ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΓΡΑΦΕΣ - ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Η Αγία Γραφή είναι λόγος του Θεού' και γι' αυτό είναι καθρέφτης, πού

• δεν λέει ποτέ ψέματα·

• δεν κολακεύει·

• δεν μεροληπτεί! Είσαι όμορφος; Όμορφο σε δείχνει.

Είσαι άσχημος; Άσχημος θα φανείς εκεί μέσα!

Πάς μπροστά σ' αυτόν τον κα­θρέφτη βρώμικος; Βρώμικη θα την ιδείς την φάτσα σου!

Μη κατηγορείς τον καθρέφτη! Δεν φταίει ο καθρέφτης! Τον εαυτό σου να κατηγορείς. Εκεί στρέψε τα παράπονα σου! Εκεί ψάξε να βρεις την αιτία της ασχήμιας σου! Και φρόντισε να την διορθώσεις.

Και άρχισε να στέκεις μπροστά σ αυτόν τον καθρέφτη όμορφος και ωραίος.

*          *          *

Είναι απίθανο, να διαβάσει κανείς το Ευαγγέλιο· και να μη του δημιουργηθη η επιθυμία να γίνει λίγο    καλύτερος!(Lacordaire)

Με την αγία Γραφή τα έθνη ξανανιώνουν. Πόσο ένα έθνος έχει ζωή και ισχύ μας το δείχνει ή τοποθέτηση απέναντι στις Άγιες Γραφές (Γκαίτε).

Καθρέφτης η Αγία Γραφή; Τί; Πώς; Πόσο; (βλ. Αγίου Γρηγορίου έπ. 8, 17).

Ερώτησα πόσοι μελετούν τις Γραφές. Και με έπιασε κατάθλιψη· πού άκουσα, πόσο λίγοι!...

Δεν ενδιαφέρονται, ούτε να μάθουν, τί είναι το θέλημα του Θε­ού.

Πώς μετά, να έχουν καλή απολογία στην Κρίση;

ο + Ν.Μ.

ΑΓΑΠΗ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ

Την Κυριακή των Απόκρεω ακούμε στην Εκκλησία το Ευαγγέλιο «της Κρίσεως». Ο Χριστός μας περιγράφει, πώς θα γίνει η Μέλλουσα Κρίση. Και μας τονίζει, ότι θα κριθούμε με βάση την προσφορά αγάπης στον πεινασμένο, στον γυμνό, στον άρρωστο, στον ξένο, στον φυλακισμένο.

Πολλές φορές όμως ξεχνάμε ότι αυτή η άσκηση αγάπης πρέπει να αρχίζει, όχι... από τα παιδάκια της Αφρικής, αλλά από τους ανθρώπους πού έχουμε πολύ κοντά μας· από τους ανθρώπους του σπιτιού μας: τον/την ιδιότροπο σύζυγο, τα κουραστικά παιδιά, τα απαιτητικά αδέλφια, τα παράξενα πεθερικά, τους ενοχλητικούς γείτονες

κ.ο.κ.

*  * *

Ο Ντοστογιέφσκι στο θαυμάσιο μυθι­στόρημα του «Αδελφοί Καραμάζωφ» ασχο­λείται και με αυτό το συνηθισμένο σύμ­πτωμα γενικής «αγαπολογίας», η οποία, ενώ είναι εύκολη σε διακηρύξεις και οράματα, όμως χωλαίνει πολύ στην καθημερινή πρά­ξη! Αναφέρεται λοιπόν ο συγγραφέας σε κάποιον γιατρό, ο όποιος «μίλαγε ειλικρινά αλλά και αστειευόταν πικρά».

«Εγώ» έλεγε ο γιατρός, «απορώ κι ο ίδιος με τον εαυτό μου. Όσο περισσότερο αγα­πάω την ανθρωπότητα γενικά, τόσο λιγότε­ρο αγαπάω τον κάθε άνθρωπο χωριστά! Στις ονειροπολήσεις μου, φτάνω συχνά να λαχταράω μέχρι πάθους να εξυπηρετήσω την ανθρωπότητα. Και ίσως στ' αλήθεια να δεχόμουνα ακόμη και να ... σταυρωθώ για τους ανθρώπους, αν παρουσιαζόταν ξαφνικά μια τέτοια ανάγκη!

Κι  όμως, παρ' όλα αυτά, δεν μπορώ ούτε δυο μέρες να ζήσω στο ίδιο δωμάτιο με άλλον άνθρωπο. Αυτό το ξέρω από πείρα. Μόλις βρεθή κάποιος κοντά μου, νιώθω πώς μου πληγώνει την ατομικότητα μου! Μου πε­ριορίζει την ελευθερία μου! Μπορώ μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο να μισήσω και τον πιο καλό άνθρωπο. Άλλον γιατί... τρώει αργά, άλλον γιατί... έχει συνάχι και σκουπίζει συ­νεχώς την μύτη του με το μαντήλι. Γίνομαι -δεν ξέρω πώς - εχθρός των ανθρώπων, μόλις οι σχέσεις μας γίνουν κάπως στενότερες. Μα γι' αυτό, όσο περισσότερο μισώ ορισμέ­νους ανθρώπους προσωπικά, τόσο πιο φλο­γερά αγαπώ την ανθρωπότητα στο σύνολο της!...»

Τρομάζει κανείς με την σχιζοφρένεια του ταλαίπωρου γιατρού. Είναι για γέλια και για κλάματα. Μα πώς είναι δυνατόν την ίδια στιγμή να ... καίγεται από αγάπη για όλη την ανθρωπότητα, και συγχρόνως να μισεί τον διπλανό του, επειδή του έγινε λιγάκι ενοχλητικός; Προφανώς μια παρόμοια «σχιζοφρένεια» ταλαιπωρούσε και πολλούς από εκείνους, πού κάποτε έτρεχαν σε πορείες για «ειρήνη και αφοπλισμό στα Βαλκάνια», ενώ την ιδία στιγμή στα σπίτια τους γινόταν «Τρωικός πόλεμος»για ασήμαντες ενδοοικογενειακές διαφωνίες!

Πριν λοιπόν ξεκινήσουμε να πάμε να βοηθήσουμε άλλους σαν ... «Γιατροί χωρίς Σύνορα» στα πέρατα του κόσμου, ας προπονηθούμε ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ του σπιτιού ή της γειτονιάς μας να υπομένουμε τις ιδιο­τροπίες και τις παραξενιές των πολύ δικών μας ανθρώπων! Πρώτα αυτοί πεινάνε και διψάνε για κατανόηση, για στοργή, για τρυφερότητα.

Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο Του απαιτεί να ασχοληθούμε με εκείνους, πού χρειάζονται λίγο νερό, λίγο ψωμί, ένα χαμόγελο, μια ευχή, λίγη παρηγοριά, ένα χάδι. Όλοι αυτοί είναι «ενοχλητικοί», και γι' αυτό δυσάρε­στοι, ανεπιθύμητοι και «ελάχιστοι»!

Άλλα ο Χριστός, όλους αυτούς, τους ονομάζει ΑΔΕΛΦΟΥΣ Του. Και μας ζητάει επιτακτικά να τους έχουμε και εμείς Α­ΔΕΛΦΟΥΣ μας.

Άρχιμ. Β.Λ.

Αγίου   Γρηγορίου   του   Μεγάλου

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΣΤΗ; ΚΑΙ ΠΟΥ Η ΑΠΙΣΤΙΑ

Το πνεύμα του Χριστού ζει στην αγία Του Εκκλησία· και στους πιστούς Του.

Εμείς είμαστε μαθητές Του. Μα ό­ταν είμαστε αμαρτωλοί και γεμάτοι κακία, ό κόσμος δεν μας δέχεται. Όπως δεν δέχθηκε και τον Σωτήρα και Κύ­ριο.

Άλλα και όπως άκουαν τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, έτσι ακούνε και την Εκκλησία Του και εμάς.

Μελετώντας τα ευαγγελικά διηγή­ματα πού μας λένε, τί έγινε αιτία σκανδάλου κατά των μαθητών του Χριστού, μπορούμε και εμείς να κατα­λάβουμε κάτι για την δική μας κάθε φορά κατάσταση, και ιδιαίτερα στις ημέρες μας.

Θα Σας μιλήσω για την δύσκολη θέση του πιστού, πού όμως είναι δύ­σκολη μόνο εξωτερικά.

*   *   *

Προκειμένου λοιπόν να φθάσουμε στην ημέρα της αγίας Αναστάσεως του Κυρίου αξίως και με χαρά, είναι για τον καθένα μας απαραίτητο να πετά­ξουμε από επάνω μας πολλά, από εκείνα πού σωρεύτηκαν επάνω, και γέ­μισαν τις ψυχές μας.

Γύρω μας, από όλες τις μεριές μας περιβάλλει το φθοροποιό και κατα­στρεπτικό πνεύμα της απιστίας. Και όσο δεν μας φρουρεί η πίστη, η προ­σευχή, η νηστεία, η λατρεία του Θεού, η θεία χάρη Του, αλλά ζούμε ζωή κοσμική, το κάθε τι πού μπορούσε να σκανδαλίσει τους μαθητές του Σωτήρα μας, τότε πού μπροστά τους ανέβηκε στον Σταυρό στον Γολγοθά, κάθε τι το ίδιο και ανάλογο μπορεί να γίνει σκάν­δαλο και σήμερα σε πολλούς ανθρώ­πους πού ζουν στον κόσμο.

Εκείνοι οι ονειδισμοί, εκείνοι οι κολαφισμοί (=καρπαζιές), εκείνα τα χτυ­πήματα στα μάγουλα, εκείνη η επένδυ­ση με βασιλική πορφύρα, εκείνοι οι εμ­παιγμοί, εκείνοι οι χλευασμοί, όλα ε­κείνα πού σκανδάλιζαν τότε τους μα­θητές Του, και έκαναν την πίστη τους στον θρίαμβο του βασιλέως της Δόξης να ταλαντεύεται, να κλονίζεται, όλα αυτά ακριβώς έτσι, αλλά και διαφορε­τικά με την δική του εξωτερική μορφή το καθένα, ολοκληρώνονται στην ζωή μας.

Τάχα λίγοι είναι οι άνθρωποι πού χάνουν την πίστη τους, μόνο και μόνο γιατί δεν πιστεύουν στον Θεό όλοι;

Τάχα η γενική αυτή τάση να χλευ­άζουν άνθρωποι την πίστη, δεν αποτε­λεί ένα φτύσιμο, μια διαπόμπευση της, πού κάνει πολλούς να κλονίζεται η πίστη τους στον Θεό και στην πα­ντοδυναμία Του;

Τάχα η πνευματική οδός στην ζωή μας δεν θεωρείται από πολλούς ξεπε­ρασμένη, όνειρο, πού κάνει την πλειο­ψηφία να παίρνει τον δρόμο της απώ­λειας, τον δρόμο της κοσμικής ζωής;

Τάχα αυτό πού έγινε στον Γολγο­θά, δεν επαναλαμβανόταν, δεν επανα­λαμβάνεται και δεν θα επαναλαμβά­νεται σε εκείνους πού σήμερα, τώρα με τα έργα τους ξανασταυρώνουν τον Χριστό;

Και τάχα, μήπως με όλον αυτόν

τον τόσο ειλικρινή πόθο να φυλάξουν την πίστη, αυτοί πού αισθάνονται την καρδιά τους να καίει από αγάπη για τον Χριστό, για εκείνους πού με δέος περιμένουν αυτές τις ήμερες του Γολ­γοθά πού έρχονται, για εκείνους πού αγκαλιάζουν με ευλαβή τρόμο και με μεγάλη χαρά, με μονολόγιστη ελπίδα και προσδοκία τους την ανάσταση του Χριστού - μήπως τάχα, και αυτοί δεν την χρειάζονται την υποστήριξη και στερέωση πού μας δίνει η πίστη;

Να, αύτη είναι η σημασία και το νόημα της μεγάλης σαρακοστής.

Να γιατί μας χρειάζεται να περάσωμε αυτές τις έξη εβδομάδες.

* * *

Ω πόσα μας έχουν δοθή! Τί θησαυ­ρούς συναντάμε στην λατρεία μας! Τί ομορφιά! Τί δύναμη, πού αναγεννάει τις καρδιές μας. Και παράλληλα, πόσο λίγο, πόσο φοβερά λίγο, από όλα αυτά το παίρνουμε για την ζωή μας! Μα όλοι εμείς είμαστε πιστοί.

Όσο κι αν κάποιοι είναι αδύνατοι, όσο κι αν κάποιοι είναι ανίκανοι να κάμουν κάτι, όλοι μας είμαστε κλαδιά της αμπέλου, όλοι μας ανήκουμε στην Εκκλησία μας, όλοι μας μπορούμε να σωθούμε, αρκεί να ταπεινωθούμε και να μετανοήσουμε, αρκεί να παρακολουθούμε γι΄ αυτό με επίγνωση και συναίσθηση την πνευματική μας φτώχεια, το ψέμα, τα τόσα ψέματα της γεμάτης πάθη ζωής μας.

Και για να τις ζήσωμε αυτές τις ημέρες, ας μάθωμε να στεκόμαστε μπροστά στον Σταυρό του Κυρίου μας στον Γολγοθά. Αμήν.

Μετάφραση: ο + Ν.Μ.

ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ

Μητροπολίτου Νικοπόλεως

Μελετίου

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ

Απελπιστική ήταν η κατάσταση την εποχή του προφήτη Ηλία: ναυά­γιο· για όλο τον κόσμο· ναυάγιο οι­κουμενικό.

Κάτι το ανάλογο συντελείται και στις ήμερες μας.

Αιτία και ρίζα του κάκου, και τότε και σήμερα, το ξέφτισμα της πίστης. Πίστη ονομάζουμε μόνο την πίστη στον αληθινό Θεό.

Τότε, ο Ηλίας άρκεσε μόνος του... Και με την πίστη του, με τους αγώνες του, και με την δύναμη του Κυρίου, άλλαξε την πορεία του κόσμου. Έφερε παρηγοριά και ελπίδα.

Οι μαρτυρίες των αγίων Γραφών γι' αυτόν είναι ένας ανεξάντλητος θη­σαυρός διδαγμάτων και προβληματι­σμών, πού τσακίζουν κόκκαλα.

Το συνιστούμε σε όλους.

(Από τον πρόλογο του βιβλίου:

Ο Προφήτης Ηλίας, εκδ. Ί Μ.

Νικοπόλεως, Πρέβεζα 2008)