ΚΟΒΕΤΑΙ - ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ;

            Κάποτε, ἕνα νεαρό παιδί ἐπῆγε σέ ἕναν μεγάλο γέροντα. Καί, λαχταρώντας νά γίνει καί αὐτό δοῦλος τοῦ Θεοῦ σωστός, τόν ἐρώησε:

            -Πάτερ, διαβάζω στά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅτι παλαιότερα οἱ ἄνθρωποι τοῦ θεοῦ, τόν ἔβλεπαν τόν Θεό «πρόσωπο πρός πρόσωπο». Γιατί τώρα δέν γίνεται αὐτό; Γιατί ἐμεῖς, ἐνῶ Τόν ἀναζητᾶμε, δέν Τόν βλέπομε πιά;

            Ἀπάντησε ὁ ἅγιος:

            -Ἄκουσε, νεαρέ μου. Τότε, οἱ ἄνθρωποι ἔψαχναν, ὄχι «νά βροῦν» τόν Θεό, ἀλλά νά μάθουν καί νά καταλάβουν, τί εἶναι τό θέλημά Του. Καί ὅταν μάθαιναν, ἐφρόντιζαν νά κάνουν ὅ, τι περισσότερο καί καλύτερο μποροῦσαν, γιά νά τό τηρήσουν. Τότε, οἱ ἄνθρωποι ἔσκυβαν βαθειά τό κεφάλι τους ἐνώπιον τοῦ Κυρίου· καί ἔκοβαν τόν ἑαυτό τους, τό θέλημά τους καί τίς ἐπιθυμίες τους «στά μέτρα»  τοῦ Θεοῦ.

            Ἀντίθετα, σήμερα οἱ ἄνθρωποι ξέρουν τί εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν ἀγωνίζονται νά τό τηρήσουν· καί ψάχνουν νά βροῦν φόρμουλα, νά τό κόβουν «στά μέτρα» τά δικά τους. Αὐτό, εἶναι τό λάθος τους.

            Θέλεις νά ἰδεῖς τόν Θεό; Σκύψε βαθειά τό κεφάλι σου ἐνώπιόν Του. Καί ἀγάπησε ὅσο πιό πολύ μπορεῖς τό θέλημά Του.

(Διασκευή: +ὁ Ν.Μ.)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩΝ

ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΛΘΕΙ;

            Ἀπό πλῆθος χωρία, στά   Εὐαγγέλια καί σέ ἄλλα βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι ὁ Χριστός θά ἔλθει πάλι στόν κόσμο· γιά δεύτερη φορά. Ὅμως ὄχι πιά γιά νά σώσει τόν κόσμο, ἀλλά γιά νά κρίνει τόν κόσμο.

            Καί στό «Πιστεύω» λέμε: «Καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς».

            Τῆς ἔνδοξης Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, θά προηγηθῆ ὁ ἐρχομός στόν κόσμο καί ἡ δράση τοῦ ἀντιχρίστου. Αὐτό ἔκαμε πολλούς χριστιανούς νά ψάχνουν γιά τήν χρονική στιγμή, γιά τήν «ὥρα», πού θά ἀρχίσουν τά γεγονότα πού περιγράφονται στό Εὐαγγέλιο (βλ. Ματθ. 24, 4-35). Ἔτσι, ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας ἐμφανίζονται αἱρετικοί μέ ποικίλες «θεωρίες» (καί πολλές ἀνοησίες!) σχετικές μέ τήν ἔλευση τοῦ ἀντίχριστου.

*            *            *

            Γι’ αὐτήν τήν ὥρα, λοιπόν, οἱ ἀπόστολοι ἐρώτησαν τόν Χριστό:

            -Εἰπέ σέ μᾶς, Κύριε, πότε θά γίνουν αὐτά; Ἀπό τί σημεῖο θά καταλάβωμε, ὅτι ἦρθε ἡ παρουσία Σου καί ἡ συντέλεια τοῦ αἰῶνος (Ματθ. 24, 3);

            Ὁ Κύριος, ἀπαντώντας, περιέγραψε διάφορα σημεῖα-γεγονότα, ἀπό τά ὁποῖα θά καταλάβουμε ὅτι ἦρθε ἡ παρουσία Του. Στό τέλος, πρόσθεσε:

            -Πάντως, γιά τήν ἡμέρα ἐκείνη καί τήν ὥρα δέν ξέρει κανείς τίποτε· οὔτε οἱ ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν· παρά μόνο ὁ Πατέρας Μου. Καί ὅπως ἦταν ἡ ἐποχή τοῦ Νῶε, ἔτσι θά εἶναι ἡ ἐποχή πού θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου. Δηλαδή, ὅπως κατά τήν ἐποχή πρό τοῦ κατακλυσμοῦ οἱ ἄνθρωποι ἔτρωγαν καί ἔπιναν καί τόν νοῦ τους τόν εἶχαν στόν «ἔρωτα», μέχρι καί τήν στιγμή πού μπῆκε ὁ Νῶε στήν Κιβωτό, καί δέν ἦλθαν σέ συναίσθηση, μέχρι πού ἦλθε ὁ κατακλυσμός καί δέν ἄφησε κανένα, τό ἴδιο θά γίνεται καί κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου:

            Τότε δύο θά βρίσκωνται στό ἴδιο χωράφι: τόν ἕνα θά τόν πάρουν οἱ ἄγγελοι· τόν ἄλλον θά τόν ἀφήσουν. Δύο γυναῖκες θά ἀλέθουν μαζί στόν μύλο. Τή μία θά τήν πάρουν. Τήν ἄλλη θά τήν ἀφήσουν.

            Συνεπῶς: Φροντίστε νά εἶσθε πάντοτε ἕτοιμοι. Γιατί δέν ξέρετε, ποιά ὥρα θά ἔλθει ὁ Κύριός σας. Μά ἐκεῖνο τό ξέρετε: ὅτι δηλαδή, ἄν ἕνας ἄνθρωπος ἤξερε πότε θά πάει ὁ κλέφτης, δέν θά κοιμόταν· καί δέν  θά τόν ἄφηνε νά τοῦ ληστέψει τό σπίτι. Γι’ αὐτό λοιπόν καί σεῖς, νά εἶσθε πάντοτε ἕτοιμοι· γιατί ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου θά ἔλθει ὥρα πού δέν θά τό πιστεύετε!... (Ματθ. 24, 36-44)

            Σχολιάζοντας τά παραπάνω ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει:

            -Αὐτός πού ἀποκάλυψε τά σχετικά μέ τήν Ἁγία Τριάδα, καί τόσα ἄλλα μυστήρια, δέν ἤξερε γιά τήν ὥρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του; Ἀπό τίς περιγραφές πού κάνει ὁ Κύριος, φαίνεται σαφῶς ὅτι ἤθελε νά τονίσει τό ἀπροσδόκητο καί τό αἰφνίδιο τῆς ὥρας. Ὥστε, οἱ χριστιανοί νά εἶναι πάντοτε σέ πνευματική ἐγρήγορση. Νά ἔχουν διαρκῶς ἀγωνία γιά τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν. Καί ὄχι νά περιμένουν τήν τελευταία στιγμή, γιά νά μετανοήσουν καί νά ἀγωνισθοῦν! Γιά τόν ἴδιο λόγο ἀπέκρυψε τήν ὥρα τοῦ θανάτου κάθε ἀνθρώπου (Εἰς τό κατά Ματθαῖον, Ὁμιλία 77, β’, P.G. 58, σ. 704-705).

            Συμπέρασμα;  Μέριμνά μας διαρκής καί ἐναγώνια πρέπει νά εἶναι ὄχι τό ΠΟΤΕ τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας, ἀλλά τό ΠΩΣ τῆς ἀπολογίας μας ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ. Ἀγωνιζόμαστε μέ ὅλες τίς πνευματικές καί σωματικές μας δυνάμεις; Ἄν ναί, ἄς μήν μᾶς νοιάζει γιά τίποτε ἄλλο!

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΩΣ.... ΚΤΗΜΑ ΜΑΣ

            Ἡ Ὑπαπαντή εἶναι ἡ σημαντικώτερη γιορτή μέσα στόν Φεβρουάριο μήνα. Τό γεγονός, πού γιορτάζεται στίς 2 Φεβρουαρίου, εἶναι ὁ «σαραντισμός» τοῦ Χριστοῦ στόν Ναό.

            Εἶναι μία ἀκόμη εὐκαιρία καί ἀφορμή γιά μᾶς, νά προσεγγίσωμε τό μέγιστο Μυστήριο τῆς ταπείνωσης καί τῆς συγκατάβασης τοῦ Θεοῦ, πού σαρκώθηκε καί ἔγινε ἀδύναμο βρέφος στήν ἀγκαλιά τῆς Παναγίας γιά μᾶς καί γιά τήν «ἡμετέραν σωτηρίαν».

            Γιά τούς Χριστιανούς ἡ «Ὑπαπαντή» εἶναι καί ἡ γιορτή, πού ταιριάζει πιό σωστά νά ἑορτάζεται ὡς γιορτή τῆς Μητέρας, μέ πρότυπο τήν «Μητέρα τοῦ Θεοῦ» νά κρατάη στήν ἀγκαλιά της τό «τεσσαρακονθήμερο» βρέφος Ἰησοῦ μπροστά στόν ἱερέα Συμεών.

            Ἡ Παναγία ὡς Μητέρα τοῦ Χριστοῦ «δέν δάνεισε ἁπλῶς (ὅπως ἐπισημαίνει ὁ καθηγητής Χρῆστος Γιανναρᾶς) τίς βιολογικές της λειτουργίες στόν Θεό Λόγο· διότι ἡ μάνα δέν ''δανείζει'' τό σῶμα της στό παιδί της, ἀλλά οἰκοδομεῖ μέ τήν σάρκα καί μέ τό αἷμα της τήν ὕπαρξή του, ὅπως συγκροτεῖ καί τήν ''ψυχή'' τοῦ παιδιοῦ της μέ τόν θηλασμό, τόν λόγο, τό χάδι, τήν στοργή της. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν προσέλαβε ἁπλῶς σάρκα κατά τήν ἐνανθρώπησή Του, ἀλλά ''σάρκα ἐμψυχωμένην'' ὅπως εἶναι ἡ σάρκα κάθε ἀνθρώπινου ἐμβρύου.

            Ὁ Χριστός προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση μέ τό σύνολο τῶν ἐνεργειῶν πού τήν συνιστοῦν καί τήν ἐκφράζουν· σωματικῶν καί ψυχικῶν. Καί ἡ συμβολή τῆς Θεοτόκου  δέν σταματάει στήν οἰκοδομή τῆς σάρκας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἐκτείνεται καί σέ ὅ,τι θά μπορούσαμε νά ὀνομάσουμε συγκρότηση τῆς ψυχῆς Του· τοῦ ἀνθρώπινου ψυχισμοῦ Του· ἀφοῦ ἡ μάνα εἶναι ἡ πηγή καί ἀφορμή γιά τήν ἄρθρωση τῶν πρώτων ψυχικῶν βιωμάτων· τῶν πρώτων ἐπιγνώσεων· τῶν πρώτων ψελλισμάτων· τῆς προοδευτικῆς εἰσόδου τοῦ παιδιοῦ στόν κόσμο τῶν ἀνθρώπων».

*          *          *

            Ἡ γιορτή τῆς Μητέρας, ὅμως, εἶναι καί μιά ἀφορμή νά περάσουν ἀπό «τέστ» οἱ γονεῖς τήν γνησιότητα τῆς ἀγάπης τους γιά τά παιδιά τους.

            Μά, ὑπάρχει γονιός πού νά μήν ἀγαπάει τό παιδί του;

            Τό κακό εἶναι ὅτι μαζί μέ τήν ἀγάπη εἶναι δυνατόν νά συνυπάρχουν καί ἄλλα στοιχεῖα, τά ὁποῖα νά ἐπηρεάζουν τόσο πολύ τή συμπεριφορά τοῦ γονιοῦ, ὥστε τελικά νά ἐπισκιάσουν τήν ἀγάπη γιά τό παιδί του.

            Ἄς ἀναφέρουμε ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο (καθόλου σπάνιο δυστυχῶς). Πολλοί γονεῖς βλέπουν τό παιδί τους σάν μιά ἐπένδυση σέ κάποια συναισθηματική «τράπεζα», στήν ὁποία «καταθέτουν» τήν φροντίδα καί τήν προσφορά, γιά νά τήν εἰσπράξουν κάποτε μέ... τόκο. Ἕνας γονιός, πού ξεκινᾶ μέ τέτοιες προσδοκίες, εἶναι φυσικό νά θεωρεῖ τό παιδί του «κτῆμα του».

            Πιστεύει, λοιπόν, ὅτι τό παιδί ὑπάρχει ἀποκλειστικά καί μόνον γιά κεῖνον. Ὅσο τό παιδί συμμορφώνεται μέ τό «σενάριο» ζωῆς πού τοῦ ἔφτιαξε ὁ γονιός, δέν ὑπάρχει κανένα πρόβλημα.

            Ἄν ὅμως συμβεῖ κάποια στιγμή τό παιδί νά θελήσει κάτι ἄλλο ἀπό αὐτό, πού τοῦ προορίζει ὁ γονιός του, τότε ἀνοίγουν οἱ ὀχετοί τῆς ἀσχήμιας στή συμπεριφορά τοῦ γονιοῦ. Καί ὅλα αὐτά στό ὄνομα τῆς... ἀγάπης.

            Ὑπεραγία Θεοτόκε συνέτισον ἡμᾶς.

Ἀρχιμ. Σ. Δ.

ΤΑ ΔΥΟ « ΘΕΛΩ »

            Εἴμαστε «ἂπιαστοι», ὅταν κυνηγᾶμε τὶς ὑποθέσεις μας καὶ προωθοῦμε τὰ συμφέροντά μας. 

            Τότε τὸ μυάλο γίνεται ἠλεκτρονικὸς ὑπολογιστής.

            Ἡ νύχτα μέρα.

            Ἡ ἀδιαφορία καὶ ἡ τεμπελιὰ ἐξαφανίζονται.

            Τὰ ὅρια τῆς ἐπινοητικότητας καί τῆς ἀντοχῆς μας ἐξαντλοῦνται.

            Κι ὅλα αὐτὰ· γιατί θέλομε νὰ πλουτίσομε·  θέλομε νὰ σπουδάσομε·  θέλομε νὰ πετύχομε στόχους ἐγκόσμιους.  Καὶ ἔτσι βλέπουμε:

            φτωχὰ παιδιὰ νὰ γίνονται αὐτοδημιούργητοι ἐφοπλιστές· 

            ἀνάπηροι συνάνθρωποί μας νὰ καταρρίπτουν τὰ ρεκὸρ στὸν ἀθλητισμό·

            σπουδαστὲς, χωρὶς ἰδιαίτερες διανοητικὲς καὶ οἰκονομικὲς δυνατότητες, νὰ γίνονται ἐπιστήμονες διακεκριμένοι.

            Πῶς τὰ κατάφεραν; 

            Τὸ «θέλω» ποὺ εἶπαν, δὲν ἦταν μιὰ ἁπλὴ κουβέντα γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ κάποιες «ἐνοχλήσεις». 

            Ἦταν ἡ ἀφετηρία μιᾶς σκληρῆς πάλης, ποὺ ἐξουδετέρωσε κάθε ἐμπόδιο. 

*   *   *

            Εἴμαστε χριστιανοί.

             Ζητᾶμε τὸν οὐρανὸ, ὄχι τὴ γῆ. 

            Τὰ ἄφθαρτα, ὄχι τὰ φθαρτά.

            Τὰ αἰώνια, ὄχι τὰ πρόσκαιρα.

             Τὰ ἀληθινὰ, ὄχι τὰ ψεύτικα.

            Τὸν πολύτιμο Μαργαρίτη, ὄχι τίς ἀπομιμήσεις....

            Ὁ ἀγώνας τῶν «υἱῶν τοῦ αἰῶνος τούτου» ἐλέγχει τὴ ραθυμία μας στὰ πνευματικά.

            Λέμε: θέλω νὰ τηρήσω τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.  Καὶ μένουμε στὰ λόγια.

             Ἐρωτᾶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:

            Ἔγινε κανεὶς  ἐπιτυχημένος   ἔμπορος,    λέγοντας    μόνο «θέλω», χωρὶς τρεξίματα καὶ ξενύχτια;

             Ἔμαθε κανεὶς νὰ κυβερνᾶ πλοῖο στὰ κύματα, ἁπλᾶ λέγοντας «θέλω», χωρὶς νὰ ἐκπαιδευθεῖ σκληρά;            Γιὰ νὰ πετύχεις ὁτιδήποτε, δὲν ἀρκεῖ μόνο ἡ καλή διάθεση, ἀλλὰ χρειάζεται νὰ στρωθεῖς στὴ δουλειά.

             Ἔ, λοιπόν, ἐσὺ πού λὲς ὅτι «θέλεις» τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τί κάνεις;

            Μήπως «καθεύδεις ἤ ρέγχεσαι»;

            Ἄς δώσουμε περιεχόμενο στὸ «θέλω» μας, ἀρχίζοντας ἀμέσως τὸν πνευματικό μας ἀγῶνα.

            Θὰ ἔχουμε συνεργό μας καὶ συμπράττοντα τὸν Θεό! 

Ἀρχιμ. Ν. Κομπ.

ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΑΣ

Ἡ Μυσταγώγηση στήν σωτήρια προσευχή

Ἕνα βιβλίο, πού δέν πρέπει νά μείνει ἄνθρωπος χωρίς νά τό διαβάσει.