Logo
Print this page

«Λυχνία» Μάρτιος 2004

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 248 Μάρτιος 2004

«Η ΝΗΣΤΕΙΑ» του Στάρετς Ἀνατόλιου τῆς Ὄπτινα

«ΔΑΣΚΑΛΟΣ..... ΑΝΟΗΤΟΣ!» του Ἀρχιμ. Ν.Κ.

«Η ΑΦΡΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΕΠΙΟΡΚΙΑΣ» του Ἀρχιμ. Β.Λ.

«ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΘΑΡΡΟΣ!» του Ραμπ. Ταγκόρ

 

Στάρετς Ἀνατόλιος τῆς Ὄπτινα

 

( +30 Ἰουλίου 1922)

 

Η ΝΗΣΤΕΙΑ

 

Μιά γυναίκα ἐρώτησε κάποτε, στήν ἐξομολόγηση, τόν πνευματικό της πατέρα, τόν ἅγιο Ἱερομάρτυρα, στάρετς τῆς Ὄπτινα τῆς Ρωσσίας, Ἀνατόλιο Ποτάπωφ:

 

-Πάτερ, ἐγώ τίς νηστεῖες δέν τίς κρατῶ! Ἔχω τήν γνώμη ὅτι αὐτό δέν εἶναι δά καί κακό!...

 

Στό ἄκουσμα τῶν λόγων της αὐτῶν, ταράχτηκε ὁ ὅσιος γέροντας καί τῆς εἶπε αὐστηρά:

 

Μά πῶς εἶναι αὐτό δυνατό; Πῶς εἶναι δυνατό; Τίς νηστεῖες ἔχεις ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ νά τίς τηρεῖς. Χωρίς ἄλλο! Καί ἰδίως τήν Τετάρτη· καί τήν Παρασκευή· καί ὁλόκληρη τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ὁ κόσμος νά χαλάσει. Ὅ,τι κι ἄν γίνει. Ἔχεις χρέος. Νά τίς τηρεῖς χωρίς ἄλλο!...

 

Τό περιστατικό, τό διηγήθηκε ἡ ἵδια.

 

*   *   *

 

Ἕνας ἄλλος τόν ἐρώτησε:

 

-Τήν νηστεία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων χρειάζεται νά τήν τηροῦμε;

 

Ἀπάντησε ὁ ἅγιος:

 

-Μέ ἐρωτᾶς, ἄν μπορεῖς νά καταλύεις τήν σαρακοστή τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Οἱ ἅγιοι Πατέρες μας τήν ἐθέσπισαν. Συγχώρησέ με. Καί κατανόησέ με. Ἐγώ εἶμαι μπροστά τους μικρός. Δέν μπορῶ, δέν ἔχω δικαίωμα, νά σοῦ δώσω ἄδεια νά μήν τήν τηρεῖς. Κάμε ὅ,τι σοῦ λέει ἡ συνείδησή σου. Καί ἄν ἔχεις ὑγίεια, γιατί νά κάμεις κάτι πού θά σοῦ βαρύνει τήν συνείδηση;

 

Μετ: +ὁ Ν. Μ.

 

ΔΑΣΚΑΛΟΣ..... ΑΝΟΗΤΟΣ!

 

            Στόν βίο τοῦ ἁγίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου (1866-1938) διαβάζομε τό παρακάτω περιστατικό, ὅταν ὁ Σιλουανός ἦταν περίπου τεσσάρων ἐτῶν.

 

            Μία ἑορτάσιμη ἡμέρα ὁ πατέρας του προσκάλεσε στό σπίτι του κάποιον πλανόδιο πωλητή βιβλίων. Λυπόταν γιά τό «σκοτάδι» τῆς ἀμάθειάς του. Καί  ἔλπιζε, νά μάθει ἀπ' αὐτόν, τόν «γραμματισμένο« πωλητή, κάτι τό ἐνδιαφέρον. Προσέφερε τσάϊ καί φαγητό στόν ξένο. Ὁ μικρός Σιλουανός μέ περιέργεια παιδιοῦ τόν ἐκοίταζε καί ἄκουγε προσεκτικά τήν συνομιλία.

 

            Ὁ βιβλιοπώλης ἔλεγε στόν πατέρα, ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός καί ὅτι γενικά Θεός δέν ὑπάρχει. Τόν μικρό Σιλουανό ἐξέπληξαν ἰδιαιτέρως τά λόγια: «Ποῦ εἶναι, λοιπόν, αὐτός ὁ Θεός;»

 

            Σκέφθηκε τό παιδί:

 

            -Ὅταν μεγαλώσω, θά γυρίσω ὅλη τήν γῆ ψάχνοντας γιά τόν Θεό.

 

            Φεύγει ὁ ξένος καί ὁ μικρός Σιλουανός λέγει στόν πατέρα:

 

            -Ἐσύ μέ διδάσκεις νά προσεύχομαι καί αὐτός λέγει ὅτι Θεός δέν ὑπάρχει.

 

            Ἀπάντησε ὁ πατέρας:

 

            -Νόμισα ὅτι αὐτός ἦταν σπουδαῖος ἄνθρωπος, ἀλλά ἀποδείχθηκε βλάκας. Μήν τόν ἀκοῦς.

 

            Ἡ ἀπάντηση ὅμως τοῦ πατέρα δέν ἔσβυσε ἀπό τήν ψυχή τοῦ παιδιοῦ τήν ἀμφιβολία.

 

            Πέρασαν, ἀπό τότε, πολλά χρόνια. Ὁ Σιλουανός, δεκαεννιάχρονος νεαρός, ἐργαζόταν σ' ἕνα μεγάλο κτῆμα. Μιά φορά ἡ διαχειρίστρια τοῦ κτήματος ἐπισκέφθηκε τόν τάφο ἑνός σπουδαίου ἀσκητοῦ, τοῦ ἐγκλείστου Ἰωάννου Σεζένωφ. Ὅταν γύρισε, εἶπε γιά τά θαύματα πού γινόντουσαν στόν τάφο του. Καί ἄλλοι ἐργάτες ἐπιβεβαίωσαν τά γεγονότα αὐτά. Καί ὅλοι συμφώνησαν,  ὅτι ὁ Ἰωάννης εἶναι ἅγιος.

 

            Ὁπότε, ὁ Σιλουανός σκέφθηκε:

 

            -Ἄν αὐτός εἶναι ἅγιος, ἄρα ὁ Θεός εἶναι μαζί μας· καί δέν ὑπάρχει ἀνάγκη νά γυρίσω ὅλο τόν κόσμο γιά νά Τόν βρῶ.

 

            Καί μέ αὐτή τήν σκέψη, γέμισε ἡ νεανική του καρδιά ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό.

 

            Ἔτσι, ὁ λογισμός ἀμφιβολίας, πού ἔρριξε στήν ψυχή τοῦ παιδιοῦ ὁ πλανόδιος ἐκεῖνος πωλητής βιβλίων, καί διατηρήθηκε ἐπί δεκαπέντε χρόνια, διαλύθηκε μέ αὐτόν τόν παράδοξο καί, φαινομενικά, ἀφελῆ τρόπο (ἀρχιμ. Σωφρονίου   «Ὁ Γέρων Σιλουανός», ἔκδ. Ὀρθοδ. Κυψέλη, Θεσσαλονίκη, 1976, σελ. 12-13).

 

*           *          *

 

            Πόσο τραγικά μεγάλο λάθος κάνουμε, ὡς γονεῖς, ὅταν:

 

           ἐνῶ φροντίζομε γιά τήν σωματική προστασία τῶν παιδιῶν μας, ἀδιαφοροῦμε γιά τήν πνευματική τους θωράκιση, ἀπέναντι στήν ἀπιστία καί στήν κακία·

 

           ἐνῶ τούς παρέχουμε, μέ θυσία τῶν ἰδικῶν μας ἀνέσεων, ὅλα τά ὑλικά ἐφόδια, δέν τούς δίδομε οὔτε ψίχουλο ἀπό τήν σωτήρια ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ·

 

           ἐνῶ θέλουμε νά εἴμαστε πρότυπα ἀνθρώπων γιά τά παιδιά μας, τούς παρέχουμε εἰκόνα ἄθεων ἤ ἀντίχριστων.

 

            Τό παράδειγμα τοῦ μικροῦ Σιλουανοῦ καί τοῦ πατέρα του ἄς μᾶς συνετίσει, γιά νά καταλάβουμε (οἱ εὐσεβεῖς καί πιστοί γονεῖς!):

 

           Πόσο εὐαίσθητη σέ ἐξωτερικές ἐπιρροές εἶναι ἡ παιδική καί ἐφηβική ἡλικία, καί

 

           Πόσο πρέπει νά ἀγωνισθοῦμε, γιά νά διδάξουμε στά παιδιά μας, ἔργῳ καί λόγῳ, ὅτι: Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή.

 

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

 

Η ΑΦΡΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΕΠΙΟΡΚΙΑΣ

 

            Δυστυχῶς δέν εἶναι σπάνιο τό φαινόμενο: Πολλοί, γιά - συνήθως - ἀσήμαντο λόγο, καταφεύγουν στόν ὅρκο. Δέν διστάζουν νά ἐπικαλεσθοῦν ὡς μάρτυρα τόν ἴδιο τόν Θεό, γιά πράξεις ἤ λόγια τους. Ἔτσι περιφρονοῦν τά λόγια τοῦ Χριστοῦ: "Ἐγώ σᾶς λέω νά μήν ὁρκίζεσθε καθόλου... Τό "ναί" πού θά λέτε, νά εἶναι πραγματικό  "ναί"· καί τό "ὄχι" πού θά λέτε, νά εἶναι πραγματικό "ὄχι"(Ματθ. 5, 34). Καί τό σκεπτικό τους καταντάει νά εἶναι: "Προτιμῶ νά τά ἔχω καλά μέ τούς ἀνθρώπους, παρά μέ τόν Θεό! Ἀπό τό νά χάσουν οἱ ἄνθρωποι τήν πίστη τους σέ μένα, προτιμότερο νά πάψω νά φοβᾶμαι τόν Θεό! "

 

            Ἐκεῖ ὅμως πού ξεπερνιέται κάθε ὅριο ἀθεοφοβίας, εἶναι ὅταν ἐπιορκοῦν. Ὅταν ὁρκίζονται ψέματα. Τολμοῦν νά "βγάλουν" τόν Θεό ...ψεύτη, γιά νά μήν τούς πέσει ἡ ὑπόληψη στά μάτια τῶν ἀνθρώπων!

 

*    *    *

 

            Στόν βίο τοῦ ἁγίου Εὐθυμίου ἀναφέρεται ἕνα συγκλονιστικό περιστατικό παραδειγματικῆς τιμωρίας ἑνός ἐπιόρκου.

 

            Κάποιος τσοπάνος, ὀνόματι Κυριακός, ἀνέλαβε νά βόσκει καί τά δέκα πρό¬βα¬τα ἑνός φτωχοῦ μαζί μέ τά δικά του. Ὅταν ὅμως ὁ φτωχός τοῦ τά ξαναζήτησε για¬τί εἶχε ἀνάγκη νά τά πουλήσει, ὁ Κυριακός τοῦ ἐπέστρεψε μόνο ὀκτώ, ἐπι¬μέ¬νον¬τας ὅτι τόσα τοῦ παρέδωσε. Καί μπροστά στήν ἀντίδραση τοῦ φτωχοῦ, ὁ Κυριακός προθυμοποιήθηκε νά ὁρκιστῆ, καί μάλιστα ἐνώπιον τῆς λειψανοθήκης τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου! Ὁ φτωχός ἄνθρωπος τρόμαξε, βλέποντας πόσο ἀθεόφοβος ἦταν ὁ Κυ¬ρια¬κός. Καί φοβούμενος, σάν νά ἐπρόκειτο νά ὁρκισθῆ ὁ ἴδιος, τοῦ εἶπε ὅτι προτιμάει νά χάσει τά δυό πρόβατα, παρά νά τόν ἐλέγχει ἡ συνείδηση, ὅτι ἐξ αἰτίας του ὁδη¬γήθηκε ὁ Κυριακός σέ τέτοιο ἀνοσιούργημα. Ὁ Κυριακός ὅμως ἐπέμενε, καί ὁ ὅρκος ἔγινε!

 

            Τήν ἑπομένη τά μεσάνυκτα, ἐνῶ ὁ ἐπίορκος Κυριακός ἦταν ξύπνιος, δέχθηκε ... ἐπίσκεψη ἑνός μοναχοῦ, πού τόν συνόδευαν πέντε νέοι. Ὁ μοναχός κοιτάζοντάς τον ἄγρια τοῦ εἶπε:

 

            - Τί εἶναι αὐτό πού τόλμησες, ἄθλιε, νά κάμεις στό λείψανο τοῦ ἁγίου Εὐθυμίου; Ἐσύ ξεπέρασες καί τόν ἄφρονα πού σκέφτηκε ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός! Ἐσύ περιφρόνησες καί τόν Θεό καί τό θέλημά Του. Καί νόμισες, ὅτι καί ὁ Θεός θά σέ λησμονήσει! Πόσο ἔξω ἔπεσες, ταλαίπωρε!

 

            Καί τόν παρέδωσε στούς πέντε συνοδούς του, οἱ ὁποῖοι τόν σάπισαν κυριολεκτικά στό ξύλο. Ἀπό τίς φωνές του ξύπνησαν οἱ συγγενεῖς του καί τόν βρῆκαν σέ ἄθλια κατάσταση. Τότε ὁ Κυριακός τούς ζήτησε, νά τόν μεταφέρουν πάλι στό λείψανο τοῦ ἁγίου Εὐθυμίου, γιά νά τοῦ ζητήσει νά τόν συγχωρήσει καί νά τόν θεραπεύσει. Μέ πολλή δυσκολία τόν μετέφεραν στό Μοναστήρι τοῦ ἁγίου. Ἀλλά καί ἐκεῖ, ὥρα μέ τήν ὥρα οἱ δυνάμεις του τόν ἐγκατέλειπαν. Καί σέ δυό μέρες πέθανε...

 

*    *    *

 

            Πόσες φορές, ἐνῶ κατηγοροῦμε ἄλλους γιά ἀθέους, ἐφαρμόζουμε στήν πράξη ἕνα δικό μας ἀθεϊσμό. Ἀφοῦ:

 

           περιφρονοῦμε κατάφωρα τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, πού - ὑποτίθεται - τίς γνωρί¬ζου¬με·

 

           ἀσεβοῦμε στά ἅγια Μυστήρια μέ τήν τυπική συμμετοχή μας·

 

           κρίνουμε τούς ἄλλους αὐστηρά, λές καί μᾶς δόθηκε τέτοια ἐξουσία ἀπό τόν Θεό·

 

           σκανδαλίζουμε τούς ἄλλους μέ τήν ἀσυνέπεια μεταξύ λόγων καί πράξεών μας·

 

           ἀδιαφοροῦμε γιά τήν κρίση τοῦ Θεοῦ καί γιά τίς - γεμᾶτες ἀγάπη - ἐπανειλημμένες προειδοποιήσεις Του.

 

Ἀρχιμ. Β.Λ.

 

Ραμπ. Ταγκόρ

 

ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΘΑΡΡΟΣ!

 

Κύριε,

 

δῶσε μου, Σέ παρακαλῶ,

 

θάρρος: τό θεῖο θάρρος

 

τῆς ἀγάπης.

 

Μάθε με, Σέ παρακαλῶ,

 

νά μιλάω, νά ἐνεργῶ, νά ὑποφέρω,

 

μέ ἀγάπη·

 

νά τά ξέχνάω ὅλα γιά τήν ἀγάπη·

 

νά ξεχνάω καί τόν ἑαυτό μου

 

ἀπό ἀγάπη.

 

Κύριε,

 

φύλαξόν με

 

ἀπό τόν κάθε κίνδυνο

 

πού κρύβει ἡ ἀγάπη·

 

βόηθα με

 

νά κατανοῶ τόν πόνο Σου

 

μέ ἀγάπη·

 

κάμε με

 

νά μπορῶ, νά θέλω,

 

νά θυσιάζω κάτι κι ἐγώ

 

γιά τήν ἀγάπη Σου,

 

γιά Σένα.

 

Κύριε,

 

Δῶσε μου, Σέ παρακαλῶ,

 

τήν σιγουριά,

 

τήν μόνη, πού στήν ζωή μου θέλω·

 

τήν σιγουριά πού δίνει

 

ἡ ἀγάπη.

 

Μάθε με,

 

νά ἀγαπάω καί ἐγώ·

 

καί στήν ζωή μου·

 

καί στόν θάνατό μου·

 

στήν τύχη μου,

 

καί στίς ἀτυχίες μου,

 

τό ἴδιο!...

 

Δῶσε μου

 

τήν σιγουριά

 

νά μπορῶ νά ἀγαπάω

 

μέ λεπτότητα ψυχῆς,

 

μέ ὄμορφο τρόπο·

 

μέ τόν τρόπο πού ἀπαιτεῖ

 

ὁ σεβασμός στόν πόνο.

 

Καί μάθε με, Κύριε,

 

νά δέχομαι

 

τήν κάθε προσβολή

 

πού μοὔρχεται,

 

χωρίε ἐκδίκηση

 

νά θέλω.

 

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR