦταν στή σωστή θέση. Μετάνιωσα πού τούς τ' ἄλλαξα. Σέ κλείνω. Νά προλάβω, πρίν ἔρθουνε.

Μ. Γουμενοπούλου

(Κόσμος τῆς Ἑλληνίδος, Νοέμβριος 1991)

+Μητροπολίτου ΜΕΛΕΤΙΟΥ

ΞΥΛΟ-ΜΑΓΝΗΤΗΣ

            Πέρασε κάποτε ὁ Χριστός ἀπό τήν Κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ. Καί εὑρῆκε ἐκεῖ ἕνα τυφλό ἐκ γενετῆς. Ἔφτυσε, ἔφτιαξε λάσπη, καί τοῦ τήν ἔβαλε στά μάτια!

            Λάσπη στά μάτια; Τά καταστρέφει· ὅσο γερά καί ἄν ἦσαν!

            Μά ἡ λάσπη πού ἔβαλε στά μάτια τοῦ τυφλοῦ ὁ Χριστός, τά ἔκαμε καλά· τά ἔφτιαξε ( Ἰω. 5, 1-18)!

            Λοιπόν:

            Ἄλλο ἡ λάσπη στά χέρια κάποιου, καί ἄλλο στά χέρια τοῦ Χριστοῦ!..

*      *      *

            Ἔπεσε ἕνα τσεκούρι, πολύτιμο εἶδος τότε, στό ποτάμι. Καί ἐπῆγε στόν πάτο. Βούλιαξε στόν βοῦρκο. Ἔφτιαξε καί ἔρριξε στό ποτάμι, ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος ἕνα ξυλαράκι. Στάθηκε στήν ἐπιφάνεια· στόν ἀφρό. Ἀλλά λειτούργησε σάν μαγνήτης. Καί τό τσεκούρι, τραβήχτηκε ἐπάνω καί ἐπῆγε καί κόλλησε στό ξύλο, πού εἶχε ρίξει στό ποτάμι ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ (Δ΄ Βασ. 6, 1-8).

            Συμπέρασμα:

            Ἄλλο τό τσεκούρι μόνο του (= πάει στόν πάτο)· καί ἄλλο τό ξυλαράκι μόνο του (= στέκει στόν ἀφρό).

            Ξύλο καί σιδερικό δέν ἐπιδράει τό ἕνα στό ἄλλο. Ποτέ! Καθόλου. Μέ κανένα τρόπο.

            Μά ὅταν ὁ Θεός θέλει, τό ξυλαράκι γίνεται μαγνήτης. Καί τραβάει τό σιδερένιο τσεκούρι, καί ἔρχεται ἀπό τόν πάτο στόν ἀφρό· καί κολλάει ἐπάνω του!

*      *      *

            Ὁ μεγαλύτερος μαγνήτης στόν κόσμο εἶναι τό ξύλο τοῦ Σταυροῦ.

            Τράβηξε, καί τραβάει, ὅλα τά βαρύδια τῆς γῆς· καί τά ἀνεβάζει στόν οὐρανό.

            Μέ πρῶτο, τόν «δίκαιο» ληστή, πού εἶπε τό «μνήσθητί μου, Κύριε».

            Ξύλο-μαγνήτης εἶναι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ.

            Τό εἶπε ὁ Χριστός:

            Ἐγώ, ὅταν θά ἀνεβῶ στόν οὐρανό, θά τραβήξω ὅλο τόν κόσμο κοντά μου (Ἰω. 12, 32)!

            Καί τί παράξενο! Σήμερα ὁ χριστιανισμός εἶναι ἡ μεγαλύτερη θρησκεία σέ ὅλο τόν κόσμο. Καί ὅλο προχωρεῖ.