ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΨΕΥΤΙΚΗ ΝΗΣΤΕΙΑ

Σὲ πολλὰ μέρη συνηθίζονται οἱ βεντέτες ἀνάμεσα σὲ οἰκογένειες γιὰ λόγους τιμῆς. Μιὰ τέτοια βεντέτα ξέσπασε κάποτε, λέει τὸ ἀνέκδοτο, καὶ στὴν περιοχὴ τῆς Μάνης. Καί, ὅπως σ’ ὅλες τὶς περιβόητες αὐτὲς διαμάχες, τὰ ὅπλα ἀνέλαβαν ν’ ἀποκαταστήσουν τὰ πράγματα. Ὁ θιγμένος Μανιάτης κατέστρωσε σχέδιο, γιὰ νὰ ξεκάνει αὐτὸν ποὺ τὸν πρόσβαλε. Πῆρε τὸ ὅπλο του καὶ φεύγοντας λέει στὴ γυναίκα του: «Στὸ τάδε σημεῖο θὰ στήσω καρτέρι γιὰ νὰ τὸν ”καθαρίσω”. Ἂν δεῖς κι ἀργῶ, φέρε μου νὰ φάω ἐκεῖ». Ἔτσι καὶ ἔγινε. Ἡ γυναίκα μαγείρεψε καί, σὰν εἶδε πὼς ἀργοῦσε ὁ ἄνδρας της, τοῦ πῆγε τὸ φαγητὸ στὸ καρτέρι. Μὲ τὸ ὅπλο στὸ χέρι καὶ τὸ δάχτυλο στὴν σκανδάλη ἐκεῖνος, πανέτοιμος γιὰ φόνο, ἀνοίγει τὸ καπάκι καὶ βλέποντας τὸ φαγητό, «σὲ καλό σου, βρὲ γυναίκα», γυρίζει καὶ τῆς λέει. «Μέρα Παρασκευὴ σήμερα! Κρέας μου ἔφερες νὰ φάω;»

Ἐδῶ τελειώνει τὸ ἀνέκδοτο κι ἐμεῖς γελᾶμε μὲ τὴν παράξενη εὐαισθησία τοῦ ἐπίδοξου δολοφόνου. Ὅμως σκεφθήκαμε ποτὲ μήπως τοῦ μοιάζουμε; Μήπως κι ἐμεῖς τηροῦμε μὲ εὐλάβεια κάποιες θρησκευτικὲς συνήθειες, χωρὶς νὰ μπαίνουμε στὸ βαθύτερο νόημα τῶν πραγμάτων; Τώρα π.χ. ἔχουμε σαρανταήμερο καὶ καταγινόμαστε μὲ τὴ νηστεία. Πολλοὶ ὅμως μένουν στὸν ἐξωτερικὸ μόνο τύπο τῆς νηστείας. Ἀπέχουν δηλ. σχολαστικὰ ἀπὸ μερικὰ φαγητά. Ἀλλὰ τίποτε περισσότερο.

Νὰ μὴ νηστεύουμε λοιπόν; Δὲν εἶναι ἀπαραίτητο; Μὰ καὶ βέβαια εἶναι. Καλό, ἅγιο καὶ θεοπαράδοτο πράγμα ἡ νηστεία. Μ’ αὐτὴν ἐλέγχουμε τὸν ἑαυτό μας, βάζοντας φρένο στὶς ἀχαλίνωτες ἐπιθυμίες μας. Εἶναι τὸ μέτρο ποὺ ὁρίζει ὁ Θεός, γιὰ νὰ μὴ βυθίζεται ἡ ζωή μας στὴν ἀμετρία τῶν παθῶν. Εἶναι τὸ φάρμακο γιὰ τὴ θεραπεία τῆς ἀσυδοσίας τους. Γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει ἡ νηστεία νὰ προχωράει παραπέρα. Νὰ μὴ σταματάει στὴν ἀποχὴ μονάχα ἀπ’ τὰ ὡραία φαγητά. Νὰ εἶναι ἄσκηση ἐγκράτειας σὲ ὅλα.

Ὅσο αὐστηρὰ καὶ νὰ νηστεύει κανείς, ἂν δὲν προσπαθεῖ παράλληλα νὰ ἀπέχει καὶ ἀπὸ κάθε εἴδους κακία καὶ νὰ ἐφαρμόζει ἔμπρακτα τὴν ἀγάπη, ἡ νηστεία του εἶναι ἄχρηστη. Ἀληθινὴ νηστεία εἶναι «ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις», ἡ ἀποξένωση δηλ. ἀπὸ κάθε κακό. Ὅπως: ἐγκράτεια γλώσσας (ἀπὸ κατάκριση, κουτσομπολιό, ἀργολογία, αἰσχρολογία, βλασφημία), ἀποχὴ ἀπὸ θυμό, ψεῦδος, ἐπιορκία, ἀποφυγὴ κάθε ἀδικίας. Παράλληλα, ἔμπρακτη ἀγάπη καὶ διάλυση κάθε ἔχθρας. Δὲν φτάνει δηλ. ἡ ἐξωτερικὴ νηστεία (ἀπὸ μερικὰ φαγητὰ μόνο).

«Οὐ ταύτην τὴν νηστείαν ἐξελεξάμην», λέγει ὁ Κύριος, «ἀφοῦ κατὰ τὶς ἡμέρες τῶν νηστειῶν σας κάνετε ὅλα τὰ κακά σας θελήματα, ἔρχεστε σὲ διαμάχες μεταξύ σας, χτυπᾶτε τοὺς μικροὺς καὶ ταπεινούς. Ἀκόμα κι ἂν κάμψεις τὸν τράχηλό σου σὰν κρίκο ἀπ’ τὴν πολλὴ νηστεία, αὐτὴ δὲν εἶναι εὐπρόσδεκτη. Ἀλλὰ διάλυσε κάθε ἀδικία, μοιράσου μὲ πεινασμένους τὸ ψωμί σου, περιμάζεψε ἀστέγους καὶ φτωχοὺς στὸ σπίτι σου, ντύσε τὸν γυμνό, φρόντισε τοὺς φτωχούς σου συγγενεῖς» (Ἡσ. 58,3-11).

Στὸ Γεροντικὸ διαβάζουμε, πὼς κάποιος ἀδελφὸς εἶπε στὸν ἀββᾶ Μακάριο: «Πάτερ, ἔχω τριάντα χρόνια ποὺ δὲν ἔφαγα κρέας, κι ἀκόμα δυσκολεύομαι πάνω στὸ θέμα αὐτό». Ὁ γέροντας ἀποκρίθηκε: «Καλύτερα, παιδί μου, πληροφόρησέ με γιὰ τὸ ἑξῆς, ἀλλὰ πές μου τὴν ἀλήθεια: Πόσες μέρες ἔχεις ποὺ δὲν εἶπες λόγια ἐναντίον ἀδελφοῦ, ποὺ δὲν κατέκρινες καὶ οὔτε βγῆκε λόγος ἀνώφελος ἀπὸ τὸ στόμα σου»; Τότε κατάλαβε ὁ ἀδελφὸς πόσο ἀνώτερος εἶναι ὁ ἀγώνας αὐτός, ζήτησε συγχώρηση καὶ εἶπε: «Εὐχήσου με, πάτερ, νὰ κάμω ἀρχὴ σ’ αὐτὴ τὴν ἐργασία».

Δὲν ἀξίζει ἄραγε τὸν κόπο, νὰ ξεκινήσουμε κι ἐμεῖς τὸν ἀγώνα γιὰ μιὰ τέτοια ἀληθινὴ νηστεία;

                       Πρωτ. Δ. Μ.

ΕΣΥ, ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ;

            Ὁ Βιετναμέζος μετανάστης Ha Minh Thanh ἐργάζεται ὡς ἀστυνομικός στίς περιοχή τοῦ πρόσφατου τρομεροῦ σεισμοῦ στήν Ἰαπωνία. Ὁ ἀστυνομικός, σέ ἐπιστολή πρός φίλο του, περιγράφει τήν παρακάτω συγκλονιστική ἐμπειρία του:

            -Αὐτή τή στιγμή βρίσκομαι στό χάος τῆς Φουκουσίμα, περίπου 25 χιλιόμετρα μακριά ἀπό τό πυρηνικό ἐργοστάσιο. Μοῦ ἔτυχε καί κάτι πραγματικά συγκινητικό, μέ ἕνα μικρό Γιαπωνεζάκι, πού συνάντησα ἐδῶ.

            Χθές τό βράδυ, μέ ἔστειλαν σέ ἕνα σχολεῖο νά βοηθήσω μιά φιλανθρωπική ὀργάνωση νά μοιράσει φαγητό στούς πρόσφυγες. Ἡ οὐρά ἦταν τεράστια. Κάποια στιγμή ἐντόπισα ἕνα μικρό ἀγόρι, περίπου ἐννέα ἐτῶν. Ἦταν ἀκριβῶς στό τέλος τῆς οὐρᾶς. Σκέφθηκα ὅτι μέχρι νά ἔρθει ἡ σειρά του, δέν θά ἔχει μείνει καθόλου φαγητό. Πῆγα κοντά του καί τοῦ μίλησα. Μοῦ εἶπε ὅτι ἦταν στό σχολεῖο ὅταν ἔγινε ὁ σεισμός. Ὁ μικρός, ἀπό τό μπαλκόνι τοῦ σχολείου του, εἶδε τό τσουνάμι νά παρασύρει τό αὐτοκίνητο τοῦ πατέρα του. Μοῦ εἶπε ἀκόμη ὅτι τό σπίτι τους βρισκόταν ἀκριβῶς δίπλα στήν παραλία· καί ὅτι ἡ μητέρα καί ἡ μικρή του ἀδελφή τό πιθανότερο εἶναι νά μήν ἐπέζησαν. Καί σκούπισε τά δάκρυά του. Ὁ μικρούλης ἔτρεμε ἀπό τό κρύο. Ἔβγαλα καί τοῦ ἔδωσα τό μπουφάν τῆς ἀστυνομίας πού φοροῦσα. Τότε ἦταν πού ἔπεσε ἡ σακούλα μέ τό συσσίτιό μου. Τοῦ τήν ἔδωσα καί τοῦ εἶπα: «Ὅταν ἔρθει ἡ σειρά σου, μπορεῖ νά ἔχει τελειώσει τό φαγητό. Πάρε τή μερίδα μου. Ἐγώ ἔχω ἤδη φάει».

            Ὁ μικρός πῆρε τήν σακούλα καί ὑποκλίθηκε. Νόμιζα ὅτι θά ἔτρωγε ἀμέσως, ἀλλά δέν τό ἔκανε. Πῆγε καί τήν ἐναπέθεσε στήν ἀρχή τῆς γραμμῆς, ἐκεῖ πού ἦταν συγκεντρωμένο ὅλο τό φαγητό γιά διανομή! Σοκαρίστηκα. Τόν ρώτησα γιατί τό ἔκανε αὐτό. Μοῦ λέει: «Γιατί βλέπω πολλούς ἄλλους πολύ πιό πεινασμένους ἀπό μένα. Ἄν τή βάλω ἐκεῖ, τότε θά μοιραστεῖ σέ ὅλους». (Περιοδικό New America Media, 19-3-2011).

            Συμβαίνουν τέτοια γεγονότα στούς «πονηρούς καιρούς» πού ζοῦμε; Συμβαίνουν! Καί μάλιστα σχεδόν σέ ὅλους τούς λαούς. Ἰδού ἡ ἐξήγηση πού δίνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:

            «Ἐξ ἀρχῆς, ὁ Θεός δημιουργώντας τόν ἄνθρωπο, ἔβαλε μέσα του τόν φυσικό νόμο. Καί τί εἶναι ὁ φυσικός νόμος; Ἡ συνείδηση. Ἔκανε, λοιπόν, τήν συνείδηση νά γνωρίζει ἀπό μόνη της τό καλό καί τό κακό. Καί αὐτό φαίνεται ἀπό τό ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἔφτιαχναν νόμους-κανόνες γιά θέματα τῆς ἐπίγειας ζωῆς (π.χ. γιά τό ὅτι ὁ φόνος εἶναι κακό) καί πρό Χριστοῦ· ἀκόμη καί πρίν δοθοῦν οἱ δέκα ἐντολές στόν Μωϋσῆ» (Ὁμιλία 12 εἰς τούς Ἀνδριάντας, P.G. 49, σ.131).

            Εἶναι, λοιπόν, πολύ φυσικό νά «μιλάει» ἡ συνείδηση ἑνός παιδιοῦ πού δέν γνώρισε τά πονηρά ἔργα καί τίς ἁμαρτίες ἑνός ἐνήλικα. Συγχρόνως, ὅμως, διαπιστώνουμε πόσο μεγάλη εἶναι ἡ δική μας εὐθύνη, ὡς χριστιανῶν. Γιατί, ἐμεῖς, ἐκτός ἀπό τήν φωνή τοῦ Θεοῦ μέσα μας, τόν φυσικό νόμο τῆς συνειδήσεώς μας, ἔχουμε:

•           Τόν γραπτό νόμο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, μέ τίς ἐντολές καί ὁδηγίες Του.

•           Τήν χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος πού ἐνεργεῖ καθαρίζοντας καί ἁγιάζοντας τίς ψυχές μας, μέσῳ τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας.

Γιά νά στερεωθῆ, λοιπόν, ἡ συνείδησή μας μονίμως στό ἀληθινά καλό, δηλ. στό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά ἀποκτήσουμε: καί τήν γνώση τῶν ἐντολῶν Του μέ τήν μελέτη· καί τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ τήν μετάνοια γιά τίς ἁμαρτίες μας.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΜΗΤΡΑ ΚΑΙ... ΚΟΣΜΟΣ

            «Κάποτε στήν κοιλιά μιᾶς μητέρας ἔγινε ἡ σύλληψη διδύμων ἀγοριῶν. Οἱ ἑβδομάδες περνοῦσαν, τά ἀγόρια ἀναπτύσσονταν. Ὠριμάζοντας ὅλο καί περισσότερο, μεγάλωνε ἡ χαρά, ἡ ἀγαλλίαση. Ἐνθουσιασμένα ἔλεγαν μεταξύ τους:

            -Πές, δέν εἶναι ἡ σύλληψή μας κάτι τό μεγαλειῶδες; Δέν εἶναι ὑπέροχο πού ζοῦμε;

            Τά δίδυμα ἄρχισαν νά ἀνακαλύπτουν τόν κόσμο τους. Ὅταν βρῆκαν τό «λουρί» πού τούς ἕνωνε μέ τή μητέρα τους καί ἔπαιρναν τήν τροφή, τραγουδοῦσαν χαρούμενα:

            -Εἶναι μεγάλη ἡ ἀγάπη τῆς μητέρας μας, πού μοιράζεται τή ζωή της μέ μᾶς!

            Ὅμως ὅταν οἱ ἑβδομάδες πού περνοῦσαν κόντευαν νά συμπληρώσουν ἐννέα μῆνες, ξαφνικά κατάλαβαν πόσο πολύ εἶχαν ἀλλάξει.

            -Τί σημαίνει πάλι τοῦτο; ρώτησε ὁ ἕνας.

            -Σημαίνει πώς ἡ παραμονή μας στόν κόσμο αὐτό τελειώνει σύντομα.

            -Ὅμως ἐγώ δέ θέλω νά φύγω ἀπό ἐδῶ. Θέλω νά μείνω γιά πάντα ἐδῶ. Ἀπάντησε ὁ ἕνας.

            -Δέν ἔχουμε ἄλλη ἐπιλογή, ἀποκρίθηκε ὀ ἄλλος. Ἴσως ὅμως μετά τή γέννηση νά ὑπάρχει μιά ἄλλη ζωή.

            -Μά πῶς μπορεῖ νά γίνει αὐτό; Ρώτησε μέ ἀμφιβολία ὁ πρῶτος. Πῶς μποροῦμε νά ζήσουμε χωρίς τόν ὀμφάλιο λῶρο; πῶς θά τόν χάσουμε; Πάρα πολλοί ἄλλοι ἐγκατέλειψαν τήν ἀγκαλιά αὐτή, πρίν ἀπό ἐμᾶς. Ὅμως, κανένας δέν ἐπέστρεψε νά μᾶς πεῖ ὅτι ὑπάρχει μιά ζωή μετά τή γέννα. Ὄχι, ὄχι, ἡ γέννα εἶναι τό τέλος.

            Ἔτσι ὁ ἕνας ἐκ τῶν δύο ἔπεσε σέ βαθιά θλίψη καί ἔλεγε: -Ἐάν ἡ σύλληψη ὁλοκληρώνεται μέ τή γέννηση, ποιό τό νόημα τῆς ζωῆς ἐδῶ μέσα; Δέν ὑπάρχει νόημα! Μήπως δέν ὑπάρχει οὔτε μητέρα πίσω ἀπό ὅλα αὐτά;

            -Μά πρέπει νά ὑπάρχει αὐτή. Διαμαρτυρήθηκε ὁ ἄλλος. Πῶς ἀλλιῶς ἤλθαμε ἐδῶ; Καί πῶς μπορέσαμε νά ἐπιβιώσουμε;

            -Ἔχεις δεῖ ποτέ τή μητέρα μας; Ρώτησε ὁ ἕνας. Μήπως ζεῖ μόνο στή φαντασία μας! Τή δημιουργήσαμε ὥστε νά κατανοήσουμε καλύτερα τή ζωή μας!

            Ἔτσι περνοῦσαν οἱ τελευταῖες μέρες στήν κοιλιά τῆς μητέρας, γεμᾶτες ἐρωτήματα, ἀλλά καί φόβο.

            Τέλος ἦρθε ἡ στιγμή τῆς γέννησης. Μόλις τά δίδυμα ἐγκατέλειψαν τόν κόσμο τους, ἄνοιξαν τά μάτια τους. Τσίριζαν. Αὐτό πού ἔβλεπαν, ξεπερνοῦσε τά πιό τολμηρά ὄνειρά τους!»

            Ἡ ἄγνοια, ὁ προβληματισμός καί οἱ ἀμφιβολίες τῶν «ἐμβρύων» γιά τό ἐνδεχόμενο ζωῆς ἔξω ἀπό τήν μήτρα τῆς μάνας τους μήπως ἔχει κάποια ἀναλογία μέ τούς «λογισμούς» μας γιά τήν προοπτική τῆς ζωῆς μετά τόν τάφο καί τόν θάνατο, σ΄ ἕναν ἄλλο κόσμο;

Ἀρχιμ. Σ. Δ.

ΠΩΣ ΞΕΔΙΨΑΜΕ;

            Σίγουρα ἡ δίψα εἶναι ἀπό τά πιό ἀνυπόφορα αἰσθήματα. Γι’ αὐτό, στήν προοπτική νά μήν ἔχουμε νερό, ἔστω γιά λίγες μέρες, μᾶς πιάνει πανικός. Καί ἄν ἡ στέρηση νεροῦ παραταθῆ, ὁ θάνατος παραμονεύει...

*   *   *

Τέτοια ὁριακή ἐμπειρία ἔζησαν τόν 9ο π. Χ. αἰώνα οἱ Ἰσραηλίτες πηγαίνοντας νά καταστείλουν μιά ἐπανά¬σταση τῶν Μωαβιτῶν. Χρειάστηκε νά διασχίσουν τήν ἔρημο τῆς Ἰδουμαίας. Καί κάποια στιγμή ἔμειναν χωρίς νερό. Τότε ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος τούς εἶπε – καθ’ ὑπόδειξιν τοῦ Θεοῦ - νά σκάψουν λάκκους μέσα στήν κοίτη ἑνός ξεροπόταμου καί νά περιμένουν προσευχόμενοι. Καί τούς βεβαίωσε ὄτι, παρ’ ὅλο πού δέν θά ἀκούσουν ἄνεμο νά φυσάει οὔτε θα ἰδοῦν βροχή νά πέφτει, ὁ ξεροπόταμος... θά γεμίσει μέ νερό!

Πράγματι· τό ἑπόμενο πρωί, ἐνῶ οἱ Ἰσραηλίτες εἶχαν πιά φθάσει στά ὅρια τῆς ἀντοχῆς τους, ἔζησαν ἕνα συγκλονιστικό καί ἀδιαμφησβήτητο γεγονός: οἱ λάκκοι ξαφνικά γέμισαν νερό!... Δέν ἦταν αὐταπάτη, πού ὀφειλόταν... στήν ζαλάδα ἀπό τήν δίψα! Ἦταν χειροπιαστή πραγματικότητα! Καί μιά σημαντική λεπτομέρεια: τό θαῦμα ἔγινε τήν ὥρα, πού στά Ἱεροσόλυμα προσφερόταν ἡ θυσία τοῦ ἀμνοῦ στόν Ναό τοῦ Σολομῶντος.

*   *   *

            Τό ἱστορικό αὐτό γεγονός ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη (Δ΄ Βασιλ. 3, 1-25) θά μποροῦσε νά ἀποτελέσει καί μιά θαυμάσια εἰκόνα, γιά νά ἰδοῦμε πῶς ἀντιμετωπίζεται - ἐκτός ἀπό τήν σωματική – ΚΑΙ ἡ ἐσωτερική δίψα τοῦ ἀνθρώπου γιά ἐκεῖνο τό νερό, πού ὁ Χριστός – μιλώντας μέ τήν Σαμαρείτιδα – τό ὀνόμασε «ΥΔΩΡ ΖΩΝ» : «Νερό ζωντανό», «Νερό» Ἀλήθειας καί Ζωῆς. Ἀληθινό νόημα Ζωῆς!

            Ἀξιοποιώντας λοιπόν τήν θαυμάσια διήγηση θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι:

            Πρῶτον: Γιά νά μπορεῖ νά δεχθῆ ὁ ἄνθρωπος τό Ὕδωρ τῆς Ζωῆς, πού εἶναι ὁ Χριστός, χρειάζεται πρῶτα νά σκάψει βαθειά μέσα του. Χρειάζεται νά πετάξει ὅλα τά «μπάζα» τοῦ ἐγωισμοῦ του· ὅλα τά «μπάζα» τῆς αὐτάρκειας καί τῆς αὐτοδικαίωσης, πού μαζεύονται, μέ τό νά ἐξαπατᾶ κάθε μέρα τόν ἑαυτό του λέγοντας: «ἐγώ καλός εἶμαι καί ξέρω τί κάνω!». Χρειάζεται νά ἀδειάσει ἀπό τήν ὑπερβολική ἐμπιστοσύνη στήν ἐξυπνάδα του καί στήν σοφία του. Ὅσο πιό πολύ ἀδειάσει ἀπό τό «ἔρημο» τό ΕΓΩ του, τόσο πιό πολύ θά γεμίσει ἀπό τήν δροσιά τῆς Σοφίας καί τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὅσο πιό μεγάλη δεξαμενή ἀνοίξει, τόσο πιό πλούσια θά δεχθῆ τό Ζωοποιό Νερό τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ.

            Ἡ δεύτερη ἀλήθεια, πού μᾶς δείχνει τό παραπάνω περιστατικό εἶναι ὅτι:

            Ἡ βασική πηγή τῆς δροσιᾶς τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ Λατρεία. Ἄν αὐτό ἴσχυε στόν καιρό τῆς «σκιᾶς τοῦ Νόμου», δηλ. στήν ἐποχή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀσύγκριτα περισσότερο ἰσχύει σέ μᾶς, πού ζοῦμε μέσα στό Φῶς τῆς Καινῆς Διαθήκης! Τώρα πιά σταμάτησαν οἱ αἱματηρές θυσίες ἀλόγων ζώων. Τώρα σέ κάθε Θεία Λειτουργία προσφέρεται καί θυσιάζεται ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός, ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ, πού σηκώνει ὅλες τίς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου. Καί μέ τό Ἄχραντο καί Ζωοποιό Αἷμα Του ξεπλένει καί ξεδιψάει κάθε ψυχή, πού Τόν πλησιάζει μέ γνήσια ταπείνωση καί ἀληθινή πίστη· Τόν πλησιάζει δηλαδή μέ τήν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ Μοναδική Πηγή τῆς Ζωῆς, τῆς Ἀλήθειας καί τῆς Ἁγιότητας.

            Ἄραγε, διψᾶς καί σύ γιά τό Νερό τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, πού μόνο ὁ Θεός χαρίζει σέ ὅσους Τόν ἀναζητοῦν μέ εἰλικρίνεια καί εὐθύτητα;

            Ἀρχιμ. Β. Λ.