Logo
Print this page

«Λυχνία» Μάιος 2009

 

Μηνιαίο Περιοδικό Ι. Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 310 «Λυχνία» Μάιος 2009

«Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΘΕΤΑΙ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ» του + Ν.Μ.

«ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ – ΠΟΛΥ ΩΡΙΜΟ» του Ἀρχιμ. Ν.Κ.

«ΤΑ ΑΓΙΑ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ»

«ΟYΡΑΝΟΙ ΚΑΙΝΟΙ ΚΑΙ ΓH ΚΑΙΝΗ» του + Ν.Μ.

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΘΕΤΑΙ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ

 

            Καί γιατί δέν «ἐπέταξε»;  Γιατί δέν ἔφυγε, ὅταν εἶχε πιά φύγει ἀπό τόν τάφο ὁ Χριστός; Γιατί συνέχισε νά κάθεται στόν λίθο τοῦ μνήματος, στήν ταφόπλακα;

 

*            *            *

 

            Ἐμεῖς τό βρίσκουμε σωστό, ὅτι φεύγοντας ὁ Χριστός ἔπρεπε νά ἔφυγε καί ὁ ἄγγελος. Καί νά γύριζε στόν οὐρανό.

 

            Ἀλλά ὄχι. Ὁ ἄγγελος ἔμεινε καθισμένος ἐπάνω στόν λίθο τοῦ μνήματος: στήν ταφόπλακα. Γιατί; Γιατί ἔπρεπε μέ τήν παρουσία του νά χύσει φῶς! Σέ τί; Στήν ταφόπλακα! Γιά νά τήν μεταμορφώσει. Νά κηρύξει, ὅτι ἡ ταφόπλακα δέν εἶναι τό τέλος τῆς ζωῆς. Καί νά μετατρέψει τόν πόνο καί τό πένθος γιά τόν θάνατο, σέ μιά γλυκειά προσδοκία. Προσδοκῶ ἀνάσταση νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀναστήσονται οἱ νεκροί, καί ἐγερθήσονται οἱ ἐν τοῖς μνημείοις, καί εὐφρανθήσονται οἱ ἐν τῇ γῇ·  ἡ γάρ δρόσος ἡ παρά σοῦ ἴαμα αὐτοῖς ἐστίν (Ἡσαΐου 26, 19) .

 

*            *            *

 

            Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ρίχνει φῶς σέ ὅλο μας τό παρελθόν: φῶς σέ ὅλους τούς τάφους. Καί μᾶς λέει: Ὁ τάφος δέν εἶναι ἀπελπισία θανάτου, ἀλλά μήνυμα ἐλπίδας ἀνάστασης καί ζωῆς.

 

            Ἄγγελος ἐκάθισεν εἰς τόν λίθον τοῦ μνήματος! Αὐτός ἡμᾶς εὐηγγελίσατο εἰπών: Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου. Καί ἐπλήρωσε τά σύμπαντα εὐωδίας (Αἶνοι Κυριακῆς, Ἦχ. Β’, τροπ. γ’)

 

            Δώσε μας, Κύριε, αὐτήν τήν χαρά:

 

            Πηγαίνοντας στά κοιμητήρια τῶν πατέρων μας καί τῶν ἀδελφῶν μας νά βλέπουμε ἐπάνω στόν λίθο τοῦ μνήματος νά κάθεται ὁ ἄγγελός Σου. Καί νά κηρύττει τήν ἀνάσταση. Καί νά μᾶς γεμίζει μέ ἐλπίδα ἀναστάσεως.

 

*            *            *

 

            Τό παραυτίκα ἐλαφρόν τῆς θλίψεως ἡμῶν καθ᾿ ὑπερβολήν εἰς ὑπερβολήν αἰώνιον βάρος δόξας κατεργάζεται ἡμῖν, μή σκοπούντων ἡμῶν τά βλεπόμενα, ἀλλά τά μή βλεπόμενα (Β’ Κορ. 4, 17-18).

 

+ ὁ Ν.Μ.

 

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ – ΠΟΛΥ ΩΡΙΜΟ

 

            Ὅταν τό γένος μας ζοῦσε στήν σκληρή σκλαβιά τῆς Τουρκοκρατίας, τὀν Ἰωάννη, ἕνα παιδί δεκατεσσάρων χρονῶν, ἀπό τήν Θάσο, ἀπό τήν πολλή τους φτώχεια καί ἀνέχεια οἱ γονεῖς του τόν ἔστειλαν στήν Κωνσταντινούπολη νά κάμει προκοπή. Πράγματι, ὁ νεαρός ἔπιασε δουλειά σέ ἕναν χριστιανό ράφτη, γιά νά γίνει ράφτης.

 

*       *       *

 

            Μιά ἡμέρα, ὁ ράφτης τόν ἔστειλε σέ ἕναν Ἑβραῖο ἔμπορο  νά ἀγοράσει κλωστές. Ὁ Ἑβραῖος, βλέποντας τόν νέο χωρίς πεῖρα, θέλησε νά τόν ξεγελάσει. Ἔτσι γίνονταν τότε οἱ δοσοληψίες. Ὅ,τι δώσεις καί ὅ,τι πάρεις! Δέν ὑπῆρχαν τιμές σταθερές. Σέ τίποτε. Μά ὁ Ἰωάννης, δέν ἦταν βλάκας. Κατάλαβε καί ἄρχισε νά φιλονεικεῖ μέ τόν Ἑβραῖο!

 

            Νευρίασε ὁ Ἑβραῖος, καί ἔβγαλε αὐτά πού εἶχε μέσα του: τό μῖσος κατά τῶν Χριστιανῶν! Καί φώναξε στούς περαστικούς Τούρκους:

 

            -Δέν τό ἀκοῦτε αὐτό τό παιδί; Βρίζει τήν πίστη σας! Οἱ Τοῦρκοι, σάν ἀφεντικά, δέν ἤθελαν πολλά.

 

            Ὅρμησαν, ἐπάνω στόν Ἰωάννη καί ἄρχισαν νά τόν ξυλοκοποῦν ἄγρια! Καί μετά; Τόν πῆγαν στόν βεζύρη (=Ἀρχιαστυνόμο). Ἐκεῖ, ψευδομαρτύρησαν, ὅτι ὁ Ἰωάννης ἔβρισε τήν πίστη τους! Δέν χρειαζόταν τίποτε περισσότερο. Γιατί ἕνας νόμος τουρκικός ὅριζε, ὅτι οἱ μαρτυρίες τῶν Χριστιανῶν εἶναι, ὅ,τι κι ἄν λένε, ψέματα! Ἐνῶ οἱ Τοῦρκοι λένε πάντοτε ἀλήθεια!...

 

            -Δέν ἔβρισα κανέναν. Ὅλα εἶναι συκοφαντίες καί ψευτιές τοῦ Ἑβραίου. Ἔλεγε ὁ Ἰωάννης. Μά ποιός τόν ἄκουγε!...

 

*       *       *

 

            Ὁ βεζύρης, τόν εἶδε μικρό παιδί καί τόν λυπήθηκε. Καί τοῦ λέγει:

 

            -Ἔλα, παιδί  μου, νά γίνεις τοῦρκος! Θά γλυτώσεις τήν ζωή σου! Ἐγώ θά σέ πάρω κοντά μου! Καί θά σέ κάμω πλούσιο!

 

            Ὅμως, ὁ Ἰωάννης δέν τήν πάτησε. Δέν ἦταν τόσο τσόφλι, ὅσο τόν περνοῦσε ὁ βεζύρης! Ἤξερε τί εἶναι ὁ Χριστός καί τί ὁ Μωάμεθ καί τό Κοράνι του! Καί ἀπάντησε:

 

            -Ποτέ δέν θά τό κάμω νά ἀρνηθῶ τόν Χριστό· ὅ,τι καί ἄν μοῦ κάμετε! Ὅ,τι καί ἄν μοῦ τάξετε!         

 

            Ἔκαμε ὁ βεζύρης κάποιες προσπάθειες «νά τοῦ ἀλλάξει μυαλά»! Εἶπε μέσα του: ἀγοράκια καί κοριτσάκια σ᾿ αὐτήν τήν ἡλικία εὔκολα παραλύουν! Καί τά ἀφήνουν ὅλα!

 

            Ἀλλά ὁ Ἰωάννης δέν τσίμπησε! Ἤξερε καί ποῦ πατοῦσε, καί γιατί δέν ἔπρεπε νά δειλιάσει. Ἤξερε νά ἀγωνίζεται!

 

            Ἀπογοητεύτηκε ὁ βεζύρης καί διέταξε νά τοῦ κόψουν τό κεφάλι.

 

            Τόν πῆρε ὁ δήμιος στόν τόπο τῆς ἐκτέλεσης. Καί ἐκεῖ, ἐκτέλεσε τήν ἐντολή. Τοῦ ἔκοψε τό κεφάλι, κόβοντάς του τόν λαιμό. Μά ὁ Ἰωάννης δέν τρόμαξε. Δέν παρέλυσε ἀπό τόν πόνο. Καί παρέδωκε τήν ψυχή του στόν Κύριο.

 

            Ἔτσι ἐμαρτύρησε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θάσιος. Ἦταν τότε 20 Δεκεμβρίου τοῦ 1652.

 

*            *            *

 

            Διαβάζοντάς τα αὐτά ἐμεῖς θαυμάζουμε καί διερωτώμαστε: Πῶς τά ἄντεξε ἕνα νεαρό παιδί τόσα  μαρτύρια;

 

            Δέν ἦταν ἀσκητής. Δέν ἦταν θεολόγος. Δέν εἶχε ὥριμη ἡλικία. Παιδί ἦταν ἀκόμη.

 

            Καί αὐτό μᾶς λέει:

 

            Παιδί ἦταν. Ἀλλά ὄχι μέ μυαλά παιδικά. Εἶχε ὡριμάσει. Σκεφτόταν καί ἀντιμετώπιζε τίς πιό δύσκολες καταστάσεις σάν ἄνδρας ὥριμος, πολύπειρος καί σοφός!

 

            Γιατί;

 

            Ἐδῶ εἶναι τό μυστικό.

 

            Γιατί εἶχε μάθει ὅτι μία εἶναι ἡ ἀλήθεια. Μία ἡ πίστη γιά τήν ὁποία ἀξίζει κανείς νά πεθάνει:

 

            Ἡ πίστη στόν Χριστό.

 

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

 

Ἁγ. Νικολάου Καβάσιλα

 

ΤΑ ΑΓΙΑ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ

 

            Ὁ ἱερέας, ἀφοῦ προσέλθει στήν ἁγία Τράπεζα καί κοινωνήσει, προσκαλεῖ καί τούς ἄλλους. Ὅμως δέν ἐπιτρέπεται σέ ὅλους ἡ κοινωνία τῶν ἁγίων μυστηρίων. Γι᾿ αὐτό καί ὁ ἱερέας δέν τούς προσκαλεῖ ὅλους. Ἀλλά, ἀφοῦ πάρει στά χέρια του τόν ζωοποιό ἄρτο καί τόν ὑψώσει, προσκαλεῖ μόνο τούς ἀξίους νά κοινωνήσουν. Καί τό φωνάζει:

 

            -Τά ἅγια τοῖς ἁγίοις.

 

*            *            *

 

            Εἶναι σάν νά λέγει: Νά, αὐτός εἶναι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς. Ἐλᾶτε νά μεταλάβετε. Ὄχι ὅμως ὅλοι: Ἀλλά μόνο ὅποιος εἶναι ἅγιος. Γιατί τά ἅγια ἐπιτρέπονται μόνον στούς ἁγίους. Ἁγίους ἐδῶ δέν ἐννοεῖ τούς τέλειους σέ ἀρετή, ἀλλά καί ἐκείνους πού ἀγωνίζονται νά φθάσουν σέ κάποια βαθμίδα πιό ψηλή· ἔστω καί ἄν δέν ἔφθασαν ἀκόμη. Γιατί καί αὐτοί πού ἀγωνίζονται, δέν ἐμποδίζονται νά μετέχουν τῶν ἁγίων μυστηρίων. Γιά νά ἁγιάζωνται. Καί ἀπό αὐτή τήν ἄποψη θεωροῦνται καί αὐτοί ἅγιοι. Καί ἡ Ἐκκλησία λέγεται ὅλη ἁγία· καί ὁ μακάριος ἀπόστολος γράφοντας πρός ὁλόκληρη χριστιανική κοινότητα λέγει: «Ἀδελφοί ἅγιοι, κλήσεως ἐπουρανίου μέτοχοι» (Ἑβρ. 3,1). Ἅγιοι ὀνομάζονται οἱ πιστοί, ἐπειδή κοινωνοῦν τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Ἁγίου, δηλαδή τοῦ Χριστοῦ. Καί εἶναι πράγματι μέλη τοῦ ἰδίου σώματος. Σάρκα ἀπό τή σάρκα Του. Ὀστᾶ ἀπό τά ὀστᾶ Του.

 

            Ἅμα εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του, καί διατηροῦμε ἁρμονική ἐπικοινωνία μαζί Του, κοινωνώντας παίρνομε τήν ἁγιωσύνη τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι ἡ Κεφαλή, καί ἡ Καρδιά τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῶ ἅμα  ἀποκοποῦμε ἀπό τήν ὁλότητα τοῦ ἁγίου Σώματός Του, καί κοινωνοῦμε, μάταια μετέχομε στά ἅγια μυστήρια.

 

*            *            *

 

            Τί εἶναι ἐκεῖνο πού ἀποκόπτει τά μέλη (τούς πιστούς) ἀπό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ; Τά ἁμαρτήματά μας! Ναί τά ἁμαρτήματά μας στέκονται ἐμπόδιο ἀνάμεσα σέ μᾶς καί στόν Χριστό. Καί μᾶς χωρίζουν (Ἡσαΐου 59,2).

 

            Καί λοιπόν; Κάθε ἁμαρτία νεκρώνει τόν ἄνθρωπο;

 

            Ὄχι βέβαια! Ἀλλά μόνον οἱ θανάσιμες ἁμαρτίες. Οἱ ἁμαρτίες «πρός θάνατον»! «Ὑπάρχει ὅμως καί ἁμαρτία μή «πρός θάνατον»,  μή θανάσιμη, λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης (Α’ Ἰωάν. 5, 16-17).

 

            Καί γι᾿ αὐτό οἱ βαφτισμένοι, ὅταν δέν πέφτουν σέ θανάσιμα ἁμαρτήματα, στά ἁμαρτήματα πού χωρίζουν τόν ἄνθρωπο ἀπό τό Χριστό καί τοῦ ἐπιφέρουν (πνευματικό) θάνατο, δέν ὑπάρχει γι᾿ αὐτούς ἐμπόδιο νά κοινωνοῦν. Γιατί ἐξακολουθοῦν νά εἶναι ζωντανά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἑνωμένα μέ τήν Κεφαλή της, τόν Χριστό.

 

*            *            *

 

            Στή διακήρυξη τοῦ ἱερέα: «Τά ἅγια τοῖς ἁγίοις», οἱ πιστοί ἀποκρίνονται:

 

            -«Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός». Δηλαδή· κανένας δέν ἔχει ἁγιότητα ἀπό τόν ἑαυτό του. Δέν εἶναι ἔργο ἀνθρώπινης ἀρετῆς ἡ ἁγιότητα! Ὅλοι ἀπό Ἐκεῖνον τήν παίρνουμε. Καί ὅπως ἄν βάλεις πολλούς καθρέπτες κάτω ἀπό τόν ἥλιο, ὅλοι θά ἀστράπτουν καί θά νομίζεις ὅτι βλέπεις πολλούς ἡλίους, ὅμως ἕνας εἶναι ὁ ἥλιος· ἔτσι καί ὁ Χριστός, ὅσους καί ἄν ἁγιάζει, Αὐτός θά εἶναι πάντοτε ὁ ἕνας καί μοναδικός  ἅγιος.

 

(Ἀπό τό βιβλίο του: Ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας, κεφ.36).

 

ΟYΡΑΝΟΙ ΚΑΙΝΟΙ ΚΑΙ ΓH ΚΑΙΝΗ

 

            Γράφει ἡ ἁγία Γραφή στό ἱερό βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης (κεφ. 21, 1): «Εἶδον οὐρανόν καινόν καί γῆν καινήν».

 

            Αὐτή ἡ γῆ πού ὑπάρχει τώρα, θά παύσει νά ὑπάρχει. Καί ὁ οὐρανός, θά παύσει νά ὑπάρχει! Καί μέσα στόν καινούργιο οὐρανό καί στήν καινούργια γῆ, θά δεσπόζει ἡ νέα Ἱερουσαλήμ· μιά καινούργια Ἱερουσαλήμ!

 

            Ὅσο θά εὑρίσκεται στήν γῆ, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅλο καί θά ἀντιμετωπίζει κινδύνους. Μετά τήν κρίση ἔρχεται ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἀπό ᾿κεῖ καί πέρα δέν θά ὑπάρχει πιά: οὔτε πόνος, οὔτε λύπη, οὔτε στεναγμός.

 

*            *            *

 

            Μέ μιά προϋπόθεση: ἄν ἔχωμε πιστεύσει στόν Χριστό. Γιά ὅποιον δέν πιστεύει στόν Χριστό, τό μέλλον εἶναι πιό μαῦρο καί πιό ζοφερό. Καί περισσότερο σκοτάδι.

 

            Μιά εἶναι ἡ σοφία. Θεμελιῶστε τήν ζωή σας στό Χριστό. Ἀφῆστε Τον νά κυβερνήσει τήν ζωή σας. Μᾶς χρειάζεται θάρρος· πίστη· δύναμη.

 

            Μά ὅλα αὐτά τά ἔφερε στόν κόσμο ὁ Κύριός μας τότε πού ἐκένωσε τόν Ἑαυτό του καί ἐπῆρε γιά χάρη μας δούλου μορφή (Φιλ. 2, 7-8), καί ἐταπείνωσεν Ἑαυτόν μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ.

 

*            *            *

 

            Ἡ ἐλπίδα, ἔστω καί σέ ποσότητα μιᾶς ἀμυδρᾶς ἀχτίδας, στολίζει καί ὀμορφαίνει τόν δρόμο μας· καί ὅσο πιό πηχτό γίνεται τό σκοτάδι, τόσο πιό παρήγορη γίνεται ἡ ἔστω καί μία ἀχτίδα φωτός καί ἐλπίδας.

 

            Ἐμεῖς εἴμαστε χριστιανοί;

 

            Πόσο τήν αἰσθανόμαστε αὐτήν τήν ἀχτίδα;

 

            Πόσο παίρνουμε ἀπό αὐτήν ἐλπίδα, χαρά καί δύναμη;

 

+ ὁ Ν.Μ.

 

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR