Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ

Ἕνα φωτεινό παράδειγμα

Μεγάλος καί θαυμαστός ἦταν ὁ ἅγιος Λουκιανός. Λουκιανός ἦταν τό ὄνομά του· καί σημαίνει ἄνθρωπος φωτεινός. Καί ὁλόκληρη ἡ ζωή του ἦταν φῶς καί δίδαγμα γιά μᾶς.

* * *

Σέ νεαρή ἡλικία οἱ γονεῖς του τόν παρώθησαν νά μελετάει τίς ἅγιες Γραφές. Καί ὁ νεαρός Λουκιανός ἀγάπησε τόν λόγο τοῦ Κυρίου πολύ. Καί ἀγωνιζόταν ὄχι μόνο νά τόν μαθαίνει πιό βαθειά, ἀλλά καί νά τόν τηρεῖ.

Ἔτσι ἀπόκτησε πολλές ἀρετές. Καί πιό πολύ ἀπό ὅλες ἀγάπη. Καί πόθησε νά βοηθεῖ τούς ἄλλους ὑλικά καί πνευματικά.

Καί λοιπόν; Πρῶτα, μέ θάρρος καί μέ φωτισμένη καρδιά, ἐμοίρασε ὅλα του τά ὑπάρχοντα, τήν κληρονομία του ἀπό τόν πατέρα του, στούς φτωχούς. Καί ἀφοσιώθηκε στόν Κύριο.

Ἔγινε ἱερέας. Λειτουργοῦσε. Ἁγίαζε. Κήρυττε καί νουθετοῦσε. Τότε γύρω στό 300‐320 μ.Χ.

Ἀγωνιζόταν γιά τόν λαό τοῦ Κυρίου. Ἑρμήνευε στά κηρύγματά του τίς ἅγιες Γραφές. Ἔγραφε βιβλία γιά τόν Χριστό καί γιά τήν αἰώνια ζωή. Ἀκούραστος καί ἀκαταπόνητος στό ἔργο τοῦ Κυρίου. Καί οἱ Χριστιανοί λαχταροῦσαν νά φιλοῦν τό χέρι του πού ἔγραφε βιβλία γιά τήν αἰώνια ζωή.

* * *

Μέ ἰδιαίτερη ἀγάπη στράφηκε στά παιδιά. Κοντά του ἔμαθαν νά ἀγαποῦν τόν Χριστό. Καί νά Τόν ὁμολογοῦν: ὅτι εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός καί ὁ μόνος σωτήρας τοῦ κόσμου.

Δύο μικρά παιδιά, μαθητές, τζάμπα προσπάθησαν οἱ εὐδωλολάτρες νά τά φοβήσουν. Ἔμειναν ἄκαμπτα. Καί ἐκεῖνοι τυφλωμένοι ἀπό τόν σατανᾶ ἔκαμαν μιά θηριωδία ἀσυνήθιστη. Τύλιξαν τριμμένο σινάπι τά κεφαλάκια τους. Τό τριμμένο σινάπι καίει σάν κάρβουνο. Καί τά παιδιά ξεψύχισαν μέ τρομερούς πόνους δοξάζοντας τό ἅγιο Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ἔγιναν μάρτυρες.

Ἄστραψε καί βρόντησε ὁ ἀσεβής αὐτοκράτορας Μαξιαμιανός.

‐Ἄχρηστοι, (φώναξε μέ ὀργή στούς συνεργάτες του), τά ἐβάλατε μέ τά μικρά παιδιά καί ξεχάσατε τόν αἴτιο!...

Ἔδωκε αὐστηρές ἐντολές.

Καί ὁ Λουκιανός συνελήφθη. Καί κλείσθηκε στήν φυλακή. Μέ ἐντολή νά πεθάνει ἐκεῖ ἀπό τήν πείνα. Γιά νά μήν ἡρωοποιηθῆ!...

Καί ἔμεινε ἐκεῖ.

Πλησίαζαν τά ἅγια Θεοφάνεια.

Καί ἔτρεξαν πολλοί μαθητές του νά πάρουν τήν εὐχή του. Καί ὁ ἅγιος Λουκιανός παρακάλεσε νά τοῦ πᾶνε ἅγια σκεύη, ψωμί, κρασί, νερό.

Καί ἐκεῖ, μέσα στήν φυλακή, τήν ἅγια ἡμέρα τῶν Θεοφανείων, ὁ ἅγιος Λουκιανός ἔκαμε τήν τελευταία του θεία λειτουργία: γιά τήν ψυχή του· γιά ὠφέλεια τῶν μαθητῶν του· καί γιά ὅλο τόν κόσμο.

Ξάπλωσε κάτω. Καί κρατώντας σάν σέ ἅγια Τράπεζα στό στῆθος του τά ἅγια σκεύη, ἐτέλεσε μέ τήν βοήθεια τῶν μαθητῶν του τήν θυσία τοῦ Χριστοῦ γιά τήν ζωή τοῦ κόσμου. Καί ἀφου κοινώνησε πρῶτος «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν αἰώνιον», μετέδωκε καί στούς ἄλλους.

Ὤ ἔλεος Θεοῦ! Ὤ δόξα καί τιμή.

* * *

Καί μόλις πού τελείωσαν ἐμπῆκαν ἐντεταλμένοι τοῦ βασιλιά νά ἰδοῦν: ζεῖ ἀκόμη;

Καί βλέποντάς τους ὁ ἅγιος Λουκιανός κατάλαβε. Καί συγκεντρώνοντας τίς δυνάμεις του, φώναξε τρεῖς φορές:

Χριστιανός εἶμαι!

Χρσιτιανός εἶμαι!

Χρσιτιανός εἶμαι!

Καί παρέδωκε τό πνεῦμα του. Στά χέρια τοῦ Χριστοῦ.

* * *

Τό λείψανό του οἱ ἀσεβεῖς παγανιστές, λάτρεις τοῦ Δία καί ὅλου ἐκείνου τοῦ ἑσμοῦ τῶν δαιμόνων, τό πέταξαν στήν θάλασσα! Μέ ἰδιαίτερη μανία ἔκοψαν τό χέρι του πού ἔγραφε

τά ἅγια βιβλία του γιά τόν Χριστό, καί δεμένο σέ μιά μεγάλη πέτρα τό ἔρριξαν στά βάθη τῆς θάλασσας.

Νόμισαν πώς «κάτι» ἔκαμαν!...

Ἀλλά ὁ Κύριος ἐφρόντισε καί μετά δεκαπέντε ἡμέρες βρῆκαν οἱ μαθητές του τό λείψανό του, ἄφθαρτο καί ὁλόκληρο. Καί μαζί καί τό χέρι του!... Καί τά μετέφεραν στήν ἐκκλησία.

Ὁ Θεός δοξάζει τούς ἁγίους Του. Τούς τιμάει γιά ὅλα. Καί σέ ὅλα.

Ἡ μνήμη του τελεῖται στίς 15 Ὀκτωβρίου.

ΜΗ ΧΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Σέ μιά παλιά ἑβραϊκή παράδοση ἀναφέρεται ἕνα περιστατικό ἀπό τά χρόνια, πού οἱ Ἑβραῖοι ἦταν ἀκόμη δοῦλοι στούς Αἰγυπτίους. Μιά μέρα ἕνα φίδι δάγκωσε τόν βασιλιά‐Φαραώ καί κινδύνεψε νά πεθάνει. Ἕνας νεαρός ἑβραῖος, ξέροντας κάποια γιατροσόφια, κατάφερε νά τοῦ σώσει τήν ζωή. Καί τότε ὁ Φαραώ ἐνθουσιασμένος τοῦ εἶπε:

‐ Μοῦ ἔσωσες τήν ζωή! Ζήτα μου ὅ,τι θέλεις καί θά στό κάνω!

Καί ὁ νεαρός πρός ἔκπληξη τοῦ βασιλιά ‐ πού περίμενε νά τοῦ ζητήσει ἐλευθερία, χρήματα ἤ ἀνέσεις ‐ τοῦ εἶπε:

‐ Θέλω, σέ ὅλους τούς συνομηλίκους μου ἀπό 15‐25 ἐτῶν, νά μᾶς ἀφήνεις κάθε μέρα δυό ὧρες ἐλεύθερους, γιά νά προσευχόμαστε στόν Θεό μας!

Ὁ Φαραώ χαμογελώντας εἰρωνικά γιά τήν (κατά τήν γνώμη του) «ἀφελῆ θρησκοληψία» τοῦ νεαροῦ, τοῦ ἱκανοποίησε ἀμέσως τό αἴτημα. Χειρότερη ὅμως εἰρωνεία συνοδευόμενη ἀπό τίς ... ἀνάλογες βρισιές εἰσέπραξε ὁ εὐσεβής ἑβραῖος ἀπό τούς πατριῶτες του, ὅταν ἔμαθαν τά διατρέξαντα. Τόν ἔβριζαν γιατί ἔχασε τέτοια εὐκαιρία, νά ζητήσει ἀπό τόν βασιλιά πολύ πιό ... χρήσιμα πράγματα ἀπό τήν προσευχή. Καί ‐ ὅπως θά ἔκαναν καί οἱ σύγχρονοί μας «προοδευτικοί» ‐ τοῦ φώναζαν: «Βλάκα! Τί ἔκανες; Ἡ ψυχή θέλει ψίχουλα· καί ἡ κοιλιά κομμάτια!»

Κι ἐκεῖνος ψύχραιμος ‐ χωρίς νά περιμένει ὅτι ὅλοι θά τόν καταλάβουν ‐ τούς ἀπάντησε:

‐ Ἡ προσευχή κάνει τόν ἄνθρωπο

• Νά σκέφτεται βαθειά·

• Νά γίνεται πλούσιος στήν καρδιά· καί

• Νά μένει ἐλεύθερος ἀπό τίς ἐξωτερικές συνθῆκες!

* * *

Ὁ ἅγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος, πού γιορτάζουμε στίς 26 Ὀκτωβρίου, ... ἔχασε μιά ἀσύγκριτα μεγαλύτερη εὐκαιρία. Τοῦ δόθηκε ἡ δυνατότητα

• ὄχι ἁπλῶς νά βγαίνει κάθε μέρα δυό ὧρες ἀπό τό μπουντρούμι, πού τόν εἶχαν κλείσει γιά τήν πίστη του,

• ὄχι μόνο νά βγῆ τελείως ἀπό τήν φυλακή καί νά εἶναι ἐλεύθερος,

• ἀλλά καί νά τιμηθῆ μέ πολύ μεγαλύτερα ἀξιώματα μέσα στόν ρωμαϊκό στρατό!

Ἀρκεῖ νά ἀρνιόταν τήν πίστη του καί νά θυσίαζε στά εἴδωλα! Ἦταν κάτι πού φαινόταν ... τόσο ἁπλό! Μιά θυσιούλα στούς «θεούς» καί ὅλα θά ἦταν «μέλι–γάλα».

Ὅμως ὁ ἅγιος Δημήτριος, ἔχοντας ἀγαπήσει τήν προσευχή πρός τόν ἀληθινό Θεό, εἶχε κερδίσει καί τούς τρεῖς «θησαυρούς», πού πρίν ἀπό αἰῶνες εἶχε ἐπισημάνει ὁ νεαρός ἑβραῖος τῆς παραπάνω ἱστορίας:

1. Εἶχε μάθει νά μήν εἶναι ἐπιπόλαιος, ἀλλά νά σκέφτεται βαθειά.

2. Εἶχε πλουτίσει τήν καρδιά του μέ γνήσια ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους. Καί

3. Εἶχε γίνει τελείως ἐλεύθερος ἀπό τίς ἐξωτερικές συνθῆκες καί δυσκολίες, ἔστω κι ἄν τόν ἀπειλοῦσαν μέ θάνατο!

Ἔτσι, ἀληθινά μυαλωμένος, πλούσιος καί ἐλεύθερος, ἔφτυσε κατάμουτρα στόν αὐτοκράτορα τό «δόλωμα» τῆς ἐπίγειας δόξας καί ἐξουσίας. Καί προτίμησε τό μαρτύριο γιά τόν Χριστό. Διδάσκοντας μέ τό παράδειγμά του, ὅτι σίγουρα ... ἡ ψυχή δέν κοροϊδεύεται μέ ψίχουλα! Δέν φτάνουν τά ψίχουλα γιά τήν ψυχή! Ἡ ψυχή θέλει ... μεγάλα κομμάτια!

Καί κάτι ἀκόμα: Ὅταν ἡ ψυχή τρώει μεγαλύτερα κομμάτια ἀπό ὅ,τι ζητάει ἡ κοιλιά, τότε καί τό σῶμα, ὄχι ἁπλῶς δέν σαπίζει στό χῶμα, ἀλλά μπορεῖ νά γίνει καί ἀκένωτη πηγή μύρου, ὅπως τά λείψανα τοῦ ἁγίου Δημητρίου!

Ἀρχιμ. Β.Λ

Στοχασμοί ἑνός ἐρημίτη

ΕΓΩ!

ΜΕ ΡΙΖΕΣ ἤ ΧΩΡΙΣ ΡΙΖΕΣ;

Ποῖο δρόμο πρέπει νά ἀκολουθήσω;

Ἐρώτημα μεγάλο! Ἐρώτημα, πού ταλαιπώρησε πολύ τόν Ἡρακλῆ. Καί ἐξακολουθεῖ νά ταλαιπωρεῖ τόν καθένα μας.

Δύο μᾶς φαίνονται «οἱ δρόμοι». Ὁ ἕνας, «ὁ δικός μου». Καί ὁ ἄλλος, ὁ δρόμος τοῦ χρέους!

Ἀλλά ὄχι! Ὁ δρόμος πρέπει νά εἶναι ἕνας. Ὁ ἀνθρώπινος. Ὁ σωστός.

Ὁ δρόμος εἶναι ἕνας καί μοναδικός· ὅπως ἕνας καί μοναδικός εἶμαι καί ἐγώ στά μάτια τοῦ Θεοῦ!

Πολύ θά ἤθελα νά ἀκολουθοῦσα τόν δρόμο «τόν δικό μου»!

Μά δέν μποροῦσα νά παραβλέψω τό ὅτι ἤμουν ἐντεταγμένος σέ μιά παράδοση, καί περπατοῦσα στά ἴχνη, πού εἶχαν ἀφήσει πίσω τους ἄλλοι, πού εἶχαν περπατήσει αὐτόν τόν δρόμο πρίν ἀπό ἐμένα.

Καί τό ἐρώτημα ἔγινε: Ἐγώ, ἤ τό χρέος; Ἐγώ μέ ρίζες, ἤ χωρίς ρίζες;

* * *

Ἔτσι ἄρχισα νά ἔρχομαι σέ ἐπαφή μέ τή φύση. Καί νά παρατηρῶ. Καί ὅλα τά ἔβλεπα σάν σύμβολα καί σάν δεῖχτες.

Πόσο πλούσια ἦταν τά μηνύματα πού μοῦ ἔδινε ἡ ζωή τῆς φύσης γύρω μου· καί κυρίως τά δένδρα! Παρατηροῦσα τίς γεμάτες ἁπλότητα κινήσεις τους· κινήσεις πού κανένας ποτέ δέν τίς βλέπει σάν ἔκφραση κακίας. Καί αὐτές μέ βοήθησαν νά καταλάβω, ὅτι ἔχω χρέος νά μήν κόβω ποτέ τίς ρίζες τῆς παράδοσης.

* * *

Γιά νά κάμω τό ἐρημητήριο μου πιό ἀπόμακρο καί ἀπομονωμένο, σκέφθηκα, νά κάμω μιά ἀναδιαμόρφωση τοῦ γύρω χώρου.

Καί λοιπόν, μή ἔχοντας καμμιά γνώση, ἀκόμη καί γιά τούς πιό στεοιχειώδεις νόμους τῆς βοτανικῆς, ἐπῆρα τήν ἀπόφαση νά μεταφέρω λίγα ἔλατα, πού εἶχαν φυτρώσει σέ χῶρο μέ πολύ φτωχό ἔδαφος, καί γι᾿ αὐτό οἱ ρίζες τους εἶχαν μπεῖ βαθειά στή γῆ, σέ ὅλο τό χῶρο γύρω ἀπό τόν κορμό τους.

Δέν εἶχα ὑπομονή νά ψάξω γιά τίς ρίζες τους μέχρι τήν ἄκρη τους! Δέν καταλάβαιναν τότε τί ἐχρειάζονταν. Καί τίς ἔκοψα!...

* * *

Μεταφύτεψα λοιπόν τά δένδρα μου, κυριολεκτικά ἀκρωτηριασμένα σέ ἔδαφος πολύ πιό καλό. Καί τά φρόντιζα μέ πολλή προσοχή καί μέ πολύ κόπο!...

Τούς ἔρριχνα καί ἄφθονες «τροφές» (=φουσκί)! Μά, τίποτε!... Τούς εἶχα κόψει τό «στόμα»! Καί τό καλοκαίρι ἦλθε. Καί τότε ὅλα τά ἔλατά μου, ἐπῆραν τό χρῶμα πού ἄλλα δένδρα παίρνουν τό φθινόπωρο! Χρώματα ὑπέροχα μέν, μά ἐντελῶς ἀσυνήθιστα γιά δένδρα κωνοφόρα, πού ιδατηροῦνται ὅλο τό χρόνο καταπράσινα!...

Ἦταν τό προάγγελμα γιά ἕνα θάνατο, πού δέν θά τόν ἐπακολουθοῦσε μιά ἀνάσταση, ὅταν θά ἐρχόταν ἡ ἄνοιξη.

Ἔμειναν κάποιο χρονικό διάστημα ὄρθια. Σιγά‐σιγά ὅμως, δέν ἄντεξαν στό νερό τῶν βροχῶν, στόν ἥλιο, στούς ἀνέμους. Καί σωριάσθηκαν κάτω! Χωρίς καμμιά ἐλπίδα γιά ἀνόρθωση· γιά ἀνάσταση!

* * *

Μετά ἀπό κάποιο διάστημα ἐπῆρα καί ἄλλο ἕνα «μάθημα» ἀπό τά δένδρα.

Ἕνας σφοδρός ἄνεμος ἔκαμε καί σωριάστηκαν κάτω κάτι δένδρα τεράστια· ἀληθινοί γίγαντες· κολοσσοί. Σιδερένιοι κολοσσοί σέ κορμό καί σέ κλαδιά. Μέ πόδια πήλινα! Μέ ρίζες ἀδύναμες. Γιατί εἶχαν φυτρώσει σέ βράχους!

Καί οἱ ἀδύναμες ρίζες τους δέν ἄντεξαν.

* * *

Διδάγματα:

·         Οἱ ρίζες εἶναι κάτι τό πολύ σημαντικό γιά τή ζωή μας.

·         Οἱ ρίζες δέν κόβονται μέ τό «ἀζημίωτον».

·         Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά φροντίζει τίς ρίζες του νά γίνονται πιό δυνατές στήν ζωή.

·        Χωρίς ρίζα, τίποτε δέν ἐγγυᾶται ἕνας κορμός γερός καί ἕνα πλούσιο καταπράσινο φύλλωμα.

·         Χωρίς ρίζες γερές καί σωστές μέλλον δέν ὑπάρχει· ἐπιβίωση δέν γίνεται.

·         Ρίζες μας δέν εἶναι οὔτε τά ἔθιμα, οὔτε ἡ γλώσσα μας.

·         Ρίζα μας εἶναι ἡ πίστη στόν Χριστό.