Ζωηφόρος

«Λυχνία» Μάϊος 2005

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 262 Μάϊος 2005

«ΑΥΤΗ Η ΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΟΥ» του † Ν. Μ.

«Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΣΟΣ» του † Ν. Μ.

«Η ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗ» του Ἀρχιμ. Β.Λ.

«Η ΣΠΙΘΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΡΥΓΑΝΑ» του † Ν. Μ.

 

ΑΥΤΗ Η ΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΟΥ

 

Αὕτη ἡ ἡμέρα, ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος! Δηλαδή: Ἡ ἐπισημότερη ἡμέρα τοῦ χρόνου εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς Ἀνάστασης. Ἡ Κυριακή τῆς Ἀναστάσεως. Γιατί Κυριακή, ἔπλασε ὁ Θεός τόν κόσμο. Καί Κυριακή, τόν ἀνάστησε καί τόν ἀνάπλασε.

 

*    *    *

 

            Σήμερα, ἁπλᾶ θυμόμαστε τήν Ἀνάσταση. Καί γιορτά­ζουμε. Καί γεμίζουμε χαρά. Καί τήν ἐκφράζουμε μέ ὕμνους ἐκκλησιαστικούς· μέ τροπάρια· μέ τραγούδια· μέ εὐχές· μέ χίλιες εὐχές· μέ γλέντι· καί πνευματικό· καί ἀνθρώπινο· καί οἰκογενειακό. Καί γι᾿ αὐτό, εἴτε εἴμαστε πνευματικά ψηλά, εἴτε ὄχι,- ἡ Ἀνάσταση μᾶς φέρνει ἐνθουσιασμό ἀσυνήθιστο. Καί βιώνομε, κάτι τό ἀνέκφραστο· κάτι τό θεϊκό· κάτι, πού εἶναι ἀνταύγεια τῆς χαρᾶς, πού θά φέρει στόν κόσμο ἡ κοινή Ἀνάσταση.

 

*    *    *

 

            Ἄν λοιπόν, ἐδῶ στήν γῆ, ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου, ἡ ἑορτή τῆς Ἀνάστασης, δίνει σέ ὅλους μας, σέ ἁγίους καί σέ ἁμαρτωλούς, τέτοια χαρά, - φαντασθῆτε, τί χαρά θά ζήσουμε τότε, πού ὁ Σωτήρας μας Ἰησοῦς Χριστός θά φανερωθῆ καί σέ μᾶς· καί θά ἁπλώσει τά χέρια Του σέ μᾶς· καί μέ τήν ἀγάπη Του γιά μᾶς, -θά μᾶς φωνάξει: Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατέρα μου· ἐλᾶτε νά κληρονομήσετε τήν αἰώνια ζωή· τήν βασιλεία πού ἑτοίμασα γιά σᾶς.

 

            Ἄν ἐδῶ στήν γῆ, τώρα, γεμίζει ἡ ψυχή μας χαρά, μόνο πού Τόν θυμόμαστε, τόν Σωτῆρα μας, φαντασθῆτε, τί χαρά θά πάρωμε τότε, πού θά Τόν ἰδοῦμε: Ἐκεῖνον, νά μᾶς ἀνοίγει τήν ἀγκαλιά Του· καί, γύρω Του, τούς ἁγίους καί τόσους γνωστούς καί φίλους, νά μᾶς περιμένουν, σέ μιά χαρά, σέ μιά ἐπικοινωνία τόσο ζεστή, πού δέν θά κρυώνει ποτέ.

 

*    *    *

 

            Ὅλα ἐκεῖ θά εἶναι χαρούμενα. Ἀλλά νά, ξεφυτρώνει μέσα μας ἕνα παράξενο ἐρώτημα! Μά δέν θά πλήξωμε; Δέν θά κουραστοῦμε; Δέν θά τό χορτάσωμε; Δέν θά τό βαρεθοῦμε;

 

            Ὄχι! Ποτέ!

 

            Θά εἰπεῖ κανείς:

 

            Μά, πῶς ποτέ; Ἐδῶ στήν γῆ, ὅλα κάποια στιγμή μᾶς κουράζουν. Ὅλα τά βαριόμαστε. Καί τά ἀηδιάζουμε. Πῶς ἐκεῖ, τήν χαρά τοῦ παραδείσου δέν θά τήν χορταίνουμε ποτέ;

 

            Ὑπάρχει κάτι ἀνάλογο ἐδῶ στήν γῆ, πού νά μᾶς δώσει θάρρος, νά μᾶς βοηθήσει νά ξεπεράσουμε αὐτή τήν σκέψη;

 

            Ὑπάρχει. Καί αὐτό λέει πολλά. Γιά παράδειγμα.

 

            Εἶναι βασική ἀνάγκη τό φαΐ! Ἀλλά, καί τό καλύτερο φαΐ, ὅταν τό τρῶμε συνεχῶς, τό χορταίνομε, τό ἀηδιάζουμε, τό σιχαινόμαστε! Τό ἴδιο ἰσχύει καί μέ τό ποτό· καί μέ τό θέατρο· καί μέ ὅλα.

 

            Ἀλλά κανείς ποτέ δέν χόρτασε τήν ὑγεία του! Ἀλλά ποτέ κανείς δέν σιχάθηκε τήν ὑγεία. Ποτέ κανένας δέν βαρέθηκε τήν ὑγεία!

 

            Ἐδῶ λοιπόν, σ' αὐτήν τήν ζωή, παρ' ὅτι εἶναι τόπος θανάτου καί φθορᾶς, γεμᾶτος πίκρες καί ταλαιπωρίες πολλές, δέν τήν χορταίνει ποτέ κανένας τήν ὑγεία,

 

            - Ἐπιτρέπεται, νά ἀφήνω ἐγώ τόν ἑαυτό μου, νά φαντάζεται, ὅτι ἐκεῖ, στόν κόσμο τῆς ἀφθαρσίας, στόν κόσμο τοῦ Θεοῦ, θά βαρεθῶ καί θά σιχαθῶ τήν ἀγάπη, τήν ἀθανασία, τήν αἰώνια ζωή, τήν ζωή μαζί μέ τόν Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστό;

 

† ὁ Ν. Μ.

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΣΟΣ

 

            Τίποτε γιά τόν ἄνθρωπο, πού ἔχει ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ καί τῆς βασιλείας του, δέν εἶναι δυστύχημα.

 

            Στόν ἅγιο Ἰωάννη συνέβη τό πιό μεγάλο, γιά τούς ἀνθρώπους δυστύχημα. Ἔπεσε αἰχμάλωτος πολέμου. Στούς Τούρκους. Σέ ἡλικία 20 ἐτῶν. Τί χειρότερο;

 

            Καί ἀποδείχτηκε, πώς αὐτή του ἡ ἀτυχία, ἔγινε ἡ πιό μεγάλη ἀφορμή τῆς ἐπιτυχίας του. Ὄχι μόνο ἀπέκτησε τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τήν μόνη ἀληθινή ἐπιτυχία, ἀλλά καί ἐπέτυχε σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε νά μπορεῖ νά σκορπίζει τούς καρπούς τῆς ἐπιτυχίας του καί σέ πολλούς ἄλλους, μέχρι σήμερα. 200 χρόνια μετά τήν κοίμησή του. Σέ κύκλο πού ὅλο καί εὑρύνεται. Γιατί; Πῶς;

 

            Αἰχμαλωτίσθη μαζί μέ μιά ὁλόκληρη ὁμάδα νεαρούς Ρώσσους στρατιῶτες. Καί σέ ὅλους ἐτέθη τό δίλημμα. Γίνεσθε Τοῦρκοι; Ἂν ναί, καλά. Θά ζῆτε ἐλεύθεροι καί μέ ἡδονές καί διασκεδάσεις.

 

            Ἤξεραν, τί ἔκαναν οἱ Τοῦρκοι. Γαργάλισαν τούς νεαρούς μέ τό σέξ. Καί πολλοί ἀπό αὐτούς παρέλυσαν. Κείνους πού στό γαργάλημα τοῦ σέξ ἀντιστάθηκαν τούς ἔβαλαν στά βασανιστήρια. Ἀπειλές πρῶτα. Καί πράξη μετά. Καί ἔτσι παρέλυσαν καί οἱ ἄλλοι. Καί ὑπεχώρησαν. Καί Τούρκεψαν.

 

            Γιατί;

 

            Ο ἄνθρωπος θέλει νά ζῆ γλυκά. Μέ γλύκα. Κάθε τί τό γλυκύ τόν εὐχαριστεῖ. Τοῦ ὀμορφαίνει τή ζωή. Καί τό λέει ἡδονή. Ἡ πιό γλυκιά ἡδονή στόν ἄνθρωπο εἶναι τό σέξ καί μάλιστα γιά τούς νεαρούς τῶν 20 χρόνων. Χρειάζεται μετά ἀπό αὐτό νά ἀπορεῖ κανείς, γιατί παρέλυσαν τά Ρωσσάκια καί ἐτούρκεψαν;

 

            Τό πιό γλυκύ εἶναι ἡ ἡδονή. Τό πιό πικρό ὁ πόνος. Τόσο πικρό, τόσο μισητό, ὥστε ὁ ἄνθρωπος, προκειμένου νά τόν ἀποφύγει, ἀφήνει στήν ἄκρη ὅλες μαζί τίς ἡδονές. Καί τίς πιό γλυκές. Ὁ πόνος παγώνει. Ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο. Καί σβήνει ἐντελῶς κάθε ἰδέα καί πόθο ἡδονῆς. Ὅσο πιό μεγάλος τόσο χειρότερα. Ἀπορεῖ κανείς, γιατί μπροστά στόν πόνο τούρκεψαν τά Ρωσσάκια; Ὄχι.

 

            Δέν ἀποροῦμε, ἀλλά καί δέν τά θαυμάζομε. Τά λυπόμαστε. Τά ἐλεεινολογοῦμε. Ἦσαν τά κακόμοιρα ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ. Τέλεια ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ. Λεβέντες στό σῶμα, σάν νεαροί, γεροδεμένοι, σφριγηλοί. Ἀνθρωπάκια στήν ψυχή, στή γνώμη, στή θέληση. ΜΗΔΕΝ.

 

            Θυμίζουν τό σκυλί, πού τρέχουν τά σάλια του, ὅταν πάρη τό μεζέ ἀπό τό χέρι τοῦ ἀφεντικοῦ του -δοῦλος τῆς ἡδονῆς- καί τρώει κλωτσιά καί χάνεται, δοῦλος στόν πόνο. Καί ὅσες φορές τό φωνάζει τό ἀφεντικό μέ τήν ὑπόσχεση τοῦ μεζέ, μαζεύεται· τρέχει. Τόσο δοῦλος τῆς ἡδονῆς, ὥστε νά ξεχνᾶ τίς κλωτσιές. Καί τόσο δοῦλος τοῦ πόνου, ὥστε τρώγοντας τήν κλωτσιά νά χάνεται ἀμέσως. Τί κατάντημα γιά τόν ἄνθρωπο, νά εἶναι ΔΟΥΛΟΣ στήν ΗΔΟΝΗ καί ΔΟΥΛΟΣ στόν ΠΟΝΟ;

 

            Ὁ ἅγιος Ἰωάννης δέν ἦταν ἀνθρωπάκι: δοῦλος στόν πόνο καί δοῦλος στήν ἡδονή. Ἀλλά οὔτε καί ἁπλῶς ἐλεύθερος. Ἦταν κάτι παραπάνω. Ἦταν ἥρωας τῆς ἡδονῆς καί ἥρωας τοῦ πόνου. Σ᾿ αὐτόν δέν ἔπιασε, οὔτε τό γαργάλισμα τοῦ σέξ, οὔτε ἡ ἀπειλή τῶν βασανιστηρίων. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης δέν ἦταν ἀνθρωπάκι. Ἦταν ΗΡΩΑΣ.

 

            Προτίμησε τόν πόνο, ὅσος κι ἄν ἦταν, παρά νά καταντήσει ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ. Σκέφτηκε. Τά ἀνθρωπάκια, δέν τά ἐκτιμᾶμε οὔτε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ὅσο κι ἄν εἴμαστε κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀνθρωπάκια. Εἶναι δυνατόν ποτέ νά τά ἐκτιμάει ὁ ΘΕΟΣ;

 

            Μπῆκε ἀπό τή στενή πύλη τοῦ πόνου καί τοῦ κόπου. Ἔζησε στό στάβλο. Ἀλλά ὁ στάβλος ἔλαμψε, ὅπως ἔλαμπε ἡ ψυχή του. Καί μετά τό θάνατό του ἔμεινε καί τό σῶμα τοῦ ἄφθαρτο, ὅπως εἶχε μείνει ἄφθαρτο τό φρόνημά του ἀπό τόν ΠΟΘΟ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ καί ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ. Ἦταν ἥρωας στό φρόνημα. Ἔδειξε ὁ Θεός ἡρωικό καί τό κορμί του. Γεροδεμένο, ζωντανό, νεανικό μέχρι σήμερα. Καί οἱ ἄλλοι; Ἔλειωσαν ἀπό τόν πόθο τῆς ἡδονῆς, ἔλειωσαν μπροστά στόν πόνο, ἔλειωσαν καί σωματικά. Τί εἶναι σήμερα; ΜΗΔΕΝ.

 

            Ο ἅγιος Ἰωάννης μᾶς λέγει.

 

            -Παύσατε νά εἶστε δοῦλοι τῆς ἡδονῆς, δοῦλοι τοῦ πόνου.

 

            Γίνετε ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ.

 

† ὁ Ν. Μ.

 

Η ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

 

            Κάποτε εἶπε  στόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Διάλογο ὁ μαθητής του Πέτρος:

 

            - Πάτερ, θεωρῶ ὅτι τό μεγαλύτερο θαῦμα πού μπορεῖ νά γίνει, εἶναι ἡ ἀνά­σταση ἑνός νεκροῦ καί ἡ ἐπιστροφή του στήν ἐπίγεια ζωή.

 

            Καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος τοῦ ἀπάντησε:

 

            - Ἄν δοῦμε τά πράγματα ἐξωτερικά καί ἐπιφανειακά, τότε πράγματι τό με­γα­λύ­τερο θαῦμα εἶναι ἠ σωματική ἀνάσταση ἑνός νεκροῦ. Ἄν ὅμως τά δοῦμε βα­θύτερα καί οὐσιαστικά, τότε τό μεγαλύτερο θαῦμα εἶναι ἡ μετάνοια ἑνός ἁμαρτωλοῦ ἀν­θρώ­που. Γιατί στήν περίπτωση τῆς σωματικῆς ἀνάστασης (ὅπως εἶναι ἡ ἀνά­στα­ση τοῦ Λαζάρου), ξαναγυρίζει στήν ζωή τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, τό ὁποῖο πάλι θά πε­θάνει. Ἐνῶ στήν περίπτωση τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀνίσταται ἡ ψυχή ἀπό τόν θάνατο τῆς ἁμαρτίας, γιά νά ζήσει αἰώνια.

 

            Χαρακτηριστικό παράδειγμα πνευματικῆς ἀνάστασης εἶναι ὁ Παῦλος. Πρόσεξε, τί συγκλονιστική ἀλλαγή ἔγινε:

 

Ἐνῶ πρίν χαιρόταν μέ τόν θάνατο τῶν Χριστιανῶν, τώρα ἐπιθυμεῖ ὁ ἴδιος νά πεθάνει γι’ αὐτούς· γιατί τώρα τούς θεωρεῖ ἀδελφούς!

 

Ἐνῶ «ἔπαιζε στά δάχτυλα» ὅλο τόν Νόμο καί τούς Προφῆτες, τώρα λέει, ὅτι δέν γνωρίζει τίποτε ἄλλο, «εἰμή Ἰησοῦν Χριστόν καί τοῦτον Ἐσταυρωμένον»!

 

Ἐνῶ ἀξιώθηκε νά ἀνεβῆ μέχρι τρίτου οὐρανοῦ, θεωρεῖ τόν ἑαυτό του «πρῶτο ἀπό ὅλους τούς ἁμαρτωλούς»!

 

Καί νά σκεφθῆ κανείς, πόσους ἀνθρώπους βοήθησε ὁ Παῦλος νά ἀνα­στηθοῦν καί αὐτοί ἀπό τήν πλάνη καί τήν ἁμαρτία, μέ τό κήρυγμά του καί μέ τήν προσευχή του!

 

*   *   *

 

            Ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σῦρος λέγει, ὅτι:

 

- Ἐκεῖνος πού συναισθάνθηκε καί μετα­νόησε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα γιά τίς ἁμαρτίες του, εἶναι ἀνώτερος ἀπό ἐκεῖνον, πού ἀνασταίνει σωματικά νεκρούς μέ τήν προσευχή του.

 

            Ὅταν πᾶμε νά κοινωνήσουμε, διαβάζομε καί μιά προσευχή τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Μεταφραστῆ, πού ἀνάμεσα στά ἄλλα λέγει:

 

            «Κύριε, ἐσύ πού μέ τήν Τριήμερη καί Ζωηφόρο σου Ἀνάσταση ἀνάστησες τόν προπάτορά μας Ἀδάμ, ἀνάστησέ με καί ἐμένα πού κατρακύλισα στήν ἁμαρτία, δείχνοντάς μου τρόπους νά μετανοήσω».

 

            Ἄρα τό «Χριστός Ἀνέστη», στήν καθημερινή μας ζωή μεταφράζεται:

 

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ μόνη Ἀληθινή καί Αἰώνια Ζωή , πού νικάει τόν θάνατο καί τήν φθορά.

 

«Ἁμαρτία» εἶναι «χωρισμός ἀπό τόν Χριστό καί αἰώνιος θά­νατο»!

 

«Μετάνοια» εἶναι ἡ ἐπιστροφή στόν Χριστό, πού μᾶς ἐξα­σφαλίζει τήν Ἀληθινή καί Αἰώνια Ζωή!

 

*   *   *

 

Μέ ἄλλα λόγια ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τότε μόνο «πιάνει σέ μᾶς τόπο», ὅταν ξυπνᾶμε· καί ὅταν ἀνασταίνουμε τόν ἑαυτό μας στήν συνεχῆ ὑπακοή τοῦ θελήματος τοῦ Χριστοῦ: Ἀνάσταση γιά προσευχή, ἀνάσταση γιά νηστεία, ἀνάσταση γιά μέλετη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀνάσταση γιά συγχώρηση καί εὐσπλαγχνία πρός τούς ἄλλους, ἀνάσταση γιά τήρηση τῶν σωτηρίων ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ.

 

Μόνο μέ μιά τέτοια ἀνάσταση «πιάνει τόπο» καί ἡ ἀνάσταση τοῦ σώματός μας, πού – οὕτως ἤ ἄλλως θά γίνει - τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, γιά νά συμμετάσχει στήν χαρά τῆς Αἰώνιας Ζωῆς κοντά Του.

 

Ἀρχιμ. Β.Λ.

 

ΞΕΡΕΙΣ; ΔΕΝ ΞΕΡΩ!

 

            Συζητοῦν ἕνας ἄνδρας, πού μόλις πρίν λίγες ἡμέρες εἶχε γίνει Χριστιανός, μέ ἕναν παλιό του φίλο.

 

-Ὥστε βαφτίστηκες καί ἔγινες Χριστιανός;

 

-Ναί!

 

-Μά τότε, θά τά ξέρεις πιά καλά· ὅλα τά σχετικά μέ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Εἰπέ μου: Ποῦ γεννήθηκε;

 

-Δέν ξέρω!

 

-Πόσων χρονῶν ἦταν, ὅταν πέθανε;

 

-Δέν ξέρω!

 

-Πόσα κηρύγματα ἔκαμε στήν ζωή Του;

 

-Δέν ξέρω!

 

            -Ἀπό ὅ,τι βλέπω, πολύ λίγα πράγματα ξέρεις γιά τόν Χριστό. Ἀπορῶ, τί σέ ἔκανε καί ἔγινες Χριστιανός!..

 

-Ἔχεις δίκιο. Πολύ λίγα ξέρω. Καί εἰλικρινά ντρέπομαι γι᾿ αὐτό. Ἀλλά, ξέρω καί «κάτι».

 

-Τί;

 

            -Νά, πρίν λίγα χρόνια ἤμουν ἀλκοολικός. Ὅλο ἔπινα. Ὅλο μεθοῦσα. Χρωστοῦσα καί χρήματα πολλά. Ἡ οἰκογένειά μου ὑπόφερε. Τά παιδιά μου μέ ἐφοβοῦντο. Μόλις ἔμπαινα στό σπίτι, ἄρχιζαν καί ἔτρεμαν. Τώρα, δέν πίνω πιά. Δέν μεθάω. Δέν χρωστάω. Στό σπίτι μέ ἀγαπᾶνε ὅλοι. Κάι ἡ ζωή μου εἶναι γεμάτη χαρά. Καί ὅλα αὐτά ἦλθαν ἤρεμα στήν ζωή μου, χωρίς νά τό καταλάβω πῶς, ἀπό τήν στιγμή πού πίστεψα στόν Χριστό. Εἶναι δῶρα Του. Τοῦ τά χρωστάω. Αὐτό τό ξέρω! Τό ξέρω καλά!

 

*             *              *

 

            «Ξέρω κάτι», σημαίνει: Ξέρω κάτι ἀπό πεῖρα. Ἐπειδή τό ἔζησα. Καί κατάλαβα, τί ἀξία ἔχει.

 

            Ἀλλιῶς δέν ξέρω τίποτα!

 

† ὁ Ν.Μ.

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel