Logo
Print this page

«Λυχνία» Μάρτιος 2010

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 320 Μάρτιος 2010

«ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ» του + Ν.Μ.

«Εἷς Ἅγιος, εἷς Κύριος» του Ἀρχιμ. Ν.Κ

«ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΚΑΙ Η ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΟΦΙΑ» του Ἀρχιμ. Β.Λ

«ΣΥ, ΤΙ ΘΑ ΔΙΑΛΕΓΕΣ;» του Fulton Sheen, Καθηγητή Ψυχολογίας

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ

 

Κυριακή τῶν Βαΐων σήμερα! Καί ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ σέ χαρά καί σέ εὐφροσύνη: «Χαῖρε καί εὐφραίνου· τέρπου καί ἀγάλλου ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ»! Γιατί; Διότι ἔρχεται στά Ἱεροσόλυμα ὁ Χριστός, ὁ Βασιλιάς τοῦ Νέου Ἰσραήλ, ὁ Ἀρχηγός τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά ὁλοκληρώσει τό ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου.

 

Χθές Τόν εἴδαμε νά ἀνασταίνει τόν Λάζαρο. Μπροστά στά μάτια ἑνός ὁλόκληρου χωριοῦ, ἀνέστησε ἕνα νεκρό, ὁ ὁποῖος ἦταν ἤδη τέσσερες ἡμέρες μέσα στόν τάφο! Καί ἔτσι ἔδωσε μιά ἀκόμη ἀδιαμφισβήτητη μαρτυρία τῆς θεϊκῆς Του ὕπαρξης, πού νικάει καί τόν θάνατο!

 

Δικαιολογημένα, λοιπόν, ὁ ὄχλος Τόν ὑποδέχεται στά Ἱεροσόλυμα μέ κραυγές καί ἐπευφημίες: «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»! «Ὡσαννά» σημαίνει «σῶσε μας!». «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», σημαίνει «δόξα σέ Σένα, πού ἔρχεσαι στό ὄνομα τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ καί Κυρίου μας»!

 

Μέ ἄλλα λόγια ὁ ὄχλος ὁμολογοῦσε: «Ναί, ξέρουμε πλέον ὅτι Κάποιος Ἄλλος Σέ ἔστειλε! Σέ ἔστειλε ὁ Ἕνας Ἀληθινός Θεός! Ὁ Κύριος τῆς δόξης! Καί στό ὄνομα Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου Σύ ἔρχεσαι τώρα νά μᾶς σώσεις! Ἔρχεσαι νά μᾶς ἐλευθερώσεις! Τό εἴδαμε μέ τά μάτια μας, ὅταν χθές ἀνάστησες τόν τετραήμερο Λάζαρο. Σύ μπορεῖς νά μᾶς ἐλευθερώσεις ἀκόμα καί ἀπό τόν μεγαλύτερο ἐχθρό μας, τόν θάνατο! Καί γι’ αὐτό σέ ὑποδεχόμαστε μέ δοξολογίες· μέ χαρά καί ἀγαλλίαση!»: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»!

 

***

 

Ἀπό τότε, αὐτή ἡ φράση ἔγινε ἡ πιό μεγάλη δοξολογία τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ πιό λαμπρός ὕμνος, πού δοξάζει τόν Χριστό. Καί γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά τόν ψάλλωμε κάθε πρωί, ὅταν ἀρχίζουμε τήν ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου: «Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»!

 

 Δηλαδή: «Ὁ Χριστός, πού εἶναι Θεός μας καί Κύριός μας, ἦλθε καί φανερώθηκε σέ μᾶς». Ἦλθε καί ἔγινε ἄνθρωπος γιά μᾶς. Δέν εἶναι πιά μιά ἄπιαστη ἀόρατη δύναμη! Τόν εἴδαν ἀνθρώπινα μάτια καί τόν ψηλάφησαν ἀνθρώπινα χέρια! Ἀλλά ἐπειδή οἱ σύγχρονοί Του δέν Τόν ἀναγνώρισαν, τόν πέρασαν γιά βλάσφημο θεομπαίχτη πού διαταράσσει τήν βολική ἡσυχία τοῦ κατεστημένου. Καί Τόν ὁδήγησαν στό δικαστήριο, Τόν κατεδίκασαν σέ θάνατο καί Τόν σταύρωσαν! Ἐκεῖνος ὅμως, δείχνοντας γιά μιά ἀκόμη φορά ὅτι εἶναι ὁ Ἀληθινός Θεός καί Κύριος, ἀνέστη ἐκ νεκρῶν! Καί μᾶς ὑποσχέθηκε ὅτι θά εἶναι μαζί μας «ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας»! Δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψει ποτέ! Αὐτό βέβαια δέν σημαίνει ὅτι Τοῦ ἀρέσει νά «χώνεται» στήν ζωή μας, χωρίς ἐμεῖς νά Τόν θέλουμε!

 

Βασική προϋπόθεση γιά νά μπῆ στήν ζωή μας εἶναι: πρῶτοι ἐμεῖς νά Τόν θέλουμε! Ἐμεῖς νά Τόν καλέσουμε! Ἐμεῖς νά Τόν περιμένουμε σάν Σωτήρα καί Ἐλευθερωτή μας! Ἐμεῖς νά εἴμαστε ἕτοιμοι κάθε στιγμή νά Τόν ὑποδεχθοῦμε μέ τήν δοξολογία: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου!»

 

Ἀλλά γιά νά ζοῦμε πάντοτε μέ αὐτήν τήν ζωοποιό λαχτάρα, γιά νά Τόν περιμένουμε πάντοτε ἕτοιμοι νά φωνάξουμε «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου!», χρειάζεται κάτι πού - ἔστω κι ἄν κάποτε τό ζήσαμε - τώρα δυστυχῶς τό ἔχουμε τελείως ξεχάσει! Χρειάζεται - ὅπως λέει τό δεύτερο ἀπολυτίκιο τῆς σημερινῆς γιορτῆς – νά ἔχουμε μπεῖ κι ἐμεῖς στόν τάφο μαζί Του! Νά ἔχουμε ταφεῖ μαζί Του! Ὄχι στόν φυσικό τάφο, ἀλλά σέ κάποιον ἄλλον τάφο! Σέ ἕνα τάφο, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν Ἁγία Κολυμβήθρα, πού κάποτε μᾶς βούτηξαν μωρά!

 

«Συνταφέντες σοι διά τοῦ βαπτίσματος, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, τῆς ἀθανάτου ζωῆς ἠξιώθημεν τῇ Ἀναστάσει Σου, καί ἀνυμνοῦντες κράζομεν· ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»!

 

Λέει δηλαδή ὁ ὑμνωδός: Κάποτε βαπτισθήκαμε, ὄχι γιά νά κρατήσουμε φωτογραφίες καί βίντεο ἀπό ἕνα χαριτωμένο μωρό, ἀλλά βαπτισθήκαμε, γιά νά θάψουμε μέσα στήν κολυμβήθρα μιά ψευτοζωή χωρίς τόν Χριστό. Νά θάψουμε μιά καρικατούρα ζωῆς, πού δέν διαφέρει καί πολύ ἀπό τῶν ζώων,  καί γιά νά  ἀναστηθοῦμε σέ Ζωή μαζί μέ τόν Χριστό· μαζί μέ Αὐτόν πού εἶναι ἡ μόνη πηγή τῆς Ἀληθινῆς Ζωῆς· μιᾶς Ζωῆς πού ποτέ δέν ἔχει τέλος! Μόνον ἔτσι μπο¬ροῦ¬με νά εἴμαστε ἀληθινά ζωντανοί γιά πάντα, καί μόνον ἔτσι μποροῦμε σήμερα - καί κάθε στιγμή – νά Τόν καλοῦμε καί νά Τόν καλωσορίζουμε στήν ζωή μας λέγοντας: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»!

 

+ ὁ Ν.Μ.

 

Εἷς Ἅγιος, εἷς Κύριος

 

Τό Πάνθεον τῆς Ρώμης ἦταν ἕνα μεγαλοπρεπές κυκλικό κτίριο, πού κτίσθηκε τό 27 π.Χ. Σκοπός τοῦ Πανθέου ἦταν, οἱ λαοί τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, νά λατρεύουν ὅλους τούς «θεούς» μαζί! Καί μέσα σ᾿ αὐτό, συγκέντρωσαν οἱ Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες, ὅλα τά ἀγάλματα ὅλων τῶν θεῶν, πού λάτρευαν οἱ λαοί τῆς Ρωμαϊκῆς οἰκουμένης.

 

***

 

Καί ὅταν ἔγινε γνωστό, ὅτι ὑπῆρχε καί μιά ἄλλη, νέα θρησκεία, πρόσφεραν βάθρο καί στούς Χριστιανούς. Γιά νά τοποθετήσουν ἐκεῖ καί τό ἄγαλμα τοῦ Χριστοῦ! Ἀλλά οἱ Χρισιανοί δέν δέχθηκαν. Ἀπάντησαν:

 

«Ποτέ! Ἐμεῖς δέν  μποροῦμε νά βάλουμε τόν Χριστό δίπλα στούς ψεύτικους Θεούς. Ἕνας εἶναι ὁ Θεός! Ὁ Ἰησοῦς Χριστός!» Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς στάσεως ἦταν οἱ λυσσώδεις διωγμοί τῆς Ρωμαϊκῆς ἐξουσίας εἰς βάρος τῶν χριστιανῶν· πού ἔγιναν ἀφορμή ἑκατομμύρια χριστιανοί νά γίνουν μάρτυρες τῆς πίστεώς μας.

 

Οἱ αἰῶνες πέρασαν. Στίς ἀρχές τοῦ ἕβδομου αἰώνα μ.Χ., ἕνας βρεττανός περιηγητής ἐπισκέφθηκε τό Πάνθεον. Καί  γράφει:

 

-Ὅλα τά μαρμάρινα βάθρα ἦταν ἄδεια. Ἐκτός ἀπό ἕνα. Καί ἐπάνω σ᾿ αὐτό στεκόταν τό ἄγαλμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό Πάνθεο εἶχε γίνει χριστιανική Ἐκκλησία!

 

***

 

            Τώρα πλέον, δέν ἔχουμε τέτοιους διωγμούς τῶν χριστιανῶν, τουλάχιστον στήν Ἑλλάδα! Ὅμως, ὁ ἀγώνας διεξάγεται πιά στήν καρδιά τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Παλεύομε ἀνάμεσα στά εἴδωλα-πάθη μας καί στόν Χριστό. Εὐτυχῶς ὑπάρχουν οἱ ἅγιοι, γιά νά παίρνουμε θάρρος καί δύναμη ἀπό τό παράδειγμά τους. Μιά τέτοια λαμπρή περίπτωση σωστῆς τοποθέτησης ἀπέναντι τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Κυράννα. Κυρίως γιατί ἐκπροσωπεῖ τόν «ἅγιο τῆς διπλανῆς πόρτας»!

 

            Γεννημένη στή Θεσσαλονίκη, ἦταν μιά ἁπλή νεαρή καί ὄμορφη κοπέλλα μέ εὐσέβεια καί σεμνή ζωή. Εἶχε, ὅμως, τήν ἀτυχία νά τήν ἐρωτευθῆ ἕνας Τοῦρκος. Καί ἐπειδή  ἡ νέα δέν ἐνέδωσε στήν πρότασή του νά τόν παντρευθῆ, τήν ἀπήγαγε καί τήν πῆγε στόν δικαστή. Ἐκεῖ μέ ἄλλους μουσουλμάνους ψευδομαρτύρησαν ὅτι ἡ κοπέλλα ὑποσχέθηκε πώς θά ἀλλάξει πίστη καί θά τόν παντρευθῆ. Ἡ Κυράννα τούς εἶπε:

 

            -Ἐγώ εἶμαι χριστιανή. Καί εἶμαι ἕτοιμη νά χύσω τό αἷμα μου γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μου. Σ᾿ Αὐτόν ἀφιερώνω τήν ζωή μου. Ἄλλη κουβέντα μήν περιμένετε νά σᾶς πῶ.

 

            Ἔσκυψε τό κεφάλι της καί σιώπησε! Ἀμέσως τήν φυλάκισαν. Γιά νά τῆς ἀλλάξουν τήν γνώμη, κάθε ἡμέρα πήγαινε στή φυλακή καί τήν βασάνιζε ὁ τοῦρκος πού τήν ἤθελε. Καί κάθε νύκτα τήν ἔδερνε ἀλύπητα ὁ δεσμοφύλακας. Ἐπί ἑπτά ἡμέρες. Τήν τελευταία νύκτα, μετά ἀπό ἄγριο ξυλοδαρμό, ξαφνικά ἔλλαμψε φῶς στήν φυλακή καί φώτισε σάν ἥλιος τό σῶμα τῆς ἁγίας. Τήν ἴδια στιγμή τελείωσε καί ἡ ζωή της. Ἀπερίγραπτη εὐωδία ἁπλώθηκε στήν φυλακή. Ἦταν 28 Φεβρουαρίου 1751.

 

***

 

            Τί νά γίνει; Ἄν θέλουμε νά δοῦμε «Θεοῦ πρόσωπο», πρέπει νά κοπιάσουμε:

 

           Στήν προσευχή καί στή μελέτη τοῦ Εὐαγγελίου.

 

           Στήν νηστεία.

 

           Στήν ἀποκάλυψη-ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν μας στόν πνευματικό.

 

Ἡ ἀγάπη γιά τόν Σωτήρα μας Χριστό δέν ἀποκτᾶται μέ ἄλλο τρόπο. Καί χωρίς τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ποτέ δέν θά μπορέσουμε νά πετάξουμε ἔξω ἀπό τό «ναό» τῆς καρδιᾶς μας τά ἀγάλματα τῶν εἰδώλων-παθῶν μας!

 

Ἄν αὐτό τό καταφέρουμε (ἔστω καί σέ κάποιο βαθμό), θά γεμίσει ἡ καρδιά μας ἀπό τή χαρά καί τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, πού τόσο πολύ λείπουν ἀπό τόν σύγχρονο κόσμο. Τώρα, πού βαδίζουμε πρός τό Πάσχα, ἄς ἐντείνουμε τήν προσπάθειά μας γιά πιό πνευματική ζωή, ἀκολουθώντας τό ὑπέροχο ἅγιο φρόνημα τῆς μάρτυρος Κυράννας.

 

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

 

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΚΑΙ Η ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΟΦΙΑ

 

            Κυκλοφόρησε πρόσφατα ἕνα βιβλίο κάποιου Σίμωνος Κρίτσλεϋ, καθηγητῆ τῆς φιλοσοφίας σέ πανεπιστήμια τῆς Ἀμερικῆς, μέ τόν τίτλο: «Τό βιβλίο τῶν νεκρῶν φιλοσόφων». Περιγράφει πῶς «φιλοσόφησαν» τόν θάνατο καί πῶς πέθαναν 190 (!) μεγάλοι (κατά τήν κρίση τοῦ συγγραφέα) φιλόσοφοι. Καί καταλήγει στό συμπέρασμα:

 

            «Ὁ ἀληθινός φιλόσοφος δέν πάει νά ξεφύγει ἀπό τόν θάνατο:

 

            Οὔτε ρίχνοντάς το στίς διασκεδάσεις,

 

            Οὔτε πιστεύοντας σέ δῆθεν μεταθανάτια ζωή καί σωτηρία.

 

Ὁ ἀληθινός φιλόσοφος ἀντιμετωπίζει τόν θάνατο     α) ψύχραιμα, β) κατάματα καί γ) ἀφ’ ὑψηλοῦ»!

 

Ὡραῖα λόγια! Σίγουρα ... ἔξω ἀπό τόν χορό μπορεῖ κανείς, πολλά τραγούδια νά λέει!

 

*    *    *

 

            Ὅμως τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα προσκυνοῦμε τά Πάθη καί τόν Θάνατο Κά¬ποιου, πού ποτέ Του δέν τό «ἔπαιξε» φιλόσοφος. Εἶναι ὁ Ἴδιος ἡ Πηγή τῆς Ἀληθινῆς Σοφίας. Εἶναι ἡ ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ αὐτοπροσώπως! Εἶναι τέλειος καί Πάνσοφος Θεός· ἀλλά καί ὁ τέλειος καί ὁ πιό φιλοσοφημένος Ἄνθρωπος.

 

Ὁ Χριστός, ὡς τέλειος Θεός, εἶναι ὁ μόνος, πού μπορεῖ

 

            καί νά βλέπει τόν θάνατο ... ἀφ’ ὑψηλοῦ· 

 

            καί νά χαρίζει τήν μετά θάνατον ζωή.

 

Ὅμως βλέπουμε ὅτι ὁ Χριστός κατέβηκε στήν γῆ, ὄχι γιά ... τουρισμό· ἀλλά γιά νά μπεῖ στόν χορό ... τοῦ θανάτου! «Ὤφειλε κατά πάντα τοῖς ἀδελφοῖς ὁμοιωθῆναι, ἵνα ἐλεήμων γένηται...», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ἑβρ. 2, 17). Μᾶς σπλαχνίστηκε! Μᾶς θεώρησε ἀδέλφια του! Δέν εἶδε ἐμᾶς, τά βάσανά μας καί τό θάνατό μας ... ἀφ’ ὑψηλοῦ!

 

Γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τόν θάνατο, κατέβηκε ὁ Ἴδιος στήν γῆ. Ἔγινε ἄνθρωπος. Καί μπῆκε ὁ Ἴδιος στά βάσανά μας καί στήν τελική ἀγωνία τοῦ θανάτου. Καί εἶδε τόν θάνατο κατάματα μέν ... ἀλλά ὄχι ψύχραιμα!

 

Ἡ ἀγωνία Του στήν προσευχή Του στήν Γεθσημανῆ ἦταν τόσο μεγάλη, πού ... ἵδρωσε αἷμα!!! Ποτέ καί κανένας ἄνθρωπος δέν ἔνιωσε μπροστά στόν θάνατο τόσο ὑπερβολικό ἄγχος, ὥστε νά ἱδρώσει αἷμα!

 

            Ἀπό ἀγάπη γιά μᾶς, ὁ Χριστός δέχθηκε ἐλεύθερα, νά δοκιμάσει τόν πιό φριχτό ἐσω¬τε¬ρικό πόλεμο: τόν πόλεμο νά ... ἀρνηθῆ τό θέλημα τοῦ Πατέρα Του! Τόν πόλεμο νά Τόν παρακούσει· ἔστω καί ... τήν τελευταία Του στιγμή νά τά παρατήσει! Καί μᾶς ἔδειξε, ὅτι ἡ μάχη αὐτή κερδίζεται ΜΟΝΟ μέ ΠΡΟΣΕΥΧΗ:

 

            Προσευχή ἐξομολόγησης: «Πατέρα μου, δέν μπορῶ! Εἶναι πολύ πικρό τό ποτήρι, πού πρέπει νά πιῶ! Δέν καταπίνεται! Δέν πάει κάτω!» 

 

            Προσευχή ἱκεσίας: «Πατέρα μου, εἰ δυνατόν, κάνε νά μή πιῶ αὐτό τό ποτήρι!»  Ἀλλά καί

 

            Προσευχή ὑπακοῆς: «Πατέρα μου, τελικά νά γίνει, ὄχι ὅπως θέλω ἐγώ, ἀλλά ὅπως θέλεις Ἐσύ!»

 

            Ἔτσι, πάλι ἀπό ἀγάπη γιά μᾶς, ὑπέταξε ἐλεύθερα τό ἀνθρώπινο θέλημά Του στό θέλημα τοῦ Πατέρα Του. Καί νίκησε τόν θάνατο, ἀφοῦ ἤπιε τό πικρό ποτήρι του ... μέχρι τήν τελευταία σταγόνα!

 

*    *    *

 

            Ὁ Χριστός μέ τήν προσευχή Του στήν Γεθσημανῆ, μᾶς ἔδειξε ὅτι ὁ θάνατος

 

            Δέν νικιέται μέ ψευτο-φιλοσοφίες καί μέ ψευτο-παλληκαριές·

 

            Νικιέται μέ τήν ἐλεύθερη ὑπακοή στό Πάνσοφο Θέλημα τοῦ Θεοῦ·

 

            Νικιέται μέ τήν γνήσια πίστη στόν Χριστό, πού εἶναι ταυτόχρονα καί ἡ ὄντως ἀληθινή Σοφία καί ἡ ὄντως ἀληθινή Ζωή.

 

                        Ἀρχιμ. Β.Λ

 

ΣΥ, ΤΙ ΘΑ ΔΙΑΛΕΓΕΣ;

 

            Κάποτε ὁ Πιλᾶτος, ὁ τότε ἐκπρόσωπος τοῦ αὐτοκράτορα τῆς Ρώμης στήν Παλιαστίνη, ἔσυρε τά βήματα του στό πραιτώριο· στό δικαστήριο.

 

Στά δεξιά του στεκόταν ὁ Χριστός· ὁ Δίκαιος· ὁ Λυτρωτής· ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, πού γεννήθηκε γιά ἕνα καί μόνο σκοπό: γιά νά πεθάνει! Γιά νά δώσει τήν ζωή του γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

 

Στά ἀριστερά του στεκόταν ὁ Βαραββᾶς· ἕνας ἐπαναστάτης, πού πρωτοστάτησε σέ ἐξέγερση ἐναντίον τῶν κατακτητῶν Ρωμαίων καί ἐξ αἰτίας του ἔγιναν φόνοι.

 

Ὁ Πιλᾶτος τότε, ζήτησε ἀπό τόν λαό, νά διαλέξει ἀνάμεσα στούς δύο τόν ἕνα. Τούς εἶπε:

 

-Ποιόν θέλετε νά σᾶς ἀπολύσω; τόν Βαραββᾶ; ἤ τόν Ἰησοῦν, τόν λεγόμενον Χριστόν;

 

*     *     *

 

Τό ἀποτέλεσμα τό γνωρίζεις.

 

Νά, ὅμως, τό βάρβαρο ἐρώτημα:

 

            - Ἄν, ἐκεῖνο τό πρωί τῆς Μ. Παρασκευῆς βρισκόσουν ἀνάμεσα στόν ὄχλο σύ, τί θά ἀπαντοῦσες;

 

            Τό ἐρώτημα εἶναι ὅσο ποτέ ἄλλοτε καί ἐπίκαιρο καί διαχρονικό. Μή βιαστεῖς λοιπόν νά ἀπαντήσεις.

 

*     *     *

 

            Τό δικαστήριο τοῦ Πιλάτου εἶναι ἡ συνείδησή σου: κάθε ἡμέρα· κάθε ὥρα· κάθε λεπτό τῆς ὧρας! Ὁ Χριστός στό πραιτώριο· στό δικαστήριο! Καί δικάζεται. Ἀπό ποιόν; Ἀπό σένα. Καί ἀπό ἐμένα!

 

Πῶς;

 

            • Ὅταν στήν καθημερινή σου ζωή σύ ἐπιλέγεις τό καλό· τήν καθαρότητα· τήν θυσία· τήν καλωσύνη· τήν ἀγάπη, καί γενικά τήν ἀρετή καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, φωνάζεις ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς σου στόν Πιλᾶτο: Ἀπόλυσε τόν Ἰησοῦ!

 

            • Ὅταν ὅμως, στήν καθημερινή σου ζωή ἐπιλέγεις τό κακό· τήν ἀδικία· τήν ἀκαθαρσία· τήν παλιανθρωπιά· τήν ἁμαρτία, τότε λές ξεκάθαρα στόν Πιλᾶτο: Θέλω νά ἀπολύσεις τόν Βαραββᾶ!

 

*     *     *

 

Καί μή τό ξεχνᾶς:

 

• Ὅταν στίς ἐπιλογές σου προτιμᾶς τήν ἁμαρτία ἀπό τήν ἀρετή, τό κακό ἀπό τό καλό, τό θέλημα τό δικό σου ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τόν Χριστό τόν σταυρώνεις! Ἀνήκεις τότε καί σύ στόν ὄχλο, ὁ ὁποῖος φώναζε: Ἆρον! ἆρον! σταύρωσον αὐτόν!

 

Fulton Sheen, Καθηγητής Ψυχολογίας

 

      Μετ. Ἀρχιμ. Α.Μ.

 

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR