Ζωηφόρος

«Λυχνία» Ιούνιος 2007

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 287 Ιούνιος 2007

«ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΝΟΗ» του Ἀρχιμ. Ν. Κομπ.

«ΜΑΓΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΜΑΓΙΑ»!» του Ὁσίου Στάρετς Βαρσανουφίου

«ΠΛΗΡΩΜΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ» του Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

«ΘΑ ΤΑ ΧΑΣΕΙΣ ΟΛΑ. ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!»!» του Στάρετς Ἡλιόδωρου

«Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾶς με;» του Ἀρχιμ. Δαμιανού Ζαφείρη

 

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΝΟΗ

 

 «Ἡ προσευχή μου, εἶναι ἡ ἀναπνοή μου».

 

Μή βιάζεστε. Δέν εἶναι λόγια μοναχοῦ. Εἶναι λόγια οἰκο­γενει­άρχη, πατέρα πέντε παιδιῶν.

 

Ἄς τόν ἀκούσομε:

 

*   *   *

 

Οἱ ὑποχρεώσεις μου εἶναι πολλές. Χρόνος δέν μοῦ μένει. Φροντίζω ὅμως, νά «παρακολουθεῖ» ἡ προσευχή μου, τά ποικίλα γεγονότα τῆς καθημερινότητας.  Ἔτσι ποτέ δέν εἶναι στερεότυπη, ρουτίνα. Ἄλλοτε ἀναβλύζει σάν ὁρμητικός χείμαρρος καί ἄλλοτε σάν ἥσυχο ρυάκι. Γιά νά «δουλέψει» ἡ προσευχή, εἶναι ἀπαραίτητο νά σιωπήσει κάποιος «κινηματο­γράφος», πού βρίσκεται μέσα μας. Οἱ δελεαστικές εἰκόνες του καί οἱ ἦχοι του μᾶς πνίγουν. Δέν μᾶς ἀφήνουν νά εἴμαστε διαθέσιμοι στό Θεό καί στόν ἀδελφό μας.

 

***

 

Οἱ προσευχές τῆς Ἐκκλησίας πού βασίζονται στήν Ἁγ. Γραφή μέ συναρπάζουν. Τί ὑπέροχο νά ξεκινᾶς τήν ἡμέρα σου μέ τούς Ψαλμούς! «Κύριε, ἐσύ εἶσαι ὁ Θεός μου. Σέ ἀναζητῶ ἀπό τά χαράματα. Γιά σένα διψᾶ ἡ ψυχή μου, στήν «ἔρημη καί ἄνυδρη» αὐτή γῆ πού ζῶ» (Ψαλμ. 62,1). «Κύριε, ἐσύ θά ἀνοίξεις τά χείλη μου, γιά νά σέ ὑμνήσω» (Ψαλμ. 50,17). Μοῦ ἀρέσει νά προσεύχομαι μέ τούς Ψαλμούς. Μέ αὐτούς «πληροφορῶ» τόν Πατέρα μου: γιά τόν πόνο μου· γιά τά... παράπονά μου· γιά τίς ἀμφιβολίες μου. Τόν ἱκετεύω νά τρέξει νά μέ βοηθήσει. Τόν δοξολογῶ. Στούς Ψαλμούς βρίσκεις ὅτι συνιστᾶ τή ζωή μας.

 

***

 

Θέλεις καί καμμιά ἄλλη προσευχή; Πᾶρε, ἀπό τό Εὐαγγέλιο, τήν προσευχή τοῦ Τελώνη: «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Λέγε τήν κάθε λέξη μέ πολλή προσοχή. Καί θά δεῖς, πῶς «γεμίζει»  ἡ καρδιά σου μέ τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Θέλεις νά προσαρμόσεις τήν προσευχή σου στά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζεις; Μή διστάζεις. Λέγε τήν ἱκεσία τοῦ τυφλοῦ τῆς Ἱεριχοῦς: «Ἰησοῦ, σπλαγχνίσου με» (Λουκ. 18,38)· ἤ «Κύριε, θέλω νά βρῶ τό φῶς μου» (Λουκ. 18,41). Μπορεῖς ἀκόμα νά προφέρεις μέ πόθο τό σωτήριο Ὄνομα: Κύριε! Ἰησοῦ! Ἄλλες πάλι φορές δέν χρειάζεται νά λέμε τίποτε! Γιατί τότε βλέπομε μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς τόν Κύριο δίπλα μας. Καί Τόν ἀκοῦμε νοερά. Προσευχή δέν εἶναι καί αὐτό;

 

Ἡ προσευχή μᾶς ἁγιάζει. Ἀδειάζει σιγά-σιγά τήν καρδιά μας, ἀπό ὅλη ἐκείνη τήν ἁμαρτωλή «σαβούρα», πού εἶναι ἐκεῖ μέσα στοιβαγμένη. Ἀνοίγει τά σφαλισμένα ἀπό τήν ἀδιαφορία μας  παράθυρα τῆς καρδιᾶς μας· καί τήν γεμίζει μέ Φῶς Χριστοῦ.

 

***

 

Μιά ἀκόμα προσευχή, ἡ «κατ’ ἐξοχήν» προσευχή, εἶναι ἡ θεία Λειτουργία. Σ’ αὐτήν, οἱ καρποί τοῦ κόπου μας, τό ψωμί καί τό κρασί, μεταβάλλονται σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Καί μᾶς ἁγιάζουν. Μᾶς δυναμώνουν τήν πίστη. Στή Λειτουργία συμμετέχομε στό Πάσχα. Περνᾶμε ἀπό τό θάνατο στήν ζωή· ἀπό τήν ἁμαρτία στήν δική μας Ἀνάσταση. Καί κάτι ἄλλο: Παρουσιάζομε στό Χριστό τήν ζωή μας. Τήν προσωπική καί τήν οἰκογενειακή. Τόν εὐχαριστοῦμε γιά ὅλα τά γεγονότα τῆς ἑβδομάδος. Ὁμολογοῦμε μαζί μέ τούς ἀδελφούς τό κοινό «Πιστεύω». Μπορεῖ ὁ χριστιανός νά ζεῖ τήν πίστη του «ἰδιωτικά», μακρυά ἀπό τήν Ἐκκλησία; Κυριακή σημαίνει: ραντεβοῦ μέ τόν Θεό, πού μᾶς ἀνοίγει τό μέλλον! Τί εἶναι γιά μένα ἡ Λειτουργία; Ἐπιθυμία καί χαρά!

 

***

 

Ὅταν κάνω κάτι, δίνω ὅλο τόν ἑαυτό μου. Ναί. Μέ τήν ἐργασία μου διαμορφώνω ἕνα περιβάλλον, μέσα στό ὁποῖο οἱ ἀδελφοί μου θά πρέπει νά ἔχονται πιό κοντά στόν Θεό. Καί αὐτό μέ κάνει νά τρέμω. Ὅμως δέν σταματάω. Δανείζω τά χέρια μου στόν Χριστό.  Γιατί ξέρω, ὅτι Αὐτός  κάνει τό ἔργο Του στόν κόσμο μας, μέ τά δικά μας χέρια.

 

                                                                        Ἀρχιμ. Ν. Κομπ.

 

Ὁσίου Στάρετς Βαρσανουφίου

 

ΜΑΓΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΜΑΓΙΑ

 

Ἀλήθεια, τί ξεπεσμός! Τήν σημερινή ἐποχή τῆς ἐπιστήμης νά βλέπεις ἀνθρώπους μορφωμένους, πού γιά νά βροῦν θεραπεία στήν ἀρρώστεια τους καταφεύγουν, ὄχι στήν ἰατρική ἐπιστήμη, ἀλλά σέ κάτι αὐτοδιαφημιζόμενες «γυναικοῦλες», ὅτι δῆθεν ἔχουν ἰαματικές ἱκανότητες! Καί μέ κάτι «ἐπικλήσεις», ὑπόσχονται θαυματουργικά ἀποτελέσματα! Γι᾿  αὐτές, μάλιστα, δέν ὑπάρχει πάθος ἀνίατο! Ἀκόμη καί σέ ἐκεῖνα, πού οἱ γιατροί σηκώνουν τά χέρια, αὐτές πίσω δέν κάνουν!

 

*     *     *

 

Ἐλᾶτε τώρα, ἀδελφοί μου, νά κάνουμε μιά ἀκτινογραφία τῆς ζωῆς μιᾶς τέτοιας «θεραπεύτριας».

 

Τήν εἴδατε ποτέ στήν Ἐκκλησία; ΠΟΤΕ!

 

Πόσες φορές τήν εἴδατε νά συμμετέχει στά σωστικά καί ἁγιαστικά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας; ΚΑΜΜΙΑ!

 

Καί ἄν τυχόν γιά μιά στιγμή τήν ἔκοψε ἡ ἄκρη τοῦ ματιοῦ σας, αὐτό τό κάνει μέ σκοπιμότητα: γιά νά προσελκύσει τήν προσοχή σας.

 

Καί ὅταν ἀνοίγει τό στόμα της, εἶναι γεμᾶτο δηλητήριο καί κακία. Καί ἡ προσωπική της ζωή δέν εἶναι καί τόσο ἄμεμπτη.

 

Καί νά τώρα τό ἐρώτημα:

 

Μέ ποιοῦ τήν βοήθεια κάνει τίς θεραπεῖες;

 

Δέν θέλει καί πολλή σκέψη. Μέ τοῦ διαβόλου. Οἱ προσευχές καί οἱ ἐπικλήσεις της γίνονται μόνο γιά τά μάτια τῶν ἀφελῶν. Γιατί, ὅπως ὁ ψαράς γιά νά πιάσει ψάρια δέν ρίχνει τό ἀγκίστρι στή θάλασσα γυμνό, ἀλλά βάζει στήν ἄκρη του ἕνα μεζεδάκι-δόλωμα, ἔτσι καί ὁ διάβολος, γιά νά σέ ἐξαπατήσει, βάζει στήν ἄκρη τῆς γλώσσας τοῦ ὑπηρέτη του ὀνόματα ἁγίων καί λόγια προσευχῶν.

 

Ἔχεις μήπως τήν ἐντύπωση, πώς ὁ σατανᾶς, πού πείραξε τόν Κύριο στήν ἔρημο χρησιμοποιώντας λόγια ἀπό τήν ἁγία Γραφή, θά διστάσει νά εἰπεῖ δύο κουβεντοῦλες (προσευχές) παραπάνω, προκειμένου «νά βάλει στήν τσέπη του» ἐσένα; Ἀδελφέ, μήν εἶσαι ἀφελής!

 

Τέτοιου εἴδους προσευχές δέν  εἶναι θεάρεστες· εἶναι διαβολικές. Αὐτό ἐννοεῖ καί ὁ Δαβίδ, ὅταν λέει: «ἡ προσευχή αὐτοῦ γενέσθω εἰς ἁμαρτίαν» (Ψαλμ.108, 7). Δηλαδή: Ἡ τέτοια προσευχή ἑνός τέτοιου ἀνθρώπου, εἶναι ἁμαρτία· μετριέται σάν ἁμαρτία! Ὄχι σωτηρία· ὄχι θεραπεία.

 

Ὁ Θεός νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τέτοια συμφορά!

 

Μετ.: Ἀρχιμ. Ἀ.Μ.

 

Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

 

ΠΛΗΡΩΜΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

 

Ὁ Χριστός εἶναι καί γιά τόν ἑαυτό Του πλήρωμα, ἀφοῦ δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό κανένα συμπλήρωμα.

 

Ἀλλά εἶναι καί γιά μᾶς τό πλήρωμα. Μᾶς γεμίζει. Προσφέρεται ὁλόκληρος. Ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται, νά Τοῦ ἀνοίξουμε τή δεξαμενή τῆς ὑπάρξεώς μας, τῶν δυνάμεών μας, τῶν ταλέντων μας καί νά μᾶς γεμίσει.

 

Μαζί μέ τόν Χριστό, εἴμαστε γεμᾶτοι. Δέν μᾶς λείπει τίποτε. Γεμᾶτοι ζωή, γεμᾶτοι χαρά, γεμᾶτοι ἀλήθεια. Τό τονίζει στόν ἑπόμενο στίχο ὁ Παῦλος: «Καί ἐστέ ἐν αὐτῷ πεπληρωμένοι, ὅς ἐστιν ἡ Κεφαλή πάσης ἀρχῆς καί ἐξουσίας» (στ. 10). Ἀπόδοση στήν ἁπλοελληνική: «Καί ἔτσι διά τοῦ Ἰησοῦ εἶστε πλήρεις (δέν σᾶς λείπει τίποτε). Αὐτός εἶναι ἡ Κεφαλή κάθε ἀρχῆς καί κάθε ἐξουσίας».

 

Χωρίς τό Χριστό, αἰσθανόμαστε κενοί, ἄδειοι. Τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς γεμίσει, νά μᾶς ἱκανοποιήσει, νά μᾶς χορτάσει. Ἀνικανοποίητοι θά ζοῦμε, χωρίς νά ξέρουμε, τί ζητᾶμε. Τό ἄγχος θά μᾶς κατατρώγει. Μέ τήν ἁπλότητα τοῦ Χριστοῦ ἔχουμε τήν πληρότητα τῆς ζωῆς.

 

Ὁ Χριστός εἶναι πάνω ἀπό ὅλα καί ἀπό ὅλους. Εἶναι ἡ κεφαλή. Πάνω ἀπό κάθε ἀρχή καί πάνω ἀπό κάθε ἐξουσία. Ὑπάρχει κανείς ἀνώτερος ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό; Λέει σχετικά ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Δέν εἶναι πάντων ἀνώτερος ἀφοῦ εἶναι ὁμοούσιος μέ τόν Θεό Πατέρα»;

 

(Ἀπό τό βιβλίο: Ἡ πρός Κολοσσαεῖς Ἐπιστολή

 

Ἀθήνα 2006, σελ. 108)

 

Ἀρχιμ. Δαμιανός Ζαφείρης

 

«Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾶς με;»

 

Ὁ Κύριος πάντοτε μᾶς ρωτᾶ, ὅπως τότε τόν Σίμωνα Πέτρο: «Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾶς με;». Ἄν τόν ἀγαπᾶμε πραγματικά, νά τηροῦμε τίς ἐντολές Του.

 

Ἐκεῖνος, πού ἀγαπᾶ τόν ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ Χριστό δέ θέλει νά φύγει ἀπό κοντά Του, ἀλλά δίνει τά πάντα, γιά νά ζήσει μέσα στόν ὠκεανό τῆς θείας ἀγάπης Του.

 

Ἐκεῖνος, πού ἀγαπᾶ καρδιακά τόν Ἰησοῦ, πλημμυρίζει ἀπό τή θεία Χάρη καί ἐνισχύεται στή ζωή του ἀπό τή δύναμη τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ Του. Ἡ ζωή του φωτίζεται ἀπό τό φῶς τοῦ Θεοῦ καί λειτουργεῖ κατά τό θέλημά Του. Νοιώθει ἑνωμένος μαζί Του.

 

Ἄς μιμηθοῦμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τή φιλανθρωπία Του, τή μακροθυμία Του, τή συγχώρεσή Του καί τή θυσία Του. Ἡ λατρεία πρός τό θεῖο Πρόσωπό Του νά μήν εἶναι προσωρινή, ἀλλά μόνιμη, νά φανερώνει εὐσέβεια καί εἰλικρινή μεταμέλεια πρός ἔργα ἀγαθά γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν μας.

 

Ἐκεῖνο πού ζητᾶ ὁ Κύριος εἶναι, νά γίνουμε ὅπως Ἐκεῖνος: ταπεινοί, ἁπλοί, μακρόθυμοι, ἀνεξίκακοι· νά φανερώνουμε πόσο Τόν ἀγαποῦμε. Ἡ ἀγάπη πρός τόν Κύριο δέν εἶναι ἁπλῶς ἐνθύμηση τοῦ Ὀνόματός Του, δέν εἶναι ἁπλῶς μιά προσευχή, δέν εἶναι μιά μετάνοια, μιά βοήθεια πρός τόν πλησίον μας. Εἶναι ἕνα φῶς, πού ἁπλώνεται ὄχι μόνο στή δική μας καρδιά, ἀλλά σ᾿ ὅλο τόν κόσμο.

 

Ὅταν ἡ καρδιά μας ἀγαπήσει τόν Κύριο, τότε Αὐτός γίνεται ὁ Βασιλιάς στήν καρδιά μας καί ἡ ἀγάπη Του Βασίλισσα στήν ψυχή μας.

 

(Ἀπό τό βιβλίο: Γιά Σένα, πού μέ ἀναζητᾶς.

 

Ἀθήνα 2007, Σελ. 109)

 

Στάρετς Ἡλιόδωρος

 

(1795-1879)

 

ΘΑ ΤΑ ΧΑΣΕΙΣ ΟΛΑ.

 

ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

 

Ἔλεγε ὁ στάρετς Ἡλιόδωρος:

 

-Οἱ ἅγιοι πατέρες μας μᾶς λένε: Ὅποιος θέλει νά περπατάει στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά φυλάγεται ἀπό κάθε μορφή αὐταρέσκειας.

 

Καί ἄν αὐτό θέλει νά τό ἐπιτύχει, ἔχει χρέος:

 

νά φέρνει στό νοῦ του, ὅτι μπορεῖ τό θέλημά του, νά μήν εἶναι σωστό· ὅσο καί ἄν ὁ ἴδιος τό βλέπει γιά σωστό!

 

νά μήν ἐμπιστεύεται τήν δική του γνώμη καί προτίμηση, ἀλλά νά προτιμάει τήν κρίση καί τίς προσευχές τοῦ πνευματικοῦ του·

 

νά θυμᾶται, ὅτι ἡ ταπείνωση εἶναι τό πιό ἰσχυρό ὅπλο ἐναντίον τοῦ ὑπερήφανου ἐχθροῦ μας.

 

Ἄν ἔχεις ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό σου, νά τό ξέρεις: τίποτε δέν θά σταθῆ ἄξιο νά σέ προφυλάξει ἀπό τόν ἐχθρό μας· ἀφοῦ σέ τελική ἀνάλυση ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἕνα: νά μήν ἔχεις ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό σου.

 

*            *            *

 

Καί σέ ἐκείνους,πού προσπαθοῦσαν νά «διορθωθοῦν», ἀκολουθώντας «ὅτι τούς ἔλεγε ὁ λογισμός τους», «μέ δικό τους τρόπο», εἶπε αὐστηρά καί ἄγρια:

 

-Πρόσεξε, παιδί μου. Μήν τήν ἐμπιστεύεσαι ποτέ τήν γνώμη σου. Εἶναι πάντοτε ἐπικίνδυνη.

 

-Τί εἶπες; Δέν ἐπιμένεις στήν γνώμη σου; Δηλαδή. μοῦ κάνεις συγκατάβαση; Αὐτό εἶναι τό χειρότερο! Φυλάξου, ὅσο πιό πολύ μπορεῖς ἀπό αὐτό. Διαφορετικά θά τά χάσεις ὅλα. Γιά πάντα.

 

Καί τόν καιρό σου.

 

Καί τούς κόπους σου.

 

Καί τήν ἐλπίδα.

 

Καί τό μισθό σου.

 

Θά τά χάσεις ὅλα. Καί γιά πάντα.

 

Μετ.: + ὁ Ν.Μ.

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel