«ΨΑΞΕ - ΨΑΞΕ»

Αυτός είναι ο τίτλος του τελευταίου μυθιστορήματος της Βρετανίδας συγ­γραφέως Κλαίρης Σάμπρουκ. Και ο υπότιτλος συμπληρώνει: «Δεν θα τον βρης... Ο μικρός σου αδελφός επιβι­βάστηκε στο τρενάκι τον τρόμου». Αναφέρεται στο τραγικό γεγονός της εξαφάνισης ενός παιδιού, όπως το πε­ριγράφει ο εννιάχρονος αδελφός του...

Παρουσιάζοντας το βιβλίο της, η Σάμπρουκ ομολογεί ότι θέλει να θίξει κάτι βαθύτερο από την τραγωδία της απαγωγής ενός παιδιού. Και παραδέ­χεται ότι υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο και πολύ πιο συνηθισμένο:«Χάνουμε τα παιδιά μας, γιατί πουλήσαμε τις ψυχές μας για λίγη ευμάρεια!» λέει η συγγραφέας. Και συ­νεχίζει: «Δουλεύουμε τρελλές ώρες για να προσφέρουμε στα παιδιά μας Play Station, ίPod και έξτρα μαθή­ματα σε οτιδήποτε μπορεί να φα­νταστεί κανείς: από τοξοβολία μέχρι γιόγκα. Μπουκώσαμε τα παιδιά με όλες αυτές τις δραστηριότητες και έτσι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΧΡΟ­ΝΟ. Και τώρα στις πόλεις μας ση­μειώνονται περιστατικά με μαχαι­ρώματα ανάμεσα σε παιδιά! Παιδιά αποξενωμένα, όχι μόνο από τους γο­νείς τους, αλλά και από τον ίδιο τους τον εαυτό· παιδιά ΧΑΜΕΝΑ! Κι εμείς ξύνουμε το κεφάλι μας και ρωτάμε 'γιατί;'»

*     *     *

Οι Τρεις Μεγάλοι Ιεράρχες άγιοι Βασίλειος, Γρηγόριος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν «χάθηκαν» ποτέ σε μαθήματα ούτε ...τοξοβολίας, ούτε - φυ­σικά -γιόγκα! Έτσι ΒΡΗΚΑΝ ΠΟΛΥ ΧΡΟΝΟ, για να σπουδάσουν όσο πιο καλά μπορούσαν τα μαθήματα της «κά­τω» σοφίας, δηλαδή της κοσμικής γνώ­σης και ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ, για να σπουδάσουν τα μαθή­ματα της «άνω» σοφίας, δηλαδή της Θεογνωσίας. Και, όπως λέει ένα τροπά­ριο τους, η μεν κάτω σοφία τους έκανε νοήμονες, η δε άνω σοφία τους έκανε κυβερνήτες! Η κοσμική σοφία τους ακόνησε το μυαλό, ενώ η Θεία Σοφία τους έκανε έμπειρους καραβοκύρη­δες· τόσο έμπειρους, ώστε όχι μόνο δεν χάθηκαν οι ίδιοι στην θάλασσα της ζωής, αλλά βοήθησαν και πολλούς άλλους να μη χαθούν.

Έτσι μας δίδαξαν ότι: Σκοπός του ταξιδιού δεν είναι η «ευμάρεια». Δεν πουλάμε την ψυχή μας για κάποιες στιγμούλες ψευτοκαλοπέρασης. Στόχος μας είναι η γνωριμία με τον Χριστό· δηλαδή με Αυτόν πού είναι η Μοναδική Πηγή Αληθινής Χαράς και Ειρήνης.

•   Μόνο μέσα στο Φως του Χρίστου μπορούμε να βρούμε τον αληθινό εαυτό μας, και αληθινές σχέσεις με τους γονείς μας και όλους τους γύ­ρω μας.

•   Μαχαίρια ... πρέπει να τραβάμε, όχι εναντίον των άλλων (για να σκοτώ­νουμε την ανία μας)· αλλά εναντίον των παθών και του εγωισμού μας, πού μας τυραννάνε· και κυριολεκτι­κά μας «σκοτώνουν».

Το πιο σωτήριο «ψάξιμο» είναι να βρούμε την χαμένη σχέση μας με Αυτόν, πού Πρώτος ήρθε να μας ψάξει και να μας ξαναφέρει μέσα στην αγκαλιά της Εκκλησίας Του. Για να μη κλαίμε λοιπόν κι άλλα «χαμένα» αδελφάκια μας, πού κάποιοι θέλουν να τα επιβιβάσουν «στο τρενάκι του τρόμου», ας εμπιστευόμαστε τους ασφαλείς «κυβερνήτες» Τρεις Ιε­ράρχες, πού πριν από μας «ψύχτηκαν» και έψαξαν  τον μόνο σίγουρο δρόμο σωτηρίας.

Άρχιμ. ΒΛ

Αγίου Κασσιανού του Ρωμαίου

ΓΙΑ   ΤΗΝ ΟΡΓΗ

Δηλητήριο ή οργή, για την ψυχή. Όσο ο ιός αυτός ευρίσκεται και δρα εκεί, τυφλώνει τα μάτια της καρδιάς. Είναι λοιπόν απόλυτη ανάγκη να τον πετάξου­με από επάνω μας.

Γιατί, αλλιώς, θα διαλύσει την πνευ­ματική μας ζωή και την ψυχή μας.

Λέγει η Γραφή: Ταράχθηκε από τον θυμό ο οφθαλμός μου (Ψαλμ. 6,8). Από τον θυμό, γέμισε ταραχή ο έσω άνθρωπος τόσο, ώστε ακόμη και το βλέμμα μου γίνεται άγριο, γεμάτο κακία και εκδικητικότητα!

*     *     *

Από οποιαδήποτε αιτία και αν προέλ­θει η οργή, τυφλώνει τα μάτια της ψυχής, και έτσι δεν την αφήνει να ίδει τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Χριστό.

Δεν έχει σημασία εάν είναι εύλογη ή παράλογη η αιτία της οργής. Εδώ συμβαί­νει ό,τι και με εκείνον πού σκεπάζει τα μάτια του με φύλλα από μέταλλο. Είτε είναι χρυσά, είτε μολύβδινα, το αποτέλε­σμα είναι το ίδιο: δεν βλέπει!

Έτσι και η οργή:  όποια προέλευση και αν έχει, κάνει τον άνθρωπο θηρίο.

Μόνο σε μια περίπτωση ο θυμός μας είναι φυσιολογικός- και άρα δικαιολο­γείται: Όταν θυμώνουμε εναντίον των εμπαθών και φιλήδονων, (δηλ. των αμαρ­τωλών) λογισμών και σκέψεων μας· και όταν θυμώνουμε εναντίον των παθών μας- εναντίον του εαυτού μας!

Τότε, θυμώνοντας εναντίον του θυμού μας, αγωνιζόμαστε να τον βγάλουμε από την ζωή μας.

*   *   *

Ποιες είναι, οι βασικές αρχές του αγώνα μας κατά της οργής και του θυμού;

1. Δεν πρέπει να δικαιολογούμε τον εαυτό μας.

Πολλές φορές, όταν λυπηθούν αδελ­φοί εναντίον μας, τους περιφρονούμε, λέγοντας: Τί φταίω εγώ; Δεν είμαι εγώ η αιτία πού ταράχθηκαν! Ας πρόσεχαν!

Στην περίπτωση αυτή, ο ιατρός των ψυχών μας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, θέλοντας να ξεριζώσει κάθε πρόφαση αμαρτίας από την καρδιά μας, μας λέει:

-Ακόμη και αν συμβεί να προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο, και εκείνη την στιγμή, μέσα στην Εκκλησία, θυμηθείς ότι κάποιος έχει κάτι εναντίον σου, άφησε το δώρο σου εκεί, μπροστά στο θυσιαστήριο, και πήγαινε και συμφιλιώσου πρώτα με τον αδελφό σου! Και έλα και πρόσφερε το δώρο σου! (Ματθ. 5, 23-24)

Δηλαδή. Χρειάζεται άμεση αντίδραση. Χωρίς αναβολές. Χωρίς ολιγωρία.

2.   Το κριτήριο διόρθωσης

Η διόρθωση η δική μας από το πάθος της οργής, δεν επέρχεται από την ανοχή του πλησίον μας προς εμάς, αλλά από την δική μας ανεξικακία προς αυτόν!

3.   Ο έλεγχος της οργής

Όταν εμείς αποφεύγουμε τον πλη­σίον μας, για να μη ταραχθούμε, δεν το θεραπεύουμε το πάθος, αλλά το σκεπά­ζουμε και το κρύβουμε. Όμως, τότε το πάθος υπάρχει. Είναι «ζωντανό». Και θα εκδηλωθεί στην πρώτη αφορμή πού θα του δοθεί. Τα πάθη μας βλέπομε σε τί κατάσταση βρίσκονται (μειώθηκαν, αυξήθηκαν, παραμένουν στάσιμα) μό­νο στην επικοινωνία με τους άλλους. Εκεί φαίνεται, πόση αγάπη, πραότητα, ταπείνωση και αύτομεμψία έχουμε.

4. Τι ωφελεί περισσότερο στον α­γώνα κατά του πάθους της οργής;

Το να κρατούμε την καρδιά μας κα­θαρή από την μνησικακία και να μη κλωθογυρίζουμε λογισμούς μέσα μας κατά των αδελφών μας.

Το να κρατούμε το στόμα μας κλειστό για να μην βγάζουμε λόγια κακίας και μανίας!

Να, εδώ φαίνεται η υπομονή, η αγά­πη και ο φόβος Θεού.

Διασκευή: Άρχιμ. Ν.Κ.

ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΣΕ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ

Οι ιεροί θεσμοί δεν αμφισβητούνται ατιμωρητί.

Ο γάμος ή είναι μυστήριο μέγα, ή δεν είναι τίποτα. Όσο κι αν δε θέλουν να το αντιληφθούν ορισμένοι, «ο πολι­τικός γάμος», και τώρα η νομιμοποίηση των ελεύθερων συμβιώσεων, δεν είναι πρόοδος. Είναι οπισθοδρόμηση. Αν λεί­ψει ο μυστηριακός χαρακτήρας του γά­μου, τί μένει; Τί άλλο από εταιρεία πε­ριορισμένης ευθύνης.

Ο Χριστιανισμός ανεβάζει το γάμο σε μυστήριο. Νυμφαγωγός δεν είναι ο Δήμαρχος, ο Συμβολαιογράφος. Είναι ο ίδιος ο Χριστός. Το μυστήριο τελεσιουργειται στον ιερό χώρο του Ναού. Η χάρη του Αγίου Πνεύματος αγιάζει τη συζυγική ένωση. Εκεί ο φυσικός δε­σμός του άνδρα και της γυναίκας με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος αγιάζει τη συζυγική ένωση. Εκεί ο φυσικός δε­σμός του άνδρα και της γυναίκας εξαγιάζεται. Παίρνει τη μορφή της ένωσης του Χρίστου με την Εκκλησία. Αυτός είναι ο χριστιανικός γάμος.

Αν αφαιρεθή η θεϊκή σύσταση και η ηθική συνάφεια, ας μην αυταπατώμεθα, δεν έχουμε γάμο. Έχουμε μονάχα σαρκική ένωση ανάξια του λογικού ανθρώπου. Έτσι είδε το γάμο και ο βα­θύς γνώστης του Ρωμαϊκού Δικαίου Μοδεστίνος: «Άνδρος και γυναικός συνάφειαν και συμπλήρωσιν πάσης ζωής, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνίαν».

Προτάσσεται το θείο και ακολου­θεί το ανθρώπινο.

Όταν όμως καταργείται το θείο, τότε οι συνέπειες είναι τραγικές.

Επιτέλους τέτοια ιερά και μεγάλα κοινωνικά θέματα δε σηκώνουν προ­χειρότητα.

Στο σύγχρονο κόσμο αλλά και τη χώρα μας, υπάρχει βαθειά ηθική και πνευματική κρίση. Υπάρχει κρίση άξιων. Υπάρχει περιφρόνηση θεσμών και άρχων. Υπάρχει κρίση προσώπων, πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας.

Η εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, η βάναυση καταπάτηση του νόμου, η ανήθικη συναλλαγή, το γεγονός ότι «νόμος γέγονεν η παρανομία και ουδείς αισχύνεται, ουδέ ερυθριά», τί άλλο μαρτυρούν;

Όλος αυτός ο χείμαρρος της δια­φθοράς μας στέλνει ένα κατεπείγον μήνυμα. Κρούει τον κώδωνα του κινδύ­νου και μας δείχνει το δρόμο της σωτή­ριας διαφυγής. Και αυτός δεν είναι άλλος από την επιστροφή δια της με­τανοίας στο Σωτήρα Χριστό. Επιστρο­φή «από σκότους εις φως και της εξου­σίας του Σατανα επί τον Θεόν...».

Χωρίς την άρνηση της αμαρτίας και την απάρνηση του παλαιού άνθρωπου, δε θα υπάρξει των κακών παύλα.

(Από την εφημερίδα «Η Άμπελος», Ιανουάριος-Αύγουστος 2008, σελ. 7)

Πρωτ. Πολύευκτος Γεωργακάκης

ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΣ;

Μία πνευματική κοπέλλα, ερώτη­σε τον πνευματικό της:

-Πώς, και με τί θα το δείξω εγώ, ότι αγαπώ τον Κύριο;

Της απάντησε:

-Στο ερώτημα σου απάντηση δί­νουν τα λόγια του Κυρίου. Είπε: «Ό­ποιος με αγαπάει τηρεί τις εντολές μου» (Ίωάν. 14,21). Ασφαλώς, συ τώρα θα διερωτάσαι: «Ποίες;» Σου απαντώ: «Εκείνες τις απλές, πού μας τις θυμί­ζει το άγιο Ευαγγέλιο σχεδόν κάθε η­μέρα μπροστά μας. Επείνασα και μου εδώκατε να φάω... ασθένησα και με επισκεφθήκατε· ήμουν στην φυλακή και ήλθατε σε μένα.

Συ, όταν σου τυχαίνουν τέτοιες περιπτώσεις, τί κάνεις;