Logo
Print this page

«Λυχνία» Μάϊος 2006

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 274 Μάϊος 2006

«ΔΕΝΔΡΑ ΚΑΙ ΚΛΑΔΙΑ» του Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ

«ΜΟΝΟΝ ΟΝΕΙΡΟ;» του Ὁσίου Στάρετς Βαρσανουφίου

«ΤΙ ΕΚΑΜΑ! ΤΙ ΕΠΑΘΑ!» του + Ν.Μ.

 

Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ

 

ΔΕΝΔΡΑ ΚΑΙ ΚΛΑΔΙΑ

 

            Ὅταν ἕνα δένδρο τό κόψεις, τά κλαδιά του ξεραίνονται σέ ἐλάχιστο χρόνο. Ὅταν τό περιποιεῖσαι καί τό ποτίζεις, τά κλαδιά του γίνονται ὅλο καί πιό πράσινα, ὅλο καί πιό δροσερά.

 

            Δένδρο εἶναι οἱ γονεῖς. Κλαδιά εἶναι τά παιδιά τους.

 

            Ὅταν λοιπόν οἱ γονεῖς, πού εἶναι ἡ ρίζα καί ὁ κορμός, τρέφονται μέ νηστεῖες, μέ προσευχές, μέ ἐλεημοσύνες, μέ καλά ἔργα, -ὁ Θεός φυλάσσει τά παιδιά· καί προχωρώντας μέ τό παράδειγμά τους γίνονται καλοί χριστιανοί καί καλοί ἄνθρωποι.

 

            Ὅταν οἱ γονεῖς κάνουν ἁμαρτίες, πού κάνουν τό δένδρο τοῦ σπιτιοῦ τους νά ξεραίνεται, καί πρό παντός ὅταν ἐκεῖνοι τό κόβουν μέ τά ἴδια τους τά χέρια, τότε τά παιδιά τους ξεραίνονται πνευματικά· πεθαίνουν ψυχικά· γίνονται ἀπό χίλιες δύο πλευρές προβληματικά πρόσωπα!... Καί ὁ Θεός τότε, τιμωρεῖ τούς γονεῖς ἐκείνους καί τούς βάζει στήν κόλαση· μαζί μέ τά παιδιά τους· πού τά γέννησαν· καί τά πῆραν στόν λαιμό τους.

 

*            *            *

 

            Ὅταν ἔχουμε μιά μηλιά, πού κάνει ξινά μῆλα, ποῖον κατηγοροῦμε; Ποῖος φταίει; Τά μῆλα; ἤ ἡ μηλιά; Ἀσφαλῶς ἡ μηλιά φταίει.

 

            Λοιπόν. Γίνετε σεῖς ἡ μηλιά καλό δένδρο, κάνετε σεῖς ἔργα καλά, νά γίνουν καί τά παιδιά σας καλά.

 

            Μᾶς λέγει ἡ ἁγία Γραφή:

 

            Ἀπό τότε πού ἔφτιαξε ὁ Θεός τόν Ἀδάμ, εἶχαν περάσει τρισήμισυ χιλιάδες (3.500) χρόνια. Καί σέ τόσα χρόνια δέν εἶχε πεθάνει παιδί πρίν ἀπό τόν πατέρα του ἀπό φυσικό θάνατο.

 

            Τότε ζοῦσε ἕνας ἄνδρας, πού τόν ἔλεγαν Θάρα. Αὐτός μέ παγίδα τοῦ διαβόλου ἦταν ὁ πρῶτος πού ἔφτιαξε εἴδωλα. Καί ἔβαλε τά παιδιά του νά τά προσκυνᾶνε σάν Θεό (Γεν. 11, 24-32).

 

            Ἀπό τότε ἄρχισαν τά παιδιά νά πεθαίνουν πρίν ἀπό τούς γονεῖς τους.

 

 Ἔτσι τιμώρησε ὁ Θεός τόν Θάρα.

 

*            *            *

 

            Κάθε ἁμαρτία πού κάνουν οἱ γονεῖς, εἶναι δηλητήριο στίς ψυχές τῶν παιδιῶν τους. Καί κάνει τά παιδιά ξερόκλαδα.

 

            Τό διαζύγιο εἶναι τσεκούρι στήν ρίζα. Δέν ἀφήνει τίποτε!

 

            Τί φοβερή ἁμαρτία!....

 

(Διδαχή Ζ΄,  διασκευή)

 

ΜΟΝΟΝ ΟΝΕΙΡΟ;

 

Ἕνας νέος ἄνθρωπος, μαθηματικός, πανεπιστημιακός καθηγητής, γράφει σέ γνωστό του ἱερέα:

 

Εἴχαμε, πάτερ, μιά κουβέντα παλιά καί μοῦ εἴχατε πεῖ ὅτι αὐτοί πού μᾶς ἀδικοῦν εἶναι εὐεργέτες. Σωστό, ἀλλά πολύ δύσκολο νά τό δῶ ἔτσι.

 

Γράφω σήμερα πού εἶναι ἀκόμη ζωηρές οἱ ἐντυπώσεις μου. Διότι χθές βράδυ (30/12/2005) εἶδα ἕνα σχετικό ὄνειρο πού μέ ταρακούνησε.

 

Ὅλη τήν τεσσαρακοστή τῶν Χριστουγέννων πήγαινα στήν ἐκκλησία, στήν Θ. Λειτουργία, κάθε μέρα τό πρωί καί ἄναβα κερί γιά τόν ἀδερφό μου καί γιά ἄλλους φίλους καί γνωστούς.

 

*    *    *

 

Χθές τό βράδυ λοιπόν τόν εἶδα στόν ὕπνο μου καί ἦταν πολύ χαρούμενος. Καί ἀρχίζει ἡ συζήτηση μεταξύ μας.

 

-Πῶς εἶναι ἐκεῖ; Τόν ἐρωτῶ.

 

-Δέν μπορεῖς νά φανταστεῖς. Πολύ ὡραῖα. Βλέπουμε τόν Θεό συνεχῶς.

 

-Ὅλοι τό ἴδιο εἶστε; Συνεχίζω.

 

-Ὄχι. Γιά νά καταλάβεις κάπως: Εἶμαι σέ μιά κατάσταση πού ἀντιστοιχεῖ σέ «μεσαία ἀπόσταση» ἀπό Ἐκεῖνον. Φαντάσου τόν Θεό στό κέντρο καί μᾶς σέ ὁμόκεντρους κύκλους διαφόρων διαμέτρων. Αὐτοί πού εἶναι πιό κοντά, περνᾶνε ἀκόμα καλύτερα!

 

Στό παρελθόν εἴχαμε πολλές ἐκτεταμένες συζητήσεις γιά μιά τέτοια εἰκόνα τοῦ Παραδείσου μέ τήν ἀναλογία τῶν ὁμόκεντρων κύκλων. Ὅσο πιό μικρός ὁ κύκλος, τόσο πιό κοντά στό Θεό εἶσαι.

 

Μετά μοῦ λέει:

 

-Πρόσεξε νά μήν ἔχεις πικρία γιά αὐτούς πού πιθανόν νά σέ ἀδικοῦν. Εἶναι κάτι πολύ εὔκολο καί ἁπλό νά τό καταφέρεις. Καί μπορεῖ νά σέ πάει πιό κοντά ἀπό τήν κατάσταση πού εἶμαι ἐγώ. Καί μακάρι νά γίνει ἔτσι. Ἐγώ, καί τί δέν θά ἔδινα νά ξαναζήσω, γιά νά γίνω καλύτερος καί νά εἶμαι πιό κοντά Του.

 

*     *     *

 

Καί συνεχίζοντας εἶπε ὁ καθηγητής στόν ἱερέα:

 

-Σχεδόν πάντα τά ὄνειρα τά ἀντιμετωπίζω ὡς ἀνοησίες ἀπό πνευματικῆς πλευρᾶς (π.χ. ἐπιθυμίες τοῦ ἀσυνειδήτου καί ἄλλα παρόμοια) γι΄ αὐτό καί δέν δίνω σημασία. Ὁμολογῶ ὅμως ὅτι μέ τό συγκεκριμένο ξύπνησα κλαίγοντας. Καί εἶχα μείνει «σύξυλος»! Ποιός μπορεῖ νά μᾶς πεῖ, τί μυστήρια μᾶς περιμένουν!

 

*     *     *

 

Λέγει ὁ ἅγιος Μέγας Βασίλειος:

 

-Ὁ ἅγιος καί δίκαιος Ἀβραάμ, τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως, θά θρηνεῖ καί θά ὀδύρεται. Καί θά λέει: Ὤ Θεέ μου, νά εἶχα ἀγωνισθῆ καί ἐγώ λίγο περισσότερο γιά τήν ψυχή μου!

 

Ὁ ἅγιος νεομάρτυρας Ἀλέξανδρος

 

(+ 26 Μαΐου 1794)

 

ΤΙ ΕΚΑΜΑ! ΤΙ ΕΠΑΘΑ!

 

           

 

            Γεννήθηκε στήν Θεσσαλονίκη γύρω στό 1756. Ἦταν παιδί φτωχό. Ἀλλά ὄμορφο καί ρωμαλέο. Καί ὁ τοῦρκος ἀγᾶς, ἀπό τόν ὁποῖο γύρεψε δουλιά, γιά νά ἐπιβιώσει, τόν ἔπεισε νά ἀλλαξοπιστήσει. Γιά νά χαρεῖ τά νειᾱτα του! Γιά νά χορτάσει τήν ζωή!

 

            Καί ἄλλαξοπίστησε. Ἔγινε μουσουλμάνος. Γιά νά «χορτάσει»!

 

*            *             *

 

Ὅμως. Γρήγορα κατάλαβε ὅτι κάτι δέν πήγαινε καλά. Διαπίστωνε, ὅτι χριστιανός, φτωχός, πεινασμένος καί «στερημένος», ἦταν πιό εὐτυχισμένος (=εἶχε πιό πολλή χαρά μέσα του), ἀπό ὅ,τι τοῦρκος καλοζωϊσμένος και χορτᾶτος.

 

Καί ἄρχισε νά ψάχνει καί νά ψάχνεται νά ἰδεῖ:

 

-Ἔκαμα καλά;

 

Καί ὅσο ἔψαχνε, τόσο δύσκολα τά εὕρισκε. Καί μουσουλμᾶνος πιά, ξεκίνησε νά πάει στούς «ἁγίους τόπους», στήν Μέκκα, γιά νά ἰδεῖ ἀπό κοντά τήν χάρη τοῦ Ἰσλάμ· γιά νά ξεκαθαρίσει τούς λογισμούς του. Ἀλλά τί παράξενο!  Μέσα στό τζαμί, στήν Μέκκα, στόν ἁγιώτερο τόπο προσευχῆς γιά τούς μουσουλμάνους, ὁ Ἀλέξανδρος τό συνειδητοποίησε ὅτι εἶχε κάμει τό πιό φρικτό λάθος πού μπορεῖ νά κάμει ἄνθρωπος: ὅτι εἶχε ἀρνηθεῖ τόν Χριστό, τόν μόνο ἀληθινό Θεό, γιά ἕνα τίποτε!

 

Καί στέναξε βαθειά:

 

-Τί ἔπαθα!... Τί ἔπαθα!...

 

Καί ἀρχίζει μιά κυριολεκτικά θλιβερή περιήγηση! Ὁ νεαρός Ἀλέξανδρος γίνεται δερβίσης (=καλόγερος) καί γυρίζει ὅλο τόν κόσμο τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, γιά νά ἰδεῖ, ἄν μπορεῖ νά συνεχίσει νά ᾿ναι μουσουλμᾶνος!....

 

Καί ὅσο περνᾶνε οἱ ἡμέρες καί ἡ ἀναζήτηση, τόσο στενάζει!....

 

-Τί ἔκαμα!...Τί ἔπαθα!...

 

Κάθε ἡμέρα κουβεντιάζει μέ τούς  Τούρκους «ὁμοπίστους» του, γιά τήν πίστη, γιά τήν ἀγάπη, γιά τήν καλωσύνη. Καί κάθε ἡμέρα συναισθάνεται πιό βαθειά τό λάθος του καί στενάζει πιό πικρά:

 

-Τί ἔκαμα!...Τί ἔπαθα!...

 

Δέκα ὀχτώ (18) ὁλόκληρα χρόνια!

 

*            *             *

 

Καί τελικά, δέν ἀντέχει πιά, καί τήν Τρίτη τῆς ἑβδομάδας πρό τῆς Πεντηκοστῆς τό 1794, στήν Σμύρνη, πάει στόν κατῆ, στόν τοῦρκο ἀρχιδικαστή. Τοῦ πετάει στά πόδια του τό φέσι τοῦ δερβίση καί βάζει στό κεφάλι του σκουφί χριστιανικό.

 

Τά ἔχασε ὁ κατῆς. Καί ἐρωτάει:

 

-Τί κάνεις ρέ; Δερβίσης σύ,  κάνεις τέτοια πράγματα; Εἶσαι καλά; Ἤ τά ἔχασες τά μυαλά σου;

 

Ἀπάντησε:

 

-Τί λές, κατῆ μου! Τότε πού ἔγινα Τοῦρκος τά εἶχα χάσει. Τώρα τά βρῆκα!.. Τώρα εἶμαι καλά πιά!... Γύρισα τόν κόσμο ὅλο ψάχνοντας! Καί μέσα στό τζαμί σας στήν Μέκκα, κατάλαβα καλά, ὅτι ὅλα ὅσα λέει ἡ θρησκεία σας εἶναι ψέμα, λάθος, βλασφημίες.

 

Τοῦ εἶπε ὁ κατῆς:

 

-Λυπήσου τήν ζωή σου. Τό ξέρεις, ἡ τιμωρία εἶναι μία: θάνατος! Καταλαβαίνεις, τί πᾶς νά κάμεις; Ἡ ζωή εἶναι χαρά!...

 

Ἀπάντησε πάλι ὁ Ἀλέξανδρος:

 

-Γιά μένα, κατῆ μου, ἡ χαρά εἶναι μία: νά πεθάνω γιά τόν Χριστό!

 

Τό εἶπε. Καί ἔκαμε μέ βαθειά εὐλάβεια τόν Σταυρό του!

 

Καί ὁ κατῆς κατάλαβε καί τόν καταδίκασε σέ θάνατο.

 

Οἱ χοτζάδες ἀνέλαβαν τότε νά τόν νουθετήσουν. Καί ὁ δήμιος τοῦ ἔδειχνε τό μαχαίρι, μέ τό ὁποῖο θά τοῦ ἔκοβαν τό κεφάλι, γιά νά τόν φοβίσει. Ἀλλά τίποτε!

 

Τό πρόσωπο τοῦ νεομάρτυρα ἔλαμπε ἀπό χαρά.

 

*            *             *

 

Μαζεύτηκε κόσμος πολύς νά ἰδεῖ τόν θάνατο τοῦ μάρτυρα: Τοῦρκοι, Ρωμιοί, Ἀρμένηδες, Φράγκοι.

 

Ἦρθε καί ἡ γραπτή διαταγή τοῦ κατῆ στόν δήμιο.

 

Ὁ μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ πῆρε ἐντολή νά γονατίσει. Καί γονάτισε. Καί ἄρχισε νά προσεύχεται. Πέρασε μιά ὁλόκληρη ὥρα. Ὁ δήμιος ἔπαιζε μέ τό μαχαίρι του. Γιά νά τόν κάμει νά δειλιάσει. Ἀλλά δέν ἐδειλίασε. Καί ἔτσι κάποια στιγμή τοῦ ἔκοψε τό κεφάλι (26 Μαΐου 1794, στήν Σμύρνη).

 

Ἐχάρησαν οἱ ἄγγελοι

 

Εὐφράνθηκαν οἱ Ὀρθόδοξοι Ρωμιοί.

 

Ντροπιάστηκαν οἱ μουσουλμάνοι.

 

Καί ἕνας Φράγκος, πού τά παρακολούθησε ὅλα, τό διακήρυξε:

 

-Ποτέ στήν ζωή μου δέν εἶδα ἄνθρωπο μέ τέτοια πίστη· μέ τόσο βαθειά εἰρήνη στήν ψυχή· μέ τόση λεβεντιά πνευματική.

 

*            *             *

 

            Ἅγιε νεομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ Ἀλέξανδρε, σέ χρειαζόμαστε τόσο σήμερα!

 

            Πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν.

 

            +ὁ Ν.Μ.

 

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR