ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ
Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνο σῶμα. Ἔχει καί ψυχή. Καί ὅταν τό σῶμα παύει νά ὑπάρχει, ἡ ψυχή ἐξακολουθεῖ νά ζεῖ. Ἀλλά χωρίς τό σῶμα, εἶναι σάν γυμνή. Ὅταν χωρίζεται ἀπό τό σῶμα, αἰσθάνεται σάν νά ξεγυμνώνεται. Καί μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία, αἰσθάνεται φτωχότερη. Καί γι᾿ αὐτό, ἡ κάθε ψυχή μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία «προσδοκᾷ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».
Λέγει ὁ πανεύφημος ἀπόστολος Παῦλος: Τό σῶμα μας εἶναι τό σπίτι τῆς ψυχῆς μας ἐδῶ στήν γῆ. Ὅταν θά φύγουμε ἀπό τή ζωή αὐτή, ὁ Θεός θά μᾶς δώσει γιά τήν ψυχή μας ἕνα ἄλλο σπίτι στόν οὐρανό, ἕνα σπίτι πού δέν θά χτιστῆ «μέ χέρια ἀνθρώπου». Αὐτό περιμένουμε. Αὐτό θά εἶναι ἡ μεγάλη μας ἀμοιβή. Γι᾿ αὐτό μιλᾶμε, ὅταν λέμε τό «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν» (Βλ. Β’ Κορ. 5, 1-4).
Ἡ ἀχειροποίητη αὐτή οἰκία μας, δέν θά εἶναι σάν τό σῶμα τοῦ Λαζάρου μετά τήν ἀνάστασή του: πού ἦταν πάλι σῶμα θνητό.
Θά εἶναι σάν τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ: πού μετά τήν ἀνάσταση ἦταν σῶμα ἀθάνατο μεταπλασμένο σέ ἀφθαρσία.
Γι᾿ αὐτό ἦρθε ὁ Χριστός στόν κόσμο. Γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τήν φθορά καί ἀπό τόν θάνατο. Καί γι᾿ αὐτό ἀναστήθηκε γιά νά χαρίσει καί σέ μᾶς ἀνάσταση καί ζωή: τήν δική Του ἀνάσταση καί ζωή.
Ἦρθε στήν γῆ γιά νά μᾶς σώσει.
Καί σταυρώθηκε γιά μᾶς. Καί ἀναστήθηκε. Ὄχι μέ τήν δύναμη τῆς ἀνθρωπίνης φύσης Του, ἀλλά μέ τήν δύναμη τῆς θεότητάς Του. Ἀναστήθηκε αὐτεξουσίως σάν Θεός, γιατί ἦταν καί Θεός! Γιατί, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος: σ᾿ Αὐτόν, στόν Χριστό, κατοικοῦσε καί κατοικεῖ «πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς» (Κολ. 2, 9).
Νικιέται ὁ Θεός; Περιορίζεται ὁ Θεός;
* * *
Σάν νεκρός κατέβηκε καί ὁ Χριστός στόν ἅδη. Ἀλλά σάν Θεός ἀθάνατος, καθεῖλε τήν δύναμη τοῦ ἅδη. Καί ἀνέστη ὡς νικητής. Καί ἔδωσε, καί σέ μᾶς, ἀνάσταση καί ζωή.
Ὄχι γιατί τό ἀξίζαμε. Ὄχι γιατί αὐτή ἦταν τάχα ἡ φυσική πορεία τῆς φύσης μας. Ἀλλά ἐπειδή ἔτσι τό θέλει.
Λέγει ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος: Ἄν ἕνας καί μόνο ἄνθρωπος ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν, τολμάει ἄνθρωπος νά εἰπεῖ, ὅτι δέν γίνεται ἀνάσταση νεκρῶν; Ἄν ἔστω καί ἕνας μόνο ἄνθρωπος, ὁ Χριστός, ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν μέ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ, τί ἐμποδίζει μέ τόν ἴδιο τρόπο νά ἀναστηθοῦν καί ὅλοι οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι;
Μήπως ἔπαυσε νά τό θέλει ὁ Θεός;
Μήπως γέρασε καί δέν θά τό μπορεῖ πιά ὁ Θεός; Ἀρχή καί Ἀπαρχή ὁ Χριστός. Ἔπειτα οἱ τοῦ Χριστοῦ: οἱ χριστιανοί. Πότε; Ἐν τῇ παρουσία Αὐτοῦ. Τότε θά ἔλθει.
Ἀργεῖ; Περιμένετε. Ἡ πίστη εἶναι ἀναμονή! Δέν μπορεῖτε νά περιμένετε; Πίστη δέν ἔχετε!
Ἡ Ἀνάσταση θά εἶναι ΔΩΡΟ τοῦ Χριστοῦ.
Δέν θά ἀναστηθοῦμε μόνοι μας!
Μόνος του δέν ἀναστήθηκε οὔτε ὁ Ἰησοῦς.
Καί ὅπως τό νεκρό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ τό ἀνάστησε ὁ Θεός, μέ τήν δύναμή Του τήν θεϊκή, ἔτσι ὁ Θεός θά ἀναστήσει καί ἐμᾶς· καί θά μᾶς πάρει ὅλους κοντά Του. Μέ τό σῶμα μας αὐτό, μέ τό ὁποῖο Τόν δοξολογοῦμε· καί Τόν προσκυνοῦμε. Καί τηροῦμε τό θέλημά Του.
+ ὁ Ν. Μ.
Η ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΣΙΝΑ ΚΑΙ Η ΠΕΔΙΑΔΑ ΦΑΡΑΝ
Διαβάζουμε στήν ἁγία Γραφή.
Ἀνέβηκε ὁ Μωυσῆς στο Ὄρος· στην κορυφή τοῦ Σινᾶ. Και ἐκεῖ εἶδε τον Θεό. Καί ἔλαβε ἀπό τόν Κύριο τόν νόμο Του· τίς ἐντολές Του.
* * *
Τά λόγια αὐτά τῆς Γραφῆς μᾶς λένε:
Δέν ἀρκεῖ νά ὑπάρχει Θεός. Δέν ἀρκεῖ νά τό ξέρουμε καί νά τό λέμε, ὅτι τό παραδεχόμαστε. Πρέπει νά ἔχουμε ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό.
Πρέπει νά κάμουμε καί ἐμεῖς μία πορεία πρός τά ἄνω· πρός τόν Θεό: Νά ψάξουμε νά Τόν βροῦμε.
Στό Σινά ἀνεβαίνουμε καί μέ τά πόδια. Ἀλλά, κατά κύριο λόγο μέ τήν καρδιά· μέ τήν προσευχή. Καί μάλιστα στόν τόπο τῆς προσευχῆς, στήν Ἐκκλησία.
Τό Ὄρος τοῦ Θεοῦ εἶναι παντοῦ κοντά μας. Ἀκόμη καί ὅταν εἴμαστε στήν πεδιάδα κάτω ἀπό τό Σινά: στήν πεδιάδα τῆς Φαράν. Στό σπίτι μας. Στό δωμάτιό μας. Στήν Ἐκκλησία μας. Λέγει ὁ προφήτης Δαβίδ, μιλώντας γιά τόν ἄνθρωπο πού ψάχνει γιά τόν Θεό:
Ἀναβάσεις ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ διέθετο (=δηλαδή ἔκαμε τήν καρδιά του δρόμο πρός τά ἄνω· μέσα στήν καρδιά του κάνει βήματα πρός τά ἄνω· καί ὅσο καί ἄν τοῦ εἶναι δύσκολο· καί φαντάζεται ὅτι βρίσκεται) εἰς τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, (προχωρεῖ πρός τά ἄνω) «εἰς τόν τόπον ὅν ἔθετο» (νά βρεῖ ἐκεῖνο πού ζητεῖ) (Ψαλμ. 83, 6)
* * *
Ἐκεῖ, στό Ὄρος τοῦ Θεοῦ, κοντά στόν Θεό, ἀκοῦμε τόν νόμο Του καί τίς ἐντολές Του πιό καλά. Δέν ἔχει ἀξία νά ἀκοῦμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ μέ τά σωματικά αὐτιά. Οὔτε, νά τόν μαθαίνουμε διανοητκά, ἀπ᾿ ἔξω! Ἀξία ἔχει νά τόν δεχθοῦμε, σάν ἔκφραση τῆς ἀγάπης Του γιά μᾶς: σάν συμβουλές Του εὐεργετικές γιά μᾶς.
Ἡ πνευματική ζωή δέν γίνεται μόνο στήν κορυφή τοῦ Σινᾶ, στό ὄρη, στά μοναστήρια. Εἶναι καί γιά τήν πεδιάδα· καί γιά τά σπίτια· καί γιά τά χωράφια· καί γιά τά χωριά· καί μέ τά φτωχόσπιτα. Παντοιῦ ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά ζεῖ κατά Θεόν· νά θυμᾶται τόν Θεό. Καί νά ἀγωνίζεται νά τηρεῖ τό θέλημά Του.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγωνίζεται νά ἀγαπάει καί νά τηρεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι σάν νά εὑρίσκεται στό Ὄρος Σινά. Στήν κορυφή τοῦ Σινᾶ.
* * *
Ὁ Ἀβραάμ, ὁ Ἰσαάκ καί ὁ Ἰακώβ, εἶχαν αὐτιά πού ἄκουαν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ.
Ἐμεῖς, σάν πατέρες μας στήν πίστη, πρέπει νά τούς μιμούμαστε· καί νά ψάχνουμε γιά τόν Θεό.
Ὁ Θεός μίλησε στόν Ὄρος Σινά. Ἀλλά μίλησε γιά ὅλο τόν κόσμο. Γιά ὅλο τόν κόσμο πού ζεῖ «γύρω» ἀπό τό Σινά. Καί γιά τόν Γιάννη. Καί γιά τόν Ἀλέκο. Καί γιά τήν Ἄρη. Καί γιά τήν Μαρία. Καί γιά τήν Πόπη. Καί γιά τήν Λίντα.
Μιλάει σέ ὅλους. Καί δίνει σέ ὅλους, μέσα στήν Ἐκκλησία Του, καί χάρη καί δύναμη καί εὐλογία.
Δέν ζεῖ ὁ λαός τοῦ Θεοῦ γιά νά νηστεύει, γιά νά προσεύχεται, γιά νά πηγαίνει στήν Ἐκκλησία.
Ἀντίθετα. Προσεύχεται, καί νηστεύει, καί πηγαίνει στήν Ἐκκλησία γιά νά μπορέσει νά ζήσει: καλά καί σωστά.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα παγκάκι. Καθόμαστε γιά νά πάρουμε μιά ἀνάσα· δύναμη γιά τόν δρόμο τῆς ζωῆς μας.
Γιά νά μπορέσουμε νά φθάσουμε σέ ὡριμότητα πίστης καί ζωῆς, καί σέ ἐν Χριστῷ τελειότητα. (Ἐφεσ. 4, 13).
+ ὁ Ν. Μ.
ΕΝΑΣ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΜΠΕΛΑΣ
Τό 1889 ὁ Βρετανός συγγραφέας Κίπλινγκ πῆρε συνέντευξη ἀπό τόν διάσημο Ἀμερικανό συνάδελφό του Μάρκ Τουαίν. Κάποια στιγμή ἡ κουβέντα ἦλθε στό θέμα τῆς συνείδησης. Καί ὁ Τουαίν βρῆκε τήν εὐκαιρία νά ἐξομολογηθῆ τά ἑξῆς:
«Γιά μένα, ἡ συνείδηση εἶναι ἕνας μπελάς. Εἶναι σάν ἕνα κακομαθημένο παιδί. Ὅσο τοῦ δίνεις σημασία καί τοῦ κάνεις τά χατήρια, τόσο σέ παιδεύει καί δέν σέ ἀφήνει νά ἡσυχάσεις. Ἔτσι καί ἡ συνείδηση: ὅσο τήν ἀκοῦς καί συμμορφώνεσαι μέ τίς ὑποδείξεις της, τόσο «χώνεται μές στά πόδια σου» καί δέν σέ ἀφήνει νά χαρεῖς τήν ζωή...
Γι’ αὐτό σέ συμβουλεύω: Κάθε φορά, πού ἡ συνείδησή σου ξεσηκώνεται, ... μήν τήν λυπᾶσαι!Δεῖρε την! Σκότωσέ την στό ξύλο! Καί μήν τήν ἀφήνεις νά σοῦ καταστρέφει τίς χαρές τῆς ζωῆς...
Ἐγώ ἔτσι ἔκανα· τήν σκότωσα· καί βρῆκα τήν ἡσυχία μου. Πάει καιρός, πού δέν μέ ἔχει ἐνοχλήσει πιά... Μᾶλλον εἶναι καλύτερα ὅταν εἶναι ... νεκρή»!
* * *
Τήν τελευταία ἑβδομάδα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, καθώς καί τήν Μεγάλη Δευτέρα, ἡ Ἐκκλησία μᾶς προβάλλει ἕναν ἅγιο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τόν Πάγκαλο Ἰωσήφ, τόν υἱό τοῦ Πατριάρχη Ἰακώβ.
Ὁ Ἰωσήφ πῆρε «μέ τό σπαθί του» τήν ἐπωνυμία, ὄχι ἁπλῶς τοῦ «καλοῦ», ἀλλά τοῦ «Παγκάλου», ἀκριβῶς ἐπειδή ... διαφωνοῦσε ριζικά μέ τόν Μάρκ Τουαίν, σχετικά μέ τόν ρόλο τῆς συνείδησης στήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ Ἰωσήφ ποτέ δέν αἰσθάνθηκε τήν φωνή τῆς συνείδησής του σάν ... μπελά. Ποτέ δέν τήν ἔνιωσε σάν ἕναν ἐπισκέπτη, τόσο ἀδιάκριτο καί τόσο ἐνοχλητικό, πού νά θέλει ... σκότωμα! Ἀντίθετα, ἀπό μικρός ἔμαθε νά ἀναγνωρίζει στήν συνείδησή του τήν φωνή τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Καί συνήθισε νά τήν δέχεται σάν τήν πιό σωτήρια παρέμβαση στήν προσωπική του ζωή
ὅσο κι ἄν τοῦ κόστιζε·
ὅσες θυσίες κι ἄν ἀπαιτοῦσε·
ὅσο κι ἄν φαινόταν ὅτι τοῦ κατέστρεφε τίς ψεύτικες «χαρές» τῆς ζωῆς!
* * *
Αὐτό φάνηκε ἰδιαίτερα σέ δυό περιπτώσεις:
1. Πρῶτα, στό περιστατικό μέ τήν ἀφεντικίνα του, τήν γυναίκα τοῦ Πετεφρῆ. Ἐνῶ μποροῦσε νά «ἀπολαύσει» τόν ἔρωτά της, προτίμησε νά ἀφήσει στά χέρια της τά ροῦχα του καί νά φύγει γυμνός! Προτίμησε νά μήν χάσει μέ τίποτα τήν ἀνεκτίμητη ἐσωτερική χαρά καί τήν εἰρήνη τῆς συνείδησής του, πού σίγουρα θά ... τίς «σκότωνε», ἄν ἁμάρτανε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
2. Τό δεύτερο γεγονός, πού δείχνει ὅτι ὁ Ἰωσήφ ἄκουγε τήν φωνή τῆς συνείδησής του - ὄχι σάν μπελά, ἀλλά σάν σωτήριο ξυπνητήρι - εἶναι ἡ συγχώρηση τῶν ἀδελφῶν του. Ἐνῶ μποροῦσε, ὡς ἄρχοντας πλέον τῆς Αἰγύπτου, νά τούς ἐκδικηθῆ γιά τό ὅτι εἶχαν προσπαθήσει – ὅταν ἦταν μικρό παιδί - νά τόν ἐξοντώσουν, ἐκεῖνος τούς ἀγκάλιασε καί τούς συγχώρησε, μέ τά λόγια: «Μή φοβεῖσθε· τοῦ Θεοῦ γάρ εἰμι ἐγώ»!
Αὐτή ἡ συνείδηση ὅτι «τοῦ Θεοῦ εἰμι ἐγώ» ἦταν γιά τόν Ἰωσήφ τό Ἀληθινό Φῶς πού ρύθμιζε τήν ζωή του· καί τόν γέμιζε μέ ἀληθινή εἰρήνη καί μέ ἀληθινή χαρά. Μιά χαρά τέτοια, πού μπροστά της ὅλα τά γλέντια καί οἱ ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου εἶναι ... σκουπίδια γιά πέταμα!
Καί τό μεγαλεῖο τῆς καλωσύνης τοῦ Ἰωσήφ ἦταν καρπός τοῦ καθημερινοῦ ἀγώνα του νά κρατάει ζωντανή τήν συνείδηση ὅτι ἀνήκει στόν Θεό! Καί νά μήν ἀφήνει τίποτε νά τοῦ τήν σκοτώσει!...
Ἀρχιμ. Β.Λ.