ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΙ Η ΔΙΚΕΛΛΑ;

Ὁ ἅγιος Πολυχρόνιος εἶχε ὅλα τά ἀπαιτούμενα, γιά νά μείνει ἄγνωστος· στά ἀζήτητα!

Ἦταν ἀπό ἕνα πολύ μικρό χωριό. Ἀπό μιά ἄσημη περιοχή. Χωρίς κανένα ἰδιαίτερο προσόν. Δέν ἤξερε καμμιά δουλειά. Δέν εἶχε καμμιά ἰδιαίτερη ἱκανότητα. Ἤξερε, μόνο τήν ἁπλούστερη τότε ἐργασία ὅλων τῶν ἀνειδίκευτων: νά σκάβει στά χωράφια.

Μή ἔχοντας οὔτε χρήματα νά ἀγοράζει βιβλία, οὔτε μυαλό καί μόρφωση νά μπορεῖ νά τά καταλαβαίνει εἶχε περιορίσει τήν πνευματική του ζωή σέ λίγες προσευχές, πού εἶχε μάθει, καί σέ μιά αὐστηρή νηστεία. Ἔτρωγε μιά φορά κάθε δύο ἡμέρες φαγητό ἁπλό νηστίσιμο!...

Ὅταν ἔφθασε σέ ἀνδρική ἡλικία, ἐπῆγε στήν περιοχή τῆς Κωνσταντινούπολης γιά λίγο πιό καλή τύχη· γιά λίγο πιό καλή ἀμοιβή. Καί ἔσκαβε στά χωράφια ἑνός ἀνθρώπου καί πλουσίου καί εὐσεβοῦς.

Μά ἐκεῖνος ἔτυχε πιό καλός ἄνθρωπος. Καί βλέποντας τόν Πολυχρόνιο νά δουλεύει ὅσο μποροῦσε πιό εὐσυνείδητα ὅλη τήν ἡμέρα, αἰσθάνθηκε δέος. τόν ἐκάλεσε καί τοῦ εἶπε:

-Κύταξε, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ. Ἐγώ δέν εἶμαι ἄξιος νά ἔχω τέτοιους ἐργάτες στή δούλεψή μου. Σοῦ δίνω χρήματα, νά φτιάξεις τήν ζωή σου. Νά γίνεις νοικοκύρης. Δέν θέλω τίποτε ἀπό σένα. Μόνο νά προσεύχεσαι γιά μένα. Καί νά μοῦ ἀφήσεις ἐνθύμιο τήν ἀξίνα σου!...

*            *            *

Ἔτσι ἐγύρισε ὁ Πολυχρόνιος στό χωριό του. Μά δέν θέλησε νά γίνει νοικοκύρης!... Ἀντί νά ἀγοράσει χτήματα, μέ τά χρήματα τοῦ ἀφεντικοῦ του, ἔφτιαξε μιά ἐκκλησία. Καί ζώντας ἐκεῖ δίπλα, ἀσκητής, συνέχιζε νά ζεῖ μέ προσευχή καί μέ νηστεία!...

Καί ἡ ἀξίνα του; Ὅταν ὁ πλούσιος, πού τήν εἶχε κρατήσει γιά εὐλογία, εἶχε προβλήματα, τήν φιλοῦσε καί ἐπικαλιόταν τό φτωχό παιδί, τόν Πολυχρόνιο!...

Καί ἡ ἀξίνα θαυματουργοῦσε!...

Θά τρόμαζε ὁ Πολυχρόνιος, ἄν τό ἄκουγε!...

Καί ἀσφαλῶς θά ἀποροῦν πολλοί, πού τό διαβάζουν καί τό ἀκοῦνε!...

Ἀλλά αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια· ἡ δικέλλα τοῦ Πολυχρόνη ἔκανε πολλά θαύματα!...

*            *            *

Αὐτό εἶναι τό μεγαλεῖο τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ. Καθεῖλε δυνάστες καί ὕψωσε ταπεινούς.

Θαυματουργοῦσε ἡ ράβδος τοῦ Μωϋσῆ.

Θαυματουργοῦσε ἡ ἁλυσίδα τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Πέτρου.

Θαυματουργοῦσε καί ἡ ἀξίνα τοῦ φτωχοῦ παιδιοῦ Πολυχρόνη.

*            *            *

Καί ὁ Θεός ἐδόξασε τόν δοῦλο Του ἀκόμη πιό πολύ.

Μετά τό 337, ἐπί Κωνσταντίου (337-361 μ.Χ.) τόν ἔσφαξαν οἱ ἀρειανοί, γιατί ὁμολογοῦσε τήν Ὀρθόδοξη πίστη.

Ἡ μνήμη του ἑορτάζει στίς 7 Ὀκτωβρίου.

+ὁ Ν.Μ.

Ὁσίου Στάρετς Ἀμβροσίου

ΚΗΠΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΑΓΡΙΟΧΟΡΤΑ

Τήν ἄνοιξη, ὁ κηπουρός, πρῶτο του ἔργο ἔχει νά καθαρίσει τό ἔδαφος ἀπό ἀνεπιθύμητα χορτάρια, πού φυτρώνουν. Γιά νά μπορέσει στήν συνέχεια, νά φυτεύψει τά λαχανικά πού θέλει, σέ τόπο καθαρό καί ἀπαλλαγμένο ἀπό ζιζάνια.

Ἀλλά δέν περνοῦν πολλές ἡμέρες καί βλέπει ὅτι τά ἀγριόχορτα ἔχουν κάνει πάλι τήν ἐμφάνισή τους! Καί ὅλο καί ξεφυτρώνουν!

Καί ὁ κηπουρός μας ἔχει τήν μέριμνα, κάθε ἡμέρα μέ προσοχή νά βοτανίζει· δηλαδή νά βγάζει ὅλα τά ἀνεπιθύμητα χορτάρια, πού θά ἔκαναν τά λαχανικά πού ἀρχικά φύτεψε νά μή δυναμώνουν.

*                     *                   *

Ἕνας κῆπος εἶναι καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ καί αὐτό ἔχει πλασθεῖ ἀπό τό ἴδιο ὑλικό· ἀπό χῶμα.

Καί αὐτό μᾶς λέγει ὅτι:

Δέν ἔχει καμμία ἀπολύτως ἰδιαίτερη σημασία, τί προσπάθεια καταβάλει ὁ ἄνθρωπος, γιά νά καθαρισθεῖ ἀπό τά πάθη του· ἀφοῦ, καί τά πάθη, ὅπως καί ἡ ἀγριάδα,  δέν θά παύουν νά κάνουν κάθε τόσο τήν ἐμφάνισή τους! Καί νά ἀπειλοῦν νά καταπνίξουν «τά λαχανικά», δηλαδή τίς ἀρετές πού θέλουμε νά ἀποκτήσουμε.

*                     *                   *

Ἄς ξαναγυρίσουμε ὅμως, στό φυσικό μας κῆπο!

Ἄν ὁ κηπουρός παραμελεῖ, ἤ τό πολύ ψευτο-ἐπιβλέπει τόν κῆπο του, λάχανα δέν θά φάει! Γιατί ὁ κῆπος ἀπειλεῖται, καί ἀπό  ζῶα· καί ἀπό πουλιά· ὅσο καλά κι ἄν τόν ἔχει περιφράξει.

Ὀφείλει, λοιπόν, ἔχει ὑποχρέωση, ἄν θέλει νά φάει λαχανικά, ἄν θέλει νά ἰδεῖ προκοπή καί καρποφορία, νά ἀγρυπνεῖ! Νά μήν ἀφήσει τόν ἐχθρό νά τοῦ καταστρέψει, νά τοῦ φάει τόν κόπο του!

Ἔτσι καί ἐμεῖς, ὀφείλουμε νά περιφρουροῦμε τόν πνευματικό μας κόπο ἀπό νοητά «πουλιά», δηλαδή ἀπό δαίμονες, καί ἀπό ἀνθρώπους, πού πολλές φορές μεταμορφώνονται σέ «θηρία»! Καί νά μήν ξεχνᾶμε ποτέ τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ στόν προπάτορά μας Ἀδάμ:

-Μέ τόν ἱδρώτα τοῦ προσώπου σου νά τρῶς τό ψωμί σου!

Σέ ὅλη τήν ζωή σου!

Μετ: Ἀρχιμ. Ἀλκ. Μ.

ΟΙ ΑΦΟΡΜΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Ὁ ἅγιος Ἰλαρίων ὁ Μέγας ὑπῆρξε ἕνας σπουδαῖος ἀσκητής. Ἔζησε στήν Παλαιστίνη, τόν 4ο μ.Χ. αἰώνα. Ἀνάμεσα στά θαύματα πού διαβάζουμε στόν βίο του εἶναι καί τό ἑξῆς.

*            *            *

Κάποιος διεφθαρμένος νέος ἐρωτεύθηκε μιά ἁγνή καί πολύ καλή κοπέλλα. Ἐπειδή, ὅμως, ἐκείνη δέν ἀνταποκρινόταν στίς ἐκδηλώσεις ἀγάπης, ὁ νεαρός κατέφυγε σέ μάγους τῆς Αἰγύπτου. Ἐκεῖνοι, τοῦ ἔδωσαν διάφορα «μαγικά» ἀντικείμενα κατά τήν συνήθεια τῶν μάγων. Ὁ νέος ἐπέστρεψε στήν Παλαιστίνη καί πῆγε καί τά ἔθαψε στό κατώφλι τοῦ σπιτιοῦ τῆς νέας.

Καί ξαφνικά, ἡ νέα ἄρχισε νά φωνάζει τόν νέο -μέ τό ὄνομά του- καί νά λέει ὅτι τόν θέλει! Οἱ συγγενεῖς ἔβλεπαν ὅτι κάτι δαιμονικό συνέβαινε. Ἀλλά, δέν μποροῦσαν νά καταλάβουν τό γιατί.

Πῆραν λοιπόν τήν νέα καί τήν ἔφεραν στόν ἅγιο Ἰλαρίωνα.

Μόλις ἡ νεαρή ἀντίκρυσε τόν ἅγιο, ὁ δαίμονας ἄρχισε νά φωνάζει, μέ τό στόμα τῆς κοπέλλας:

- Δέν φταίω ἐγώ σέ τίποτε. Ἀπό τήν Αἴγυπτο μέ ἔστειλαν ἐδῶ. Καί τώρα μέ ἔχουν δεμένο μέ ἕνα σχοινάκι  στό κατώφλι, καί δέν μπορῶ νά φύγω(!)

Ὁ ὅσιος χαμογέλασε καί τοῦ λέγει εἰρωνικά:

-Πράγματι μεγάλος καί δυνατός εἶσαι, ἀφοῦ σέ ἔχουν δεμένο μέ λεπτό σχοινί καί δέν μπορεῖς νά γλυτώσεις! Ἀλλά πές μου, γιατί δέν κυρίευσες τόν νεαρό πού σέ ἔστειλε, ἀλλά ἦρθες σ᾿ αὐτήν τήν ἁγνή κοπέλλα;

Ὁ δαίμονας ἀπάντησε:

-Δέν ἔχω κανένα λόγο νά εἰσέλθω σ᾿ ἐκεῖνον, ἀφοῦ ἔχει μέσα του τόν δαίμονα τῆς πορνείας. Γιατί αὐτός ὁ δαίμονας εἶναι χειρότερος ἀπό μένα (!)

Τότε ὁ ὅσιος εὐλόγησε τήν κοπέλλα καί ἀμέσως λυτρώθηκε ἀπό τήν ἐνέργεια τοῦ διαβόλου. Τῆς εἶπε ὅμως:

-Πρόσεχε στό ἑξῆς ἀπό κάθε ἁμαρτία. Γιατί, ἄν τό δαιμόνιο δέν εὕρισκε κάποια -μικρή ἴσως- ἀφορμή, δέν θά σέ κυρίευε. Οἱ δαίμονες δέν ἔχουν καμμία ἐξουσία ἐναντίον μας, ἄν ἐμεῖς, προηγουμένως, δέν τούς δώσουμε ἀφορμές (Μ. Συναξαριστής, 21 Ὀκτωβρίου).

*            *            *

Ἀπό τά παραπάνω συμπεραίνουμε ὅτι:

1. Εἶναι φρικτή ἁμαρτία, χριστιανοί, νά ζητᾶμε τήν βοήθεια τοῦ διαβόλου!  

2. Ὁ χριστιανός, πού ἀγωνίζεται ἐναντίον τῶν ἁμαρτιῶν του μέ μετάνοια-ἐξομολόγηση καί θεία κοινωνία, εἶναι ἐντελῶς ἀπρόσβλητος ἀπό τίς δαιμονικές ἐνέργεις. Μάλιστα συμβαίνει τό ἀντίθετο: τόν φοβοῦνται οἱ δαίμονες! Ὅπως τόν ἅγιο Ἰλαρίωνα.

3. Ἡ γνώμη «ναί, ἀλλά βρήκαμε βοήθεια ἀπό τά «μάγια» εἶναι ἁμαρτωλή καί ἀφελής! Γιατί, ὁ Σατανᾶς μέ τίς τάχα εὐεργεσίες του μᾶς δένει ψυχικά· μᾶς κάνει ψυχικά δούλους του· ἀφοῦ ἐμεῖς τόν θεωροῦμε «εὐεργέτη» μας. Ὑπάρχει χειρότερο λάθος, ἀπό τό νά φαντάζεται κανείς τόν διάβολο εὐεργέτη Του;

*            *            *

Γιά νά μήν πέσωμε, λοιπόν, σέ τέτοια παγίδα,  ἄς θυμόμαστε πάντα, ἐκεῖνο πού λέμε σέ κάθε θεία Λειτουργία:

-Εἷς (=ἕνας) Ἅγιος, εἶς (=ἕνας) Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός, ἀμήν.

Δηλαδή: ἕνας εἶναι ὁ Κύριος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτόν προσκυνοῦμε. Αὐτόν λατρεύουμε. Καί κανέναν ἄλλο! Καί γι’  αὐτό, καταφυγή στόν διάβολο σημαίνει ἄρνηση τοῦ Χριστοῡ!  Ὁ Θεός νά μήν ἐπιτρέψει σέ κανένα ἄνθρωπο τέτοια τρομακτική ἁμαρτία.

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

ΕΙΡΗΝΗ

Αἰῶνες τώρα, ἀτελείωτοι,

δυστυχία καί πόνος καί πεῖνα.

Καί ἐγώ; Ὅλο μασάω καί ἀναμασάω

παραμύθια γιά εἰρήνη.

Μά δέν χορταίνω!

Καί πεινάω. Καί πονάω.

*            *            *

Νά πάψουν οἱ πόλεμοι πιά!

Σάν βράχοι ἀσήκωτοι

πνίγουν τήν καρδιά μου·

ταφόπλακες φριχτές.

*            *            *

Στενάζει ἡ καρδιά μου· εἰρήνη ζητάει.

Καί ἐγώ ὅλο μασάω, καί ἀναμασάω,

τό χιλιοπόθητο ὄνομα: εἰρήνη.

Μά δέν χορταίνω!

*            *            *

Τήν εἰρήνη τοῦ κόσμου ζητάω

ἀλλά τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ποθῶ.

ΕΡΑΝΟΣ ΑΓΑΠΗΣ

2006

Δέν κάνει,

τά σκυλιά τῶν πλουσίων

νά ζοῦν καλύτερα

ἀπό τά παιδιά τῶν φτωχῶν!

*            *            *

Δεῖξε, ὅτι συμφωνεῖς.

Δῶσε καί σύ κάτι

ΣΤΟΝ ΕΡΑΝΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ