Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Μή τό κάνεις, καλέ μου ἄνθρωπε, τέτοιο λάθος! Γιατί, ἄν τό κάνεις, τόν ἑαυτό σου κοροϊδεύεις!

Κάθε ἄνθρωπος, τό ξέρουμε, ἔχει δικαίωμα, νά κάνει προσευχή καί στό σπίτι του. Ὅμως ποτέ κανένας δέν θά κάνει στό σπίτι του προσευχή, σάν ἐκείνη πού κάνει στήν Ἐκκλησία.

Τί εἶναι ἐκεῖνο πού κάνει τήν προσευχή στήν Ἐκκλησία, νά εἶναι ἡ πιό καλή;

Ἐκεῖ εἶναι οἱ πατέρες μας, οἱ ἱερεῖς! Καί πλῆθος κόσμου! Καί ὅλοι μαζί, μέ μιά καρδιά καί μία φωνή, μιλᾶμε στόν ἐπουράνιο Πατέρα μας!

Μή σοῦ περνάει ἡ ἰδέα, ὅτι, ἄν κάθεσαι στό σπιτάκι σου καί κάνεις ἐκεῖ μέ τόν δικό σου τρόπο τήν προσευχή σου, θά σέ ἀκούει καλύτερα ὁ Κύριος;

Λάθος κάνεις. Μεγάλο λάθος. Ὁ Θεός θέλει, ὅλοι ἐμεῖς σάν ἀδέλφια-σάν παιδιά Του, νά κάνουμε ὅλοι μαζί τήν προσευχή μας!...

Μᾶς δίδαξε νά λέμε «Πάτερ ἡμῶν», «πατέρα ὅλων μας».

Καί, τί θά πρέπει νά κάνουμε στήν Ἐκκλησία; Νά παρακολουθοῦμε τά λόγια τῶν ἱερέων καί νά τά ἐπαναλαμβάνουμε σάν δικά μας.

Ψάχνεις νά βρεῖς, ποῖα εἶναι ἐκεῖνα πού κάνουν τήν προσευχή στήν ἐκκλησία, νά εἶναι καλύτερη;

Πολλά!...

Καί συγκεκριμένα: Στήν Ἐκκλησία εἴμασε πολλοί. Καί ὅλοι μαζί ἔχουμε τά ἴδια στό νοῦ (στό μυαλό μας) καί τά ἴδια στό στόμα. Καί μέσα στήν Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι δεμένοι μέ τήν ἀγάπη, ὅλοι ἕνα. Καί τό πιό μεγάλο: Στήν Ἐκκλησία ἔχουμε τούς ἱερεῖς· πού προσεύχονται μαζί μας· καί μᾶς εὐλογοῦν.

Γιατί προεξάρχουν, στίς προσευχές μας, στήν Ἐκκλησία οἱ ἱερεῖς;

Θέλεις νά τό ἀκούσεις; Ἄκουσέ το.

Οἱ προσευχές τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων εἶναι προσευχές ἀδύνατες καί ἰσχνές! Ὅταν ὅμως αὐτοί οἱ ἄνθρωποι λαχταροῦν νά παρακολουθοῦν τίς προσευχές τῶν ἱερέων, τότε οἱ προσευχές τους παίρνουν τέτοια δύναμη, πού ἀνεβαίνουν στόν οὐρανό.

Δηλαδή; Πότε οἱ προσευχές μας ἀνεβαίνουν στόν οὐρανό;

Ὅταν κάνουμε προσευχές μας τά λόγια τῶν ἱερέων καί τῆς ἱερῆς ἀκολουθίας.

Αὐτή εἶναι ἡ καλύτερη προσευχή.

(Περί Ἀκαταλήπτου Λόγος Γ΄, στ΄)

Μετ.: + ὁ Ν.Μ.

ΘΥΣΙΑ ΑΙΝΕΣΕΩΣ

ΚΑΜΕ ΚΑΤΙ

-Τί κρατᾶς στό χέρι, Ἄβελ;

-Ἕνα μικρό ἀρνάκι, Κύριε. Ἀπό τό κοπάδι μου. Τό διάλεξα. Θυσία σέ Σένα!...

Αὐτό ἔκαμε ὁ Ἄβελ. Καί ἀπό τότε δέν σταμάτησαν ποτέ οἱ ἄνθρωποι νά προσφέρουν στόν Κύριο κάποια μικρή «θυσία αἰνέσεως».

*            *            *

Τί κρατᾶς στό χέρι σύ, Μωυσῆ;

-Τό ραβδί μου, Κύριε. Τό χρησιμοποιῶ νά ὁδηγῶ τά πρόβατά μου.

-Ἀπό ἐδῶ καί πέρα νά τό χρησιμοποιεῖς γιά μένα.

Ὑπάκουσε ὁ Μωϋσῆς. Καί μέ ἐκεῖνο τό ἁπλό ραβδί, ἔκαμε τά πιό μεγάλα θαύματα στόν κόσμο, πού ἄφησαν κατάπληκτους τούς μάγους τῆς Αἰγύπτου καί τόν ἀλόγιστο βασιλιά τους, τόν Φαραώ.

*            *            *

-Καί σύ, Μαρία, τί κρατᾶς;

-Ἕνα μπουκάλι μέ πολύτιμο μύρο, Κύριε. Καί θέλω νά ἀλείψω μέ αὐτό τό ζωηφόρο σῶμα Σου.

Καί τό ἔκαμε. Καί ἀπό τότε μέχρι σήμερα, γεμίζει μέ τήν εὐωδία του, ὄχι μόνο τό σπίτι, μέσα στό ὁποῖο ἄλειψε μέ αὐτό τά πόδια τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί ὁ κόσμος ὅλος! Καί, πιό πολύ, οἱ ψυχές ἐκείνων, πού ἀγαποῦν τόν Κύριο! Καί, ἀπό τότε, ὅλος ὁ κόσμος μιλάει γιά αὐτό πού ἔκαμε ἐκείνη ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα. Μέ θαυμασμό.

*            *            *

-Σύ τί κρατᾶς στό χέρι, δούλη μου Ταβιθά;

-Τήν βελόνα μου, Κύριε.

-Κάνε καί σύ, μέ τήν βελόνα σου, ὅ,τι μπορεῖς, γιά Μένα!...

Καί ἡ Ταβιθά, ἔκανε, ὅ,τι μποροῦσε. Καί ἔντυνε τήν ἐποχή ἐκείνη τά ὀρφανά καί τίς χῆρες στήν Ἰόππη! Καί ὅλος ὁ κόσμος τήν θυμόμαστε. Καί τήν θαυμάζουμε. Καί θέλουμε νά ἀκολουθοῦμε τό παράδειγμά της.

*            *            *

Ὁ καθένας ἔκανε, μέ ἐκεῖνα πού εἶχε, ἀπό ἐκεῖνα πού εἶχε, ὅ,τι μποροῦσε.

Κάμε καί σύ, μέ ἐκεῖνα πού ἔχεις, ἀπό ἐκεῖνα πού ἔχεις, ΚΑΤΙ. Κάτι. Ὅ,τι μπορεῖς. Καί φθάνει.

+ὁ Ν.Μ.

ΔΗΛΩΣΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ

Τό 1919, ἕνα χρόνο μετά τό τέλος τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ἡ ἀφρόκρεμα τῶν διανοουμένων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης (ἀνάμεσά τους ἦταν ὁ Ἀϊνστάϊν, ὁ Ράσελ, ὁ Στέφαν Τσβάιχ καί ἄλλοι) ὑπέγραψαν ἕνα χαρτί, πού τό ὀνόμασαν «Δήλωση τῆς Ἀνε­ξαρτησίας τοῦ Πνεύματος». Ἀνάμεσα στά ἄλλα ἔγραφαν:

«Κάποιοι συνάδελφοί μας διανοούμενοι ἔθεσαν τήν ἐπιστήμη τους, τήν τέχνη τους καί τό μυαλό τους στήν ὑπηρεσία τοῦ πολέμου. Δούλεψαν σκληρά γιά νά καταστρέψουν τήν ἀγάπη καί τήν κατανόηση ἀνάμεσα στούς λαούς. Καί ἔτσι τώρα, νικητές καί νικημένοι, βγαίνουμε ἀπό τόν πόλεμο γεμάτοι πληγές, φτωχότεροι, ντρο­πιασμένοι καί ἐξευτελισμένοι ἀπό τά ὄργια τῆς τρέλλας αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων.

” Ἐπιτέλους ἄς ξεσηκωθοῦμε! Ἄς ἐλευθερώσουμε τό Πνεῦμα ἀπό αὐτούς τούς συμβιβασμούς καί τίς ἐξευτελιστικές συμμαχίες. Τό Πνεῦμα δέν εἶναι ὑπηρέτης κα­νε­νός. Ἐμεῖς εἴμαστε ὑπηρέτες τοῦ Πνεύματος. Ὁ ρόλος μας καί τό καθῆκον μας εἶναι νά κρατήσουμε ἕνα σημεῖο ἀναφορᾶς, νά βροῦμε τόν πολικό ἀστέρα μέσα στήν δίνη καί στήν νύχτα τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν».

Ὡραῖα λόγια, ἀλλά πολύ νεφελώδη καί ἀφηρημένα. Κατ’ ἀρχήν ἀναρωτιό­μα­στε, ποιό εἶναι αὐτό τό περίεργο «Πνεῦμα», πού πρέπει νά Τό ὑπηρετοῦμε; Ποιό εἶ­ναι τό «Σημεῖο Ἀναφορᾶς» καί ὁ «Πολικός Ἀστέρας», πού φωτίζει τήν νύχτα μας; Δέν μᾶς τό ξεκαθάρισαν οἱ διανοούμενοι, πού ὑπέγραψαν τήν δήλωση. Προφανῶς τό μόνο «Πολικό Ἀστέρι», πού παραδέχονταν, ἦταν τό μυαλό καί ἡ φαντασία τοῦ καθενός... Καί γι’ αὐτό, εἴκοσι χρόνια ἀργότερα, ὁ κόσμος βυθίστηκε πάλι σέ ἀσύ­γκρι­τα χειρότερη φρίκη νέου πολέμου.

*    *    *

Στίς 25 Νοεμβρίου γιορτάζουμε τήν μνήμη τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης · μιᾶς γυ­ναί­κας, πού δέν ἦταν ἁπλῶς διανοούμενη, ἀλλά πάνσοφη. Ἡ ἁγία Αἰκατερίνη εἶχε καταλάβει ὅτι:

• Ὑπάρχει μόνο ἕνα Πνεῦμα, πού ἀξίζει κάποιος νά Τό ὑπηρετεῖ: τό Ἅγιο Πνεῦ­μα, πού δέν εἶναι οὔτε «ἀέρας» οὔτε περιστέρι. Εἶναι ἕνα συγκεκριμένο Πρό­σωπο. Εἶναι Θεός ἀληθινός.

• Αὐτό τό Ἅγιο Πνεῦμα, δέν ἔχει τήν ἀνάγκη μας νά Τό «ἐλευθερώσουμε». Ἀντί­θετα, μόνο Ἐκεῖνο μπορεῖ νά ἐλευθερώσει ἐμᾶς ἀπό τά δεσμά τῆς πλάνης καί ἀπό τήν σκλαβιά στά ἀνθρώπινα πάθη.

• Μόνον αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καρποί εἶναι: ἡ ἀληθινή εἰρήνη, ἡ ἀληθινή χαρά καί ἡ ἀληθινή ἀγάπη· δῶρα ἀνεκτίμητα, πού κανένας πόλεμος δέν μπορεῖ νά μᾶς τά στερήσει, οὔτε ὁ ἴδιος ὁ θάνατος.

Γεμάτη λοιπόν ἀπό αὐτό τό Πνεῦμα ἡ ἁγία Αἰκατερίνη τόλμησε νά τά βάλει μέ μιά ὁλόκληρη αὐτοκρατορία. Καί μέ τήν δύναμη αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατάφερε:

Νά «φιμώσει» ὅλους τούς διανοούμενους, πού ἤθελαν νά τῆς «πουλήσουν» τό δικό τους φτηνό «πνεῦμα» τῆς δαιμονικῆς «σοφίας», ὅτι ἔξυπνος εἶναι ὅποιος βρίσκιε τόν τρόπο νά χορτάσει τά ἀγαθά τοῦ κόσμου.

Νά μεταστρέψει στήν πίστη τοῦ Ἑνός Ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἐκείνους, πού μέ εἰλικρινῆ διάθεση, χωρίς προκαταλήψεις ἄκουσαν τήν προσωπική μαρτυρία της.

Νά ὑπομείνει φρικτά μαρτύρια γιά τήν πίστη της στόν ἀληθινό Θεό, καί νά προχωρήσει ἀγέρωχη πρός τόν θάνατο, γιατί εἶχε καταλάβει ὅτι ἡ αἰώνια ζωή εἶναι ἡ ἀληθινή ζωή.

Ὁ βίος της καί τό μαρτύριό της εἶναι ἡ πιό Ζωντανή Δήλωση Ἀληθινῆς Ἀνεξαρ­τη­σίας καί Πραγματικῆς Ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι μία διακήρυξη τῆς μόνης Γνήσιας Ἀνθρωπιᾶς. Τῆς Ἀνθρωπιᾶς «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ».

Ἀρχιμ. Β.Λ.

Σεβ. Αἰμιλιανοῦ Τιμιάδη

Μητροπολίτου Σηλυβρίας

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

Ὁ Ἰησοῦς ἔκαμε θαύματα. Ἤθελε νά δείξει, ὅτι ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ γίνεται ἀπό τώρα φανερή.

Σκοπός καί προορισμός τῶν ἔργων τοῦ Ἰησοῦ, τῶν θαυμάτων Του κατά τόν ἐπίγειο βίο Του, ἦτο νά ἐπιβεβαιώνει αὐτά πού ἐκήρυττε. Ἦσαν ἕνα σημεῖο, ἕνα γνώρισμα τοῦ νέου γεγονότος, τῆς ἐρχομένης βασιλείας Του.

Ὁ Ἰησοῦς ἐβεβαίωνε, ὅτι τά θαύματά Του ἦσαν ἀπόδειξη καί ἔνδειξη τῆς θείας ἀποστολῆς Του. Παράλληλα τά  ἔκανε καί σάν δεῖγμα τῆς ἀγάπης του σέ ὅλους ἐκείνους πού ὑποφέρουν. Τά ἔργα τοῦ Ἰησοῦ, τά βλέπομε σωστά, μόνον ὅταν τά δεχόμαστε σάν σημεῖο τῆς ἐρχομένης Βασιλείας Του· σάν ἕνα σημεῖο πού μᾶς μιλάει γιά τήν Βασιλεία Του.

Γιατί ὅμως, καί μετά τά θαύματα τοῦ Ἰησοῦ, ὁ κόσμος ἐξακολουθεῖ νά ὑποφέρει καί νά πεθαίνει;

Ὁ Ἰησοῦς εἶπε κάποτε: «Εἰ δέ ἐγώ ἐν δακτύλῳ Θεοῦ ἐκβάλλω τά δαιμόνια, ἄρα ἔφθασεν ἐφ’ ὑμᾶς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. 11,20). Καί ἐκάλεσε τούς μαθητές του νά κάνουν τό ἴδιο (Ματθ. 10,1).

Ὅμως. Πολύς κόσμος δέν ξέρει νά κατανοήσει τά «θαύματα» σάν μαρτυρίες ἀγάπης. Δέν μποροῦν νά τό καταλάβουν, ὅτι ὅλοι μποροῦμε νά παρουσιάσουμε ἔργα, τεκμήρια τῆς ἐν δυνάμει Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἔργα ἀγάπης (Α’Κορ. 13, 1-3). Ἡ ἀγάπη εἶναι θεῖο δῶρο· εἶναι μιά ἀπόδειξη, ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἔρχεται,  καί φανερώνεται στόν κόσμο.

(ἀπό τό βιβλίο «Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ», ἔκδ. Ἱ. Μ. Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1999, σ. 201-202)