ΔΩΡΕΑΝ ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡΑΚΙΑ
Ἀρχιμ. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου
Πρίν δυό χρόνια σέ Παγκόσμιο Οἰκονομικό Συνέδριο πού ἔγινε στό Νταβός τῆς Ἐλβετίας – μεταξύ ἄλλων – συζητήθηκε καί τό σοβαρότατο πρόβλημα ἀναλφαβητισμοῦ σέ χῶρες τῆς Ἀφρικῆς. Συγκινημένος ὁ γνωστός πρόεδρος μεγάλης ἑταιρείας πληροφορικῆς Μπίλ Γκέιτς, εἶπε ὅτι προσφέρει δωρεάν μεγάλο ἀριθμό ὑπολογιστῶν σέ ὁρισμένες ὑπανάπτυκτες χῶρες. Τότε σηκώθηκε ἡ νοτιοαφρικανή λογοτέχνιδα Ναντίν Γκόρντιμερ (βραβεῖο Νόμπελ Λογοτεχνίας τό 1991) καί ἀμφισβήτησε τήν ἀξία τῆς ἐντυπωσιακῆς ὄντως δωρεᾶς, λέγοντας ὅτι οἱ ὑπολογιστές χρειάζονται ἠλεκτρικό ρεῦμα γιά νά δουλέψουν· καί στίς περισσότερες περιοχές πού θά στέλλονταν δέν ὑπῆρχε οὔτε κἄν ἠλεκτρική γεννήτρια!... Τί νά τούς ἔκαναν τούς ὑπολογιστές, ὅταν δέν εἶχαν ἠλεκτρικό ρεῦμα; Πῶς θά δούλευαν;
* * *
Στίς 30 Ἰανουαρίου γιορτάζουμε τήν μνήμη τῶν ἀγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν Βασιλείου, Γρηγορίου καί Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.
Ἡ Ἐκκλησία ὀνομάζει τούς Τρεῖς Ἱεράρχες «μέγιστους φωστῆρες»
ὄχι γιατί ἀσχολήθηκαν συστηματικά ποτέ μέ τό πρόβλημα τοῦ ἀναλφαβητισμοῦ (πού καί τότε ἦταν μεγάλο)·
ὄχι γιατί «ἔπαιζαν στά δάχτυλα» ὅλη τήν ἀρχαία ἑλληνική γραμματεία·
οὔτε γιατί «πάντρεψαν» δῆθεν τόν χριστιανισμό μέ τόν ἑλληνισμό.
Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες εἶναι «μέγιστοι φωστῆρες» διότι, μέ τήν ζωή τους πρῶτα, καί ἔπειτα μέ τά συγγράμματά τους, κήρυξαν ὅτι Μοναδική Πηγή καί Γεννήτρια τοῦ Ἀληθινοῦ Φωτός εἶναι ὁ Χριστός! Χωρίς αὐτό τό Φῶς, τίποτε δέν δουλεύει σωστά. Ἡ ὑγεία, ἡ ἐπιστήμη καί ἡ τεχνική πρόοδος χωρίς αὐτό τό Φῶς δέν ἔχουν νόημα. Εἶναι σάν τά κομπιουτεράκια ... χωρίς ρεῦμα! Δέν ὠφελοῦν οὐσιαστικά τόν ἄνθρωπο. Δέν τόν σώζουν.
Πρώτη καί κύρια ἀγωνία καί λαχτάρα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἦταν ἀφ’ ἑνός νά κρατᾶνε ἀναμμένο τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ μέσα τους καί μέσα στόν κόσμο. Καί ἀφ’ ἑτέρου νά μᾶς μάθουν τίς προϋποθέσεις γιά νά ἀνάψει καί ἡ δική μας λαμπάδα ἀπό Αὐτό τό Φῶς!
Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες ἠξεραν ὅτι τό πρόβλημα τῆς Ἀληθινῆς Παιδείας δέν λύνεται μοιράζοντας δωρεάν ... κομπιουτεράκια! Τό κύριο πρόβλημα δέν εἶναι τόσο ἡ ὑλικοτεχνική ὑποδομή. Τά οὐσιαστικά ἐρωτήματα εἶναι:
τί εἴδους «φῶς» σερβίρεται μέσα ἀπό τά τεχνικά μέσα κάθε ἐποχῆς;
μέ βάση ποιό «πρότυπο» καλεῖται νά μορφωθῆ τό παιδί κάθε γενιᾶς;
ποιός εἶναι ὁ «ἀσφαλής καθρέφτης», πού δείχνει τήν πραγματική πρόοδο τοῦ κάθε παιδιοῦ;
«Φῶς», «Πρότυπο» καί «Καθρέφτης» γιά τούς Τρεῖς Ἱεράρχες εἶναι Ἕνα καί Μοναδικό: Ὁ Χριστός!
Αὐτῆς τῆς παιδείας εἶναι προστάτες οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες. Κάθε παιδεία πού ἀρνεῖται ἤ ἁπλῶς ἀγνοεῖ τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του, δέν ἔχει καμμιά σχέση μέ τούς Τρεῖς Ἱεράρχες. Τά σχολεῖα πού σκοπό ἔχουν – στήν καλύτερη περίπτωση – νά βγάζουν ... χρήσιμα «γρανάζια» γιά τίς ἄψυχες μηχανές τοῦ «συστήματος», δέν ἔχουν τίποτε κοινό μέ τό μοντέλο παιδείας τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν.
Οἱ ἅγιοι Βασίλειος, Γρηγόριος καί Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἦταν πάνω ἀπό ὅλα ΙΕΡΑΡΧΕΣ! Δηλαδή, Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ! Θύρες τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ! Αὐτή εἶναι ἡ μεγαλύτερη δόξα τους. Αὐτή εἶναι ἡ μεγαλύτερη προσφορά τους στήν ἀνθρωπότητα. Κυρίως γι’ αὐτό τούς δοξάζομε. Καί γι’ αὐτό τούς τιμᾶμε!
Μόνον ὅποιος τούς βλέπει καί τούς «ἀξιοποιεῖ» ἔτσι, μπορεῖ νά καμαρώνει ὅτι εἶναι πνευματικό τους παιδί!
ΦΙΛΗΣΕ ΤΟ ΣΧΟΙΝΙ!
Ἀρχιμ. Νίκων Κουτσίδη
Στά τέλη τοῦ 18ου αἰώνα, ἕνας χριστιανός, ὁ Θεόδωρος ζοῦσε στή Μυτιλήνη μέ τήν οἰκογένειά του.
Μιά ἡμέρα σέ κάποια δύσκολη περίσταση πού τοῦ ἔτυχε, θύμωσε καί ἀρνήθηκε τόν Χριστό Καί ἔγινε μουσουλμάνος! Ὅμως, ὅταν συνῆλθε καί συνειδητοποίησε, τί ἔκανε, μετανόησε πικρά! Τότε, ἀνεχώρησε ἀπό τήν πατρίδα του καί κατέφυγε στό Ἅγιο Ὄρος. Ἐκεῖ ἔμεινε ἀρκετό καιρό, θρηνώντας γιά τήν ἁμαρτία τῆς ἄρνησης. Καί ἀφοῦ ἐξομολογήθηκε καί ἐχρίσθη μέ τό ἅγιο Μῦρο (ὡς ἐπιστρέφων στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ), γύρισε στήν Μυτιλήνη.
Ἐκεῖ, μέ τήν εὐλογία καί ἄδεια τοῦ ἱερέα-πνευματικοῦ του, ἀποφάσισε νά σβήσει τό ἁμάρτημα τῆς ἄρνησης μέ τήν δημόσια ὁμολογία τῆς πίστης στόν Χριστό.
Ἐπῆγε, λοιπόν, στόν Κατή (=δικαστή) τῶν Τούρκων καί τοῦ λέγει:
-Ἐγώ εἶχα τήν πίστη μου, πού εἶναι χρυσάφι καθαρό. Σκοτίσθηκε ὅμως ὁ νοῦς μου ἀπό τόν διάβολο καί τήν ἐγκατέλειψα. Καί ἐπῆρα τήν δική σας πίστη, τάχα σάν καλύτερη. Τώρα, ὅμως, συνῆλθα καί εἶδα ὅτι ἔκαμα λάθος· ὅτι ἡ πίστη Ἡ δική μου εἶναι καθαρό χρυσάφι καί ἡ δική σας ὁενεκές! Γι᾿ αὐτό, καί σᾶς τήν ἐπιστρέφω. Τώρα εἶμαι πάλιν Χριστιανός!
-Βρέ τρελλέ, τί κάνεις; Ἔχασες τά λογικά σου; Τόν ἐρωτᾶ ὁ Κατής (ἄρνηση τῆς μουσουλμανικῆς πίστης, εἶχε ὡς συνέπεια τήν ποινή τοῦ θανάτου).
-Ὄχι, δέν τρελλάθηκα. Ἀντίθετα, τά ἔχω τετρακόσια!
* * *
Τότε, τόν φυλάκισαν καί προσπάθησαν, μέ κολακεῖες καί μέ ὑποσχέσεις, νά τόν μεταπείσουν. Ὁ Θεόδωρος ὅμως παρέμεινε ἄκαμπτος. Ἔτσι, ἀπεφασίσθη ὁ θάνατός του. Παίρνοντάς τον οἱ δήμιοι, τόν ἔδειραν δυνατά καί τόν ἐκτύπησαν μέ τό μαχαίρι, μήπως φοβηθῆ καί ἀλλάξει γνώμη. Ἀλλά ὁ Θεόδωρος, ἔχοντας φαιδρό καί χαρούμενο πρόσωπο, συνομιλοῦσε μέ τούς δημίους του σάν ὁ θάνατός του νά ἦταν ἡ καλύτερη στιγμή τῆς ζωῆς του!
Ἕνας ἀπό τούς δημίους τοῦ λέει:
-Βρέ, τελείωσαν τά ψέμματα. Θά σέ κρεμάσουν.
Καί ὁ μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ ἐρωτᾶ μέ χαρά:
-Ποῦ εἶναι τό σχοινί;
Μόλις οἱ δήμιοι τοῦ ἔδωσαν τό σχοινί μέ τή θηλειά, τό φίλησε καί τό ἔβαλε στόν λαιμό του! Ὕστερα, προσευχήθηκε καί ζήτησε συγχώρηση ἀπό τούς παρόντες χριστιανούς. Μετά ἀπό λίγο τόν ἐκρέμασαν. Ἦταν 30 Ἰανουαρίου τοῦ 1784.
* * *
Μά, εἶναι δυνατόν νά βαδίζει κανείς πρός τόν θάνατο, μέ τέτοια χαρά; Ναί, εἶναι! Ἄν τό κάνει γιά νά μείνει ἐνωμένος μέ τόν Χριστό πού εἶναι ἡ Ζωή τοῦ κόσμου. Λέμε σ᾿ ἕνα ἀναστάσιμο τροπάριο (Αἷνοι Κυριακῆς, β’ ἤχου):
-Χαίρετε λαοί καί ἀγαλλιᾶσθε. Ἄγγελος Κυρίου ἐκάθισε στόν λίθο τοῦ μνήματος τοῦ Χριστοῦ· ὁ ἄγγελος μᾶς ἀνήγγειλε τό χαρμόσυνο μήνυμα: ὁ Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, καί ἐγέμισε τά σύμπαντα μέ τήν εὐωδία Του.
Αὐτή ἡ εὐωδία τοῦ Χριστοῦ γέμισε καί τήν ψυχή τοῦ Θεοδώρου καί δέχθηκε μέ χαρά τόν ὑπέρ Χριστοῦ θάνατο.
Μέ πόση χαρά, προθυμία καί ὑπομονή θά ἀντιμετωπίζαμε καί ἐμεῖς τίς θλίψεις, τούς πειρασμούς καί τίς ταλαιπωρίες τῆς παρούσης ζωῆς, ἄν ἐγέμιζε καί ἡ δική μας ψυχή μέ τήν εὐωδία τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ!
Ὅμως, αὐτή ἡ εὐωδία-ἄρωμα ἔρχεται στήν ψυχή μας μέ τἠν ἄσκηση τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς, τῆς συγχώρησης τῶν ἐχθρῶν καί τῶν ἄλλων ἀρετῶν πού μᾶς παραγγέλει ὁ Χριστός στό εὐαγγέλιο. Ἀλλοιῶς, δέν νικιέται τό φρόνημα τοῦ ἐγωισμοῦ πού τά θέλει ὅλα δικά του! Τό ἀποκορύφωμα τέτοιας πνευματικῆς πορείας εἶναι ἡ μετοχή μας στό ποτήριο τῆς ζωῆς, στήν θεία Κοινωνία.
ΤΟΝ ΕΠΗΡΕ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ
Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου
Ἦταν καθισμένος σέ μιά πέτρα. Δίπλα στό ποτάμι.
Καί ἐρώτησε:
-Ἄν πέσω στό ποτάμι, θά πνιγῶ;
Ἀπάντησε ὁ δάσκαλος:
-Ὄχι βέβαια! Δέν ἀρκεῖ νά πέσει κανείς στό ποτάμι, γιά νά πνιγῆ. Γιά νά πνιγῆς, θά χρειασθῆ, ὄχι μόνο νά πέσεις στό ποτάμι, ἀλλά καί νά μείνεις μέσα στό νερό ὥρα πολλή, χωρίς νά προσπαθήσεις νά βγεῖς! Ἀλλά, ποῖος, ἅμα πέσει στό νερό, δέν κάνει ὅ,τι μπορεῖ, γιά νά βγεῖ; Γιά νά μήν πνιγῆ;
-Καί τότε, πότε ὁ ἄνθρωπος πέφτοντας στό νερό, πνίγεται;
-Ὅταν, ἤ δέν ξέρει πῶς μπορεῖ νά βγεῖ ἀπό τό νερό, ἤ, καί ἄν ξέρει, δέν κάνει αὐτό πού πρέπει γιά νά βγεῖ!...
* * *
Κάτι τό ἀνάλογο ἰσχύει καί προκειμένου γιά «πνίξιμο» σέ ἄλλου εἴδους «ποτάμι».
Μέ ἄλλα λόγια:
Ἄν δέν ἀφήσεις τόν ἑαυτό σου, νά σέ πάρει τό «ποτάμι», μόνο του δέν μπορεῖ «νά σέ πάρει τό ποτάμι».
Ἔ λοιπόν! Μήν τόν ἀφήνεις τόν ἑαυτό σου. Ὅπλισέ τον. Μάθε τό «παιχνίδι» τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ. Καί ἀγωνίσου.
Διαφορετικά;
Διαφορετικά, ἐγκληματεῖς εἰς βάρος τοῦ ἑαυτοῦ σου.
ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Εἶπε ὁ Χριστός στούς μαθητές Του:
-Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη.
Ποιός εἶναι μαθητής;
Ἐκεῖνος πού λαχταράει νά μάθει. Ἐκεῖνος πού τρέχει νά μάθει. Ἐκεῖνος πού κοπιάζει νά μάθει.
Τί ψάχνει νά μάθει;
Πράγματα πολύτιμα γιά τήν ζωή του· γιά τήν πορεία του· γιά τή σωτηρία του.
Μαθητής ὁ ἄνθρωπος δέν γίνεται μέ μιά τυχαία συναναστροφή.
Χρειάζεται πόθος καί λαχτάρα, νά μάθει. Καί, πιό πολύ, πόθος καί λαχτάρα, νά βιώσει αὐτά πού θά μάθει.
Διαφορετικά, ἀκροατής μπορεῖ νά ἔγινε. Μαθητής δέν ἔγινε.
Τά χαρακτηριστικά αὐτά τά βρίσκομε σέ ὅλους τούς ἁγίους. Ἦσαν μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Ἀληθινοί.
***
Ἐμεῖς εἴμαστε μαθητές τοῦ Χριστοῦ.
Λαχταροῦμε νά Τόν ἀκοῦμε;
Θεωροῦμε τά λόγια Του πολύτιμα;
Ἀγωνιζόμαστε νά τηροῦμε αὐτά πού μᾶς λέγει;
Τά ἀγαπᾶμε; Τό ἔχομε αἰσθανθῆ ὅτι ὁ λόγος Του εἶναι ζωή καί ἀνάσταση;