Logo
Print this page

«Λυχνία» Απρίλιος 2014

Μηνιαίο Περιοδικό Ι. Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 369 «Λυχνία» Απρίλιος 2014

«ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ» του Πρωτ. Δ. Μ.

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ» του Αρχιμ. Β. Λ.

«Ο «ΠΡΑΚΤΙΚΑ» ΑΘΕΟΣ!» του Αρχιμ. Α. Μ.

«ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ ΟΛΕΘΡΟΣ ΨΥΧΗΣ» του Αγ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας

 

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπέθανε, ἀλλὰ καὶ ἀνέστη. Για τί ἀναστήθηκε ὁ Χριστός; Ἦταν ἀπαραίτητο;  Καὶ γιὰ ποιόν; Πολλοὶ Χριστιανοί, κυρίως ἑτερόδοξοι, βλέπουν νὰ ὁλοκληρώνεται τὸ ἀπολυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ σταυρικό του θάνατο. Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, λένε, ἔχει συντελεσθεῖ μὲ τὴ σταύρωση. Τὴν ὑπερτονίζουν σὰν τελευταία πράξη τοῦ σχεδίου τῆς θείας οἰκονομίας. Ὅ,τι εἶχε νὰ κάνει ὁ Θεὸς γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου τελείωσε μὲ τὸ σταυρό. Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν ἀφορᾶ δηλ. τὸν ἄνθρωπο. Δὲν ἔχει σημασία γι᾿ αὐτόν. Εἶναι μιὰ ὑπόθεση ποὺ ἀφορᾶ μόνο τὸν Χριστό. Μιὰ προσωπική του ἐπιβράβευση ἀπὸ τὸ Θεό, μιὰ ἀτομική του δικαίωση γιὰ τὴν ἀπόλυτη ὑπακοή του σ᾿ αὐτὸν (βλ. Ἀγάπη καὶ Μαρτυρία, σελ. 148, ἐκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ). Ὁ Χριστὸς μὲ τὴ θυσία  του ἱκανοποίησε τὴ θεία δικαιοσύνη, ποὺ εἶχε προσβληθεῖ ἀπὸ τὴν ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἔτσι ἀποκαταστάθηκε πάλι ἡ θεϊκὴ τάξη.

Ἔτσι ὅμως φαίνεται σὰν νὰ ἦταν νομικῆς φύσεως τὸ θέμα τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Ὅμως τὸ πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου ἦταν ὑπαρξιακό καὶ ὄχι νομικό. Ἡ ἀνθρώπινη φύση εἶχε φθαρεῖ καὶ ἔπρεπε νὰ ξαναφτιαχτεῖ ἀπ᾿ τὴν ἀρχή. Νὰ γίνει ἡ ἀνάπλασή της. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς τὴν πῆρε ἐπάνω του. Τὴν προσέλαβε στὸ πρόσωπό του. Ἔγινε δηλ. ἄνθρωπος ἴδιος μὲ μᾶς, χωρὶς ἁμαρτία. Αὐτὴ ἡ φύση σταυρώθηκε. Ὑπέφερε καὶ ἔπαθε στὸ σταυρό. Γεύθηκε τελικὰ τὸ θάνατο.

Ἀλλὰ μὲ τὸ θάνατο ἡ ἀνθρώπινη φύση δὲν ἀποκαθίσταται. Παραδίδεται στὴ φθορά. Ζεῖ τὴν ἀπουσία τῆς ζωῆς. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἔπρεπε ὁ πωσδήποτε νὰ γίνει ἕνα βῆμα ἀκόμα. Ὁ σταυρικὸς θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἕνα συγκλονιστικὸ στάδιο τοῦ θεϊκοῦ σχεδίου, ὄχι ὅμως τὸ τελευταῖο. Ἡ ἀνθρώπινη φύση ἔπρεπε νὰ ἀναδημιουργηθεῖ. Νὰ βγεῖ καινούργια ἀπὸ τὸν τάφο, ζωντανή, ἄφθαρτη, ἄτρωτη πιὰ ἀπὸ τὸ θάνατο. Ἔπρεπε νὰ ἀναστηθεῖ. Καὶ ἀναστημένη πλέον νὰ ἀνεβεῖ ἐκεῖ, ἀπὸ ὅπου ἐξέπεσε. Στὸν Παράδεισο. Μόνο μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὁλοκληρώνεται ἡ ἀποκατάστασή της. Χωρὶς τὴν ἀνάσταση θὰ παρέμενε γιὰ πάντα νεκρή. Δὲν θὰ ὑπῆρχε καμμιὰ σωτηρία, καμμιὰ ἀπολύτρωση ἀπὸ τὸν ἔσχατο ἐχθρό, τὸ θάνατο (Α΄ Κορ. 15, 16).

Ἡ ἀνάσταση λοιπὸν δὲν ἦταν μιὰ ἰδιωτικὴ ὑπόθεση τοῦ Χριστοῦ. Ἔγινε γιὰ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Γιὰ νὰ ἀναστηθεῖ παγγενὴς ὁ Ἀδάμ. Ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ἔχει ἀξία καὶ νόημα μόνο ἂν ὁδηγεῖ στὴν ἀνάσταση. Χωρὶς τὴν ἀνάσταση εἶναι “κενὸ τὸ κήρυγμά μας, κενὴ καὶ μάταιη ἡ πίστη μας”.

Ἂν ὁ Χριστὸς δὲν ἀνασταινόταν, θὰ ἤμασταν “ἐλεεινότεροι ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους”. Δὲν θὰ ὑπῆρχε καμμιὰ ἐλπίδα γιά μᾶς. Ὁ Χριστὸς δὲν ἀναστήθηκε ἁπλῶς γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνει “ἀρχὴ τῶν (ἀναστημένων) νεκρῶν”, “πρωτότοκος ἀπὸ τοὺς νεκροὺς” (Α΄ Κορ. 15, 12-20, Κολ. 1, 18). Γιὰ νὰ ἀνεβάσει ἀναστημένους μαζί του πολλοὺς ἀδελφοὺς (Ρωμ. 8, 29), ποὺ μέσα σὲ ἀτμόσφαιρα πανηγύρεως συγκροτοῦν τὴν Ἐκκλησία τῶν πρωτοτόκων, τῶν ἐκλεκτῶν καὶ ἀγαπημένων τέκνων τοῦ Θεοῦ (Ἑβρ. 12, 23).

Ἕνας ὕμνος τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Σταυροῦ (14 Σεπτ.) συσχετίζει τὴν πρόρρηση τοῦ προφήτου Μωυσέως “θὰ  δεῖτε τὴ ζωή σας νὰ κρέμεται ἀπέναντί σας” (πρβλ. Δευτ. 28, 66) μὲ τὴ σταύρωση. Τὴν ἡμέρα ὅμως αὐτή τῆς σταύρωσης, λέγει, “τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀνάστασις ἐγκαινίζεται”.

Σταυρὸς καὶ ἀνάσταση εἶναι ἀλληλένδετα. Μὲ τὰ δυὸ αὐτὰ μαζὶ ὁ Θεὸς ὁλοκληρώνει τὴ σωτηρία ποὺ γιὰ χάρη μας “πρὶν ἀπὸ τοὺς αἰῶνες πραγματοποίησε στὸ μέσον τῆς γῆς, τὸν σταυρὸ δηλ. καὶ τὴν ἀνάσταση”.

Μποροῦμε νὰ χαιρόμαστε ἀπέραντα λοιπόν, γιατὶ ὁ Χριστὸς ὄχι μόνο σταυρώθηκε, ἀλλὰ καὶ ἀναστήθηκε γιὰ χάρη μας. Καὶ νὰ ἐκφράζουμε τὴ χαρὰ αὐτὴ χωρὶς ντροπὴ καὶ δισταγμό, σὰν τὸν ἅγιο Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, ποὺ χαιρετοῦσε πάντα τὸν κάθε ἄνθρωπο μὲ τὰ λόγια: “Χριστὸς ἀνέστη, χαρά μου”.

Πρωτ. Δ. Μ.

***

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Ὁ μακαριστός ρῶσος Μητροπολίτης Σουρόζ Ἀντώνιος Μπλούμ, ἕνας ἀπό τούς λαμπρότερους κήρυκες τῆς Ὀρθοδοξίας στή δυτική Εὐρώπη, ὅταν ἦταν νεαρός πέρα σε μιά βαθειά κρίση ἀθεΐας. Ὅταν μετά ἀπό ἀπερίγραπτες ταλαιπωρίες λόγῳ τῆς Ὀκτωβριανῆς Ἐπανάστασης βρέθηκε μέ τήν οἰκογένειά του στή Γαλλία νά σπουδάζει γιατρός, ὁ νεαρός Ἀντώνιος ἀνακάλυψε ξαφνικά, ὅτι ἡ εὐτυχία, ἄν δέν ἔχει ἕνα σκοπό, γίνεται ἀνυπόφορη.

Ἡ ἀπελπισία μπορεῖ νά χτυπήσει τήν πόρτα σου, ὄχι μόνο ὅταν ὐποφέρεις ἀπό ἀλλεπάλληλες ἀναποδιές καί στερήσεις, ἀλλά καί ὅταν – ἐνῶ ὅλα σοῦ πᾶνε καλά - ἐν τούτοις δέν βρίσκεις νόημα καί σκοπό στήν ζωή. Καί ἀπό ὅ,τι φαίνεται, πιό συχνή καί πιό ἐπικίνδυνη εἶναι ἡ ἀπελπισία τῶν (ἐντός εἰσαγωγικῶν) «εὐτυχισμένων», παρά ἡ ἀπελπισία τῶν δυστυχισμένων.

«Ἀποφάσισα λοιπόν», ἐξομολογεῖται ὁ Ἀντώνιος, «νά δώσω στόν ἑαυτό μου μιά προθεσμία ἑνός ἔτους, γιά νά ἀνακαλύψω, ἄν ἡ ζωή εἶχε κάποιο νόημα. Ἄν δέν ἔβρισκα τίποτε, τότε θά αὐτοκτονοῦσα...

»Μιά μέρα λοιπόν, ἐνῶ πλησίαζε τό τέλος τῆς προθεσμίας πού εἶχα θέσει, κάποιοι φίλοι ἀπό τήν ὀργάνωση τῆς ρώσικης νεολαίας στό Παρίσι, μέ πῆγαν μέ τό ζόρι σέ μιά ὁμιλία ἑνός ἱερέως. Ὁ κατά τά ἄλλα συμπαθής παπάς μέ ἀπογοήτευσε ἀπόλυτα. Ὁ Χριστός καί ὁ Χριστιανισμός παρουσιά στηκαν μέ τέτοιο τρόπο, πού μοῦ ἦταν βαθύτατα ἀποκρουστικά. Ὅταν γύρισα σπίτι θέλησα νά ἐλέγξω, ἄν ἦταν ἀλήθεια αὐτά πού εἶπε ὁ ὁμιλητής. Ἤθελα νά διαπιστώσω ἄν τό Εὐαγγέλιο ὑποστήριζε τήν τερατώδη ἐντύπωση, πού ἀποκόμισα ἀπό τήν ὁμιλία. Δέν εἶχα ὄρεξη νά χάσω τόν χρόνο μου, καί ἔτσι διάλεξα νά διαβάσω τό μικρότερο Εὐαγγέλιο, τό κατά Μᾶρκον.

»Καί τότε, πρίν φτάσω στό τρίτο κεφάλαιο, ξαφνικά συνειδητοποίησα ὅτι στήν ἄλλη πλευρά τοῦ γραφείου μου ὑπῆρχε Κάποιος. Καί ἡ βεβαιότητα ὅτι ἦταν ὁ Χριστός, ἦταν τόσο ἔντονη, ὥστε ποτέ ἕως τώρα δέν μέ ἔχει ἐγκαταλείψει. Ἀφοῦ ὁ Χριστός ἦταν ζωντανός, καί ἐγώ εἶχα ζήσει τήν παρουσία Του, μποροῦσα νά πῶ μέ βεβαιότητα, ὅτι αὐτά πού τό Εὐαγγέλιο ἔλεγε γιά τήν Σταύρωση καί τήν Ἀνάσταση ἦταν ἀλήθεια.

Τήν Ἀνάσταση τήν γνώριζα πιά σάν γεγονός!» (Ἀπό τό βιβλίο του «Μάθε νά προσεύχεσαι», σ. 13-15).

Νά λοιπόν, πού ὁ Ἀντώνιος ἔγινε Χριστιανός, ὄχι ἐπειδή βρῆκε μιά «χρήσιμη» θρησκεία, μιά θρησκεία «παυσίπονο» καί «γιατροσόφι», πού βοηθάει τούς ἀνθρώπους νά ξεπερνᾶνε τά βάσανά τους ἤ - στήν καλύτερη περίπτωση - τούς βοηθάει νά γίνουν «καλοί» ἄνθρωποι καί «χρήσιμοι» στήν κοινωνία. Μέσα ἀπό τήν προσωπική του συνάντηση μέ τόν Χριστό, ὁ Ἀντώνιος βρῆκε μιά ζωντανή κοινότητα πιστῶν, πού μοιράζονται τήν συγκλονιστική ἐμπειρία τοῦ γεγονότος τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. Ζοῦν τήν παρουσία τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ μέσα στήν Λειτουργία, καί ἀφήνουν τήν ζωή τους νά λουστεῖ ὁλόκληρη σέ ἕνα ἐντελῶς καινούργιο φῶς. Σέ ἕνα φῶς, πού δέν σβήνει ὅταν πέσει ἡ αὐλαία τοῦ σωματικοῦ θανάτου. Στό Φῶς τοῦ Χριστοῦ.

Ἀρχιμ. Β. Λ.

***

Ο «ΠΡΑΚΤΙΚΑ» ΑΘΕΟΣ!

«Τίς ἔσχατες ἡμέρες θά ἔρθουν καιροί δύσκολοι. Γιατί οἱ ἄνθρωποι θά εἶναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἁλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, ἀπειθεῖς στούς γονεῖς τους, ἀχάριστοι, ἀσεβείς, ἄστοργοι, ἀδιάλλακτοι, συκοφάντες, ἄσωτοι, ἄγριοι, ἐχθροί τοῦ καλοῦ, φιλήδονοι. Θά δείχνουν ὅτι ἔχουν εὐσέβεια, ἀλλά θά ἔχουν ἀρνηθεῖ τήν δύναμή της μέ τίς πράξεις τους» (Β΄ Τιμ. 3,1-5).

Ὅλα αὐτά, ἄν μή τί ἄλλο, μᾶς θυμίζουν τήν σημερινή ἐποχή: Πολλοί κυκλοφοροῦν μέ τήν ταμπέλα τοῦ Χριστιανοῦ, ἀλλά ἐάν ψάξεις τήν ζωή τους, θά βρεῖς κάτι τό πολύ διαφορετικό.

* * *

Σύμφωνα μέ πρόσφατη ἔρευνα πού  ἔγινε στήν Ἀμερική, τό 94% τῶν Ἀμερικανῶν πιστεύουν στήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ ἤ κάποιου εἴδους θεοῦ ἤ σέ κάποια ἀνώτερη ὕπαρξη!

Ἐάν βάλουμε μερικούς ντετέκτιβς νά παρακολουθοῦν αὐτό τό 94% τῶν ἀνθρώπων στήν καθημερινή τους ζωή, μέ τρόμο θά διαπιστώσουμε ὅτι δέν διαφέρουν σέ τίποτα ἀπό ἕναν ἄθεο!

Ποιός εἶναι ὁ «ἄθεος» στήν πράξη, ὁ «πρακτικά» ἄθεος; Ἐκεῖνος πού λέει ὅτι πιστεύει στό Θεό, ἀλλά ζεῖ σάν νά μήν ὑπάρχει Θεός. Ἡ μεγαλύτερη κρίση στόν χριστιανικό κόσμο σήμερα εἶναι ἡ ἀσυνέπεια τῶν χριστιανῶν στήν καθημερινή τους ζωή!

Ἀλήθεια, κάθισες ποτέ νά σκεφτεῖς καί νά ἰδεῖς πῶς συμπεριφέρεσαι: στό χῶρο ἐργασίας· στήν συναναστροφή σου μέ τούς συναδέλφους σου· ὅταν ἀκοῦς ἄσχημα νέα γιά τήν κατάσταση τῆς οἰκονομίας· ὅταν ἔχεις νά ἀντιμετωπίσεις κάποιες ἄσχημες καταστάσεις στό σπίτι· στήν γυναίκα σου, στά παιδιά σου, στούς συγγενεῖς σου, στό γείτονά σου...

Γιατί, ἐνῶ λές ὅτι πιστεύεις στό Θεό, συμπεριφέρεσαι σάν «ἄθεος», σάν νά μήν ὑπάρχει; Τί φταίει;

* * *

Τί εἶναι αὐτό πού διακρίνει τόν πραγματικό - ἀληθινό χριστιανό ἀπό τόν μή χριστιανό ἤ τόν πρακτικά «ἄθεο» χριστιανό; Τό ἐπίκεντρο τῆς ζωῆς! Ὁ ἕνας ἔχει τόν Θεό καί ὁ ἄλλος τόν κόσμο.

Ἡ σύγχρονη κοσμική νοοτροπία μᾶς προτρέπει στό ἀκριβῶς ἀντίθετο! Τί μᾶς λέει; Νά ζοῦμε γιά τήν ἀπόλαυση· νά μαζεύουμε μανιωδῶς ὑλικά ἀγαθά· νά κυνηγᾶμε τήν δημοτικότητα, τό γόητρο.

Βλέπουμε τήν προαγωγή τοῦ συναδέλφου  μας καί θέλουμε καί ἐμεῖς προαγωγή. Βλέπουμε τό κινητό τοῦ φίλου μας καί θέλουμε καί ἐμεῖς τό ἴδιο. Ὁ γείτονας ἔχει καλό σπίτι, θέλουμε νά ἀποκτήσουμε καί ἐμεῖς τό ἴδιο, ἄν μή καί καλύτερο! Ἀνησυχοῦμε γιά τήν εἰκόνα πού προβάλλουμε πρός τά ἔξω, καί ἀδιαφοροῦμε γιά τήν γνώμη τοῦ Θεοῦ. Γι΄ αὐτό ἀκριβῶς ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης μᾶς προτρέπει: «Μήν ἀγαπᾶτε τόν κόσμο (=τό ἁμαρτωλό φρόνημα τοῦ κόσμου), μήτε τά πράγματα τοῦ κόσμου.

Ἐάν κάποιος ἀγαπᾶ τόν κόσμο, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν κατοικεῖ μέσα του. Γιατί ὅλα ὅσα εἶναι τοῦ κόσμου- ἡ ἐπιθυμία τῆς σάρκας καί τῶν ὀφθαλμῶν καί ἡ ὑπερηφάνεια τῆς ζωῆς- δέν προέρχονται ἀπό τόν Θεό, ἀλλά ἀπό τόν κόσμο» (Α΄ Ἰωαν. 2,15-16).

Ἀρχιμ. Α. Μ.

***

ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ ΟΛΕΘΡΟΣ ΨΥΧΗΣ

Ἁγ. Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας

Ὅσοι ποθοῦμε τήν τελειότητα, ὀφείλουμε νά συγκρατοῦμε τήν γλώσσα μας καί νά τήν κατευθύνουμε μέ τό χαλινάρι τῆς φρόνησης. Νά τῆς ἐπιτρέπομε νά λέγει μόνο ἐκεῖνα πού δέν βλάπτουν. Διδάσκει ὁ σοφός Σειράχ: «Παιδί μου, ἄν γιά κάποιο ζήτημα μπορεῖς νά δώσεις συνετή ἀπόκριση, μίλησε. Ἄν ὄχι, βάλε τό χέρι σου στό στόμα σου καί κλεῖστο» (Σειράχ 5, 12).

Ἐπειδή ὅμως δέν εἶναι τόσο εὔκολο νά συγκρατήσει κανείς τήν γλώσσα του, ἄς τό κάνομε αἴτημα προσευχῆς: «Περιφρούρησε Κύριε, τό στόμα μου, γιατί τά ἀπρόσεκτα λόγια εἶναι ἡ αἰτία ὅλων τῶν κακῶν».

• Μήν κακολογοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο.

• Μήν κατακρίνουμε τούς ἀδελφούς μας. Ἀλλά νά ἀντιμετωπίζομε ὅσους σφάλλουν εὔσπλαγχνα, σάν ἀσθενεῖς. Σάν πεσμένους κάτω, ἀπό τίς ἐπιθέσεις τῶν παθῶν καί μπλεγμένους στά δίχτυα τῆς ἁμαρτίας, τόσο ὥστε νά μήν μποροῦν νά ἐλευθερωθοῦν. Νά προσευχόμαστε θερμά γι' αὐτούς· νά τούς παροτρύνουμε σέ πνευματική ἐγρήγορση καί φυσικά νά ἀγωνιζόμαστε νά μήν πέσουμε στά ἴδια.

Ὁ συνετός ἄνθρωπος, δέν περιεργάζεται ξένες ἁμαρτίες. Προσέχει μόνο τά δικά του κακά. Ἐρευνᾶ δηλαδή τά βάθη τῆς καρδιᾶς του καί ἐπισημαίνει τά πάθη πού φωλιάζουν ἐκεῖ. Καί βλέποντάς τα, δακρύζει καί ζητᾶ ἄφεση ἀπό τόν Θεό. Γιατί αὐτός μᾶς ἀνορθώνει ὅταν συντριβόμαστε ἀπό τήν ἁμαρτία καί μᾶς θεραπεύει ἀπό τίς ἀρρώστιες τῆς ψυχῆς.

Ὅλοι κάπου φταῖμε. Εἴμαστε ντυμένοι μέ τήν ἀνθρώπινη ἀσθένεια καί εἶναι ἀδύνατο νά μή φέρουμε «ὀσμή ἁμαρτίας». Ἡ ἀναμαρτησία εἶναι γνώρισμα μόνο τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως, μιά καί ζοῦμε στήν «πτώση», νά μή χαιρόμαστε γιά τά ξένα κακά, ἀλλά νά φροντίζουμε νά ἀπαλλαγοῦμε μέ τήν μετάνοια ἀπό τά δικά μας.

Διαφορετικά, θά μοιάσουμε μέ ἐκείνους πού ἐνῶ εἶναι βουλιαγμένοι στό βοῦρκο ἀπό τό κεφάλι μέχρι τά πόδια, καταδικάζουν χωρίς ντροπή κάποιους ἄλλους, λίγο λασπωμένους σέ μιά ἄκρη τοῦ ρούχου τους.

Τό πόσο ζημιώνει τήν ψυχή μας ἡ κατάκριση φαίνεται ὁλοκάθαρα στήν παραβολή τοῦ φαρισαίου, πού παρά τά καλά ἔργα του, καταδικάστηκε ἀπό τόν Κύριο μόνο καί μόνο γιατί ἐξουδένωσε τόν τελώνη. (Ὑπόμνημα στό κατά Ματθαῖον. ΕΠΕ τ. 25, σσ. 34-36)

Διασκευή, Ἀρχιμ. Ν. Κομπ.

Μηνιαῖον Περιοδικόν

Ἱ. Μητροπόλεως Νικοπόλεως

Ἐκδότης: Μητροπολίτης Νικοπόλεως Χρυσόστομος

Ὑπεύθ.: Ἀρχιμ. Νίκων Κουτσίδης*

2014 * Ἀρ. Φύλλου 369* Ἔτος ΛΔ΄

Διανέμεται δωρεάν * Εἰσφορές δεκτές

Γραφικές Τέχνες «ΜΕΛΙΣΣΑ» Α.Ε.

 

Τηλ. 2397 023 313 Ἀσπροβάλτα Θεσ/νίκης

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR