Η ΕΞΟΔΟΣ

Πολλά χρόνια πρό Χριστοῦ, ὁ Θεός διάταξε μία ἔξοδο στούς Ἑβραίους, πού ἦταν 400 χρόνια δοῦλοι στόν Φαραώ τῆς Αἰγύπτου: Σηκωθῆτε· περπατῆστε· περᾶστε τήν Ἑρυθρά Θάλασσα γιά νά βγῆτε ἀπό τήν δουλεία στήν ἐλευθερία. Ἀπό τόν θάνατο στήν ζωή. Ἀπό τό σκοτάδι στό φῶς.

Τούς ἐπῆρε ἀπό τό χέρι καί τούς ἔβγαλε στήν ἐλευθερία καί στό φῶς. Καί τό πέρασμα αὐτό ὀνομάστηκε καί λέγεται μέχρι σήμερα Πάσχα, πού σημαίνει: Ἔξοδος· διάβαση· ἀπόφαση· ἐνέργεια. Ἐμεῖς σήμερα γιορτάζουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Τό Πάσχα-διάβαση ἀπό τόν θάνατο στήν ζωή.

Αὐτό εἶναι τό νόημα τοῦ Πάσχα. Εἶναι ἕνα πέρασμα ἀπό τό σκοτάδι στό φῶς. Ἀπό τόν θάνατο στήν ζωή. Ἀπό τήν ἀπελπισία τῆς ταφόπλακας, στήν Ἀνάσταση τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων.

Σήμερα λοιπόν γιορτάζομε τό πρῶτο ξεκίνημα, τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Καί ψάλουμε:

"Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν λαοί· Πάσχα Κυρίου Πάσχα· ἐκ γάρ θανάτου πρός ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν Χριστός ὁ Θεός ἠμᾶς διεβίβασεν".

Ποιός θά ἀμφισβητήσει ὅτι τό Πάσχα εἶναι ἡ πιό μεγάλη προσδοκία τοῦ κόσμου;

Ἔχουν περάσει δύο χιλιάδες χρόνια ἀπό τότε, πού ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί ἡ Ἀνάσταση ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ἡ πιό γλυκιά προσμονή καί ἐλπίδα.

Δέν εἶναι πίσω μας ἡ Ἀνάσταση. Δέν εἶναι μία ἀνάμνηση· μία γιορτή-φολκλόρ· μιά ἐπέτειος ἀναμνηστική. Μπροστά μας εἶναι ἡ Ἀνάσταση! Γιά μᾶς εἶναι! Καί ἐκφράζοντας ἐμεῖς ἐκεῖνο, πού πρέπει νά ἔχουμε μέσα μας καί νά προσπαθοῦμε νά ἀποκτοῦμε, ὁμολογοῦμε καί διακηρύττομε μέ πόθο καρδίας:

"Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος".

Δέν γιορτάζομε τό Πάσχα γιά νά θυμηθοῦμε τήν συγκίνηση καί τήν ἔκπληξη τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί τῆς Παναγίας, ἀλλά γιά νά δοῦμε σωστά τόν κόσμο, τόν ἑαυτό μας καί τό μέλλον.

Εἴμαστε, πρέπει νά εἴμαστε, ἕνας λαός πού ἀσταμάτητα πορεύεται, πού ψάχνει γιά ἐλευθερία καί γιά ζωή.

Ἡ πορεία καί ἡ ἀναζήτηση γιά τήν Ἀληθινή Ζωή εἶναι ἡ πιό ρωμαλέα πράξη. Ἡ ἀνάσταση τῆς ψυχῆς, ἡ ζωντάνια τῆς ψυχῆς!

Τήν πίστη στόν Χριστό καί στήν αἰώνια ζωή, τήν καταλαβαίνουν καί μποροῦν νά τήν καταλαβαίνουν μόνον ἄνθρωποι, πού κινοῦνται· πού περπατοῦν· πού ἁπλώνουν χέρια καί πόδια· καί ἀνοίγουν τά μάτια τους καί ψάχνουν.

*          *          *

Ἀπαντόντας σ' αὐτόν τόν τόσο ὑγιῆ πόθο μας ἡ Ἐκκλησία σήμερα μᾶς καλεῖ καί μᾶς προτρέπει μέ τρόπο ἐπίσημο, μυστικό, ὑποβλητικό:

"Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός καί δοξάσατε Χριστόν τόν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν".

Δεῦτε σημαίνει: Ἐμπρός λοιπόν· προχωρῆστε· ἐλᾶτε μπροστά. Ἁπλῶστε τό χέρι σας καί κοιτάζοντας τό Ἅγιο Φῶς, ὄχι μόνο μέ τά μάτια τά σωματικά, ἀλλά καί μέ πόθο καρδιᾶς: "λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός".

Μόνο ἔτσι παίρνοντας κανείς φῶς ἀπό τήν λαμπάδα τῆς Ἀναστάσεως συμμετέχει στήν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας καί μέ πόθο καρδίας διακηρύττει ὅτι πιστεύει στόν Χριστό καί ὅτι τό ἔχει καταλάβει, πώς Αὐτός εἶναι ἡ μοναδική ἐλπίδα.

+ ὁ Ν.Μ.

Η ΠΙΟ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΤΕΛΕΤΗ

Τήν Μεγάλη Παρασκευή, ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά συμμετάσχωμε στήν πιό παράξενη κηδεία, πού ἔγινε ποτέ στόν κόσμο. Παράξενη, γιατί ὁ νεκρός πού κηδεύουμε,

•           δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνας ἄνθρωπος·

•           δέν εἶναι ἁπλά τό ἄτυχο θῦμα μιᾶς δικαστικῆς πλάνης·

•           δέν εἶναι κάποιος, πού ὑπέκυψε ἄθελά Του ... στήν κακή του μοίρα!

Λίγο πρίν πεθάνει, κάποια σημάδια ἔδειξαν τήν πραγματική Του ταυτότητα. Κάποια σημάδια φανέρωσαν ὅτι εἶναι ὁ Κύριος καί Δημιουργός τῆς κτίσης. Ἐνῶ ξεψυχοῦσε ἐπάνω στόν Σταυρό, ὁ ἥλιος «ἔφριξε», καί ἔκρυψε τό φῶς του. Καί ἡ γῆ «ἐτρόμαξε»· καί σείσθηκε· ἔγινε σεισμός.

Καί ὅσοι εἶχαν μάτια καί μυαλά ἀνοιχτά, κατάλαβαν ὅτι ὁ Σταυρωμένος Κατάδικος, ἦταν ὄχι ἁπλά ἀθῶος, ἀλλά ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ! ὁ Θεός! ὁ Κύριος τῆς Δόξης!

Τό κατάλαβε καί ὁ διπλανός Του ληστής! Τό κατάλαβε καί ὁ εἰδωλολάτρης ἑκατόνταρχος! Τό πίστευσαν· καί τό διακήρυξαν. Τό πιστεύουμε κι ἐμεῖς· καί τό ὁμολογοῦμε:

«Τῆς Τριάδος ὁ Εἷς πάθος ὑπομένει ἐπονείδιστον...· φρῖξον ἥλιε, καί τρόμαξον ἡ γῆ»!

* * *

Αὐτός ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Βασιλεύς τῆς Δόξης, βρίσκεται τώρα μπροστά μας ΝΕΚΡΟΣ, ΓΥΜΝΟΣ, καί ΑΤΑΦΟΣ. Καί περιμένει ἀπό ἐμᾶς, ἀφοῦ τόν ξεκρεμάσουμε ἀπό τόν Σταυρό, καί τόν τυλίξουμε σέ σάβανο, νά πᾶμε νά Τόν θάψουμε!

Πόση εἶναι ἡ ταπείνωση τοῦ Μεγάλου Νεκροῦ! Πόση ἡ συγκατάβασή Του! Πόση ἡ μακροθυμία Του!

Κι ἐμεῖς, ἐκστατικοί μπροστά στό Μυστήριο τῆς Ἄκρας Ταπείνωσής Του, ἑνώνουμε τόν θρῆνο μας μέ τόν θρῆνο τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας Ἰωσήφ:

«Πῶς νά Σέ κηδέψουμε, Θεέ μας! Πῶς νά Σέ τυλίξουμε μέ τό νεκρικό σάβανο! Μέ τί χέρια νά ἀκουμπήσουμε τό Ἄχραντο Σῶμα Σου! Ποιά ἄσματα νά ψάλουμε στήν ἔξοδό Σου, Πολυεύσπλαχνε! Δοξάζουμε τά Πάθη Σου! Ὑμνολογοῦμε καί τήν Ταφή Σου...»

* * *

Ἡ «μεγάλη δόξα» τοῦ Νεκροῦ, πού σήμερα κηδεύουμε, εἶναι: ὅτι δέχθηκε νά πεθάνει καί νά ταφῆ. ΕΚΟΥΣΙΑ καί ΕΛΕΥΘΕΡΑ. Ὑπακούοντας στόν Πατέρα Του! Δέν ἦταν θῦμα ... μοίρας. Δέν ἦταν ἄβουλο «πιόνι». Δέν ἦταν ἕνας ἄτυχος! Εἶναι ὁ πιό ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ἀγωνιστής τῆς ὑπακοῆς στό ἅγιο θέλημα τοῦ Ἐπουρανίου Πατέρα. Ἀπό ἀγάπη γιά μᾶς. Τό δέχτηκε. Καί καταδέχτηκε νά πεθάνει γιά μᾶς. Νά γίνει θυσία γιά μᾶς.

Γιά τήν σωτηρία μας! Γιά νά μᾶς δείξει τόν μόνο ἀληθινό δρόμο ἐπιστροφῆς στόν Πατέρα: Τόν δρόμο τῆς ταπείνωσης, τῆς ὑπακοῆς καί τῆς ἀγάπης. Τόν μόνο δρόμο, Ἀληθινῆς Ζωῆς καί Ἀληθινῆς Ἐλευθερίας!

Ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν γνήσια χαρά τῆς Ἀληθινῆς Ζωῆς, δέν εἶναι, οὔτε ὁ δρόμος τῆς ἐλευθεριότητας, οὔτε ὁ δρόμος τῆς ἀσυδοσίας! Ἡ ἐλευθεριότητα εἶναι καρικατούρα τῆς ἐλευθερίας. Καί τελικά εἶναι σκλαβιά! Πραγματική ἐλευθερία εἶναι ἡ ἐλευθερία ἀπό τά πάθη! Ἡ ἐλευθερία ἀπό τόν ἐγωκεντρισμό! Ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τήν ὀλέθρια κακή ἰδέα, ὅτι «ἐγώ εἶμαι τό κριτήριο τῶν πάντων»!

Κριτήριο καί πηγή τῆς ἀληθινῆς Ζωῆς καί τῆς ἀληθινῆς Χαρᾶς δέν εἶμαι ἐγώ, μέ τόν βρώμικο ἐσωτερικό μου κόσμο. Κριτήριο εἶναι ὁ Χριστός! Καί ὁ Χριστός, ἡ Ζωή καί ἡ Χαρά τοῦ κόσμου, σήμερα κατεβαίνει στόν Τάφο ἑκούσια, γιά νά μᾶς δείξει:

•           ὅτι ἡ ΥΠΑΚΟΗ στόν Πατέρα Του, δέν εἶναι κατάργηση τῆς ἐλευθερίας μας·

•           ὅτι ἡ ΝΕΚΡΩΣΗ τῶν παθῶν μας, δέν εἶναι στέρηση τῆς ζωῆς·

•           ὅτι ἡ ΘΥΣΙΑ καί ὁ κόπος τῆς ἀγάπης, δέν εἶναι δυστυχία, ἀλλά χαρά. «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ, χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ»!

+ ὁ Ν. Μ.

Ο ΒΡΥΚΟΛΑΚΑΣ ΚΑΙ Ο ... ΨΑΡΑΣ

            Τῆς μόδας ἔγιναν τελευταῖα οἱ κινηματογραφικές ταινίες μέ βρυκόλακες. Μετά τήν ταινία «Λυκόφως», ἡ ... αἱμοδιψής ταινία «Νέα Σελήνη» γεμίζει ἤδη τούς κινηματογράφους στήν Γηραιά μας Ἤπειρο.

            Πολλοί προσπάθησαν νά ἐξηγήσουν τό φαινόμενο. Κάποιοι θυμήθηκαν τόν ὑπαρξιστή φιλόσοφο Χάϊντεγκερ, καί εἶπαν ὅτι αὐτές οἱ ταινίες ἐντάσσονται στήν «στρατηγική ἄρνησης τοῦ θανάτου». Ἡ ἐνασχόληση μέ βρυκόλακες εἶναι (λένε!) ἕνας τρόπος ... νά ξορκίσουμε τόν θάνατο!

            «Παλιότερα» (λένε!) «ἡ πίστη στήν μετά θάνατον ζωή κάλυπτε αὐτή τήν ἀνάγκη. Ὅμως γιά τούς σημερινούς νέους, μιά αἰώνια ζωή ... παίζοντας ἅρπα σέ πράσινα λιβάδια, δέν διαθέτει οὔτε δραματική ἔνταση, οὔτε στύλ»!

*    *    *

            Καμμία ἀπό τίς ἐμφανίσεις τοῦ Χριστοῦ μετά τήν Ἀνάστασή Του δέν εἶχε ... «οὔτε ἰδιαίτερα δραματική ἔνταση, οὔτε στύλ»!

            Γιά παράδειγμα: Σέ μιά ἀπό αὐτές, ὁ Χριστός βρίσκει τούς μαθητές Του νά ἔχουν νικηφόρα ἐφαρμόσει ὄχι τήν «στρατηγική ... κατατρόπωσης τοῦ θανάτου», ἀλλά νά ἀσκοῦν «στρατηγική ... κατανίκησης τῆς πείνας τους»! Τούς βρῆκε νά ψαρεύουν στήν θάλασσα τῆς Τιβεριάδας.

Στήν ἀρχή δέν Τόν γνώρισαν. Τούς ζητάει κάτι γιά φαγητό. Τοῦ λένε ὅτι ὅλη τήν νύχτα δέν ἔπιασαν τίποτε. Καί Ἐκεῖνος, σάν ἔμπειρος Ψαρᾶς, τούς ὑποδεικνύει, ποῦ νά ρίξουν τά δίχτυα τους. Τόν ἀκοῦνε. Καί πιάνουν ... ἀπίστευτα πολλά ψάρια!

Πρῶτος ὁ Ἰωάννης Τόν ἀναγνωρίζει. Τό λέει στόν Πέτρο. Ὁ Πέτρος εἶναι ... μέ τά ροῦχα τῆς δουλειᾶς: δηλαδή γυμνός! Ντρέπεται τόν Χριστό καί ντύνεται. Βγαἰνουν στἠν στεριά. Καί ὁ Χριστός τούς λέει νά ἑτοιμάσουν νά φᾶνε ἀπό τά ψάρια, πού ἔπιασαν μέ τήν θαυματουργική Του παρέμβαση.

Ὅλοι πιά ἔχουν σιγουρευτεῖ ὅτι ὁ ξένος, πού ... τούς κάνει τό τραπέζι, εἶναι ὁ Χριστός! Κανείς δέν Τόν ρωτάει, γιά νά τό ἐπιβεβαιώσει. Ἁπλούστατα εἶναι ἀπόλυτα σίγουροι ὅτι μαζί Τους εἶναι ὁ Ἀναστημένος Κύριός Τους!

            Τούς φτάνει ὅτι Τόν βλέπουν!

            Τούς φτάνει ὅτι Τόν νιώθουν κοντά Τους!

            Τούς ἀρκεῖ ὅτι μαζί τους εἶναι ὁ νικητής τοῦ θανάτου· ἡ ΖΩΗ ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ!!!

*    *    *

            Ὁ Χριστός, μετά τήν Ἀνάστασή Του, σέ ὅλες τίς ἐμφανίσεις Του στούς μαθητές Του, ΠΟΤΕ δέν ἐμφανίστηκε ... σάν βαμπίρ, πού διψοῦσε γιά αἷμα!

            Ἕνα μόνο διψοῦσε. Διψοῦσε, νά Τόν πιστέψουν:

            νά πιστέψουν, ὅτι δέν εἶναι οὔτε βρυκόλακας οὔτε φάντασμα· ὅτι εἶναι ὁ Ἴδιος πού πέθανε στόν Σταυρό· τώρα πιά ὁλοζώντανος μέ τό Ἀναστημένο Σῶμα Του· καί

            νά πιστέψουν, ὅτι ἡ βασιλεία Του δέν εἶναι μιά αἰώνια ζωή ... «παίζοντας ἅρπα σέ πράσινα λιβάδια», ἀλλά ἡ αἰώνια γλυκύτητα τῆς θέας τοῦ Προσώπου Του καί τῆς ἀληθινῆς αἴσθησης τῆς ζωοποιοῦ Παρουσίας Του!

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΟΝ ΘΕΟ;

            Πῶς τόν φαντάζεσαι τόν Θεό;

•Μήπως τόν βλέπεις σάν κάποιο ὁ ὁποῖος κάθεται σέ πανύψηλο θρόνο πού στραβομουτσουνιάζει καί θυμώνει ὅταν δέν τόν λατρεύεις καί δέν τόν δοξάζεις;

•Μήπως σάν κάποιο ὁ ὁποῖος χαίρεται καί εὐχαριστιέται μαζί σου ὅταν πηγαίνεις ἐκκλησία καί προσεύχεσαι;

•Μήπως ἔχεις τήν ἐντύπωση πώς ὁ Θεός εἶναι ἕνας καλωσυνάτος παππούς (γεροντάκος) πού δέν τοῦ καίγεται καρφί τό τί κάνεις μέ τήν ζωή σου, φτάνει σύ νά εἶσαι εὐχαριστημένος μέ τόν ἑαυτό σου;

            Ἄν ἔτσι πιστεύεις γιά τόν Θεό, δέν θά καταλάβεις ποτέ:

•οὔτε γιατί ἔχεις χρέος νά Τόν λατρεύεις·

•οὔτε γιατί ὁ Θεός εἶναι καλός μόνο ὅταν σέ ἀφήνει νά κάνεις τά ὅποια θελήματά σου-ἐλεύθερο.

Ἄς ξεκινήσομε ὅμως μέ τό πρῶτο ἐρώτημα: γιατί ἔχομε χρέος νά Τόν λατρεύομε.

Ἡ λέξη λατρεία στήν ἀρχική της σημασία σημαίνει: ἀπονέμω ἀξία, τιμή καί σεβασμό σέ κάποιο ἤ σέ κάτι. Συνεπώς, λατρεία εἶναι ἡ ἐκδήλωση σεβασμού, τιμής, ἀξίας, ἀναγνώρισης. Π.χ. ὅταν χειροκροτῶ ἕνα ἠθοποιό ἐπάνω στήν σκηνή ἤ ἕνα ποδοσφαιριστή (ἀθλητή), τόν τιμῶ· τοῦ ἀναγνωρίζω κάποια ἀξία· τόν λατρεύω. Κάθε φορά πού ἕνας ἄνδρας -τήν παλαιότερη ἐπόχη- ἔβγαζε τό καπέλο του σέ μιά διερχόμενη γυναίκα, τό ἔκαμε εἰς ἔνδειξη τιμῆς (τιμητικά).

Γιά τόν Θεό, λατρεία εἶναι κάτι παραπάνω. Λατρεύω τόν Θεό σημαίνει: ἀναγνωρίζω τήν δύναμή Του, τήν καλωσύνη Του, τήν ἀξία Του, τήν μεγαλωσύνη Του, τήν κυριαρχία Του, τήν ἀλήθεια Του...

•Ἄν δέν λατρεύεις τόν Θεό, μάθε το, λατρεύεις κάτι ἄλλο ἤ κάποιον ἄλλο, πού 9 στίς 10 φορές θά εἶναι ὁ ἑαυτός σου!

•Ἄν δέν ὑπάρχει Θεός, θεός εἶσαι σύ! Καί ἄν ἐσύ εἶσαι θεός - ὁ νομοθέτης καί ὁ δημιουργός, τότε τί νά σοῦ εἰπῶ; Ἐγώ εἶμαι ἄθεος. Ὁ βασικός λόγος πού οἱ ἄνθρωποι σήμερα λατρεύουν λίγο τόν Θεό καί πολύ τόν ἑαυτό τους, εἶναι ὅτι δέν θέλουν νά τό «χωνέψουν» ὅτι εἶναι κτίσματα-δημιουργήματα καί ὄχι δημιουργοί!

Νά λοιπόν, γιατί ἔχεις χρέος νά λατρεύεις τόν Θεό.

Ὄχι γιατί ὁ Θεός τό ἔχει ἀνάγκη, ἤ διαφορετικά θά αἰσθανόταν δυστυχισμένος καί ἀτελής, ἀλλά ἐπειδή σύ θά εἶσαι δυστυχισμένος καί ἀτελής.

                                                Fulton Sheen, Καθηγητής Ψυχολογίας

      Μετ. Ἀρχιμ. Α.Μ.

Ἀρχιμ. Β.Λ