ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

Σήμερα ζοῦμε σέ μιά κοινωνία πατροκτονική.

Ὁ πατέρας ἀπαγορεύεται νά εἶναι πατέρας· καί ἀκόμη πιό πολύ ἀπαγορεύεται, νά θέλει νά εἶναι πατέρας. Καί αὐτός ὁ δυστυχής, παίρνει τό σύνθημα σάν τάχα σημεῖο προόδου· καί ἀπό τό φόβο μή καί φερθῆ στό παιδί του αὐστηρά, σάν τούς παλαιούς μπαμπάδες, γίνεται λίγο σαχλαμάρας· καί κάνει στά παιδιά του τόν φίλο!

Μά τά παιδιά, καί ἰδίως οἱ ἔφηβοι, δέν θέλουν φίλους! Φίλους βρίσκουν. Εὔκολα. Καί ἄνετα!... Πατέρα θέλουν, νά τά μυσταγωγήσει στήν ζωή· νά τούς δώσει νά καταλάβουν σωστά, τί εἶναι ἡ ζωή.

Ἡ σημερινή οἰκογένεια, δέν παραδίνει τίποτε! Τό αἴτημα φροντίδας τῶν γονιῶν γιά τά παιδιά τους, στόν σύγχρονο κόσμο περιορίζεται στήν διατροφή, στίς σπουδές, στήν ὑγεία, καί στήν ἐπαγγελματική ἀποκατάσταση.

Τραγική ἡ ἐποχή μας. Ζητεῖ, ἀπό τά παιδιά, νά ἐξελίσσωνται ἀπό βιολογική καί νομική πλευρά, ὅσο τό δυνατό πιό γρήγορα· καί ἀποδοτικά· καί ἀπό τούς γέρους, ὅταν δέν εἶναι πιά παραγωγικοί, ἤ ὅταν εἶναι ἁπλά ἐνοχλητικοί, νά πεθαίνουν μιά ὥρα νωρίτερα· καί, ἄν ἀργοῦν, μέ εὐθανασία!

Πῶς νά ἐξελιχθῆ τό παιδί σωστά, ὅταν ὁ πατέρας, ἀντί νά ἐμπιστευθῆ στό παιδί του, ἐφόδιο γιά τήν ζωή του, τήν πίστη στόν Χριστό, ἁπλά τοῦ ἐμπιστεύεται τήν πιστωτική του κάρτα; Καί δείχνει ἔτσι στό παιδί του μυαλά πιό παιδικά ἀπό ὅ,τι ἔχει ἐκεῖνο; Ἀλλά καί τί νά τοῦ παραδώσει, ὅταν ὁ ἴδιος δέν ἔχει τίποτα;

*     *     *

Αὐτές καί ἄλλες χειρότερες σύγχρονες ἀντιλήψεις ἔκαμαν τήν κοινωνία τῆς ἐποχῆς μας πατροκτονική. Τήν κάνουν καί σκοτώνει τήν αὐθεντία τοῦ πατέρα στό σπίτι του, στά παιδιά του. 

Καί ἦλθαν τά ἐπεισόδια τοῦ περασμένου Δεκέμβρη. Καί νά οἱ νέοι, οἱ ἔφηβοι τῆς πρώιμης ἐφηβικῆς ἡλικίας, σέ ἐπανάσταση! Διαδηλώνουν ἀγανάκτηση γιά συμβάντα θλιβερά. Φωνάζουν. Οὐρλιάζουν. Σπάζουν τζάμια. Καῖνε μαγαζιά!

Καί ξεσηκώνεται ἡ «ἐχέφρων» κοινωνία!

‐ Τά παλιόπαιδα! Πού δέν σέβονται τίποτε!...

Μά γιά σταθῆτε, ἀδελφοί! Γιατί φωνάζετε; Πῶς πρόκυψαν αὐτά τά ἐκδηλώματα; Ἔτσι ξαφνικά; Τί φταῖνε τά παιδιά; Νά εἴμαστε δίκαιοι:

Τά γέννησε μιά κοινωνία πού διδάσκει, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔρχεται ἀπό τό τίποτε· καί πηγαίνει στό πουθενά!...

Μέ τέτοια φιλοσοφία, τί περιμένατε νά ἔκαναν;

Οἱ κραυγές τῶν παιδιῶν, πού καῖνε καί σπᾶνε, πρέπει νά διαβάζωνται ἀπό ἐμᾶς, ὄχι σάν ἀπειλή πού δέν εἶναι, ἀλλά σάν ἱκεσία. Οἱ ἀταξίες τους εἶναι κραυγές πού λένε: Ἀσχοληθῆτε μαζί μας σωστά. Τό ἔχουμε ἀνάγκη. Παραδῶστε μας κάτι! Μιλῆστε μας γιά κάτι πιό πάνω ἀπό τήν κοιλιά! Εἰπέτε μας, πῶς γεμίζει ἡ καρδιά; πῶς νά ἀγαπᾶμε; τί νά κυττᾶμε;

Ἀπό τήν ὁμιλία του τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας              (8‐3‐2009)

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάδης

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΣ ΖΩΗ

Σέ ὅλα καί πάντοτε, νά προσπαθεῖς νά εὐαρεστεῖς τόν Θεό. Νά σκέπτεσαι τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς σου. Πῶς θά ἐλευθερωθῆ ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν διάβολο. Καί πῶς θά ἐπιτύχει τήν υἱοθεσία της ἀπό τόν Θεό.

-Ὅταν ξυπνᾶς το πρωί, κάνε τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καί λέγε: «Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

- Ὅταν πλένεσαι, λέγε: «Καθάρισε τήν ψυχή μου μέ τό Πνεῦμα Σου τό ἅγιο. Καί κάμε την πιό λευκή ἀπό τό χιόνι» (Ψαλμ. 50,7).

- Ὅταν ντύνεσαι, νά θυμᾶσαι τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς καί νά ζητᾶς ἀπό τό Θεό: «Ἀνακαίνισε τήν καρδιά μου, Κύριε, κάμε την νά εἶναι καθαρή» (Ψαλμ. 50,10).

- Ὅταν φορᾶς καινούργια ροῦχα, νά θυμᾶσαι τήν ἀνακαίνιση τοῦ Πνεύματος καί λέγε: «Δός μου, Κύριε, πνεῦμα λεβεντιᾶς, θάρρους καί ἀλήθειας» (Ψαλμ. 50, 10).

- Ὅταν πετᾶς τά παλιά σου ροῦχα, νά θυμᾶσαι, μέ πιό μεγάλη περιφρόνηση, τά ἔργα τοῦ παλαιοῦ, τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τοῦ σαρκικοῦ ἀνθρώπου.

- Ὅταν τρῶς γλυκό ψωμί, νά θυμᾶσαι τόν ἀληθινό Ἄρτο, πού δίνει στήν ψυχή τήν αἰώνια ζωή, δηλ. τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ· νά αἰσθάνεσαι πεῖνα γιά τόν Ἄρτο αὐτό· νά ἐπιθυμεῖς νά κοινωνεῖς συχνότερα.

- Πίνοντας νερό ἤ ἄλλο ποτό, νά θυμᾶσαι τό ἀληθινό ποτό, πού σβήνει τήν δίψα τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία φλέγεται ἀπό τά πάθη: Τό πανάχραντο καί ζωοποιό Αἷμα τοῦ Σωτῆρος.

- Ὅταν ἀναπαύεσαι τήν ἡμέρα, νά θυμᾶσαι τήν αἰώνια ἀνάπαυση, πού ἔχει ἑτοιμασθῆ γιά ἐκείνους πού ἀγωνίζονται καί παλεύουν ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας. Γιά ἒκείνους πού ἀγωνίζονται ἐναντίον τῶν δαιμόνων, τῆς ἀνθρώπινης ἀδικίας ἤ τραχύτητας καί ἀμάθειας.

- Ὅταν πηγαίνεις νά κοιμηθῆς τό βράδυ, νά θυμᾶσαι τόν ὕπνο τοῦ θανάτου, πού ἀργά ἤ γρήγορα θά ἔλθη σέ ὅλους μας.

- Ὅταν ἀντικρύζεις τήν ἀρχή τῆς ἡμέρας, νά θυμᾶσαι τήν ἀνέσπερη, τήν αἰώνια ἡμέρα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

Τήν ἡμέρα αὐτή, θά χαροῦν ὅλοι ὅσοι προσπαθοῦν νά εὐαρεστήσουν στόν Θεό, ἤ μετενόησαν ὁλόψυχα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ στήν πρόσκαιρη αὐτή ζωή.

(Ἀπό τό βιβλίο του: «Ἡ ἐν Χριστῷ Ζωή», Λονδίνο 1934, σελ. 259‐261)

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Τίς Κυριακές καί τίς ἑορτές νά πηγαίνεις στήν ἐκκλησία. Εἶναι ἡμέρες ἀφιερωμένες στόν Θεό. Καί ἔχομε χρέος νά κάνουμε κάτι περισσότερο πρός δόξα Του, ἀπό ὅ,τι τίς ἄλλες ἡμέρες.

*            *            *

 Κάνε το στόχο σου, προθυμία σου, καί θά αἰσθανθῆς μιά βαθειά χαρά πνευματική μέσα σου. Τήν χαρά πού αἰσθανόταν καί ἕνας ἅγιος, πού λέγει: Τότε πού γνώρισα τόν Χριστό, κάθε φορά πού πήγαινα στήν Ἐκκλησία, αἰσθανόμουνα μέσα μου τόση χαρά, πού ἔκλαιγα ἀπό χαρά!

Καί τό λέγω ξεκάθαρα. Οἱ ἱερές ἀκολουθίες στήν Ἐκκλησία δίνουν πάντοτε πολύ μεγαλύτερη χαρά ἀπό ὅτι οἱ καλύτερες δικές μας προσευχές στό σπίτι!

Ἔτσι τό θέλησε ὁ Κύριος. Αὐτός ὅρισε, ὅτι ἡ προσευχή στήν ἐκκλησία πρέπει νά εἶναι γιά μᾶς ἡ πρώτη μας προτεραιότητα.

Πάντοτε λοιπόν νά προτιμᾶς, νά πηγαίνεις ἐκεῖ, πού βρίσκεις μεγαλύτερη πνευματική ὠφέλεια καί οἰκοδομή. Ἄν τό κάνεις θά πάρεις πολύ μεγάλη ὠφέλεια.

*            *            *

Μή ξεχνᾶς ποτέ, ὅτι γιά μᾶς εἶναι πολύ μεγάλη ὠφέλεια νά βρισκόμαστε πολλοί μαζί, καί νά κάνουμε ὅτι μποροῦμε μαζί γιά θέματα πνευματικά. Γι᾿ αὐτό, ἀκόμη καί ἄν σοῦ δίνεται ἡ εὐκαιρία νά κάνεις πολλά καλά μόνος σου, χωρίς νά τό ξέρει κανείς ποτέ νά μήν ἀδιαφορήσεις, γιά ὅ,τι μπορεῖ νά γίνει ἀπό τήν ἐκκλησία καί στήν ἐκκλησία!

Ἡ κοινή μας προσπάθεια κάνει τό κάθε ἔργο διπλᾶ εὐάρεστο στό Θεό καί πολλαπλᾶ ὠφέλιμο στόν κόσμο.

Αὐτό ἰσχύει, ὄχι μόνο γιά τά καλά ἔργα· ἀγάπης καί βοήθειας σ᾿ ἐκείνους πού ἔχουν ἀνάγκη, ἀλλά καί γιά τίς προσευχές.

Οἱ κοινές προσευχές στήν ἐκκλησία, εἶναι ἀπό χίλιες πλευρές, καί γιά χίλιους λόγους, πιό ὠφέλιμες, πιό εὐάρεστες

καί πιό καρποφόρες καί ἀποδοτικές! Τίς εἰσακούει ὁ Κύριος μέ χάρη καί ἔλεος.

*            *            *

Ἄς ἔχωμε λοιπόν πάντοτε πρώτη μας προτεραιότητα τήν προσευχή στήν ἐκκλησία.

Καί ἄς θυμόμαστε τά λόγια:

Ἐν ἐκκλησίαις εὐλογεῖτε τόν Θεόν.

+ ὁ Ν.Μ.

Ἁγ. Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας

ΠΕΤΡΑ  ΚΑΙ  ΨΩΜΙ

Εἶπε ὁ Σατανᾶς στό Χριστό: «Ἐάν εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, εἰπέ νά γίνει ἡ πέτρα αὐτή ψωμί» (Λουκ. 4,3). Τόν εἶχε πλησιάσει σάν ἕνα ἁπλό ἄνθρωπο· σάν ἕνα ἀπό τούς ἁγίους. Εἶχε, ὅμως, μέσα του τήν ὑποψία: Μήπως αὐτός εἶναι ὁ Χριστός; Καί θέλησε νά τό μάθει!

*            *            *

Σκέφτηκε λοιπόν, νά τοῦ ζητήσει νά ἀλλάξει τήν φύση τῶν πραγμάτων! Κάτι, πού εἶναι ἔργο τῆς θείας δυνάμεως. Γιατί δημιουργός τῆς φύσεως εἶναι μόνο ὁ Θεός. Καί μόνο Αὐτός μπορεῖ καί νά τήν μεταβάλλει.

Εἶπε λοιπόν μέσα του ὁ διάβολος:

‐Ἐάν αὐτό τό καταφέρνει, σίγουρα, αὐτός θά εἶναι ἐκεῖνος πού θά ὑπονομεύσει τήν ἐξουσία μου. Μά ἄν δέν τό κάμει, τότε ἔχω νά κάμω μέ ἕνα ἁπλό ἄνθρωπο. Καί τότε οὔτε φόβο ἔχω· οὔτε κινδυνεύω ἀπό αὐτόν.

Γι᾿ αὐτό ὁ Χριστός, πού γνώριζε τό σχέδιο τοῦ παμπόνηρου διαβόλου, οὔτε μετέβαλε τήν πέτρα σέ ψωμί, οὔτε τοῦ εἶπε, ὅτι δέν μπορεῖ ἤ δέν θέλει νά τό κάμει!

Τοῦ εἶπε:

‐Ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ τό ψωμί. Δηλαδή: Ὅταν ὁ Θεός δυναμώνει τόν ἄνθρωπο, τότε αὐτός μπορεῖ νά ζήσει καί χωρίς τροφή, σάν τόν Μωϋσῆ καί τόν Ἠλία· πού μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ἔμειναν ἄσιτοι σαράντα ἡμέρες! Ἀφοῦ λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ζήσει καί χωρίς τροφή, γιατί νά κάμω τήν πέτρα ψωμί;

Βλέπετε; Ὁ Χριστός δέν τοῦ εἶπε: «Δέν μπορῶ»· γιά νά μή ἀρνηθῆ τήν δύναμή Του· ἀλλά οὔτε: «μπορῶ», γιά νά μή καταλάβει ὁ διάβολος, ποῖος εἶναι καί φύγει ἀπό κοντά Του.

Μέ ἄλλα λόγια τοῦ εἶπε: Ὁ ἀγώνας τοῦ ἀνθρώπου πρέπει νά εἶναι νά ζεῖ σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ· καί ὄχι προσπαθώντας νά ξεφεύγει ἀπό τόν λόγο τοῦ Θοῦ!

*            *            *

- Στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἀνθρώπινη φύση διορθώνει τά λάθη τοῦ Ἀδάμ.

Ὁ Ἀδάμ κοίταξε νά ξεφύγει ἀπό τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Δέν τοῦ ἄρεσε ἡ ἐγκράτεια. Καί νικήθηκε. Καί μαζί του νικήθηκε ὅλη ἡ ἀνθρώπινη φύση· καί ἐγώ καί σύ.

-Στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ συντελέσθηκε ἡ μεγάλη μας νίκη. Νικήσαμε ἐμεῖς.

Ὁ Χριστός μέ τήν νηστεία Του καί μέ τήν ἑκούσια παράτασή της, νίκησε τόν διάβολο. Καί μαζί Του, ὅσοι Τόν ἀκολουθοῦμε, τόν νικᾶμε καί ἐμεῖς.

        Μετ: Ἀρχιμ. Α. Μ.