ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ

            Ὁ Μάρτιν Νιμέλερ εἶναι ἕνας ἀπό τούς ἐθνικούς ἥρωες τῆς Γερμανίας. Διακρίθηκε ὡς διοικητής ὑποβρυχίου στόν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τό 1924 ἄφησε τήν στρατιωτική του καριέρα καί ἔγινε πάστορας τῆς  Εὐαγγελικῆς Ἐκκλησίας. Ἦταν ἀπό τούς πρώτους πού «τά ἔβαλε» μέ τόν Χίτλερ. Μέ τά κηρύγματά του κατήγγελλε τίς ἀπάνθρωπες καί ἀντιχριστιανικές ἀρχές τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ. Αὐτό τελικά τοῦ κόστισε τήν φυλάκισή του στό φρικτό Νταχάου μέχρι τό τέλος τοῦ πολέμου.

            Μιλώντας ὁ ἴδιος γιά τήν ἐμπειρία τῆς φυλακῆς του, λέει:

            «Στό προαύλιο τῆς φυλακῆς μας εἶχαν στήσει μιά ἀγχόνη. Ἔπρεπε κάθε μέρα νά βλέπω καί νά ἀκούω αὐτό, πού ... κήρυττε ἡ ἀγχόνη! Δέν φοβόμουνα τόσο ὅτι κάποια μέρα θά μέ κρεμοῦσαν σ’ αὐτήν. Εἶχα ἀποδεχθῆ ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο. Περισσότερο φοβόμουν μήπως ἀντιδροῦσα λέγοντας: ‘ Ὑπάρχει Θεός στόν οὐρανό, καί Αὐτός θά σᾶς δείξει!... ’

            »Ὅμως, ἄν ὁ Χριστός πέθαινε ἔτσι, χωρίς νά συγχωρήσει τούς σταυρωτές Του, δέν θά ὑπῆρχε γιά μᾶς σωτηρία· δέν θά ὑπῆρχε γιά μᾶς τρόπος νά καταλάβωμε ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπάει. Δέν θά εἴχαμε ἐλπίδα Ἀνάστασης!... Καί ἡ δική μας σωτηρία προϋποθέτει τό ὅτι καί ἐμεῖς συγχωροῦμε τούς ἄλλους ἀνθρώπους».

*    *    *

Εἶναι πράγματι ἀξιοπρόσεκτο πόσο σωστά εἶχε καταλάβει τό νόημα τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ὁ ὁμολογητής Μάρτιν Νιμέλερ. Γι’ αὐτό, περισσότερο ἀπό τόν σωματικό θάνατο, φοβόταν μήπως δέν συγχωροῦσε αὐτούς πού θά τόν ὁδηγοῦσαν στήν ἀγχόνη!

Ὁ Νιμέλερ εἶχε καταλάβει ὅτι ὁ Χριστός:

•           σταυρώθηκε, ὄχι γιά νά μᾶς γλυτώσει ἀπό τά – δῆθεν – «ἐκδικητικά χέρια» τοῦ Πατέρα Του, ἀλλά γιά νά μᾶς βοηθήσει νά καταλάβωμε πόσο μᾶς ἀγαπάει ὁ Πατέρας Του·

•           δέν μᾶς καταράστηκε μέ τά λόγια «ὁ Πατέρας μου θά σᾶς δείξει!», ἀλλά εἶπε «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς...»!

•           ἔγινε ὁ ἴδιος «κατάρα», γιά νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τήν κατάρα τοῦ Ἀδάμ.

*    *    *

Ἕνα τροπάριο τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μᾶς ἀποκαλύπτει πῶς λύθηκε ἡ μόνη δίκαιη κατάρα πού ἀκούστηκε ποτέ στόν κόσμο:

            « ... κατάρα καταδίκης δικαίας λέλυται ἀδίκῳ δίκῃ τοῦ δικαίου κατακριθέντος...».

            Μέ ἄλλα λόγια:

Ἡ δίκαιη κατάρα τοῦ Θεοῦ πού ἐπέσυρε ἐπάνω του ὁ ἄνθρωπος μέ τήν παρακοή του μέσα στόν παράδεισο, δέν λύθηκε ... μέ κάποια ἄλλη κατάρα! Λύθηκε μέ τήν ἄδικη καταδίκη σέ σταυρικό θάνατο τοῦ Μόνου Δικαίου, τοῦ Χριστοῦ!

Τό - ἀνθρωπίνως - δίκαιο θά ἦταν, ὁ Χριστός νά ἀπαντήσει στούς σταυρωτές του μέ κατάρες! Ὁ Χριστός ὅμως προτίμησε νά δεχθῆ ἑκούσια τήν ὕψιστη ἀδικία τοῦ Σταυροῦ μέ μακροθυμία! Καί αὐτή ἡ γεμάτη εὐσπλαγχνία ἀνοχή τῆς πιό μεγάλης ἀδικίας, μᾶς χάρισε τήν σωτηρία, τήν ἀνάσταση, τήν Ζωή!

Γι’ αὐτό, ἄς μή ξεχνᾶμε ποτέ ὅτι:

•           Οἱ φράσεις «ὑπάρχει Θεός καί βλέπει» ἤ «νά τό βρῆς ἀπό τόν Θεό» εἶναι ἀπαράδεκτες κατάρες!

•           Χωρίς συγγνώμη πρός τούς ἐχθρούς, «τσάμπα» σταυροκοπιόμαστε καί «τσάμπα» φορᾶμε «σταυρουλάκια»!

•           Ἡ ἔλλειψη συγγνώμης πρός τούς ἐχθρούς ἀκυρώνει τήν δύναμη τοῦ Σταυροῦ! Προϋπόθεση γιά νά ἐνεργήσει ἐπάνω μας ἡ λυτρωτική δύναμη τοῦ Σταυροῦ, εἶναι ὁ βούλησή μας νά συγχωροῦμε τούς ἐχθρούς μας, ζητώντας ἀπό τόν Ἐσταυρωμένο Κύριό μας τήν δύναμη τῆς συγγνώμης.

                        Ἀρχιμ. Β.Λ

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΤΥΛΟ

            Τήν 1η Σεπτεμβρίου, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Στυλίτη.

            Ὁ Συμεών ὑπῆρξε μέγας ἀθλητής τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Μέ πολλή προσευχή. Μέ ἐκπληκτική ἐγκράτεια. Καί μέ νηστεία, σέ τέτοιο βαθμό πού ἔγινε περίφημος γιά τήν ἀρετή του, σέ ἀνατολή καί δύση. Καί ἀκόμη πιό γνωστός, ὅταν ὁ Θεός τόν ἐστόλισε καί μέ τό χάρισμα τῶν θαυμάτων. Τόν ἔβλεπαν οἱ ἄνθρωποι, καί δοκίμαζαν μεγάλη χαρά, εἰρήνη καί ἀγαλλίαση. Τόση ἦταν ἡ πνευματική μεγαλωσύνη του!

*           *            *

            Πολλά πνευματικά ἀγωνίσματα ἔκαμε ὁ ἅγιος Συμεών στήν προσπάθειά του νά εὐαρεστήσει στόν Κύριο.

            Τελικά βρῆκε καί ἕνα νέο ἀγώνισμα· ἕνα νέο τρόπο ἄσκησης, ἄγνωστο μέχρι τότε. Σκέφθηκε ὅτι καλό θά ἦταν νά πάει κοντά στό Θεόν, νά πλησιάσει στόν οὐρανό, ὄχι μόνο νοερά, μέ τό πνεῦμα, ἀλλά καί κάπως αἰσθητά καί μέ τό σῶμα! Καί τί ἔκανε; Ἀνέβηκε στήν κορυφή ἑνός στύλου! Καί ἔζησε ἐκεῖ τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του! Ἄνθρωπος  μέ σῶμα, ζοῦσε μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς· σάν ἄγγελος! Κατεπλάγησαν ὅλοι ἀπό τό παράδοξο αὐτό κατόρθωμα. Τό ἐθαύμαζαν. Τό ἔμαθαν καί οἱ ἅγιοι πατέρες ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας. Τό ἄκουσε καί ὁ πατριάρχης. Καί ἀνησύχησαν. Καί διερωτήθηκαν:

            -Μήπως, κάτι τέτοια δέν εἶναι κατά θεόν;

            Ἤξεραν σάν πνευματικοί πατέρες καί ὁδηγοί, ὅτι τό κάθε τι πού γίνεται μέ αὐταρέσκεια καί ἔπαρση, ὁ ἄνθρωπος τό θεωρεῖ ἀπόκτημά του, θησαυρό του· καί δέν θέλει νά τό ἀποχωρισθῆ.

            Στέλνουν, λοιπόν, ἀντιπροσώπους τους μέ τήν ἐντολή:

            -Νά τοῦ εἰπῆτε, ὅτι ἐντολή τοῦ πατριάρχη εἶναι, νά κατεβῆ ἀπό τόν στῦλο. Ἄν ὑπακούσει νά τόν ἀφήσετε στόν στῦλο ἀνενόχλητο, γιατί ἄμα ἔχει ταπείνωση, καλά βαδίζει. Καί ἄρα εἶναι κατά θεόν τό ἀγώνισμά του. Ἄν ὅμως ἀρνηθεῖ νά κατέβει, νά τόν κατεβάσετε καί χωρίς νά τό θέλει! Γιατί ἡ ἀνυπακοή δείχνει, ὅτι ἔχει δαιμονική ὑπερηφάνεια!

*            *            *

            Πῆγαν καί τοῦ μετέφεραν τήν ἐντολή τοῦ πατριάρχη. Καί μόλις πού τήν ἄκουσε ὁ θαυμάσιος ἐκεῖνος Συμεών, τήν δέχθηκε αὐτοστιγμεί. Μέ πραότητα καί μέ ἠρεμία. Χωρίς ἀντιλογία. Χωρίς νά θυμώσει. Χωρίς κἄν νά τήν σχολιάσει! Ἀντίθετα μάλιστα. Εὐχαρίστησε τόν Θεό καί τόν πατριάρχη γιά τήν φροντίδα τους γιά τήν σωτηρία του· γι᾿ αὐτόν! Καί ἀμέσως, μέ χαρούμενο καί ἰλαρό βλέμμα, ἄρχισε νά κατεβαίνει!

*            *            *

            Ἦταν μεγάλος ἅγιος. Ἔκανε θαύματα. Εἶχε θαυμαστό χάρισμα διδασκαλίας. Καί πολλή χάρη Θεοῦ. Πῶς ἀλλιῶς θά ἄντεχε πάνω στόν στῦλο; Καί ὅμως οὔτε κἄν διανοήθηκε νά καταφρονήσει τήν ἐντολή τοῦ πατριάρχη. Ἔκαμε ἀπόλυτη καί ὁλόψυχη ὑπακοή.

             Ἡ ὑπακοή του ἦταν ἡ πιό μεγάλη ἀπόδειξη καί φανέρωση τῆς μεγάλης ἀρετῆς του.

             Ἡ ὑπακοή εἶναι ταπείνωση στήν πράξη. Καί ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ πιό μεγάλη ἀρετή.

*            *            *

            Τί νά εἰποῦμε ἐμεῖς γιά τόν ἑαυτό μας; Στήν παραμικρή ὁδηγία τοῦ πνευματικοῦ μας, ὅταν δέν μᾶς ἀρέσει, φέρνουμε χίλιες-δυό ἀντιρρήσεις! Κρίνουμε πρόσωπα καί πράγματα. Κακολογοῦμε πατέρες καί πατριάρχες. Καί μερικοί καταντοῦν αἱρετικοί ἤ σχισματικοί, ἐπειδή κάτι τούς φάνηκε στραβό στήν Ἐκκλησία!

            Ὅσιε καί θεοφόρε π. Συμεών, πρέσβευε στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, νά μᾶς φωτίσει νά ἀποκτήσουμε τήν ταπείνωσή σου, καί τήν ὑπακοή σου στήν ἁγία μας Ἐκκλησία.

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

Ἱερομονάχου Ἰωάννου Ἐκονόμτσεφ

Ο   ΣΤΑΥΡΟΣ   ΜΟΥ

Ὁ σταυρός μου!

Τό ἤξερα ὅτι μιά ἡμέρα

θά ἐρχόταν!

Τό ἤξερα-καί τό περίμενα·

τήν κάθε στιγμή·

μέ τήν λαχτάρα,

πού περιμένει ὁ δέσμιος

τῆς ἀπελευθέρωσης τήν ὥρα!

Ὤ σταυρέ μου!

Σέ ὁραματιζόμουνα κάθε στιγμή!

Τότε, πού σάν σέ παραλήρημα,

στριφογυρίζοντας στό κρεβάτι μου,

ἁπλώνοντας τά χέρια μου

μέ δάκρυα ἔψαχνα νά βρῶ

τήν ἀγκαλιά Σου, Χριστέ,

τήν πονεμένη.

Καί ἡ ἡμέρα ἦρθε.

Γύρω μου

ἕνα πλῆθος ἄνθρωποι

κάνουν μιά φοβερή ἀντάρα

χοροπηδώντας ἔξαλλα!

Μά, τί παράξενο στ᾿ ἀλήθεια!

Στ᾿ αὐτιά μου ἐμένα,

μόνο τό  ὄνομά Σου  ἀντηχοῦσε:

Ἰ η σ ο ῦ ς !

Ἦθελα τότε,

μοῦ ἐρχόταν ἡ περιέργεια,

μιά ματιά τριγύρω μου νά ρίξω!

Καί λοιπόν;

Λίγο ἀκόμη! Λίγο ἀκόμη! Λίγο ἀκόμη!

Ὤ, τί ἐλαφρός, ἀλλά καί τί βαρύς,

πού μοῦ εἶσαι, Σταυρέ μου!..

Τί μακρύς, ἀλλά καί τί λίγος,

ὁ δρόμος πού ἔχω νά διανύσω!

Θά τελειώσει ὁ δρόμος μου,

Σταυρέ μου!

Καί τότε θά ξεπεταχθοῦμε

καί οἱ δυό μαζί, ἐγώ καί Σύ,

σάν τά πουλάκια

πού ἀνοίγουν τά φτερά τους

νά πετάξουν,

ἀπό τήν γῆ στόν οὐρανό.

Ὤ, ἔλα, εὐλογημένη στιγμή!

Ἄς σιγήσουν πιά

οἱ ἄγριες φωνές καί οἱ κατάρες!

Ὤ, ἔλα, Σταυρέ μου,

πάρε με, πάρε με,

στήν ἁγία καί ἀθάνατη

ἀγκαλιά Σου!

                                                                                    Ἐγράφη τό 1965.

                                                                                    Τότε ὁ π. Ἰωάννης ἦταν

                                                                                    25 χρόνων.

                                                                                    Μετάφραση: + ὁ Ν.Μ.

Ἁγίου Αὐγουστίνου

ΦΟΒΗΣΟΥ ΜΗ ΠΑΘΕΙΣ!...

Ἡ μεγαλύτερη δυστυχία γιά ἄνθρωπο εἶναι νά ζεῖ χωρίς Θεό· νά μήν ἔχει, καί νά μή θέλει νά ἔχει, καμμία σχέση καί ἐπικοινωνία μαζί Του· μέ τήν ΖΩΗ· μέ τήν πηγή τῆς ΖΩΗΣ· μέ τόν Θεό. Καί ἀκόμη χειρότερο, νά μή γνωρίζει, πώς τό ἀρχικό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, ἦταν νά ἔχει κοινωνία μέ τόν Θεό.

Ἐρωτῶ: ὅταν ἕνας ἄνθρωπος δέν ἔχει καμμία ἀπολύτως σχέση μέ τόν Θεό, εἶναι ποτέ δυνατό νά θέλει νά Τόν «σκέπτεται»; Νά θέλει, ἔστω καί κάπου-κάπου, νά Τόν «ἐνθυμεῖται»; Καί ὅταν δέν τόν θυμᾶται, πῶς μετά θά ψάξει νά καταλάβει τό θέλημά Του; Καί πῶς ἡ παρουσία Του, νά ἀποτελεῖ γι’ αὐτόν πηγή χαράς καί ὄχι συμφορᾶς; Ὁ ἄνθρωπος αὐτός δέν θέλει νά ζεῖ «μέ» τόν Θεό. Ὁ Θεός ὅμως δέν σταματάει νά εἶναι μαζί του.

Πρόσεχε λοιπόν! Ὑπάρχει μία κατάσταση λησμοσύνης. Ὁ ἄνθρωπος τότε πάσχει ἀπό πνευματικό ἀλτσχάϊμερ· δέν θυμᾶται καθόλου τόν εὐεργέτη του· τόν φίλο του· τόν Πατέρα του· Ἐκεῖνον, στόν ὁποῖο ὀφείλει τήν ὕπαρξή του καί τήν ζωή του· λές καί ἔπαθε ἀλτσχάϊμερ.

*     *     *

Τί θέλω νά εἰπῶ.

• Ἄς ὑποθέσουμε, ὅτι συναντᾶς ἕναν ἄνθρωπο, γιά τόν ὁποῖο ἔχεις τήν γνώμη ὅτι δέν ξέρεις ποιός εἶναι. Καί ἐκεῖνος ὅμως ἐπιμένει: «Ἔλα, τώρα! Βέβαια μέ γνωρίζεις!» Καί σοῦ περιγράφει μέ κάθε λεπτομέρεια, ποῦ καί κάτω ἀπό ποῖες συνθῆκες συναντηθήκατε!

• Ἄς ὑποθέσουμε πάλι, ὅτι παρ’ ὅλες τίς πληροφορίες του, σύ δέν θυμᾶσαι τίποτε! Καί ἐπιμένεις: «Μέ συγχωρεῖς, φίλε! Πρώτη μου φορά σέ βλέπω! Τί εἶναι αὐτά πού μοῦ λές;» Δέν θυμᾶσαι τίποτε. Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει πώς ἔχεις δίκιο! Αὐτό γιά σένα σημαίνει μόνο, ὅτι ἄλλα ἐνδιαφέροντα ἔχουν κατακλύσει τό μυαλό σου, μέ ἀποτέλεσμα νά τόν ἔχεις ἐντελῶς ξεχάσει, καί ὅλα τά  ἴχνη τῆς προηγούμενης γνωριμίας σας νά ἔχουν σβήσει ἀπό τήν μνήμη σου.

• Ἄς ὑποθέσουμε καί πάλι, ὅτι τελικά τόν θυμήθηκες! καί ὅτι πράγματι ξέρεις ποιός εἶναι! Ἔ, λοιπόν, τότε ἄρχισες νά σκέφτεσαι καί νά μιλᾶς σωστά. Καί ἀπό ἐκεῖ καί πέρα, μέ τήν συναναστροφή μαζί του, μέ τίς συζητήσεις,  θυμᾶσαι καί τό κάθε τί πού ἔχει σχέση μέ τόν ἄνθρωπο αὐτό!

Καί ὄχι μόνο. Τώρα μαθαίνεις καί πράγματα ἐντελῶς καινούργια γιά τήν ζωή του, πού προηγουμένως ἦταν γιά σένα τελείως  ἄγνωστα!

*     *     *

Σοῦ τά λέγω αὐτά, ἀδελφέ, γιά νά προσέχεις. Ναί. Πρόσεχε! Γιατί, ἄν ἀφήσεις ἀχαλίνωτη τήν λαχτάρα νά μαζεύεις, ἄν τρέχεις ξελιγομένος πίσω ἀπό τά ἀγαθά τοῦ κόσμου τούτου, διατρέχεις τόν κίνδυνο νά ἀρρωστήσεις· νά πάθεις τόν νόσο ἀλτσχάϊμερ στήν χειρότερή της μορφή: νά λησμονήσεις τόν Θεό.

Καί τότε, ὅλα τά ἄλλα, τί τά θέλεις νά τά θυμᾶσαι;

Εἰς τήν Ἁγία Τριάδα

Μετ.: Ἀρχιμ. Α.Μ.