Ζωηφόρος

«Λυχνία» Ιανουάριος 2012

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 342 Ιανουάριος 2012

«Ο ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ» του Αρχιμ. Σ. Δ.

«ΛΥΠΗ ΚΑΙ ΜΙΣΟΣ» του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού

«ΠΩΣ ΤΟ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ;» του Αρχιμ. Β. Λ.

«ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ» του Αρχιμ. Ι. Ν.

 

Ο ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

            Μιά ἀστεῖα ἱστορία-ἀνέκδοτο λέει:

            Ἦταν μιά κυρία γύρω στά πενήντα καί χρειάστηκε νά νοσηλευτεῖ γιά κάποιο πρόβλημα ὑγείας. Στό νοσοκομεῖο φοβισμένη προσευχήθηκε νά μήν πεθάνει πρόωρα καί ὁ Θεός -λέει τό ἀνέκδοτο- τῆς ὑποσχέθηκε ὅτι ἔχει ἀκόμη τριανταπέντε χρόνια ζωῆς.

            Τότε ἡ κυρία ἀναθάρρησε· ἀνέρρωσε γρήγορα καί πρίν βγεῖ ἀπό τόν Νοσοκομεῖο ἔκανε τήν σκέψη, μιά καί ἔχει χρόνια μπροστά της, νά κάνει καί ἕνα «λίφτινγκ». Μιά πλαστική προσώπου· γιά νά φύγουν οἱ ρυτίδες!

            Πραγματοποίησε λοιπόν τήν σκέψη της, ἔμεινε λίγες μέρες παραπάνω στό Νοσοκομεῖο καί μόλις πλέον πῆρε τό ἐξιτήριο καί βγῆκε στόν δρόμο πλήρως «ἀνακαινισμένη», τήν χτυπάει ἕνα ἀσθενοφόρο καί τήν ἀφήνει στόν τόπο. Φθάνοντας τότε, ἀναπάντεχα μπροστά στόν Κύριο, κάνει τά παράπονα της: «Κύριε, Σύ δέν μέ βεβαίωσες ὅτι ἔχω ἀκόμη νά ζήσω 35 χρόνια;»

            Τότε ὁ Κύριος τήν κοιτάζει ἔκπληκτος· γουρλώνει τά μάτια του καί τῆς ἀπαντάει:

            -Ἐσύ ἤσουν βρέ παιδί μου! Δέν σέ γνώρισα...

            Βλέπετε τό «λίφτινγκ» τήν εἶχε κάνει... ἀγνώριστη!

*             *             *

Μπήκαμε στό 2012. Περπατᾶμε τίς πρῶτες μέρες τοῦ καινούργιου χρόνου καί ἐμεῖς πολλές φορές ξεγελιώμαστε καί περνώντας τά χρόνια ἐπικεντρώνουμε καί ἑστιάζουμε τήν προσοχή μας στίς ἐξωτερικές καί ἐπιφανειακές συνέπειες τοῦ χρόνου.

Προσέχουμε μόνο τίς «ἀλλαγές» στήν φάτσα μας· τίς ρυτίδες στά μοῦτρα μας· τό ἄσπρισμα στίς τρίχες μας...

Ὅμως ἀληθινή σύνεση καί φρονιμάδα εἶναι νά μᾶς νοιάζει καί νά μᾶς ἀπασχολεῖ τί γίνεται μέ κάποιες ἄλλες «ρυτίδες», ἀλλοιώσεις καί ζημιές, πού προξενοῦνται στό ἀνθρώπινο πρόσωπο ὅταν «χρονίζουν» καί πολυκαιρίζουν τά πάθη. Ὅταν κινδυνεύει νά καταντήσει τό πρόσωπό μας καρικατούρα ἀνθρωπίνου προσώπου ἀπό τίς «παραμορφώσεις» τῆς ἐνεργείας τῶν παθῶν· καί ὄχι μόνο κάποιων «χοντρῶν» καί εὔκολα διακρινομένων παθῶν ὅπως τῆς πλεονεξίας, τῆς φιλαργυρίας καί ἄλλων πολλῶν. Ἀλλά πρέπει νά κοιτᾶμε καί τά πιό ἐπικίνδυνα καί «λεπτά» ψυχικά πάθη, τά ὁποῖα ὅμως δημιουργοῦν ζημιά στό ἀνθρώπινο πρόσωπο.

Τέτοια εἶναι οἱ «ρυτίδες» καί οἱ ἀλλοιώσεις τῆς ποικίλης κακίας μας· τοῦ φθόνου· τῆς κατάκρισης καί ἀπόρριψης τοῦ ἄλλου· τῆς καταφρόνησης καί ἀπαξίωσης τοῦ συνανθρώπου μας· τῆς ψυχικῆς μιζέριας· τῆς νοοτροπίας «νά μή χρωστᾶς καλή κουβέντα» γιά κανένα· νά τά βλέπεις ὅλα στραβά καί ἀνάποδα· ἡ γκρίνια, ἡ κακολογία, ἡ μεμψιμοιρία, ἡ μικροψυχία καί ἡ στενοκαρδία· ἡ ζήλια.

Ὅλα αὐτά τά ἐκδηλώματα τῆς φιλαυτίας μας, ὅταν τά ἀφήνουμε στήν πάροδο τοῦ χρόνου ἀνεπιμέλητα καί ἀθεράπευτα, δημιουργοῦν τίς ἐπικινδυνώτερες στρεβλώσεις στό πρόσωπό μας. Τότε κινδυνεύουμε ὄχι στά ἀστεῖα, ὅπως ἡ κυρία τοῦ ἀνεκδότου, πού δέν τήν ἀνεγνώρισε ὁ Κύριος.

Κινδυνεύουμε στά σοβαρά, «κρούοντες τήν θύραν» καί λέγοντας «Κύριε, Κύριε ἄνοιξον ἡμῖν», νά πάρουμε τήν ἀπάντηση: «ἀληθῶς οὐκ οἶδα ἡμᾶς». Στ᾿ ἀλήθεια «δέν σᾶς γνωρίζω». Έπειδή παραμορφώσαμε σέ τέτοιο βαθμό τόν ἑαυτό μας, ὥστε νά καταντήσουμε ἀγνώριστοι στό Χριστό!

Ἀρχιμ. Σ. Δ.

ΛΥΠΗ ΚΑΙ ΜΙΣΟΣ

Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ

Σοῦ συνέβη πειρασμός ἀπό τόν ἀδελφό σου καί ἡ λύπη σέ ὀδήγησε σέ μῖσος ἐναντίον του; Μή νικηθῆς ἀπό τό μῖσος, ἀλλά μέ τήν ἀγάπη νίκησε τό μῖσος. Θά νικήσεις δέ μέ τόν ἑξῆς τρόπο: Ὅταν εἰλικρινά προσεύχεσαι στόν Θεό· ὅταν δέχεσαι τήν ἀπολογία-δικαιολογία τοῦ ἀδελφοῦ γιά ὅσα σέ λύπησε· ὅταν θεωρεῖς τόν ἑαυτό σου ὑπαίτιο τοῦ πειρασμοῦ· καί ὅταν γενικά δείχνεις μακροθυμία ἕως ὅτου παρέλθει τό νέφος τῆς δοκιμασίας. Μακρόθυμος εἶναι ἐκεῖνος πού ἀναμένει μέ ἀνεξικακία τό τέλος τοῦ πειρασμοῦ καί περιμένει τήν ἀνταπόδοση τοῦ Κυρίου.

            Νά μήν κακολογήσεις σήμερα, ὡς πονηρό καί αἰσχρό, ἐκεῖνον πού χθές ἐπαινοῦσες ὡς καλό καί ἐγκωμίαζες ὡς ἐνάρετο, ἐπειδή μεταβλήθηκε ἡ ἀγάπη σου πρός αὐτόν σέ μῖσος. Θεωρώντας ὡς δικαιολογία, γιά αὐτή τήν μεταστροφή σου, τήν κατάκριση (κατηγορία) τοῦ ἀδελφοῦ σου.

            Στίς συνομιλίες σου μέ τούς ἄλλους, νά μήν νοθεύεις τόν ὀφειλόμενο ἔπαινο τοῦ ἀδελφοῦ, ἐξ αἰτίας τῆς λύπης πού εἶναι κρυμμένη στήν καρδιά σου. Ἀνακατεύοντας στά λόγια σου τήν κατάκριση, χωρίς νά τό ἀντιληφθεῖς. Ἀλλά νά χρησιμοποιεῖς καθαρό ἔπαινο στίς συναναστροφές. Καί νά προσεύχεσαι εἰλικρινά χάριν αὐτοῦ, σάν νά προσεύχεσαι γιά τόν ἑαυτό σου. Καί τότε σύντομα θά ἀπαλλαγεῖς ἀπό τό ὀλέθριο μῖσος.

            Καί ἄν ἀκόμη ὁ ἀδελφός σου, πειραζόμενος ἀπό τόν διάβολο, ἐπιμένει νά σέ κακολογεῖ, ἐσύ ὅμως νά μήν ἀπομακρυνθῆς ἀπό τήν κατάσταση τῆς ἀγάπης, ἀποκρούοντας τόν δαίμονα πού θά σέ ἐνοχλεῖ κατά διάνοιαν. Καί δέν θά ἀπομακρυνθῆς ἀπό τήν ἀγάπη αὐτή, ἐάν ἐπαινεῖς ἐκεῖνον πού σέ δυσφημίζει· καί ἄν σκέπτεσαι εὐνοϊκά γιά ἐκεῖνον πού ζητεῖ τό κακό σου. Αὐτός εἶναι ὁ δρόμος πού μᾶς ἔδειξε ὁ Χριστός. Καί ὅποιος δέν τόν ἀκολουθεῖ, δέν εἶναι μαζί μέ τόν Χριστό.

            Νά μήν καρφώνεις μέ ὑπαινιγμούς τόν ἀδελφό σου, γιά νά μήν δεχθῆς τά ἴδια ἀπό ἐκεῖνον. Γιατί ἔτσι χάνεται ἡ διάθεση τῆς ἀγάπης καί ἀπό τά δύο μέρη. Ἄν νομίζεις ὅτι σέ λύπησε πήγαινε μέ τό θάρρος τῆς ἀγάπης καί ἔλεγξέ τον, γιά νά ἐξαφανίσεις τίς αἰτίες τῆς λύπης. Καί ἔτσι νά ἀπαλλάξεις καί τούς δυό σας ἀπό τήν ταραχή καί τήν λύπη. Μήν εἰπεῖς, μέ τά χείλη μόνο, δέν μισῶ τόν ἀδελφό· ἐνῶ δέν θέλεις νά ἀκούσεις οὔτε τό ὄνομά του. Ἄκουσε τί λέγει ὁ προφήτης Μωϋσῆς:

            -Νά μή μισήσεις τόν ἀδελφό σου οὔτε κατά διάνοιαν· ἀλλά νά τόν ἐλέγξεις μέ ἀδελφικό τρόπο καί δέν θά πάρεις πάνω σου ἁμαρτία (Λευϊτ. 19,17).

            Νά μήν θυμᾶσαι τόν καιρό τῶν εἰρηνικῶν σχέσεων τά ὅσα ἐλέχθησαν ἀπό τόν ἀδελφό σου τόν καιρό τῆς λύπης καί τῆς ἔχθρας. Εἴτε ἐλέχθησαν κατά πρόσωπον, εἴτε μέσῳ τρίτων. Γιά νά μήν κυριευθεῖς ἀπό τόν λογισμό τῆς μνησικακίας καί ἔτσι ξαναγυρίσεις στό ὀλέθριο μῖσος κατά τοῦ ἀδελφοῦ σου.

            (Εὐεργετινός τ. Α΄, Ὑπόθεσις Μ΄, κεφ. Ζ΄, §4, 6-7)

ΠΩΣ ΤΟ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ;

                        Εἶναι γνωστή ἡ αἰτία, γιά τήν ὁποία ὁ Κάιν φθόνησε τόν ἀδελφό του Ἄβελ καί τελικά τόν σκότωσε: Πρόσφεραν καί οἱ δυό θυσία στόν Θεό. Ὁ γεωργός Κάιν ἀπό τούς καρπούς πού καλλιεργοῦσε, καί ὁ βοσκός Ἄβελ ἀπό τά πρόβατά του.

Τοῦ Κάιν ὅμως τήν προσφορά δέν τήν δέχθηκε ὁ Θεός. Διότι ἦταν πρόχειρη, τυπική καί στενόκαρδη. Ἔβγαινε ἀπό μιά καρδιά, πού δέν ἀγαποῦσε ἀληθινά τόν Θεό. Μᾶλλον Τόν φοβόταν. Καί γι’ αὐτό ἤθελε ἁπλῶς νά... βγάλει τήν ὑποχρέωση μέ ὅσο τό δυνατόν λιγότερο κόστος!

Ἀντίθετα ὁ Ἄβελ πρόσφερε ὅ,τι ἐκλεκτότερο εἶχε. Διότι λάτρευε ἀληθινά τόν Θεό μέ μιά καρδιά γεμάτη εὐγνωμοσύνη καί ἀγάπη! Τόν πίστευε καί τόν ἁναγνώριζε ὁλόψυχα Κύριο καί Εὐεργέτη Του. Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός δέχθηκε εὐάρεστα τήν θυσία του.

*   *   *

            Πολλές φορές κι ἐμεῖς, στήν σχέση μας μέ τόν Θεό, μιμούμαστε τόν Κάιν. Τοῦ προσφέρουμε ὅ,τι πιό λίγο καί ὅ,τι πιό φτηνό μποροῦμε. Κάποιες συνηθισμένες νοοτροπίες τό μαρτυροῦν. Γιά παράδειγμα, λένε πολλοί:

           Δέν εἶσαι καλά, πού θά χαραμίσω ἐγώ τά νιάτα μου μέ προσευχές καί νηστεῖες! Ἔχω καιρό, ἀργότερα, νά κοιτάξω τήν ψυχή μου. Ἔτσι κι ἀλλιῶς στά γεράματα δέν θἄχω καί τί νά κάνω!...

           Δέν χρειάζεται νά πηγαίνουμε καί ἀπό τά ξημερώματα στήν Ἐκκλησία. Καί τό «Δι’ εὐχῶν» νά προλάβουμε, καλά εἶναι!...

           Τήν ἡμέρα ὅσο εἶμαι ξεκούραστος καί μέ καθαρό μυαλό ἄς κάνω μέ ὄρεξη τίς ἀγαπημένες μου δουλειές. Καί ἀργά τό βράδυ ἄς γίνει (ἄν γίνει!) ἡ «ἀγγαρεία» τῆς προσευχῆς, βιαστική καί πετσοκομμένη.

           Εἴπαμε νά δίνουμε πότε-πότε καί καμμιά δεκάρα πού μᾶς περισσεύει ἐλεημοσύνη – «γιά τά μάτια» - ὄχι ὅμως καί νά μοιάσουμε μέ ἐκείνη τήν ἀνόητη χήρα τοῦ Εὐαγγελίου, πού ἔδωσε ἀπό τό ὑστέρημά της!

           Δέν μέ κουράζει νά δίνω κάθε Σάββατο πρόσφορο στόν παπά καί λίγο νάμα, ἀλλά μή μοῦ εἰπεῖς νά συγχωρήσω ἐκεῖνον τόν... παλιάνθρωπο πού μέ κακολόγησε ἤ μέ ἀδίκησε!

Τέτοιες συμπεριφορές καί πολλές παρόμοιες δείχνουν ὅτι ἀφήσαμε μέσα μας νά διαμορφωθῆ μιά πολύ διεστραμμένη εἰκόνα γιά τόν Θεό. Στήν καλύτερη περίπτωση Τόν βλέπουμε σάν... τήν Ἐφορία πού πρέπει νά πληρώσουμε, γιά νά μήν ἔχουμε μπελάδες. Νομίζουμε ὅτι ὁ Θεός ἔχει ἀνάγκη τίς προσφορές μας καί ὅτι χωρίς αὐτές ζημιώνεται. Γι’ αὐτό καί ὅ,τι κάνουμε, τό κάνουμε μέ γκρίνια καί μέ τσιγγουνιά.

            Ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Θεός δέν ἔχει ἀνάγκη τίποτε καί κανένα. Εἶναι «ἀνενδεής». Μᾶς ἔπλασε ὄχι γιά νά... πάρει ἀλλά γιά νά δώσει! Μᾶς ἔπλασε γιά νά μοιραστοῦμε μαζί Του τήν δόξα καί τήν ὀμορφιά τῆς Βασιλείας Του. Καί ὅταν ἐμεῖς κλωτσήσαμε αὐτήν τήν προσφορά Του, ἦλθε καί ἔδωσε τόν Ἑαυτό Του θυσία, γιά νά μᾶς κάνει πάλι παιδιά Του καί κληρονόμους Του. Γιά νά κερδίσει τήν καρδιά μας, ὄχι τά «δῶρα» μας.

            Ἔτσι, κάθε προσφορά μας καί κάθε θυσία μας γιά τόν Θεό, μόνο ἐμᾶς ὠφελεῖ, εὐεργετεῖ καί σώζει. Ἐμεῖς κερδίζουμε. Ὄχι Ἐκεῖνος. Καί ὅσο πιό πρόθυμα, ἁπλόχερα καί ὁλόψυχα τήν προσφέρουμε, τόσο πιό πολύ πλουτίζουμε μέ τήν δική Του Ζωή καί Ἀγάπη.

Ἀρχιμ. Β. Λ.

ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ

Παράλυτος... Κατάσταση δυστυχίας καί ταλαιπωρίας. Τό κορμί ἔγινε μολύβι. Ἀκίνητος στό κρεββάτι. Ζωντανός νεκρός. Νεκρός ἄταφος. Χωρίς καμμιά ἐλπίδα θεραπείας ἀπό γιατρούς καί ἀπό φάρμακα. Ὁ ἀπελπισμένος αὐτός ἄνθρωπος ἀκούει μιά εὐχάριστη εἴδηση. Τό πέρασμα τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν πόλη του. Ἄκουσε γιά τά λόγια τῆς διδασκαλίας του καί γιά τό πλῆθος τῶν θαυμάτων του καί ξύπνησε μέσα του ἡ ἐλπίδα.

Πῶς θά πραγματοποιήσει συνάντηση μαζί του; Τέσσερεις σπλαγχνικοί ἄνθρωποι ἀναλαμβάνουν νά τόν βοηθήσουν. Ὁ Χριστός δίδασκε σ᾿ ἕνα σπίτι. Τόσος πολύς κόσμος ἦταν συγκεντρωμένος ὥστε δημιουργήθηκε ἀδιαχώρητο. Ἀδύνατο νά ἀνοίξουν δίοδο νά περάσουν τόν παράλυτο.

Τί σκαρφίστηκαν; Ἀνέβηκαν στή στέγη, ἀφαίρεσαν μερικές πλάκες, ἄνοιξαν τρύπα καί μέ σχοινιά κατέβασαν τόν παράλυτο μπροστά στό Χριστό. Καί ὁ Χριστός ἀφοῦ πρῶτα τοῦ συγχώρησε τίς ἁμαρτίες, μετά τοῦ χάρισε τήν σωματική ὑγεία.

*           *           *

Τά θαύματα τῆς σωματικῆς θεραπείας (τυφλός εἶδε, παράλυτος περπάτησε, θεραπεία ἀνίατης ἀρρώστιας), παρά τό γεγονός ὅτι μᾶς ἐντυπωσιάζουν, ὡς δῶρο μεγάλο τοῦ Θεοῦ, εἶναι προσωρινή εὐεργεσία. Γι᾿ αὐτό καί ἡ κουβέντα πού συνηθίζομε νά λέμε «πρῶτα ὑγεία» ἤ «ὑγεία νά ὑπάρχει» δέν εἶναι σωστή.

Ἡ ὑγεία εἶναι πολύτιμο ἀγαθό ἀλλά δέν εἶναι τό πολυτιμώτερο. Τό πολυτιμώτερο ἀγαθό εἶναι ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς. Πιό φοβερή ἀπ᾿ ὅλες τίς ἀρρώστιες, πού ἔχει φρικτές συνέπειες, καί ἐδῶ, στήν παροῦσα ζωή, καί στήν ἄλλη, εἶναι ἡ ἁμαρτία. Τά μικρόβιά της φωλιάζουν μέσα στή ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Διαστρέφει τήν κρίση, παραλύει τήν θέληση καί ἀμβλύνει τή συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου γιά νά μήν μπορεῖ νά ἀντιδράσει στό κακό. Κάνει ἀφάνταστη καταστροφή καί στό σῶμα καί στήν ψυχή. Ἀκάθαρτη πηγή, ἀπό ὅπου προέρχονται ὅλα τά κακά. Πόσο δύσκολο εἶναι νά ἀπελευθερωθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν ἁμαρτία!

Γι᾿ αὐτό καί ὁ Χριστός πρῶτα θεράπευσε τήν ψυχή τοῦ παραλύτου ἀπό τήν ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας (=πνευματική παραλυσία) μέ τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν πού τοῦ χάρισε καί μετά τοῦ ἔδωσε καί τήν σωματική ὑγεία.

Πνευματικά παράλυτος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού, γιά παράδειγμα: βαριέται νά πάει στήν ἐκκλησία ἤ νά κάνει προσευχή· δέν ἔχει διάθεση νά προσφέρει μιά ἐξυπηρέτηση στόν συνάνθρωπό του· δέν συγχωρεῖ τόν ἐχθρό του καί δέν μπορεῖ νά τοῦ πεῖ οὔτε κἄν μιά «καλημέρα»· δέν νηστεύει.

Ποῦ ὁδηγεῖ αὐτή ἡ κατάσταση; Στήν σκλήρυνση τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου καί στή καταφρόνηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Καί καταντᾶ ὁ ἄνθρωπος νά βρίσκεται μπροστά στήν πόρτα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί νά μήν μπαίνει μέσα!

Ἔτσι καταλαβαίνουμε γιατί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς παρακαλοῦσε σ᾿ ὅλη του τή ζωή τόν Χριστό, λέγοντας: «φώτισέ μου τό σκοτάδι πού ἔχω μέσα μου»· γιά νά ἰδῶ τήν πνευματική παραλυσία μου!

Ἀρχιμ. Ἰ. Ν.

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel