ΠΩΣ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ;

Ἅγια, εἶναι ἡ νύχτα, πού ἦρθε στόν κόσμο ὁ Χριστός. Ἅγια· καί ὁλόφωτη.

•           Τότε ἦρθε στόν κόσμο τό ΦΩΣ· τό ΦΩΣ τό ἐκ ΦΩΤΟΣ.

Μά, αὐτό τό γενικό, μόνο του ΔΕΝ ἀρκεῖ! Πρέπει καί ἐμεῖς, ὁ καθένας μας, νά Τόν δεχθῆ· νά ᾿ρθῆ σέ σχέση προσωπική μαζί Του. Πρέπει νά γίνει πιστός· χριστιανός. Πιστός στόν Χριστό!

Τότε κάποιοι Τόν βρῆκαν. Μποροῦμε νά Τόν βροῦμε καί ἐμεῖς. Ἀρκεῖ νά Τόν ἀναζητήσουμε σωστά· ἀκολουθώντας, ὄχι κάποιο δρόμο, ἀλλά ἕνα ἐγγυημένο δρόμο.

Καί δρόμοι ἐγγυημένοι εἶναι δύο:

Ὁ ἕνας εἶναι ὁ δρόμος τῆς Παναγίας.

Ὁ ἄλλος εἶναι ὁ δρόμος τῶν Ποιμένων καί τῶν Μάγων.

*          *          *

1. Ἡ Παναγία, ἡ Μαρία ἀπό τήν Ναζαρέτ, ἦταν μιά ἁπλῆ κοπέλλα. Δέν ἦταν, οὔτε ἱστοριοδίφης· οὔτε φυσιοδίφης· οὔτε στοχαστής. Πίστευε στήν πραγματικότητα. Καί εἶχε ὁδηγό της, τήν πραγματικότητα.

            Τῆς μίλησε ὁ ἄγγελος Γαβριήλ. Τῆς εἶπε, ὅτι θά γεννήσει τόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Μά αὐτή ΔΕΝ χάρηκε. Ἀντέδρασε. Καί ἀπάντησε: Πῶς μπορεῖ γυναίκα νά γεννήσει παιδί, χωρίς συνεύρεση μέ ἄνδρα;

Τῆς ἀπάντησε ὁ ἄγγελος: Μπορεῖ! Ὅταν θέλει ὁ Θεός, δέν λειτουργοῦν, πάνε στήν ἄκρη, οἱ νόμοι τῆς φύσης! ΔΕΝ στέκουν ἐμπόδιο στήν θέληση τοῦ Θεοῦ!

Καί ἡ Μαρία, τό κατάλαβε. Τό κατάλαβε σωστά. Καί εἶπε:

Ἐγώ εἶμαι ΔΟΥΛΗ τοῦ Κυρίου. Γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου!

Καί συνέλαβε τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ: «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου».

Καί γι᾿ αὐτό ἡ Παναγία ξέροντας, ὅλα αὐτά καί τόν τρόπο πού γέννησε, μόλις ἔτεκε τόν Χριστό, Τόν προσκύνησε! Σάν Θεό της. Σάν σωτήρα της. Σάν σωτήρα ὅλου τοῦ κόσμου.

2. Ἄλλος δρόμος, ἁπλούστερος, πιό βατός σέ μᾶς τούς ἀδύναμους, εἶναι ὁ δρόμος τῶν ποιμένων.

Ἀγρυπνοῦσαν κοντά στά πρόβατά τους. Καί ἐκεῖ εἶδαν ξαφνικά ἄγγελο. Καί ὁ ἄγγελος τούς μίλησε καί τούς εἶπε:

-Σᾶς φέρνω χαρμόσυνο μήνυμα. Γεννήθηκε στήν Βηθλεέμ ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου! Πηγαίνετε νά Τόν ἰδεῖτε· καί νά Τόν προσκυνήσετε!

Καί αὐτοί μέ ἁπλότητα· μά ἀποφασιστικά εἶπαν:

- Πᾶμε! Ἐπιτρέπεται, μετά ἀπό τέτοιο μήνυμα, νά διστάζει ἄνθρωπος καί νά βαριέται; Νά μετράει βήματα;

Καί ξεκίνησαν νά ἰδοῦν. Τί νά ἰδοῦν; Ἕνα νεογέννητο! Καί ἐπῆγαν. Καί τό βρῆκαν στό σπήλαιο. Καί τό εἶδαν. Καί τό προσκύνησαν! Τόσο εὔκολα;

Ναί. Γιατί κατάλαβαν, ὅτι τά λόγια τοῦ Ἀγγέλου, ἦταν λόγια σοβαρά. Καί τά δέχθηκαν. Γιατί κατάλαβαν, ὅτι τό βρέφος ἐκεῖνο, δέν ἦταν ἕνα κάποιο βρέφος, ἀλλά ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ συνάναρχος, καί ὁμόθρονος μέ τόν ΠΑΤΕΡΑ.

Καί «ἐθαύμασαν». Δηλαδή κατάλαβαν, πόσο μεγάλη εἶναι ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ· καί πόσο ἀπέραντη ἡ ἀγάπη Του γιά μᾶς.

            Κάτι ἀνάλογο ἔκαμαν καί οἱ μάγοι. Εἶδαν ἀστέρι στόν Οὐρανό. Καί κατάλαβαν. Καί ξεκίνησαν, ψάχνοντας γιά ἕνα μεγάλο βασιλιά, κυρίαρχο στόν κόσμο ὅλο! Καί ἐπῆγαν. Καί Τόν βρῆκαν μικρό παιδί, μωρουδάκι. Καί κατάλαβαν πολύ περισσότερα ἀπό ὅσα ἄφιναν νά φανοῦν τά φαινόμενα. Κατάλαβαν, ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί ταπείνωση.

Ἀγάπη πού ἦρθε νά μᾶς σώσει μέ τήν ταπείνωσή Του.

Καί Τόν προσκύνησαν μέ διπλό πόθο καί μέ ἀπέραντη πίστη!...

*          *          *

Γιά τήν Παναγία, γιά τούς μάγους καί γιά τούς ποιμένες, αὐτά ἦταν… αὐτονόητη πορεία!

Γιατί γιά μᾶς ἁπλῶς μένουν ἀπορία; Μήπως, γιατί δέν ἔχομε καλή καί καθαρή καρδιά;

Ἄς φροντίσωμε, νά κάνωμε τήν καρδιά μας λίγο πιό καθαρή. Γιά νά μπορεῖ νά ᾿ρθῆ ὁ Χριστός κοντά μας, καί νά τήν γεμίσει μέ τήν χάρη Του, μέ τήν εἰρήνη Του, μέ τήν εὐλογία Του.

+ ὁ Ν. Μ.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ

            Στό θαυμάσιο ἔργο τοῦ Ντοστογιέφσκι «Ἀδελφοί Καραμάζωφ» παρουσιάζεται κάπου ὁ διάβολος στόν Ἰβάν Καραμάζωφ καί τοῦ ἐξομολογεῖται ὅτι, ἔστω κι ἄν ἤθελε ὁ ἴδιος νά χαθεῖ ἀπό τήν ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἐκεῖνοι δέν τόν ἀφήνουν. Καί τοῦ λένε:

- Ὄχι μή φεύγεις! Γιατί χωρίς ἐσένα δέν θά ὑπάρχουν       γεγονότα!

Καί συνεχίζει ὁ διάβολος:

- Οἱ ἄνθρωποι παίρνουν ὅλη αὐτή τήν κωμωδία γιά κάτι σοβαρό, παρ’ ὅλο τό μυαλό πού ἔχουν. Γι’ αὐτό λοιπόν, τό ξέρω, ὅτι ἄν μετάνιωνα καί γύριζα ξανά στούς ἀγγέλους καί ἄρχιζα πάλι νά ψάλλω στόν Θεό «ὠσαννά», τότε θά ἄρχιζε ὁ κόσμος νά σκέφτεται λογικά. Ἔτσι ὅμως θά ἐρχόταν τό τέλος ἀκόμα καί τῶν περιοδικῶν καί τῶν ἐφημερίδων!... Γιατί ποιός τρελλός θά καθόταν τότε νά τίς διαβάσει!...

Ὁ προφητικός Ντοστογιέφσκι μᾶς «ἀποκαλύπτει» ὅτι ἀκόμα κι ὁ διάβολος κάνει «χάζι» καί γελάει εἰς βάρος μας, ὅταν μᾶς βλέπει νά χάνουμε τόν καιρό μας μέ τά δῆθεν σημαντικά γεγονότα τῆς ἐπικαιρότητας· μιᾶς ἐπικαιρότητας, ὅπου συνήθως ὁ ἴδιος (ὁ διάβολος) εἶναι «σκηνοθέτης» καί «παραγωγός»· μιᾶς ἐπικαιρότητας, πού μᾶς ψυχοπλακώνει καί μᾶς μαυρίζει τήν καρδιά.

*   *   *

            Στίς 25 Δεκεμβρίου γιορτάζουμε τό πιό ἀληθινό καί σωτήριο γεγονός στήν ἱστορία τοῦ κόσμου. Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος. Λαμβάνει ἀνθρώπινη σάρκα καί γίνεται γιά μᾶς χειροπιαστός. Ὄχι, βέβαια, γιά νά μονοπωλήσει τήν πρώτη θέση στά δελτία εἰδήσεων· οὔτε γιά νά γίνει πρωτοσέλιδο στίς ἐφημερίδες. Τό «τιμητικό ἄγημα», πού δόξασε τήν ἄφιξή Του, ἦταν μόνο κάποιοι φτωχοί ποιμένες! Καί ἀντί γιά κόκκινο χαλί, βρῆκε στρωμένη «πλούσια»... τήν κοπριά ἑνός σταύλου!

            Ὁ Χριστός γιά ἄλλο σκοπό ἔρχεται στό κόσμο. Ἔρχεται γιά νά πρωτοστατήσει στό πιό συγκλονιστικό γιά μᾶς ΓΕΓΟΝΟΣ: στό γεγονός τῆς σωτηρίας μας. Τῆς ἀπελευθέρωσής μας ἀπό τά πάθη μας, ἀπό τόν διάβολο καί ἀπό τόν θάνατο. Ἔρχεται γιά νά Τόν ἀφήσουμε νά μπαίνει στά καθημερινά γεγονότα τῆς ζωῆς μας καί νά τά κάνει ὄχι ἀφορμές ψυχοπλακώματος ἀλλά ἀφορμές ἀπελευθέρωσης καί σωτηρίας τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μας.

            Ἔτσι, τό ἀληθινό τέλος τῶν περιοδικῶν καί τῶν ἐφημερίδων ἔρχεται, ὅταν αὐτό τό γεγονός τῆς σωτηρίας μας, τό κάνουμε κέντρο τῆς προσοχῆς καί τῆς ἐνασχόλησής μας· ὅταν τό κάνουμε ΤΟ γεγονός τῆς ζωῆς μας. Ὅλα τά ἄλλα γεγονότα ἀποκτοῦν νόημα καί ἀξία μόνο στόν βαθμό, πού τά κάνουμε νά ὑπηρετοῦν τήν δική μας σωτηρία.

*   *   *

            Γι’ αὐτό, ἀντί νά σκοτώνουμε τήν ὥρα μας καί... τήν ζωή μας μέ τήν κούφια ἐπικαιρότητα, ἄς ἁγιάσουμε τόν χρόνο μας ἀνοίγοντας συνεχῶς «πόρτες», γιά νά μπαίνει ὁ Χριστός στήν ζωή μας: μέ τήν γεμάτη εὐλάβεια προσευχή, μέ τήν προσεκτική μελέτη τοῦ λόγου Του καί πάνω ἀπό ὅλα μέ τήν συνειδητή συμμετοχή μας στήν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας Του. Αὐτές οἱ καθη-με¬ρινές συναν¬τήσεις μας μέ τόν Χριστό, εἶναι τά πιό ἀληθινά καί τά πιό συγκλονιστικά ΓΕΓΟΝΟΤΑ τῆς ζωῆς μας.

Ἀρχιμ. Β. Λ.

Ο ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Τὸν περασμένο Ἰούνιο παίχθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ θεατρικὸ ἔργο τοῦ Ἰταλοῦ σκηνοθέτη Ρομέο Καστελούτσι μὲ τίτλο: «Περὶ τῆς ἐννοίας τοῦ προσώπου τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Θεοῦ». Ἡ παράσταση ἔγινε μὲ φόντο ἕνα τεράστιο πορτραῖτο τοῦ Ἰησοῦ, ἔργο τοῦ σπουδαίου Ἰταλοῦ ζωγράφου Ἀντονέλο ντὰ Μεσίνα. Σὲ συνέντευξη ποὺ ἀκολούθησε, ρωτήθηκε ὁ σκηνοθέτης, γιατί σὲ κάποια σκηνὴ βάζει παιδιὰ νὰ πετοῦν χειροβομβίδες στὴν εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ. «Εἶναι ἕνας τρόπος ἀφύπνισης τῆς εἰκόνας, λέει ὁ Καστελούτσι. «Ἄκουσέ με, εἶμαι ἐδῶ, εἶμαι ἀπέναντί σου», λένε τὰ παιδιὰ στὸν Ἰησοῦ. Ἕνα νεῦμα ποὺ κάνει ἕνας ἀθῶος, τὰ παιδιά, ἀπέναντι σὲ ἕναν ἄλλο ἀθῶο. Μιὰ σκηνὴ ἀθωότητας. Καὶ μιὰ μορφὴ προσευχῆς. Προσευχῆς μὲ παράδοξο τρόπο». «Ἐσεῖς προσεύχεστε;» «Δὲν εἶμαι ἱκανὸς νὰ προσευχηθῶ. Ἀλλὰ ζηλεύω πολὺ ἐκείνους ποὺ μποροῦν. Μπορῶ νὰ καταλάβω τὸν Ἰησοῦ, ἀλλὰ ὄχι τὸν Θεό. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἄνθρωπος. Ἀσκεῖ μιὰ μαγευτικὴ δύναμη πάνω μου» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 3-7-2011).

            Δὲν ξέρουμε ἂν γιὰ τὸν Καστελούτσι ὁ Χριστὸς εἶναι καὶ κάτι περισσότερο ἀπὸ ἄνθρωπος, ὅμως θὰ ἑστιάσουμε στὰ λόγια του, ὅτι μπορεῖ νὰ καταλάβει τὸν Ἰησοῦ, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἄνθρωπος. Τὰ λόγια αὐτὰ ἀπαντοῦν στὸ παλιὸ ἐρώτημα: Γιατί ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος;

            Ἀκριβῶς, γιὰ νὰ τὸν νοιώσουμε κοντά μας. Ὁ Θεὸς δὲν ἦρθε στὴ γῆ, ἁπλῶς γιὰ νὰ φέρει μιὰ νέα διδασκαλία. Αὐτὸ μποροῦσε νὰ τὸ κάμει καὶ διὰ μέσου τῶν προφητῶν, τῶν σοφῶν καὶ τῶν ἁγίων κάθε ἐποχῆς. Κατέβηκε χαμηλά, γιὰ νὰ φέρει στοὺς ἀνθρώπους τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Δὲν χρειάζονταν τόσο τὰ λόγια, ὅσο ἡ παρουσία του. Γι’ αὐτὸ καὶ πῆρε ἴδια μὲ μᾶς μορφή, «ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος» (Φιλ. 2, 7-8), γιὰ νὰ συναναστραφεῖ μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔλειπε. Ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ ὑποτάχθηκε στὴν ἁμαρτία, ἔχασε τὴν κοινωνία του μὲ τὸ Θεό. Κανένας δὲν μποροῦσε νὰ ἀνεβεῖ στὸν οὐρανό. Ἀναλαμβάνει λοιπὸν ὁ Θεὸς νὰ καλύψει τὴν ἀπόσταση ποὺ τοὺς χώριζε. Σὲ μιὰ κίνηση ἀπέραντης εὐσπλαχνίας καὶ ἀγάπης κατεβαίνει, παίρνει ἐπάνω του τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ τὴν σώζει. Εἶναι Θεός, γίνεται γιὰ χάρη μας καὶ ἄνθρωπος. Στὸ ἑξῆς θὰ εἶναι Θεάνθρωπος. Εἶναι πιὰ ὁ Ἐμμανουήλ, δηλαδὴ «ὁ Θεὸς μεθ’ ἠμῶν» (Ματθ. 1,23). Μιὰ διαρκὴς παρηγορητικὴ καὶ σωστικὴ παρουσία ἀνάμεσά μας. Ὅλοι τώρα μποροῦν νὰ τὸν καταλάβουν, νὰ τὸν νοιώσουν δίπλα τους, νὰ τὸν συναναστραφοῦν. Κανένας στὸ ἑξῆς δὲν μπορεῖ νὰ παραπονεθεῖ, σὰν τὸν παράλυτο τῆς Βηθεσδά, πὼς δὲν ἔχει ἄνθρωπο κοντά του. «Διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα, λέγει ὁ Χριστός, καὶ σὺ λέγεις, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω;»

            Ἄνθρωπος λοιπὸν ὁ Χριστός, ὅμοιος σὲ ὅλα μέ μᾶς, πλὴν τῆς ἁμαρτίας, γιὰ χάρη μας. Ἂν καὶ πάλι νοιώθουμε μόνοι, μήπως κάτι ἐμεῖς δὲν κάνουμε καλά; Ἐκεῖνος εἶναι δίπλα μας, μὲ τὸ χέρι πάντα ἁπλωμένο πρὸς ἐμᾶς. Ἂν δὲν τοῦ δώσουμε κι ἐμεῖς τὸ δικό μας, πῶς θὰ ἀνεβοῦμε ξανὰ στὸν οὐρανό; Δὲν θὰ τὸ καταφέρουμε ποτέ, ἔστω κι ἂν κάθε χρόνο ἀκοῦμε ἀπὸ στόματα ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων: «Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε!»

               Πρωτ. Δ. Μ.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΣΟΔΟΣ

            Στήν μέση περίπου τῆς θείας Λειτουργίας γίνεται ἡ λεγομένη «Μεγάλη Εἴσοδος»:

            Ὁ ἱερέας πηγαίνει στήν πρόθεση (=ὁ χῶρος ἀριστερά τῆς ἁγίας Τραπέζης) καί παίρνει τό δισκάριο μέ τόν ἄρτο καί τό ποτήριο μέ τόν οἶνο. Στή συνέχεια, τά μεταφέρει διά μέσου τοῦ κυρίως ναοῦ στήν ὡραία πύλη. Καί ἔτσι κάνει ἐπίσημη «εἴσοδο» στό ἱερό ὅπου ἀφήνει τό δισκάριο καί τό ποτήριο ἐπάνω στήν ἁγία Τράπεζα.

            Τί χρειάζεται ὅμως, αὐτή ἡ διαδικασία; Νά τί ἀπαντᾶ ὁ ἅγιος Γερμανός, ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως:

            -Ἡ μεταφορά τῶν δώρων μας (=τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου) ἀπό τήν πρόθεση στό ἅγιο θυσιαστήριο, στήν ἁγία Τράπεζα, συμβολίζει-ὑποδηλώνει τήν πορεία τοῦ Κυρίου ἀπό τή Βηθανία στήν Ἱερουσαλήμ (P.G. 98, 420D).

            Τότε ὑποδέχθηκαν τόν Χριστό μετά βαΐων καί κλάδων, λέγοντας: Ὠσαννά, εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. Μεταφέροντας ὁ ἱερέας τά δῶρα μας, πού πρόκειται νά μεταβληθοῦν σέ σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ, γίνεται, συμβολικά, ὁ Σίμων ὁ Κυρηναῖος πού μετέφερε γιά λίγο τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι συμμετέχουμε, πνευματικά, σ΄ αὐτήν τήν ὑποδοχή καί τήν μεταφορά. Γι΄ αὐτό, κατά τήν ὥρα τῆς εἰσόδου ὁ ἱερέας ἐκφωνεῖ τά λόγια:

            -Πάντων ἡμῶν μνησθείη Κύριος ὁ Θεός ἐν τῇ Βασιλείᾳ αὐτοῦ πάντοτε, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Εἴθε ὅλους μας νά μᾶς θυμηθῆ Κύριος ὁ Θεός στήν βασιλεία του, τώρα καί πάντοτε καί στούς αἰῶνες.

            Ἔτσι, γινόμαστε καί ἐμεῖς μιμητές τοῦ ληστοῦ ὁ ὁποῖος, πάνω στό Σταυρό, εἶπε στό Χριστό: Μνήσθητί μου Κύριε ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου. Ἐπίσης, ἀκολουθοῦμε τόν Κύριο πρός τήν Ἱερουσαλήμ γιά νά συμμετέχουμε στόν Σταυρό, δηλ. γιά νά σταυρώσουμε τήν σάρκα μας μέ τά πάθη μας καί τίς ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Γαλ. 5,24). Σάρκα σημαίνει τίς πονηρές πράξεις. Δηλαδή, μέ τή χάρη τοῦ Χριστοῦ, νά ἐξοντώσουμε, νά «σκοτώσουμε» τίς ἁμαρτωλές πράξεις καί σκέψεις μας. Καί ὅλα αὐτά κατορθώνονται χάρις στήν θυσία τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ. Καί χάρις σ᾿ αὐτήν τήν θυσία, κατά τήν θεία Λειτουργία γίνεται ἡ μεταβολή τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου σέ Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

            Ἡ συμμετοχή μας στό Σῶμα Του καί στό Αἷμα Του μᾶς ἁγιάζει καί μᾶς καθιστᾶ φίλους Του καί ἀληθινά τέκνα Του.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.