Logo
Print this page

«Λυχνία» Φεβρουάριος 2005

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 259 Φεβρουάριος 2005

«Ο ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΗΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ» του Ἀρχιμ. Σ.Δ.

«ΠΩΣ ΘΑ ΞΕΧΩΡΙΣΩ;» του Ἀρχιμ. Ν. Κ.

«ΞΕΡΟΚΕΦΑΛΟΣ!» του Στάρετς Βαρσανουφίου

«ΠΙΑΝΕΙ!..» του Ὁσίου Στάρετς Νίκωνος

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΗΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

 

            Στίς 10 Φεβρουαρίου ἡ Πρέβεζα τιμᾶ τόν πολιοῦχο της Ἅγιο Χαραλάμπη. Ἡ ἁγία ζωή του, τό Μαρτύριό του καί τά θαύματά του εἶναι ἡ πιό δυναμική καί πειστική φανέρωση τῆς ἀλήθειας, ὅτι ἡ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ εἶναι ὁ πολυτιμότερος πλοῦτος γιά τόν ἄνθρωπο.

 

            Τό ὄνομά του -ΧΑΡΑΛΑΜΠΗΣ-  μᾶς θυμίζει τήν ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ. Τῆς χαρᾶς, πού βρίσκει κανείς μόνο κοντά στόν Χριστό.

 

            Τό μήνυμά του εἶναι ἰδιαίτερα ἀπαραίτητο καί ἀναγκαῖο  στούς καιρούς μας, πού πολλοί ἄνθρωποι ξεγελιῶνται καί πλανῶνται, ψάχνοντας λανθασμένα γιά τήν χαρά ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει.

 

            Ἀληθεια, πότε ἄλλοτε ὁ ἄνθρωπος εἶχε τόση εὐημερία;

 

            Πότε ἄλλοτε ὑπῆρχαν τόσων ἀνέσεων σπίτια; Τόσα ὡραῖα αὐτοκίνητα; Τόσα «φαγάδικα»; Τόσα «ρουχαλάδικα»;

 

            Ὅμως, προσέξαμε ποτέ πίσω ἀπό τά ἄνετα σπίτια, πίσω ἀπό τά αὐτοκίνητα, τά «φαγάδικα» καί τά «ρουχαλάδικα», πόσα ἡρεμιστικά καί ἀγχολυτικά κ.λ.π. χάπια κρατᾶνε τόν σύγχρονο ἄνθρωπο σέ μιά ἀμφισβητούμενη ἰσορροπία;

 

            Μετρήσαμε ποτέ, πίσω ἀπ᾿ αὐτή τήν ὡραία βιτρίνα, πόσες σύριγγες τρυποῦνε τόσους νέους κάθε μέρα; Πόσα χάπια, πόσα ναρκωτικά καταπίνουν οἱ νέοι γιά νά «δραπετεύσουν» ἀπ᾿ αὐτή τήν εὐημερία, πού ἡ μόνη χαρά, πού μπορεῖ νά σοῦ προσφέρει εἶναι νά ... ἀγοράζεις;

 

            Μόνο πού ἡ ἀγορά δέν βοήθησε ποτέ:

 

Κανένα ζευγάρι, νά συνεννοηθῆ μεταξύ του καί νά ἀγαπηθῆ.

 

Κανένα γονιό, νά πλησιάσει τά παιδιά του σωστότερα καί  νά τά καταλάβει.

 

Κανένα παιδί, νά πλησιάσει ἐπίσης τούς γονεῖς του.

 

Κανένα γείτονα, νά συμβιώσει πιό ἁρμονικά μέ τούς γειτόνους του.

 

            Γι᾿ αὐτό ἡ μνήμη καί τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπη εἶναι ἕνα ξυπνητήρι καί ἕνας δείκτης πορείας πρός τόν ΧΡΙΣΤΟ πού εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα ἀνάπαυσης καί τοῦ «κοπιῶντος καί πεφορτισμένου» -μέσα στήν εὐμάρειά του- σύγχρονου ἀνθρώπου.

 

Ἀρχιμ. Σ.Δ.

 

ΠΩΣ ΘΑ ΞΕΧΩΡΙΣΩ;

 

            Πρίν ἀπό τρία περίπου  χρὀνια βρέθηκε στήν Ἑλλάδα ὁ κ. Νικόλαος Χάγεκ, ἰδιοκτήτης τῆς Ἐλβετικῆς βιομηχανίας ρολογιῶν Swatch, ἕνας ἀπό τούς ἑκατό πλουσιώτερους ἀνθρώπους στόν κόσμο. Ἔδωσε  μία συνέντευξη σέ ἑλληνική ἐφημερίδα (ΒΗΜΑ, 30-6-2002), ὅπου μεταξύ ἄλλων εἶπε τά ἑξῆς:

 

            -Τί νά τό κάνεις, ἄν ξεχωρίζεις καί δέν σέ ἐκτιμᾶ κανένας; Οὐδείς εὐτύχησε, ἔχοντας ἕναν τεράστιο τραπεζικό λογαριασμό. Ἄλλωστε, οἱ πραγματικές ἀνάγκες γιά νά ζήσουμε (βιολογικά), εἶναι ἐλάχιστες, ἀξίας δυόμιση χιλιάδων θερμίδων...

 

            -Ἐρώτ.: Τί εἶναι αὐτό πού κάνει τούς ἀνθρώπους, νά σκέφτονται τόν ἑαυτό τους καί τίποτε ἄλλο;

 

            -Ἀπάντ.:  Εἶναι ἡ νέα κατάσταση πού ἐπικρατεῖ γύρω μας. Ἡ νέα αὐτή ἰδεολογία ὁδηγεῖ στήν κοινωνία τῶν «ἑαυτούληδων». Ἐγώ σέ ὅλη μου τήν ζωή ἤμουν εὐτυχισμένος, ἄν ἦταν εὐτυχισμένοι καί οἱ γύρω μου. Δέν μπορεῖ ἡ σύζυγός μου νά πηγαίνει καί νά ἀγοράζει ὅ,τι θέλει γιά νά φᾶμε καί νά ντυθοῦμε, καί τά παιδιά τοῦ ἄλλου νά ἀναρωτιοῦνται βλέποντάς την στό σουπερμάρκετ: «Γιατί ἡ δική μου μητέρα δέν μπορεῖ νά ἀγοράσει τίποτα ἀπό ὅλα αὐτά; Ἐπειδή εἶναι ἄνεργη;» Πῶς μπορεῖ κάποιος νά εἶναι εὐτυχισμένος, ἄν βρίσκεται μέσα σέ μιά κοινωνία τόσο ἄδικη;

 

*            *            *

 

            Αὐτό πού κατάλαβε ὁ κ. Χάγεκ ἀπό τήν ἐμπειρία τῆς ζωῆς, εἶναι - στήν τελειότερη μορφή του - συνήθης πράξη τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί ἰδού ἕνα γλαφυρό παράδειγμα, πού δείχνει τό φρόνημα πού πρέπει νά ἔχουμε, ἀλλά καί τήν μέθοδο πού εἶναι ἀναγκαῖο νά χρησιμοποιήσουμε.

 

            Τό 610 μ. Χ. ἔγινε πατριάρχης Ἀλεξανδρείας ὁ Ἰωάννης, πού ἐπωνομάσθηκε ἐλεήμων. Ἡ ἐπωνυμία του προῆλθε ἀπό τίς ἄπειρες ἐλεημοσύνες, πού ἔκανε, καί πρίν γίνει, καί ἀφ' ὅτου ἔγινε πατριάρχης· (ἡ μνήμη του τιμᾶται στίς 12 Νοεμβρίου).

 

            Ὁ ἅγ. Ἰωάννης εἶχε ἕναν νεαρό ἀνηψιό, πού λεγόταν Γεώργιος. Ὁ νεαρός εἶχε κάποια διαφορά μέ ἕναν ταβερνιάρη. Αὐτός, ἄνθρωπος ἀγροῖκος καί ἀγενής, ἔβρισε πολύ ἄσχημα τόν νέο. Ἐκεῖνος ντράπηκε πολύ καί κατέφυγε στόν θεῖο του. Καί μέ δάκρυα τοῦ περιέγραψε τίς ἀθλιότητες καί τίς προσβολές τοῦ ταβερνιάρη. Λέει ὁ ἅγιος:

 

            -Λοιπόν, τόλμησε νά σέ ὑβρίσει; Θά τοῦ κάνω τέτοια ἐκδίκηση, πού θά τήν διηγεῖται ὅλη ἡ Ἀλεξάνδρεια!

 

            Ἀφοῦ ἔτσι παρηγόρησε τόν ἀνηψιό του, καί τόν κατεπράϋνε, τοῦ εἶπε:

 

            -Παιδί μου, ἄν θέλεις νά εἶσαι ἀληθινός ἀνηψιός μου, ἑτοιμάσου· ὄχι μόνον γιά ὕβρεις· ἀλλά καί γιά μάστιγες. Γιατί καί ὁ Κύριός μας ὁ ἴδιος μᾶς δίδαξε, νά κάνουμε καλό, ἀκόμη καί στούς ἐχθρούς μας.

 

            Μετά, φωνάζει ὁ Πατριάρχης τόν ὑπεύθυνο τῶν ἐνοικίων καί τοῦ λέει:

 

            -Ἀπό τόν ταβερνιάρη πού ἔβρισε τόν ἀνηψιό μου δέν θά εἰσπράξεις καθόλου ἐνοίκια γιά ἐκεῖνα τά καταστήματα πού νοικιάζει ἀπό τό Πατριαρχεῖο(!)

 

            Πραγματικά «βούϊξε» ὅλη ἡ Ἀλεξάνδρεια γιά τήν πρωτότυπη «ἐκδίκηση» τοῦ πατριάρχη, ἡ ὁποῖα φανέρωνε τήν ἀνεξικακία του. Μέθοδος τέλεια γιά νά διακριθοῦμε καί νά ξεχωρίσουμε ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων!

 

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

 

Στάρετς Βαρσανουφίου

 

ΞΕΡΟΚΕΦΑΛΟΣ!

 

Μιλοῦσα κάποτε γιά τόν πέμπτο μακαρισμό, «μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται». Ἕνας ἐπισκέπτης ἐρώτησε:     

 

-Γιά νά ἐφαρμόσει κανείς αὐτά τά λόγια, πρέπει νά ἔχει καί χρήματα. Ἐγώ εἶμαι ἄνθρωπος φτωχός. Τά οἰκονομικά μου εἶναι πενιχρά καί τά ἔξοδά μου πολλά.

 

Τοῦ εἶπα:

 

-Ὡραῖα! Δέν ἔχεις τήν δυνατότητα νά βοηθήσεις τόν ἀδελφό σου ὑλικά. Ὅμως αὐτό δέν σέ ἀπαλλάσσει ἀπό τήν ὑποχρέωση πού  ἔχεις, νά τόν βοηθήσεις πνευματικά.

 

-Δηλαδή;

 

-Νά. Σέ λύπησε; Σέ πρόσβαλε; Συγχώρεσέ τον.

 

-Ἀδύνατο! Δέν μπορῶ νά τό κάμω αὐτό. Καί μόνο πού τό σκέφτομαι, εἶμαι ἕτοιμος νά τόν ξεσκίσω. Καί σύ μοῦ λές, νά τόν συγχωρήσω κιόλας; Ἀδύνατο!

 

-Μά πρέπει! Ἔχεις ὑποχρέωση νά τό κάνεις!

 

-Δέν ἔχω τήν δύναμη.

 

-Παρακάλεσε τόν Θεό καί εἰπέ του: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησέ με τόν ἁμαρτωλό, καί βοήθησέ με· δῶσε μου τήν δύναμη νά συγχωρῶ». Εἰπέ αὐτή τήν προσευχή μερικές φορές. Καί θά ἰδεῖς ἀπό τήν προσωπική σου πεῖρα, ὅτι ὁ Θεός μᾶς δίνει καί τήν θέληση καί τήν δύναμη, νά κάνωμε τό καλό.

 

Σέ συκοφάντησε κάποιος; Εἶπε λόγια ὑποτιμητικά καί καυστικά γιά σένα; Ἡ συμπεριφορά του ἀπέναντί σου ἔγινε ἀφορμή νά χάσεις τήν εἰρήνη σου; Σιώπησε. Δεῖξε ὑπομονή. Δέν μπορεῖς; Παρεκάλεσε τόν Δυνάμενον νά σέ βοηθήσει· νά σέ δυναμώσει. Σέ κάθε δύσκολη περίσταση στή ζωή σου στρέφε τό νοῦν σου καί τήν καρδία σου στό Θεό. Μήν ἔχεις πεποίθηση στίς δικές σου φτωχές δυνάμεις, γιατί αὐτό σέ ἀπομακρύνει ἀπό τήν ταπείνωση. Καί χωρίς ταπείνωση καί ἀγάπη, νά τό ξέρεις, δέν σώζεται κανείς, ἔστω καί ἄν ἔχει φτάσει σέ ὑψηλά μέτρα προσευχῆς.

 

Μιά τέτοια τραγική περίπτωση εἶναι ὁ Λέων Τολστόη. Κάποια περίοδο τῆς ζωῆς του προσευχόταν πολύ. Μέ δάκρυα. Κάτι ὅμως δέν πήγαινε καλά μέσα του. Τοῦ ἄρεσε νά κρίνει τούς ἄλλους. Τά ἐλαττώματα τῶν ἄλλων τοῦ «ἔσπαζαν» τά νεῦρα. Δέν μποροῦσε νά τά συγχωρήσει. Καί ὅποιον ἔβλεπε νά σφάλλει, τόν θεωροῦσε ζῶο καί ὄχι ἄνθρωπο! Ἦταν φοβερά ξεροκέφαλος.

 

Ἡ γιαγιά του τοῦ ἔλεγε συνεχῶς: «Μή παιδί μου· μή! Γιά τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, μή κρίνεις. Ἄφησε τόν ἄνθρωπο, νά κάνει ὅπως θέλει. Ἐσύ κοίταξε λίγο τόν ἑαυτό σου».

 

Δυστυχῶς ὅμως δέν τήν ἄκουγε. Καί ὅλοι φυσικά ξέρετε τό τραγικό του τέλος!

 

Μετ: Ἀρχιμ.Α.Μ.

 

Ὁσίου Στάρετς Νίκωνος

 

ΠΙΑΝΕΙ!..

 

Στό Καζάν ἦταν ἕνας ἀρχιεπίσκοπος πολύ ἐνάρετος: ὁ Ἀθανάσιος. Ὁ ἀξιομακάριστος αὐτός Δεσπότης, εἶχε τήν συνήθεια, τούς ἐπισκέπτες του νά τούς περιποιεῖται ὁ ἴδιος. Κάτι πού ἰδιαίτερα τόν χαροποιοῦσε. Κάποια φορά συνέβει τό ἑξῆς:

 

            Σέ μιά ἑορτή, μετά τήν θεία λειτουργία, εἶχε καλέσει στό σπίτι του μερικούς ἀνθρώπους γιά πρωινό. Ὁ Δεσπότης πού ἦταν πολύ φιλόξενος ἄνθρωπος, κράτησε τούς ἐπισκέπτες του καί γιά φαγητό.

 

            Ὅταν ὁ διακονητής παρέθεσε στό τραπέζι τό φαγητό - ἕνα τεράστιο ψάρι - ὁ Δεσπότης ἀφοῦ τό καλοκοίταξε φώναξε: «Μήν τό ἀκουμπήσει κανείς. Εἶναι μαγαρισμένο». Ὅλοι οἱ συνδαιτυμόνες ἔμειναν ἀποσβολωμένοι.

 

            Στήν συνέχεια ὁ Δεσπότης ἔδωσε ἐντολή στόν διακονητή νά τό πάρει καί νά τό πετάξει. Ἐκείνου δέν τοῦ ἔκαμε καρδιά νά τό πετάξει.

 

            Τότε ὁ Δεσπότης φώναξε τόν μάγειρα. Καί ὅταν παρουσιάστηκε, πρόσεξε ὅτι τά δάχτυλά του ἦταν τυλιγμένα μέ ἐπίδεσμο. Καί τόν ἐρώτησε:

 

            -Τί ἔπαθες;

 

            -Νά, Δεσπότη μου, ἐκεῖ πού καθάριζα τό ψάρι κόπηκα.

 

            -Καί τί εἶπες τήν στιγμή ἐκείνη;

 

            -Συγχώρεσέ με, βλαστήμησα! Εἶπα: Ἄει στό διάβολο...

 

            -Τό ἀκούσατε; Ἔ, λοιπόν! Μετά ἀπό τέτοια λόγια, δέν κάνει νά τό φᾶμε! Πετάχτε το καί φτιάχτε ἄλλο.

 

            Καί εἶπε συμπερασματικά ὁ Δεσπότης:

 

            -Τό βλέπετε; Ἀκόμη καί ἑνός ἁπλοῦ ἀνθρώπου ἡ κατάρα πιάνει!

 

*   *   *

 

            Ἐρώτησε κάποιος:

 

            -Δέν μπορῶ νά κατάλαβω, πῶς ὁ ἀρχιεπίσκοπος τό κατάλαβε, ὅτι τό φαγητό ἦταν μαγαρισμένο;

 

            Καί ἀπάντησε ὁ γέροντας:

 

            - Ἡ κατάρα τοῦ μάγειρα ἔφερε κάποια ἀλλοίωση στό ψάρι. Καί ὁ Δεσπότης τήν κατάλαβε! Μέ τά πνευματικά του μάτια. Γι᾿ αὐτό καί στά μεγάλα δεῖπνα τῶν κοσμικῶν κύκλων, τήν νοστιμιά πού ἔχει ἀκόμη καί ἡ ἁπλῆ σοῦπα τῶν ταπεινῶν ἀνθρώπων, δέν θά τήν βρεῖς. Γιατί, ὄχι μόνο δέν τά φτιάχουν μέ προσευχή (ἀλλά μέ βλαστήμιες, αἰσχολογίες καί κατάρες), μά καί ὅταν κάθονται νά φᾶνε, δέν κάνουν προσευχή. Στά πραγματικά χριστιανικά σπίτια, ὅλα εἶναι εὐλογημένα καί νόστιμα. Γιατί ὅλα γίνονται μέ προσευχή καί δοξολογία πρός τόν Θεό, «τόν διδόντα τροφήν πάσῃ σαρκί».

 

«Ἡμερολόγιο»

 

22/3/1909

 

Μετ: Ἀρχιμ.Α.Μ.

 

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR