Ζωηφόρος

«Λυχνία» Απρίλιος 2009

 Μηνιαίο Περιοδικό Ι. Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 309 «Λυχνία» Απρίλιος 2009

«ΜΑΚΑΒΡΙΑ ΘΕΑΜΑΤΑ» του Ἀρχιμ. Β.Λ.

«ΚΡΑΥΓΗ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ»

«ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΝΗΜΑΣΙ ΖΩΗΝ ΧΑΡΙΣΑΜΕΝΟΣ» του Ἁγ. Αὐγουστίνου(+430 μ.Χ.)

«ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ» του + ὁ Ν.Μ.

 

ΜΑΚΑΒΡΙΑ ΘΕΑΜΑΤΑ

 

            Πρίν κάποια χρόνια οἱ «ἐγκέφαλοι» τοῦ Ὑπουργείου Μεταφορῶν εἶχαν ἀποφασίσει νά τοποθετήσουν... στραπατσαρισμένα αὐτοκίνητα στίς εἰσόδους τῶν μεγαλοπόλεων καί σέ κεντρικά σταυροδρόμια. Μάλιστα, ἐπειδή λίγο πρίν εἶχαν γίνει οἱ Δημοτικές Ἐκλογές, πρότειναν – γιά νά εἶναι πιό ἐμφανῆ - νά τοποθετηθοῦν τά τρακαρισμένα αὐτοκίνητα πάνω στά βάθρα πού εἶχαν χρησιμοποιήσει οἱ ὑποψήφιοι δήμαρχοι! Καί ὅλα αὐτά, γιά νά συνετιστοῦν οἱ ὁδηγοί, μιά καί ἐκείνη ἡ χρονιά εἶχε κηρυχθῆ «ἔτος ὁδικῆς ἀσφάλειας» ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση.

 

            Πολύ ἔξυπνη ἡ ἰδέα τῶν ἀρμοδίων τοῦ Ὑπουργείου, ἔστω κι ἄν δέν ξέρουμε ἄν ἔφερε ἀποτελέσματα. Σίγουρα συγκλονίζεται κανείς, ὅταν βλέπει ἕνα τόσο μακάβριο θέαμα: ἕνα ὡραῖο αὐτοκίνητο νά ἔχει μετατραπῆ σέ μιά μᾶζα ἀπό παλιοσίδερα. Καί φυσικά φρίττει, ὅταν φαντάζεται σέ τί κατάσταση ἔβγαλαν τούς ἄτυχους ἐπιβάτες ἀπό τό στραπατσαρισμένο ὄχημα!

 

*    *    *

 

            Παρόμοιες «πρωτοβουλίες» ἔχει ἀναλάβει ἡ Ἐκκλησία μας κατά τήν εἴσοδο στήν Μεγάλη Σαρακοστή. Τίς τέσσερεις πρῶτες μέρες μᾶς καλεῖ νά μελετήσουμε καλά καί νά ψάλλουμε τόν Μεγάλο Κανόνα. Καί τί εἶναι ὁ Μεγάλος Κανόνας;

 

            Εἶναι – σύν τοῖς ἄλλοις - μιά πεντακάθαρη φωτογραφία, ἡ ὁποία δείχνει «σέ ὅλο του τό μεγαλεῖο» τό στραπατσάρισμα καί τήν παραμόρφωση, πού ἔπαθε ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ὑποδούλωσή του στήν ἁμαρτία.

 

Τά τροπάρια τοῦ κανόνα εἶναι γεμάτα ἀπό φράσεις, πού ἀποκαλύπτουν αὐτό τό μακάβριο θέαμα: Μιλᾶνε γιά «ἀμαύρωση τῆς ὀμορφιᾶς τῆς ψυχῆς», γιά «ἀπώλεια τοῦ πρωτοκτίστου κάλλους», γιά «ξεγύμνωμα ἀπό τήν θεοΰφαντη στολή», γιά «κουρελιασμένα ροῦχα», γιά «κατερρυπωμένο χιτῶνα», γιά «ἀμορφία παθῶν», γιά «στολισμό αἰσχύνης», γιά «τραυματισμένο νοῦ», γιά «πλῆθος μωλώπων καί πληγῶν» καί δέν συμμαζεύεται!

 

Εἶναι μακάριος ὁ ἄνθρωπος, πού βρίσκει τό κουράγιο νά κοιτάξει κατάματα αὐτήν τήν μακάβρια «φωτογραφία», καί νά ἀναγνωρίσει μέσα σ’ αὐτήν τόν ἑαυτό του! Καί ἄν προσέξει, θά διαπιστώσει ὅτι ἡ «φωτογραφία» αὐτή δέν περιορίζεται μόνο σέ ἐξωτερικούς μώλωπες καί ἐπιπόλαια τραύματα, ἀλλά εἶναι συγχρόνως καί ... ἀκτινογραφία, καί ... ὑπέρηχος, καί ... ἀξονική τομογραφία! Δείχνει καί τίς πιό ἐσωτερικές κακώσεις καί αἱμορραγίες· δείχνει καί τά πιό κρυμμένα αἱματώματα καί κακοήθεις ὄγκους! Δείχνει, δηλαδή, καί τίς πιό κρυφές πληγές, πού προξενοῦν στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἀκόμη καί οἱ πιό μικρές ὑποχωρήσεις καί συμβιβασμοί μέ τούς ἐμπαθεῖς λογισμούς. 

 

*    *    *

 

Ὅμως ὁ Μεγάλος Κανόνας δέν περιορίζεται ἁπλῶς σέ «ἰατρικές διαγνώσεις». Προτείνει συγκεκριμένη «θεραπευτική ἀγωγή». Συνιστᾶ συγκεκριμένα «φάρμακα» μετανοίας, μέ τά ὁποῖα θά ἑλκύσωμε τό ἔλεος τοῦ Μόνου Ἰατροῦ τῆς ψυχῆς μας, τοῦ Χριστοῦ. Καί σχεδόν κάθε τροπάριο τελειώνει μέ μιά κραυγή ἱκεσίας πρός τόν Χριστό, νά ἔλθει καί νά σκύψει μέ τήν ἄπειρη Εὐσπλαγχνία Του πάνω στά τραύματα καί στίς πληγές μας, γιά νά τά θεραπεύσει.

 

Μόνον ἔτσι, τό μακάβριο θέαμα μιᾶς ψυχῆς πού ἀργοπεθαίνει ἐξ αἰτίας τῶν παθῶν της, μπορεῖ νά μετατραπῆ στήν γεμάτη ἐλπίδες εἰκόνα τοῦ ἀσθενοῦς πού ἑτοιμάζεται νά πάρει «ἐξιτήριο» ἀπό τό νοσοκομεῖο τῶν ἀνιάτως νοσούντων! Καί σέ λίγο νά στέκεται στά πόδια του ὑγιέστατος, μετέχοντας στήν Ἀληθινή Ζωή τοῦ Χριστοῦ. Στήν Ζωή Ἐκείνου, πού γιά νά μᾶς Τήν χαρίσει, καταδέχθηκε νά γίνει τό πιό μακάβριο Θέαμα τῆς Οἰκουμένης, κρεμασμένος πάνω στόν Σταυρό! Μακάβριο ἀλλά καί συγχρόνως ἔνδοξο καί σωτήριο, ἀφοῦ ἦταν τήν ἴδια στιγμή «Κατάστικτος τοῖς μώλωψι» ἀλλά καί «Πανσθενουργός»!

 

Δόξα τῇ Συγκαταβάσει Σου, Κύριε!

 

            Ἀρχιμ. Β.Λ.

 

ΚΡΑΥΓΗ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ

 

            Στήν μεγάλη ἑορτή τῶν Βαΐων, ἐκεῖνο πού κυριαρχεῖ καί μᾶς ἐκπλήσσει, εἶναι οἱ φωνές αὐτῶν πού προηγοῦνται τῆς πομπῆς εἰσόδου τοῦ Χριστοῦ στά Ἱεροσόλυμα. Κρατοῦν στά χέρια τους «τά τῆς νίκης σύμβολα», βάγια, καί φωνάζουν «Ὠσαννά εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».

 

*          *          *

 

Μέχρι τότε, ποτέ κανείς δέν ἐπευφήμησε ἔτσι τόν Χριστό. Σάν νικητή. Ποτέ μέχρι τότε, δέν εἶχε γίνει «διαδήλωση» γι᾿ Αὐτόν. Ὅλα τά μέχρι τότε γεγονότα καί ἔργα Του, (κατά τόν ἅγιο Ἰγνάτιο τόν Θεοφόρο ὅλα «μυστήρια κραυγῆς»), γιά τά ὁποῖα ἀξίζει νά κραυγάσεις, συνετελέσθηκαν μέσα σέ μιά σχετική σιγή. «Ἐν ἡσυχίᾳ Θεοῦ ἐπράχθη».

 

Τώρα ὅμως ἔχουμε φωνές καί ἐπευφημίες· καί ζητωκραυγές δυνατές. Ἐπεφημοῦν τόν νικητή τοῦ θανάτου, πού ἀνάστησε τόν Λάζαρο. Τίς χρειάζεται ὁ Χριστός τίς ἐπευφημίες; Θέλει τάχα νά Τόν χειροκροτοῦν; Ἀσφαλῶς ὄχι!

 

Ἀκόμη καί ἡ πιό ἐπιπόλαιη θέαση τοῦ γεγονότος αὐτοῦ, δέν ἀφήνει καμιά δυνατότητα γιά τέτοια ἑρμηνεία. Ἡ ὁμολογία μας, ἡ διακήρυξη τῆς πίστης μας γιά τόν Χριστό, ὅτι εἶναι Θεός καί Σωτήρας μας, εἶναι ἐσωτερική ἀνάγκη γιά μᾶς. Ἔχομε χρέος καί συμφέρον νά τήν κάνουμε. Πρέπει νά τό φωνάξουμε. Γιατί ἄν ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι σιωπήσουμε, θά φωνάξουν οἱ πέτρες!

 

Τήν πίστη στό Χριστό, δέν τήν κρύβουν! Δέν κάνει νά τήν κρύβουμε! Τά μυστικά τοῦ βασιλιά (τοῦ κράτους μας) ἔχομε χρέος νά τά κρατοῦμε μυστικά. Τά μυστικά τοῦ Θεοῦ, χρέος μας καί συμφέρον μας εἶναι, νά τά διηγούμεθα καί νά τά τραγουδᾶμε, ὅσο πιό δυνατά μποροῦμε.

 

*             *            *

 

Σύ τόν γνωρίζεις τόν Χριστό; Τό ξέρεις, τό ἔχεις καταλάβει ὅτι εἶναι ὁ σωτήρας μας, ὁ Θεός μας; Ἄν ὄχι νά τό ξέρεις! Ἡ γνώση τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ ἐμποδίζεται ἀπό τήν ἰδέα πού κουβαλᾶς γιά τόν ἑαυτό σου. Δυστυχῶς φανταζόμαστε τόν ἑαυτό μας Θεό! Ὅτι ἔχομε τό δικαίωμα νά κάνουμε ὅ,τι θέλουμε! Ἡ μεγάλη ἰδέα πού τρέφουμε γιά τόν ἑαυτό μας, δέν μᾶς ἀφήνει νά δεχθοῦμε τόν Χριστό στήν ζωή μας. Δέν φτάνει μόνο νά παραδεχόμαστε τήν ὕπαρξή Του. Εἶναι ἀναγκαῖο νά Τόν ἀποδεχόμαστε καί σωτήρα μας. Μήπως τάχα φτάνει, γιά νά μᾶς θεραπεύσει, ἡ γνώση τῆς ὕπαρξης ἑνός φαρμάκου; Χρειάζεται καί νά τό πάρουμε. Καί νά τό χρησιμοποιήσουμε σωστά.

 

Νά λοιπόν τό ἐρώτημα. Σύ τό κατάλαβες ὅτι εἶναι ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου; ὅτι εἶναι ὁ ἐν ὑψίστοις; Τοῦ φωνάζεις καί σύ «ὠσαννά»;

 

Ὠσαννά δέν σημαίνει «ζήτω». Ὡσαννά σημαίνει «σῶσε μας»· ἔλα κοντά μας! Σύ Τοῦ τό ζητᾶς;

 

Ἄν ναί, σωστά μετέχεις στήν γιορτή. Σωστά κρατᾶς στά χέρια σου τά βάγια: «τά τῆς νίκης σύμβολα».

 

Καί ἡ νίκη μας ποία εἶναι;

 

Ὅτι νικήσαμε τόν διάβολο, πού σκορπίζει στόν κόσμο τήν ἀμφιβολία. Καί πιστεύομε στόν Χριστό.

 

*            *            *

 

            Καί ὅποιος πιστεύει στόν Χριστό, ὅταν φωνάζει, ξέρει καί τί φωνάζει καί γιατί τό φωνάζει. Καί ὅταν σιωπᾶ, ξέρει γιατί σιωπᾶ.

 

Ἁγίου Αὐγουστίνου (+430 μ.Χ.)

 

ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΝΗΜΑΣΙ

 

ΖΩΗΝ ΧΑΡΙΣΑΜΕΝΟΣ

 

            Ἐγώ ζῶ· καί ὑμεῖς ζήσεσθε! (Ἰωαν 14, 19)

 

            Δηλαδή: Ἐγώ ἔχω ζωή· σεῖς, θά ἀποκτήσετε ζωή ἀπό ἐμένα!

 

*            *            *

 

            Γιατί, γιά μέν τόν Ἑαυτό Του μιλάει σέ χρόνο παρόντα-ἐνεστῶτα, ἐνῶ γιά τούς μαθητές Του σέ χρόνο μέλλοντα; Γιατί ἄλλο, ἄν ὄχι ἐπειδή τούς τό εἶχε ὑποσχεθῆ, ὅτι μέ τήν δική Του σωματική ἀνάσταση θά ἐρχόταν, καί γι᾿ αὐτούς, μιά ζωή ἀνάλογη μέ τήν ζωή, πού πρῶτα θά ἔπαιρνε ὁ Ἴδιος;

 

            Καί γιά μέν τόν Ἑαυτό του, ἐπειδή ἡ ἀνάσταση ἡ δική Του θά γινόταν μέσα σέ ἐλάχιστο ἀπό τότε χρόνο, βάζει τό ρῆμα σέ χρόνο παρόντα-ἐνεστῶτα, γιά νά μᾶς δείξει, ὅτι ἡ ἀνάσταση γι᾿ Αὐτόν ἦταν κιόλας πραγματικότητα.

 

            Ἀντίθετα γιά τήν ἀνάσταση ἐκείνων (δηλαδή, τῶν μαθητῶν Του καί τήν δική μας), ἀφοῦ θά ἀπεῖχε χρονικά πολύ, μιά καί θά γίνει στά τέλη τῶν αἰωνων, δέν λέγει «ἔχετε (καί σεῖς) ζωή», ἀλλά σεῖς «θά ἀποκτήσετε ζωή» τότε (σέ χρόνο μέλλοντα)!

 

*             *             *

 

            Βλέπουμε λοιπόν ἐδῶ, ὅτι μέ λόγια λίγα καί ὄμορφα, ὁ Κύριος μᾶς μιλάει γιά δύο διαφορετικές ἀναστάσεις:

 

           γιά τήν δική Του· πού θά γίνει «σέ λίγο»· καί

 

           γιά τήν δική μας· πού θά πραγματοποιηθῆ στά τέλη τῶν αἰώνων.

 

            Καί μᾶς τό παρουσιάζει μέ δύο ρήματα:

 

           τό ἕνα, σέ χρόνο παρόντα-ἐνεστῶτα· καί

 

           τό ἄλλο, σέ χρόνο μέλλοντα.

 

            «Ὅτι ἐγώ ζῶ καί ὑμεῖς ζήσεσθε»! Δηλαδή: Ἐκεῖνος ἔχει ζωή· γι᾿ αὐτό, ἐμεῖς θά πάρουμε ἀπό Αὐτόν ζωή. Αἰτία τῆς δικῆς μας ζωῆς, θά εἶναι ἡ δική του ζωή. Ἐξ αἰτίας ἑνός ἀνθρώπου, ἦλθε ὁ θάνατος. Καί ἐξ αἰτίας ἑνός ἀνθρώπου ἡ ἀνάσταση ἐκ νεκρῶν. Ὥσπερ γάρ ἐν τῷ Ἀδάμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καί ἐν τῷ Χριστῷ ζωοποιηθήσονται» (Α΄ Κορ. 15, 22).

 

            Μέ ἄλλα λόγια, ὅπως κανένας δέν θά ἐπήγαινε σέ θάνατο μή ἐκεῖνον (=ἄν δέν ἁμάρτανε ὁ Ἀδάμ), ἔτσι καί κανένας ἀπό ἐμᾶς δέν θά ἐπήγαινε στήν ἀνάσταση καί στήν αἰώνια ζωή, ἄν δέν ἀνασταινόταν ὁ Χριστός!...

 

*            *            *

 

            Λοιπόν. Ἐμεῖς, ἐπειδή ἐζήσαμε ὅπως ἐζήσαμε, ἐγίναμε θνητοί. Ἐκεῖνος, ἐπειδή ζεῖ, ζητεῖ καί ἀπό ἐμᾶς ἀνάλογη ζωή.

 

            Ἐμεῖς, ὅταν ζοῦμε γιά τόν ἑαυτό μας, γιά τόν Χριστό εἴμαστε νεκροί.

 

            Ἐκεῖνος ὅμως, ὅταν πέθανε γιά μᾶς, δέν πέθανε!  Ἀντίθετα, ἀπό τότε Ἐκεῖνος ζεῖ (=ἐξακολουθεῖ καί ζεῖ)· καί γιά τόν Ἑαυτό Του· καί γιά μᾶς.

 

            Αὐτό σημαίνει: Ἀφοῦ Ἐκεῖνος ζεῖ καί γιά μᾶς· καί ἐμεῖς θά ζήσουμε. Καί ἔστω καί ἄν πεθάνουμε, θά ξανα-ἀποκτήσουμε ζωή· χάρις σ᾿ Αὐτόν· ἀπό Αὐτόν.

 

*            *            *

 

            Τί νά κάνουμε; Δέν γινόταν ἀλλιῶς!

 

            Τά καταφέραμε νά ἔχουμε θάνατο μέ δική μας ὑπαιτιότητα, μέ δική μας πρωτοβουλία!

 

            Δυστυχῶς γιά μᾶς, δέν μποροῦμε νά πάρουμε ζωή μέ δική μας ὑπαιτιότητα καί πρωτοβουλία!

 

            Γιατί;

 

            Ἁπλούστατα· γιατί ὁ πεθαμένος, δέν ἔχει ζωή. Καί δέν μπορεῖ νά δώσει ζωή. Οὔτε στόν ἑαυτό του! Οὔτε σέ ἄλλον! Σέ κανέναν!

 

(Εἰς τό κατά Ἰωάννην, Ὁμιλία 75, παρ. 3)

 

Μετάφραση: + ὁ Ν.Μ.

 

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

 

            Γράφει ἕνας μεγάλος Γερμανός παιδιαγωγός ὁ P. Lippert (+1936):

 

            Τό πιό δύσκολο μέ τά παιδιά ΔΕΝ εἶναι ἡ διατροφή τους, ἡ μόρφωσή τους καί ἡ κοινωνική ἀποκατάστασή τους ΑΛΛΑ  ἡ καλή ἀνατροφή τους.

 

*            *            *

 

            Πῶς ὅμως θά γίνει;

 

            Χρειάζεται δουλειά· φροντίδα· στοργή· παράδειγμα.

 

            Πῶς νά γίνει ὅταν οἱ ἄνδρες ἀσχολοῦνται πιό πολύ μέ τά σκυλιά τους, παρά μέ τά παιδιά τους;

 

            Ἤ, ἔστω, μέ τό αὐτοκίνητό τους· ἤ μέ κάτι ἄλλο, πού τούς «γεμίζει»;

 

*            *            *

 

            Τό παιδί, ὅταν εἶναι μικρό, δέν ξέρει, οὔτε τί εἶναι καλό, οὔτε τί εἶναι κακό.

 

            Γι᾿ αὐτό ὁ Θεός ἔχει ἀπό τούς γονεῖς ἀξίωση, νά προφυλάσσουν τά ἀθῶα καί ἀπονήρευτα μικρά παιδιά τους ἀπό τό κακό.

 

            Καί, μεγαλώνοντας, νά τά βοηθοῦν νά ξεχωρίζουν μόνα τους τό καλό ἀπό τό κακό.

 

+ ὁ Ν.Μ.

 

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel