ΖΕΣΤΗ ΚΑΙ ΚΡΥΟ
Ἕνας εὐθυμογράφος προτείνει νά κάνουμε τή ζωή μας Κόλαση, ὁπότε λόγῳ τῆς ἐκεῖ ζέστης (τῆς Κόλασης), θά μπορέσουμε νά ἐξισορροπήσουμε κάπως τό μελλοντικό κρύο τῶν παγετώνων, πού προβλέπουν οἱ ἐπιστήμονες!
Ὅμως,
Ποιός θέλει τήν ζωή του κόλαση;
Ποιός θέλει ἀφεντικό τόν Διάβολο;
–Ἀσφαλῶς, κανένας.
* * *
Κάθε ἄνθρωπος πού ἔχει ἀκούσει τά λόγια τοῦ Χριστοῦ καί τά βιώνει συνειδητά, ὁπωσδήποτε θά ἔχει γευθεῖ προσωπικά καί τή ζεστασιά, πού φέρνει στίς καρδιές ἡ χριστιανική ἀγάπη. Ἔτσι δέν θά συμβιβασθεῖ ποτέ μέ ἄλλα «μέσα θέρμανσης». Ἀλλά θά φροντίζει ὁ ἴδιος, ζεσταίνοντας τούς συνανθρώπους του, νά ζεσταίνει καί τήν δική του καρδιά. Ἀφοῦ ἀπό ἐκεῖ ἐκπορεύονται καί ξεκινοῦν οἱ πιό σφοδροί παγετῶνες. Καί ἐπηρεάζουν καί ψυχραίνουν τίς σχέσεις καί τίς δραστηριότητες τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων, ρυθμίζοντας αἰσθήματα, συναισθήματα, συμπεριφορές, τήν ὅλη ζωή μας. Καί ἡ κατάσταση τῆς ψυχρότητας θά ἐπιδεινώνεται συνέχεια. Μήπως σ᾿ αὐτούς τούς παγετῶνες πρέπει νά στρέψουμε πρώτιστα τήν προσοχή μας;
* * *
Ἀλλ᾿ ἄς δοῦμε μιά πραγματική ἱστορία, πού ἀναφέρει τό ψυχωφελέστατο πατερικό βιβλίο, πού ὀνομάζεται «Γεροντικόν». Μιλάει γιά τό: πῶς ἀντιμετώπισε αὐτό τό «διπλό ζέσταμα» (τοῦ συνανθρώπου μας καί τοῦ ἑαυτοῦ μας) ἕνας εὐλαβής ἄνθρωπος. Καί –τό σπουδαιότερο: πῶς ἀντιμετώπισε τήν ἐνέργειά του αὐτή ὁ Χριστός.
Ἦταν χειμώνας μέ πολύ κρύο. Ἕνας φιλόχριστος ἄνθρωπος πήγαινε στή δουλειά του. Στό δρόμο συνάντησε ἕναν δυστυχῆ μεθυσμένο, πού ἦταν γυμνός καί κρύωνε πολύ· ἔτρεμε. Τόν λυπήθηκε ἀπό τήν καρδιά του ὁ καλός αὐτός ἄνθρωπος καί τοῦ χάρισε τό παλτό του (πράγμα πολύτιμο τότε!). Ὁ μπεκρῆς ὅμως πούλησε μετά ἀπό λίγο τό παλτό αὐτό, προκειμένου νά ἐξασφαλίσει τό κρασί του. Τό ἔμαθε ὁ καλός ἄνθρωπος καί λυπήθηκε πολύ.
-Τί βγῆκε; συλλογιζόταν. Ἔκανα καλά πού τό ἔδωσα ἤ ὄχι; Μήπως θά ἔπρεπε νά εἶχα ἀγνοήσει τή γύμνια; Ἐξάλλου, ποιός μ’ ἔβλεπε;
Καί ἐνῶ ἀναλογιζόταν αὐτά, τόν πῆρε ἕνας ἐλαφρός ὕπνος. Καί τότε ἐμφανίζεται στό ὄνειρό του ὁ Χριστός, φορώντας τό ροῦχο, ὁ εὔσπλαχνος αὐτός ἄνθρωπός μας πού εἶχε δώσει στόν μεθυσμένο. Καί τοῦ λέει μέ γλυκύτητα:
-Μή λυπᾶσαι! Τό βλέπεις; Τό ροῦχο πού ἔδωσες στόν μπεκρῆ, τό φορῶ Ἐγώ!...
* * *
«Ὅποιος ἐλεεῖ κάποιον φτωχό, δανείζει τόν ἴδιο τόν Θεό» (Παροιμίαι 19,17)!
Ἔτσι παίρνουν ὅλα νόημα! Ὅταν γίνονται στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί γιά τόν Χριστό.
Ἀρχιμ. Γρηγορίου Λίχα
(Ἀπό τό βιβλίο του - ἔκδοσή μας
ΧΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ, σελ. 32-33)
Στέργιου Ν. Σάκκου
Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου
ΜΗΝ ΠΑΡΑΣΥΡΕΣΘΕ!
Ἄριστος ψυχολόγος καί παιδαγωγός ὁ ἀπόστολος Παῦλος προτρέπει τούς Κορινθίους νά ἀπέχουν ἀπό τίς κακές συναναστροφές. Εἶναι κανόνας παιδαγωγικός, ἀποδεδειγμένος σέ πάμπολλες περιπτώσεις: «Φθείρουσιν ἤθη χρηστά ὁμιλίαι (=συνανασροφές) κακαί.
Ὄχι μόνο τά παιδιά ἀλλά καί οἱ ὥριμοι δέν μποροῦμε νά μένουμε ἀνεπηρέαστοι ἀπό τό καλό ἤ κακό περιβάλλον. Κι ὅταν αὐτό εἶναι ἄθεο καί ἀντίθεο, ἀλλοίμονο! Ἔτσι ἐξηγεῖται πῶς καί σήμερα τόσοι χριστιανοί, ἐνῶ ἀποδέχονται τήν ὀρθόδοξη πίστη μας, γιορτάζουν τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ὁμολογοῦν ὅτι Αὐτόν πιστεύουν, ἀπιστοῦν στήν διαβεβαίωσή του ὅτι θά ἀναστηθοῦν τά νεκρά σώματά μας. Ὅπως ὁρισμένοι Κορίνθιοι, ἐπηρεάζονται καί αὐτοί ἀπό ἄθεες ὑλιστικές θεωρίες, πού δυστυχῶς εἶναι τόσο διαδεδομένες!
Προσοχή! Φωνάζει ὁ Παῦλος. Ὅσοι ἰσχυρίζονται ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί βρίσκονται σέ πλάνη, ἔχουν «ἀγνωσία Θεοῦ». Ἔχουν τή δυνατότητα νά κάνουν κτῆμα τους τό «γνωστόν τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 1,19), ὅ,τι φανερώνει ὁ Θεός ἀπό τόν ἑαυτό του στόν ἄνθρωπο. Αὐτοί ὅμως ἀδιαφοροῦν. Τούς ἐνοχλεῖ ὁ Θεός, δέν θέλουν νά ἀποκτήσουν τή θεογνωσία. Γι᾿ αὐτό δέν γνωρίζουν τόν Θεό. Πρέπει νά ντραποῦν γιά τήν τακτική τους καί νά μετανοήσουν!
(Ἀπό τό βιβλίο του «Οἱ νεκροί δέν χάθηκαν», ἐκδόσεις «Χριστιανική Ἐλπίς», σελ. 78-79)
ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ... ΣΕ ΜΕΓΑΛΟΥΣ
Πέρυσι ἡ Μητρόπολή μας ἐξέδωκε τό βιβλίο Η ΑΓΙΑ ΞΕΝΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ (σελ. 110).
Σέ αὐτό ἔχουν καταχωρηθῆ πολλά θαύματα τῆς ἁγίας σέ μικρούς συνήθως ἀνθρώπους. Δέν εἶναι φυσικά τά μόνα. Οὔτε θά μείνουν τά μόνα. Γιατί οὔτε ὁ Θεός γερνάει, οὔτε οἱ ἅγιοι· ἐκεῖνοι πού βρῆκαν τήν αἰώνια ζωή κοντά Του. Οὔτε γερνᾶνε. Οὔτε ξεπέφτουν.
Ἐδῶ, τώρα, θά παραθέσουμε ἕνα θαῦμα πού ἔγινε σέ ἕναν ... πολύ μεγάλο τοῦ κόσμου τούτου. Στόν τσάρο τῆς Ρωσσίας Ἀλέξανδρο Γ᾿ (1881-1897).
* * *
Γύρω στά τέλη τοῦ 1874, καί ἐνῶ ἀκόμη ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν διάδοχος τοῦ πατέρα του αὐτοκράτορα τῆς Ρωσσίας Ἀλεξάνδρου Β᾿ (1856-1881), ἀρρώστησε βαρειά· καί ἡ κατάστασή του ὅλο καί χειροτέρευε. Τόσο, πού ὅλο του τό περιβάλλον εἶχε πέσει σέ βαθειά κατάθλιψη. Καί περίμενε τόν θάνατό του μέ σφίξιμο στήν καρδιά.
Τότε ὅμως ἡ σύζυγός του Μαρία Θεοδώροβνα, γυναίκα εὐσεβέστατη, πού τώρα τελευταία ἀνακηρύχθηκε ἁγία ἀπό τήν Ρωσσική Ἐκκλησία, ἄκουσε νά γίνεται λόγος γιά τήν ἁγία Ξένη. Καί ζήτησε νά πάει στόν τάφο της νά τήν ἐπικαλεσθῆ γιά τόν ἄρρωστο σύζυγό της. Ἕνας ἀξιωματοῦχος τῶν ἀνακτόρων τότε τῆς πρόσφερε ἕνα πανάκι μέ λίγο χῶμα ἀπό τόν τάφο τῆς ἁγίας. Καί τῆς συνέστησε νά τό βάλει κάτω ἀπό τό προσκέφαλο τοῦ ἄρρωστου.
Ἡ Μαρία τό δέχθηκε μέ πίστη καί εὐγνωμοσύνη καί τό ἐχρησιμοποίησε ὅπως τῆς εἶχε ὑποδειχθῆ. Καί τό ἴδιο βράδυ εἶδε τήν ἁγία Ξένη σέ ὅραμα μπροστά της. Καί ἡ ἁγία τῆς εἶπε:
-Μή φοβᾶσαι. Ὁ σύζυγός σου θά γίνει καλά. Καί τό παιδί πού ἔχεις στήν κοιλιά σου θά γεννηθῆ αἰσίως. Θά εἶναι κοριτσάκι. Νά τοῦ βάλεις τό ὄνομά μου: Ξένη. Καί νά τό ξέρεις: Αὐτή ἡ Ξενούλα, θά φυλάξει τό σπίτι σας ἀπό πολλά κακά.
Αὐτά εἶπε ἡ ἁγία. Καί ἐξαφανίσθηκε.
* * *
Ἀλλά ὅλα βγῆκαν ἀληθινά. Τήν ἄλλη ἡμέρα ὁ Ἀλέξανδρος «σηκώθηκε» ὑγιής. Καί ἡ Μαρία στίς 25 Μαρτίου τοῦ 1875 γέννησε κορίτσι. Ἡ πρόρρηση τῆς ἁγίας, τότε πού ἡ ἰατρική δέν μποροῦσε νά κάμει καμμιά σχετική πρόβλεψη, βγῆκε ἀληθινή.
Καί ἡ Ξένη ἔγινε μιά θαυμάσια γυναίκα, πού ὀμόρφηνε μέ τίς ἀρετές της τήν αὐτοκρατορική οἰκογένεια. Καί ὁ Θεός ξέρει ἀπό τί κακά τήν ἐφύλαξε.
[Ἁπό τό περιοδικό «Πραβοσλαβνάγια Ρούσ (Ὀρθόδοξη Ρωσσία) τ. 1797 (2006) σελ. 12-13.]
ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΣΟΥ, ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΨΩΜΙ
Ὁ ἀμερικανός συγγραφέας Τζέι Μάκ Ἴνερνι στό βιβλίο του «Φῶτα Ὁλόφωτα – Πόλη Μεγάλη» μέ ἐμπνευσμένο τρόπο ‘κουρελιάζει’ τούς μύθους τῆς δῆθεν ‘ἐλεύθερης’ καί δῆθεν ‘γλυκιᾶς’ ζωῆς τῆς σύγχρονης νεολαίας στήν Νέα Ὑόρκη. Τό βιβλίο τελειώνει μέ μιά σκηνή, πού λέει πολλά:
Ὁ πρωταγωνιστής σέρνει τά πόδια του γιά τό σπίτι του, Κυριακή πρωί, μετά ἀπό ἕνα διήμερο πάρτυ, πλούσιο σέ ἀλκοόλ καί ναρκωτικά. Πεινάει σάν λύκος, γιατί ἔχει νά φάει ἀπό τήν Παρασκευή τό βράδυ. Παρ’ ὅλη τήν αἱμορραγία στήν μύτη, πλησιάζοντας σέ κάποιο φοῦρνο, μυρίζεται φρέσκο ψωμί. Ζητιανεύει λίγο ψωμί, ἀφοῦ οἱ τσέπες του εἶναι ἀδειανές. Τελικά τοῦ πετᾶνε λίγο ψωμί, ἀφοῦ τοῦ πάρουν τό μόνο πρᾶγμα κάποιας ἀξίας πού ἔχει ἐπάνω του: τά γυαλιά του!... Ἀρχίζει νά τρώει μέ βουλιμία. Ἡ πρώτη μπουκιά κολλάει στό στόμα του καί πνίγεται.
Καί ὁ συγγραφέας καταλήγει μέ τήν φράση: «Θά πρέπει νά φάει πιό ἀργά. Θά πρέπει νά τά μάθει ὅλα ἀπό τήν ἀρχή».
* * *
Στίς 8 Ἰουλίου γιορτάζουμε τήν μνήμη τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Προκοπίου. Πρίν γίνει Χριστιανός, ὡς νεαρός στήν Ἀντιόχεια, γλεντοῦσε τήν ζωή του. Εἶχε γίνει ἀξιωματικός, ἀφοῦ ἡ μαμά του «λάδωσε» μέ πολύ χρυσάφι τόν βασιλιά. Καί αὐτός, τηρώντας τίς ἐντολές τοῦ βασιλιά, κυνηγοῦσε τούς Χριστιανούς. Μόνο πού, ἐπειδή – σάν μαμόθρεφτο - δέν ἄντεχε τήν ζέστη τῆς ἡμέρας, ἔβγαινε γιά καταδίωξη τήν νύχτα...
Κάποια νύχτα, ἔξω ἀπό τήν Ἀπάμεια τῆς Συρίας εἶχε μιάν ἀπροσδόκητη συνάντηση. «Σκόνταψε» μπροστά σ’ Ἑκεῖνον πού κυνηγοῦσε! Τοῦ φανερώθηκε ἕνας φωτεινός Σταυρός. Καί ἄκουσε τήν φωνή τοῦ Χριστοῦ νά τοῦ συστήνεται: «Ἐγώ εἶμαι ὁ Ἰησοῦς ὁ Ἐσταυρωμένος, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ»!
Τότε ὁ νεαρός εἰδωλολάτρης ξύπνησε! Καί ὅταν «μυρίστηκε» ὅτι βρῆκε «τόν Ἄρτον τόν Ζῶντα τόν ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ καταβάντα», ἔδωσε ὅ,τι εἶχε καί δέν εἶχε ...γιά νά Τόν ἀγοράσει! Πῶς; Ἔδωσε κατ’ ἀρχήν ἕνα μεγάλο ποσό, γιά νά φτιάξει ἕνα ὁλόχρυσο Σταυρό. Ἔτσι ἔβγαλε ἀπό τά μάτια του τά παραμορφωτικά «γυαλιά» τῆς φιλαργυρίας καί τῆς φιλοδοξίας, Πέταξε τά «γυαλιά», πού τόν τύφλωναν καί δέν τόν ἄφηναν νά ἰδῆ καθαρά τό ἀληθινό Φῶς τοῦ Χριστοῦ. Καί κοιτώντας τόν Σταυρό ἄρχισε νά συνειδητοποιεῖ
• τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ γιά τούς ἀνθρώπους·
• καί τήν ὀλέθρια δύναμη τῆς ἁμαρτίας.
Καί μέ τήν δύναμη τοῦ Σταυροῦ ἀπαρνήθηκε, ὄχι μόνο τίς ἐπίγειες ἡδονές, ἀλλά καί τό ἴδιο τό σῶμα του. Ὑπέφερε φρικτά μαρτύρια γιά τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ. Καί μετά τόν ἀποκεφάλισαν ἔξω ἀπό τήν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης.
* * *
• Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πού καταλαβαίνει ὅτι τά πάθη του εἶναι τά χειρότερα παραμορφωτικά «γυαλιά», πού τόν ἐμποδίζουν νά ἰδῆ καθαρά τόν Χριστό καί νά δεχθῆ τόν λόγο Του.
• Ἀκόμη πιό μακάριος εἶναι ἐκεῖνος, πού κατάλαβε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ζωή τοῦ κόσμου. Καί ὅτι μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Ζωντανός Ἄρτος, πού μπορεῖ νά χορτάσει τόν ἄνθρωπο καί νά γεμίσει τήν καρδιά του.
• Τρισμακάριος – τέλος - εἶναι ἐκεῖνος, πού θυσιάζει τά πάντα, γιά νά μπορεῖ νά τρέφεται συνεχῶς μέ τόν Ἄρτο τῆς Ζωῆς, μέσα στόν Μυστικό Δεῖπνο τῆς Θείας Λειτουργίας.
Ἀρχιμ. Β.Λ