ΔΥΟ ΕΚΔΟΧΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ

            Μιά – κατά δήλωσή της - ἄθεη καθηγήτρια Ψυχολογίας σέ βιβλίο της περιγράφει πῶς δυό μανάδες, ἀντιμετώπισαν ἡ κάθε μιά, τήν ὄντως βαριά δοκιμασία, νά φέρουν στόν κόσμο ἕνα ἀνάπηρο παιδί.

Τό πρῶτο περιστατικό ἡ συγγραφέας τό ἄκουσε στήν τηλεόραση.

Τό δεύτερο, τό ἔζησε ἡ ἴδια ὡς αὐτόπτης μάρτυρας.

Ἄς τήν ἀκούσουμε:

*    *    *

            «Ἕνας πατέρας κατήγγειλε στήν τηλεόραση τό ἀποτρόπαιο ἔγκλημα, πού (ὅπως λέει) διέπραξε ἡ γυναίκα του μέ θύμα τό νεογέννητο μωρό τους. Τό ἡλικίας ὀκτώ μηνῶν μωρό ἔπασχε ἀπό «σύνδρομο Ντάουν». Ἡ μητέρα, μέ τήν βοήθεια τῶν δύο ἀδελφῶν καί τῆς μητέρας της, ἀποφάσισε νά ἀπαλλαγῆ ἀπό αὐτό. Ὁ πατέρας μέ φρικιαστικές λεπτομέρειες περιέγραφε τήν σκηνή τοῦ φόνου... Ἡ εἴδηση μεταδόθηκε ξανά καί ξανά στήν τηλεόραση σέ ὧρες ὑψηλῆς τηλεθέασης. Θέλοντας καί μή ἦρθα ἀντιμέτωπη μέ τήν ἀδιανόητη βία, πού μπορεῖ νά ἀσκήσουν ἀνθρώπινα ὄντα ἀπέναντι σέ ἕνα ἀνήμπορο πλάσμα...

            »Τήν ἴδια μέρα τῆς τηλεοπτικῆς ἀφήγησης μιᾶς τέτοιας φρίκης, ἔγινα μάρτυρας μιᾶς ἄλλης σκηνῆς: Εἶμαι στό «Χίλτον», στά ἀποδυτήρια τοῦ γυμναστηρίου, δίπλα στήν πισίνα. Ἐκεῖ, σ’ ἕνα ἀναπηρικό καροτσάκι, βρίσκεται μιά νεαρή κοπέλα. Ἀμίλητη, μέ γερμένο τό κεφάλι στόν ὦμο, ἀλύγιστα μαζεμένα πόδια καί σάν μάρμαρο παγωμένο τό ἀκίνητο σῶμα. Εἶναι τετραπληγική καί ἡ μητέρα της τήν ἑτοιμάζει, γιά νά κολυμπήσει στήν πισίνα.

            »Ἤμουνα ἀδιάκριτη. Δέν ἔφυγα. Ἔμεινα καρφωμένη στήν θέση μου, νά παρακολουθῶ τήν τελετουργία τῶν μητρικῶν κινήσεων, τήν ἀγάπη, τήν φροντίδα, τήν ὑπομονή. Δέν ἦταν μόνο ὑπομονή. Ἀλλά καί ἀπέραντη τρυφερότητα. Κάθε τόσο τήν χτυποῦσε στήν πλάτη μέ ἕνα ἐνθαρρυντικό χάδι, σάν νά τήν ἔλεγε: ‘Λίγο ἀκόμη καί τελειώνουμε. Μή σέ μέλει, καρδούλα μου. Ἐγώ εἶμαι ἐδῶ. Δέν ἔχεις τίποτε κακό νά πάθεις. Ὅλα θά γίνουν. Σέ λίγο θά σέ κολυμπάω μέσα στό νερό’.

            »Ἡ κοπέλα, μέ εὐγνωμοσύνη ἀλλά καί μέ πόση ἀσφάλεια, ἀφηνόταν στήν προετοιμασία. Καί ἡ μητέρα, καί αὐτή μέ εὐγνωμοσύνη γιά τόν ρόλο  πού τῆς ἔτυχε, ἐνεργοῦσε  ΣΑΝ  ΝΑ

ΜΕΤΕΧΕΙ ΣΕ ΘΕΟΥΡΓΙΚΗ ΤΕΛΕΤΗ! Ἡ ὅλη διαδικασία πρέπει νά κράτησε μισή ὥρα...

            »Πόσες φορές καί γιά πόσα χρόνια δέν θά εἶχε ἡ ἴδια σκηνή ἐπαναληφθῆ! Εἰδικά ἐκείνη τήν ἡμέρα ἐγώ εἶχα τόση ἀνάγκη νά τήν ἰδῶ! Τήν ἴδια μέρα τῆς τηλεοπτικῆς φρίκης, νά παραστῶ σ’ αὐτήν τήν ἐξαγνιστική σκηνή!...»

*    *    *

            Δέν χρειάζονται πολλά σχόλια. Θά περιοριστοῦμε στήν σοφή διαπίστωση κά¬ποιου, σχετικά μέ τό νόημα τοῦ πόνου. Λέγει:

•           Ὁ πόνος εἶναι γιά τόν ἄνθρωπο ΣΤΕΡΕΑ ΤΡΟΦΗ.

•           Ὅποιος ἔχει γερό στομάχι, τρώει καί τρέφεται. Ὡριμάζει πνευματικά. «Μεγαλώνει». Δέχεται τόν πόνο μέ ... εὐγνωμοσύνη. Καί χαίρεται τήν ἀληθινή ΖΩΗ.

•           Ὅποιος ἔχει ἄρρωστο στομάχι, δέν δέχεται τήν τροφή τοῦ πόνου. Ἀλλά τόν κάνει ἐμετό ΘΑΝΑΤΟΥ. Τά βάζει μέ τόν Θεό. Καί μέ ὅλους. Καί πεθαίνει ψυχικά, σκορπίζοντας ὀσμή θανάτου καί στούς γύρω του.

Γερό στομάχι ἀποκτάει ὁ ἄνθρωπος, μόνο ὅταν πιστεύει στόν Χριστό καί τρέφεται μέ τήν ἁγιαστική Χάρη τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ὅταν δηλαδή συμμετέχει στό Τραπέζι Του, τό ὁποῖο κόστισε στόν Χριστό, ὄχι μόνο λίγο πόνο ἀλλά θάνατο σταυρικό!

                        Ἀρχιμ. Β.Λ

Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

            Πόσες φορές δέν ἀναρωτιόμαστε: γιατί νά μᾶς συμβαίνουν διάφορα λυπηρά ἤ δυσάρεστα γεγονότα; Γιατί τόσοι πειρασμοί; Καί αὐτές οἱ ἀπορίες καταλήγουν, δυστυχῶς πολλές φορές, σέ διαμαρτυρία: Μά, μήπως εἶμαι ὁ χειρότερος τῶν ἀνθρώπων, καί γι᾿ αὐτό ὑποφέρω; Ὁ Χριστός, δέν εἶναι ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς εὐσπλαγχνίας. Γιατί, λοιπόν, νά πρέπει νά κουβαλῶ τόσο βαρύ σταυρό δοκιμασιῶν στήν ζωή μου;

*            *            *

            Ἕνας ἄνθρωπος, γιά πολύ καιρό, εἶχε, τέτοιες ἀπορίες καί ἀνησυχίες. Καί, συχνά, γόγγυζε: Μά, γιατί Χριστέ μου; Ὁπότε, ἕνα βράδυ, βλέπει τό ἑξῆς ὄνειρο:

            Εὐρισκόταν σέ μιά μεγάλη λεωφόρο, μαζί μέ πλῆθος ἄλλων ἀνθρώπων-δρομέων. Ὅλοι ἔτρεχαν. Ὁ καθένας, ὅμως κουβαλοῦσε στούς ὤμους του ἕναν σταυρό! Καί, στόν ὕπνο του ἀκόμη, ἄρχισε τά παράπονα:

            -Ὁρίστε, γιατί νά ἔχω ἐγώ τόσο μεγάλο σταυρό; Γιά δές τί κουβαλοῦν ὅλοι, σταυρούς λογικοῦ μεγέθους!

            Ἔτρεχε, λοιπόν, ἀγκομαχώντας καί κάνοντας ὁλοένα τέτοιες σκέψεις. Κάποια στιγμή, βλέπει στό ρεῖθρο τοῦ δρόμου ἕνα πριόνι. Σταματᾶ καί κόβει ἕνα μεγάλο κομμάτι ἀπό τό ὄρθιο τμῆμα τοῦ σταυροῦ του.

            -Αὐτό εἶναι, μονολόγησε. Λογικό μέγεθος, λογικό βάρος!

            Στό μεταξύ, ἔφθασαν οἱ δρομεῖς σ᾿ ἕνα σημεῖο ὅπου ἡ λεωφόρος παρουσίαζε ἕνα μεγάλο χάσμα, σ᾿ ὅλο τό πλάτος της. Ὄχι πολύ πλατύ, μά ἀπίστευτα βαθύ. Σταμάτησαν ὅλοι. Ὁ ἄνθρωπός μας ἀποροῦσε πῶς θά τό διέσχιζαν. Βλέπει τούς πρώτους νά ἁπλώνουν τό σταυρό τους σάν προσωρινή γέφυρα. Νά περπατοῦν ἐπάνω του καί μετά νά τόν τραβοῦν καί νά συνεχίζουν τήν πορεία τους!

            Κάνει καί αὐτός τό ἴδιο. Ὅμως ὁ σταυρός του ἦταν πλέον κοντός! Δέν ἔφθανε νά γεφυρώσει τό κενό τοῦ χάσματος! Ὅλοι πέρασαν καί μόνον αὐτός ἔμεινε ἐκεῖ, κλαίγοντας. Καί μ᾿ αὐτό ξύπνησε, τρομαγμένος!

*            *            *

            Στό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τῆς Σταυροπροσκυνήσεως μᾶς λέει ὁ Χριστός:

            -Ὅποιος θέλει νά Μέ ἀκολουθήσει πρέπει πρῶτα νά ἀπαρνηθῆ τόν ἑαυτό του καί νά πάρει τόν σταυρό του· καί μετά νά Μέ ἀκολουθήσει (Μαρκ. 8,34)!

            Ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά ἀπαρνηθῆ τόν κακό του ἑαυτό, δηλ. κάθε τι πού τόν ἀπομακρύνει ἀπό τόν Χριστό καί νά σηκώσει τόν δικό του προσωπικό σταυρό. Ὄχι τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ ἤ τῶν ἁγίων. Ἀλλά τόν σταυρό πού εἶναι κατάλληλος καί ἁρμόδιος γι᾿ αὐτόν. Ὁ σταυρός γιά τόν καθένα μας εἶναι δύο εἰδῶν:

         Ἀκούσιος, ἀθέλητος: θλίψεις καί πειρασμοί τῆς ζωῆς αὐτῆς.

         Ἐκούσιος, μέ τήν θέλησή μας: ἡ προσευχή, ἡ νηστεία, ἡ ἀνεξικακία καί τά ἄλλα πνευματικά ἀγωνίσματα.

            Αὐτοί οἱ δύο σταυροί εἶναι ἀπαραίτητοι, προκειμένου νά νικήσουμε τόν ἐγωϊσμό μας καί τίς ἀδυναμίες μας.

            Μόνο ἄν ἀκολουθήσουμε τήν πορεία τῆς ἄρσεως τοῦ σταυροῦ μας, θά ὑπερβοῦμε τό νοητό χάσμα καί θά φθάσουμε στόν Χριστό καί ἄρα στήν ἀνάσταση τῆς ψυχῆς μας.

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

ΔΙΝΕΙΣ, Ο,ΤΙ ΕΧΕΙΣ!

            Ὁ κ. Ἄντον Faber-Castell εἶναι ὁ ἰδιοκτήτης τῆς διάσημης ὁμώνυμης βιομηχανίας μολυβιῶν. Σέ συνέντευξή του σέ περιοδικό ἑλληνικῆς ἐφημερίδας (BHMAGAZINO) πρίν ἀπό τρία χρόνια εἶπε καί τά ἑξῆς πολύ ἐνδιαφέροντα:

            Ἔχω γνωρίσει στήν ζωή μου πολλούς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι, παρά τά πλούτη τους, ἔνιωθαν δυστυχισμένοι, διότι μέσα τους ὑπῆρχε ἕνα κενό. Καί ἐπειδή ὁ γεμάτος ἄνθρωπος δέν διστάζει νά ξοδέψει ἀπό τό ἀπόθεμά του, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ἐπειδή ἀκριβῶς μέσα τους νιώθουν ἄδειοι, γίνονται καί τσιγκούνηδες, κάτι πού προσωπικά δέν ἐκτιμῶ καθόλου. Γιά μένα τά λεφτά δέν μποροῦν νά εἶναι στόχος ἀλλά τό μέσον γιά νά πετύχεις ἕναν στόχο. Ἄν μιλήσετε μέ αὐτούς πού ἀποκαλοῦμε «πλούσιους καί διάσημους», οἱ περισσότεροι πιστεύω ὅτι εἶναι πολύ δυστυχισμένοι ἄνθρωποι. Προφανῶς ἐπειδή κυνηγοῦν κάτι τό ὁποῖο δέν θά μπορέσουν ποτέ νά ἀποκτήσουν.

*            *            *

            Τί ἐκπληκτική ἐπιβεβαίωση τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ, ἀπό ἕναν κοσμικό ἐπιχειρηματία. Διαβάζομε στό Εὐαγγέλιο:

            -Ὁ καλόψυχος ἄνθρωπος ἀπό τό καλό του θησαυροφυλάκιο βγάζει πάντοτε κάτι τό καλό. Καί ὁ κακόψυχος ἄνθρωπος, ἀπό τήν κακή ἀποθήκη του, ὅλο καί κάτι κακό θά βγάζει! (Ματθ. 12,35).

            Πῶς αὐτό γίνεται πράξη στήν καθημερινή μας ζωή; Νά ἕνα παράδειγμα ἑνός ἁπλοῦ, συνηθισμένου ἀνθρώπου.

            Ὁ ναυτικός Μανουήλ, ζοῦσε στήν Μύκονο, τέλη 18ου αἰῶνα, τόν καιρό τῆς Τουρκοκρατίας. Ἦταν παντρεμένος καί εἶχε ἕξι παιδιά. Κάποια στιγμή ὁ Μανουήλ ἀντιλήφθηκε ὅτι ἡ γυναίκα του τόν ἀπατοῦσε. Άθόρυβα, πῆρε τά παιδιά του, ἔφυγε ἀπό τό σπίτι του καί ἔμεινε, πλέον σέ ἄλλο. Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, ἕνας συγγενής τῆς γυναίκας του τόν μίσησε πολύ.

            Πέρασε λίγος καιρός, καί σέ κάποιο ταξίδι συναντιέται τό πλοῖο τοῦ Μανουήλ μέ Τουρκικό πολεμικό. Γίνεται ὁ συνήθης ἔλεγχος. Κατά σύμπτωση, ὁ συγγενής τῆς γυναίκας τοῦ Μανουήλ, ἦταν ὑπηρέτης τοῦ Τούρκου καπετάνιου. Βγάζοντας, λοιπόν τό μῖσος του, λέει στόν Τοῦρκο:

            -Αὐτός, ὁ Μανουήλ, κάποτε ἦταν Τοῦρκος. Τώρα ζεῖ ὡς χριστιανός.

            Ἄρχισαν οἱ ἀπειλές καί οἱ φοβέρες γιά νά ἀλλαξοπιστήσει. Καί ὁ Μανουήλ βγάζει τό πρῶτο διαμάντι ἀπό τόν θησαυρό τῆς καρδιᾶς του:

            -Χριστιανός γεννήθηκα καί χριστιανός εἶμαι καί χριστιανός θέλω νά πεθάνω.

            Τόν πῆραν στό τουρκικό πλοῖο καί, ὥσπου νά φθάσουν στή Χῖο, τοῦ ἔκαμαν ἀπερίγραπτα βασανιστήρια. Ἐκεῖ, ὁ Μανουήλ ἔβγαλε δεύτερο πνευματικό διαμάντι. Ζήτησε ἀπό ἕνα χριστιανό ναύτη νά τοῦ φέρη πνευματικό νά ἐξομολογηθῆ! Ὅμως, κανείς πνευματικός δέν τόλμησε νά παέι. Μόνο ἕνας τοῦ παρήγγειλε πνευματικές συμβουλές γιά ἐνθάρυνση στό μαρτύριο. Καί ἀπαντᾶ ὁ Μανουήλ μέ τό τρίτο διαμάντι τοῦ θησαυροῦ του:

            -Καί ἐγώ τόν ἴδιο πόθο ἔχω (νά μαρτυρήσω). Τί σήμερα νά πεθάνω, τί αὔριο; Ὁ κόσμος τοῦτος εἶναι προσωρινός. Ἀντί νά πεθάνω αὔριο κολασμένος, καλύτερα νά πεθάνω σήμερα γιά τήν πίστη μου καί νά σώσω τήν ψυχή μου.

            Στήν συνέχεια, τόν ἀνέκρινε ὁ ἴδιος ὁ Τοῦρκος ναύαρχος. Καί βλέποντας τό ἀμετάθετο τῆς γνώμης του, ἔβγαλε τήν ἀπόφαση νά τόν ἀποκεφαλίσουν ἀμέσως. Μόλις τό ἔμαθε ὁ Μανουήλ, φώναξε δυνατά:

            -Δόξα Σοι ὁ Θεός (!!)

            Τόν ἀποκεφάλισαν, μέ ἄγριο τρόπο, στίς 15 Μαρτίου 1792.

*            *            *

            Ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος, ἔγινε ὁ «ἅγιος τῆς διπλανῆς πόρτας». Θεμέλιό του ἡ πίστη στόν Χριστό. Πυξίδα-ὁδηγός του στήν θάλασσα τοῦ κόσμου, ὁ ἱερέας-πνευματικός πατέρας. Ἔνδοξο τέλος του: ἡ διαρκής δοξολογία τοῦ Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Μεγάλου

ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΣ ΥΨΙΣΤΟΥ ΕΠΙΣΚΙΑΣΕΙ ΣΟΙ

            Στήν Μαρία δόθηκε ἀπό τόν Οὐρανό, μιά σταγόνα δροσιά, μιά οὐράνια χαρά. Τότε πού τό Ἅγιο Πνεῦμα κατέβηκε σ᾿ αὐτήν καί μέ τό στόμα τοῦ ἀρχαγγέλου τῆς εἶπε:

            Καί δύναμις Κυρίου ἐπισκιάσει Σοι (Λουκ. 1,39).

*            *            *

            Μέ τήν εἰκόνα αὐτή, τῆς σκιᾶς, μέ ἕνα τρόπο θεϊκό, μυστικό καί συγκεκαλυμμένο, θέλησε νά μᾶς δείξει, καί τήν μία φύση Του, τήν θεϊκή,  ἀλλά καί τήν ἄλλη φύση Του, τήν ἀνθρώπινη πού ἐπῆρε, ὅταν ἔγινε ἄνθρωπος.

            Ὁ Κύριος, μέ τήν δύναμη τῆς θεότητάς Του καί τοῦ φωτός Του, τό θέλησε καί τό καταδέχτηκε, νά γίνει ἄνθρωπος, νά πάρει σῶμα, στήν κοιλιά τῆς ἁγίας Παρθένου. Καί γι᾿ αὐτό σ᾿ Αὐτήν, πού συνέλαβε τόν ἀσώματο καί τόν ἔκαμε σῶμα, εἶπε ὁ ἀρχάγγελος: «Καί δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει Σοι»· δηλ. καί ἡ Δύναμη τοῦ Ὑψίστου, θά κατεβεῖ καί θά μπεῖ μέσα Σου.

*            *            *

            Μέ ἄλλα λόγια:

            Μέσα της, ὁ ἀσώματος Θεός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἔλαβε τό ἀνθρώπινο σῶμα της καί μέ ὄργανό Του, αὐτό τό σῶμα, ἔκαμε ὅ,τι χρειαζόταν γιά τήν σωτηρία μας.

Μετάφραση: +ὁ Ν.Μ