Ζωηφόρος

«Λυχνία» Δεκέμβριος 2013

Μηνιαίο Περιοδικό Ι. Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 365 «Λυχνία» Δεκέμβριος 2013

«ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ» του Πρωτ. Δ. Μ.

«ΠΩΣ ΣΠΑΖΕΙ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ» του Αρχιμ. Ν. Κ.

«ΤΙ ΤΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ;» του J. A. Cronin

«ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑ» του Ὁσίου Ἠσαΐου

 ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ

Οἱ Ἰσραηλίτες ὑπὸ τὴν ἀσφαλῆ καθοδήγηση τοῦ θεοφώτιστου καὶ ἐκλεκτοῦ τους ἡγέτη Μωυσῆ, ἔχοντας κατανικήσει τοὺς Ἀμορραίους καὶ ἄλλους λαοὺς τῆς Χαναάν, ἔφτασαν μπροστὰ στὴ χώρα τῶν Μωαβιτῶν. Τὰ νέα γιὰ τὶς σαρωτικές τους νίκες εἶχαν διαδοθεῖ σὰν ἀστραπή. Πανικόβλητος ὁ Βαλάκ, βασιλιάς τῆς Μωὰβ, ἀναζήτησε τρόπους νὰ ἀποσοβήσει τὸν κίνδυνο ἀπὸ τὴ χώρα του. Ἔστειλε καὶ κάλεσε κοντά του ἀπὸ τὸν Εὐφράτη ποταμό τὸν μεγάλο μάντη Βαλαὰμ καὶ μὲ τὴν ὑπόσχεση μεγάλης ἀμοιβῆς τοῦ ζήτησε νὰ καταρασθεῖ τοὺς Ἰσραηλίτες.

Μετά ἀπὸ ἕνα περιπετειῶδες ταξίδι, κατά τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς χρησιμοποίησε ἀκόμα καὶ τὸ γαϊδούρι τοῦ Βαλαὰμ γιὰ νὰ τὸν νουθετήσει, ὁ μάντης ἔφτασε στὸ βασιλιά τῆς Μωάβ, μὲ ρητὴ ἐντολὴ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ πεῖ μόνο ὅ,τι Αὐτὸς θὰ τοῦ ἔβαζε στὸ στόμα του. Ἀφοῦ πρόσφερε θυσίες στὸ εἴδωλο τοῦ Βάαλ ποὺ λατρευόταν ἀπὸ τοὺς Μωαβίτες, ἄνοιξε τὸ στόμα του καὶ εὐλόγησε τὸ λαὸ τοῦ Ἰσραήλ, παρὰ τὴν ἐπίμονη αἴτηση τοῦ Βαλὰκ νὰ τὸν καταρασθεῖ. Τρεῖς φορὲς σὲ τρία διαφορετικά μέρη προσφέρθηκαν θυσίες γιὰ τὸ σκοπό αὐτό, μὰ καὶ τὶς τρεῖς ὁ Βαλαὰμ ἀνοίγοντας τὸ στόμα του, παρὰ τὴν ὀργὴ τοῦ Βαλάκ, εὐλογοῦσε, ἀντὶ νὰ καταριέται, τοὺς Ἰσραηλίτες. Ἀπογοητευμένος οἰκτρὰ ὁ Βαλάκ, χτυπώντας μὲ φοβερὸ θυμὸ τὰ χέρια του, ἐξαπέστειλε τὸν μάντη στὴ χώρα του χωρὶς νὰ τοῦ δώσει τίποτα. Μὰ ὁ Βαλαὰμ πρὶν φύγει τοῦ ἔδωσε τὴ χαριστικὴ βολὴ μὲ μιὰ ἐπιπλέον βαρυσήμαντη προφητεία:

«Ἄστρον ἀνατελεῖ ἐξ Ἰακώβ. Σοῦ ἀναγγέλλω κάποιον ποὺ τώρα βέβαια δὲν ἦρθε ἀκόμα. Τὸν μακαρίζω ἂν καὶ εἶναι μακριά μας. Θὰ ἀνατείλει ἄστρο ἀπ᾿ τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἰακὼβ καὶ θὰ φανερωθεῖ ἄνθρωπος ἀπ᾿ τὸ λαὸ τοῦ Ἰσραήλ, ὁ ὁποῖος θὰ συντρίψει τοὺς ἀρχηγοὺς τῆς Μωὰβ καὶ θὰ λαφυραγωγήσει ὅλους τοὺς ἀπογόνους τοῦ Σὴθ» (Ἀριθμ. 24, 17). Ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ οἱ Ἑβραῖοι θεώρησαν τὴν προφητεία αὐτὴ ὡς ἀναγγελία τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ, εἴδηση γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία.

Στὸν κανόνα τῶν Χριστουγέννων ἀναφέρεται ἀκριβῶς τὸ γεγονός αὐτό. Λέγει τὸ β' τροπάριο τῆς δ' ᾠδῆς ὅτι ὁ δεσπότης Χριστός ἀνέτειλε ὡς ἀστέρας ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Ἰακὼβ καὶ γέμισε χαρὰ τοὺς σοφοὺς ἐκείνους πού, ἔχοντας ὑπ᾿ ὄψη τους τὰ λόγια τοῦ Βαλαάμ, παρατηροῦσαν προσεκτικὰ τὰ ἄστρα γιὰ τὴν ἐπαλήθευσή τους. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὅταν εἶδαν τὸν ἀστέρα στὸν οὐρανό, τὸ σημεῖο ποὺ τοὺς παρέπεμπε στὸ λαμπρὸ ἄστρο τοῦ Χριστοῦ, στὸν νοητό ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, «ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην σφόδρα» (Ματθ. 2, 10). Λέγει ἐπίσης ὅτι ὁ Χριστὸς δέχτηκε τοὺς σοφοὺς αὐτοὺς νὰ τὸν προσκυνήσουν καὶ νὰ τοῦ προσφέρουν τὰ δῶρα τους, «χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν», γιατί αὐτοὶ ἀντιπροσώπευαν τὰ ἔθνη ποὺ θὰ εἰσέρχονταν ὡς νέος ἐκλεκτὸς λαὸς στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἦταν ἡ ἀπαρχὴ τῶν ἐθνῶν. Ὅπως προσφέρονταν στὸ Θεὸ οἱ ἀπαρχὲς τῶν καρπῶν, τὰ πρωτογεννήματα δηλ. ἀπὸ τὰ ἀμπέλια, τὰ χωράφια, τὰ πατητήρια καὶ τὰ ἁλώνια (πρβλ. Ἐξ. 23, 16, Ἀριθμ.18, 12-13), ἔτσι καὶ οἱ τρεῖς σοφοὶ μάγοι ἔγιναν δεκτοὶ ὡς ἐμπροσθοφυλακὴ τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη θὰ ἀποδέχονταν γιὰ Σωτήρα τους τὸν Χριστό.

Ὁ Βαλαάμ, ἂν καὶ λάτρης τῶν εἰδώλων, εἶχε εὐχηθεῖ νὰ συγκαταριθμηθεῖ μετὰ τὸ θάνατό του μεταξὺ τῶν δικαίων τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ (Ἀριθμ. 23, 10).

Ἐσένα καὶ ἐμένα τί μᾶς ἐμποδίζει νὰ ὁμολογήσουμε μοναδικό μας Σωτήρα τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ νὰ συγκαταλεχθοῦμε στὸν νέο ἐκλεκτὸ λαό του, ποὺ ἁγία ἀπαρχή του ἀποτέλεσαν «οἱ ἀκριβεῖς γνῶστες τῶν λόγων τοῦ Βαλαὰμ σοφοὶ ἐκεῖνοι μελετητὲς τῶν ἄστρων»;

Πρωτ. Δ. Μ. 

ΠΩΣ ΣΠΑΖΕΙ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

            Κάποια φορά, ἕνας νεαρός, μέ εἰλικρινές ἐνδιαφέρον γιά τήν ψυχή του, ἐρώτησε γνωστό του ἱερέα:

            -Πές μου, πάτερ, πῶς πρέπει νά βλέπω τήν ζωή μου, γιά νά ἐνεργῶ σωστά καί νά μήν κάνω λάθη-ἁμαρτίες;

            Ὁ ἱερέας τοῦ εἶπε:

            -Κοίταξε ἔξω ἀπό τό παράθυρο καί πές μου τί βλέπεις.

            Ὁ νέος ἀπάντησε ἀμέσως:

            -Βλέπω τόν ἥλιο, τά δένδρα, τούς ἀνθρώπους, τά αὐτοκίνητα. Μά, προφανῶς, βλέπω ὅ,τι ὑπάρχει ἔξω ἀπό τό παράθυρο!

            -Πολύ σωστά, συμπλήρωσε ὁ παπᾶς. Τώρα κοίταξε σ᾿ αὐτόν ἐδῶ τόν καθρέπτη καί πές μου τί βλέπεις.

            -Βλέπω.... μόνο τόν ἑαυτό μου!

            -Λοιπόν, πρόσεξε, συνέχισε ὁ σοφός κληρικός. Τί διαφέρει τό κρύσταλλο τοῦ παραθύρου ἀπό τό κρύσταλλο τοῦ καθρέφτη; Στό πίσω μέρος του ὁ καθρέπτης ἔχει ἕνα πολύ λεπτό στρῶμα μετάλλου. Αὐτό κάνει τήν τεράστια διαφορά! Στό πνευματικό παράθυρο τῆς ζωῆς μας, αὐτά πού μᾶς κρύβουν τήν πραγματική θέα τῶν προσώπων καί τῶν πραγμάτων εἶναι: τά πάθη μας, οἱ κακίες μας, οἱ κάθε εἴδους ἀδυναμίες, ἀλλά καί τά κολλήματά μας! Ὑπάρχει τρόπος διόρθωσης;

            Ναί! Καί εἶναι τό σπάσιμο αὐτοῦ τοῦ ἐγωϊστικοῦ πνευματικοῦ καθρέπτη· πρᾶγμα πού σημαίνει: χρειάζεται ἀγώνας μετάνοιας καί ἐξομολόγησης γιά κάθαρση τοῦ ἑαυτοῦ μας (=τοῦ ἐγώ μας) ἀπό τήν ἁμαρτία.

            Καί νά τώρα ἕνα παράδειγμα τέτοιας μεθόδου πού ἐφάρμοσε ὁ μεγάλος θαυματουργός ἅγιος Νικόλαος.                     Ἕνα πλοῖο ἔπεσε σέ μεγάλη τρικυμία. Οἱ ναῦτες, βλέποντας τόν φοβερό κίνδυνο πνιγμοῦ ἄρχισαν νά ἐπικαλοῦνται τόν ἅγιο Νικόλαο σέ βοήθεια (ὁ ἅγιος ζοῦσε ἀκόμη καί ἦταν πασίγνωστος γιά τά θαύματα πού ἐπιτελοῦσε). Ἀμέσως φάνηκε ὁ ἅγιος, κράτησε τό πηδάλιο καί τούς εἶπε: «Μή φοβᾶσθε. Εἶμαι μαζί σας. Θά σᾶς βοηθήσω». Μετά ἀπό λίγο ἔγινε γαλήνη μεγάλη. Οἱ ναῦτες, εὐγνώμονες, πῆγαν νά τόν εὐχαριστήσουν. Ἀναγνώρισαν στό πρόσωπο τοῦ Νικολάου τόν σωτῆρα τους! Ὅμως ὁ ἅγιος προχώρησε πέρα ἀπό τά φαινόμενα καί τήν σωτηρία τῶν ναυτῶν ἀπό τόν πνιγμό. Ἐγνώρισε δηλ. ὅτι ἡ καρδιά (=τό παράθυρο τῆς ψυχῆς τους) δέν ἦταν καθαρή ἀπό ἁμαρτίες (=εἶχε «στρῶμα μετάλλου», ὅπως στόν καθρέφτη!) Ἄρχισε, λοιπόν, νά τούς διδάσκει:

            -Σᾶς παρακαλῶ, παιδιά μου, νά ἐξετάσετε τίς βουλές (= ἐπιθυμίες) καί τά νοήματα (=σκέψεις) τῆς καρδιᾶς καί τοῦ νοῦ σας· καί νά τά διευθύνετε πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Διότι ἀπό τό Θεό τίποτε δέν μποροῦμε νά κρύψουμε· ἀφοῦ ὁ Θεός βλέπει τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Προσέχετε νά μήν μολύνετε τήν ψυχή καί τό σῶμα σας μέ ἁμαρτίες. Γιατί λέει ἡ Γραφή: «σεῖς εἶσθε ναοί τοῦ Θεοῦ καί ἐάν κανείς καταστρέφει τόν ναό τοῦ Θεοῦ, θά καταστρέψει αὐτόν ὁ Θεός» (Α΄Κορ. 3, 16-17).

            Οἱ ναυτικοί ὠφελήθηκαν ἀπό τήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου περισσότερο ἀπό τό θαῦμα τῆς σωτηρίας τους! Γιατί τούς ἄνοιξε τά μάτια γιά νά δοῦν σωστά τόν ἑαυτό τους καί ἔτσι νά διορθωθοῦν (Συναξαριστής, 6 Δεκεμβρίου).

            Ἐμεῖς, πῶς βλέπουμε τόν κόσμο: Μέσῳ «παραθύρου» ἤ μέσῳ «καθρέπτου»;

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΤΙ ΤΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ;

J.A.Cronin

Λίγο μετά τόν πόλεμο, νεαρός γιατρός, ἔμεινα γιά λίγο σέ ἕνα μισοκατεστραμμένο χωριουδάκι κοντά στό Λιβόρνο τῆς Ἰταλίας. Ἐκεῖ, κάθε πρωί ἔβλεπα μιά γριούλα, τήν Μαρία Μπεντέλι, μέ γυμνά πόδια, μ' ἕνα μαῦρο μαντήλι γύρω ἀπό τό κεφάλι της. Πούλαγε ψάρια, τραβώντας μαζί καί τήν ἐγγονούλα της, ἕνα ἀδύναμο κοριτσάκι δέκα ἐτῶν.

Ἕνα πρωινό, τούς ἔπιασα κουβέντα.

— Γιατί δέν φεύγετε ἀπό τό χωριό; Ἐδῶ δέν ὑπάρχει σωτηρία... Ὅλα ἔχουν καταστραφεῖ...

Ἡ γριούλα κούνησε ἀργά τό κεφάλι της καί εἶπε:

—Ἐδῶ εἶναι ἡ πατρίδα μας, τό σπίτι μας. Δέν πιστεύουμε πώς ὅλα ἔχουν τελειώσει.

Τίς ἑπόμενες μέρες, ἔπιασα πολλές φορές τόν ἑαυτό μου νά παρακολουθεῖ τίς κινήσεις τους μ' ἕνα παράξενο, ἀθέλητο ἐνδιαφέρον. Ὥσπου ἀνακάλυψα, ὅτι κάθε ἀπόγευμα ἔπαιρναν ἕνα μονοπάτι, πού τό ἔψηνε ὁ ἥλιος καί ἔφερνε στήν κοίτη ἑνός ποταμοῦ. Ἡ Μαρία ξεδιάλεγε μέ πολλή προσοχή καί μάζευε σέ ἕνα καλάθι μεγάλες ἄσπρες πέτρες, ἐνῶ τό παιδί γέμιζε τό μικρό του κοφινάκι μέ ἄσπρη ἄμμο. Μετά ἀνέβαιναν τόν δρόμο, πού ὁδηγοῦσε στήν κορυφή τοῦ ἐρειπωμένου χωριοῦ. Ἐκεῖ, μαζεμένο σχεδόν ὅλο τό χωριό δούλευε. Μιλώντας σιγά, συγκρατημένοι, πρᾶγμα πού ἔδινε στίς κινήσεις τους μιά παράξενη ἐπισημότητα, ἀνακάτευαν ἀσβέστη, πελεκοῦσαν τίς πέτρες καί χτίζανε τούς τοίχους μιᾶς πελώριας καινούργιας οἰκοδομῆς.

Γιά μιά στιγμή, τά ἔχασα. Ὕστερα, μονομιᾶς, ἀπό τό ὕψος πού εἶχε φτάσει τό κτίσμα καί ἀπό τό σχῆμα του, κατάλαβα τί ἦταν αὐτό πού χτίζανε. Πιάστηκε ἡ ἀνάσα μου...

Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, πού μετά βίας εἴχανε μιά στοιχειώδη στέγη πάνω ἀπό τά κεφάλια τους, πού ἐπάνω τους βάραινε ἡ μοίρα ἑνός τέτοιου χαλασμοῦ, αὐτές οἱ γυναῖκες, τά παιδιά, οἱ γέροι, πού ὡς ἐκείνη τή στιγμή τούς ἀντίκρυζα σάν σκέλεθρα, ὅλοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, εἶχαν ἀποφασίσει νά χτίσουν ὁμαδικά, ὁλομόναχοί τους, μιά καινούργια λαμπρότατη ἐκκλησία. Ὄχι κανένα πρόχειρο παρεκκλήσι, ἀλλά ἕνα ὡραιότατο καί μεγαλόπρεπο χῶρο λατρείας, ὅπως ποτέ ὡς τότε δέν εἶχαν ἀποκτήσει!

Ὑπῆρχε θάρρος μέσα τους, μεγάλη καρτερία καί πίστη ἀκλόνητη. Ὑπῆρχε ἡ θέληση νά ζήσουν, νά ὑπομείνουν καί, πάνω ἀπ' ὅλα, ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΝ. Συγκινημένος καί ταπεινωμένος, στάθηκα ἀκίνητος, καθώς ἡ γριούλα καί τό κοριτσάκι, ΗΡΩЇΔΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ, πέρασαν μπροστά μου, ὥσπου χάθηκαν.

Καί, ξαφνικά, τό στῆθος μου βάρυνε, σά νά μοῦ τό διαπέρασε ἕνα μαχαίρι, - τό μαχαίρι τῆς μετάνοιας γιά τόν κατήφορο τῆς ἀπελπισίας, πού μέ εἶχε παρασύρει. Τί σημασία εἶχαν οἱ σωροί οἱ πέτρες καί τά ἐρείπια; Ἄν τό νήπιο καί ἡ γριούλα, σ’  αὐτό τό ἐρειπωμένο χωριό, μποροῦσαν νά νιώθουν τόση πίστη, τότε κανείς ἄνθρωπος στόν κόσμο δέν πρέπει νά ἀπελπίζεται ΠΟΤΕ!

ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑ

Ὁσίου Ἠσαΐου

            Εἰπέ στήν ψυχή σου: ἄν ντρέπεσαι τούς ὁμοίους σου ἁμαρτωλούς καί γι᾿ αὐτό δέν θέλεις νά γνωρίζουν τίς ἁμαρτίες σου, πόσο περισσότερο πρέπει νά ντρέπεσαι τόν Θεό, πού γνωρίζει τά κρυφά τῆς καρδιᾶς σου; Ὅταν κατανοήσεις τόν λογισμό αὐτό, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτεται στήν ψυχή σου. Καί ἄν ἀκολουθήσεις τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, θά μείνεις ἀμετακίνητος στήν ἀρετή· καί στό ἑξῆς δέν θά παρασυρθεῖς ἀπό τήν βία τῶν παθῶν. Γιατί εἶναι γραμμένο: Ὅσοι ἔχουν τήν πεποίθησή τους στόν Κύριο μοιάζουν μέ  τό ὅρος Σιών, δηλαδή εἶναι στερεοί σάν βουνό! Δέν θά σαλευθεῖ ὁ κατοικῶν τήν Ἱερουσαλήμ (πού εἶναι, πνευματικῶς, ἡ πόλη τῶν ἀρετῶν) εἰς τόν αἰῶνα (Ψαλμ. 122,1).

            * Ὅποιος πιστεύει ὅτι ὑπάρχει κρίση (=δικαστήριο!) ὅταν ἀφήσει τό σῶμα του, δέν μπορεῖ νά κρίνει τόν πλησίον του γιά ὁποιοδἠποτε πρᾶγμα. Διότι γνωρίζει ὅτι πρόκειται νά ἀπολογηθεῖ στόν Θεό γιά ὅλα τά ἔργα του, καθώς εἶναι γραμμένο: Πρέπει ὅλοι μας νά παρουσιαστοῦμε μπροστά στό βῆμα τοῦ Χριστοῦ, γιά νά πάρει ὁ καθένας τήν ἀμοιβή του ἀνάλογα μέ τά ὅσα καλά ἤ κακά ἔπραξε σ᾿ αὐτή τήν ζωή (Β΄ Κορ. 5,10).

            * Ὅποιος πιστεύει ὅτι ὑπάρχει βασιλεία τοῦ Θεοῦ γιά τούς ἁγίους, θά φροντίσει νά φυλάξει τόν ἑαυτό του, ἀκόμη καί ἀπό τίς πιό μικρές, τίς ἐλάχιστες, ἁμαρτίες. Ὥστε νά γίνει σκεῦος ἐκλεκτό, διότι ἔχει γραφεῖ: Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μοιάζει μέ ἕνα δίκτυ, πού τό ἔρριξαν στήν θάλασσα καί ἄρχισε νά μαζεύει κάθε εἴδους θαλασσινά!  Καί ὅταν γέμισε, τό τράβηξαν ἔξω, καί τά καλά τά μάζεψαν σέ διάφορα δοχεῖα, ἐνῶ τά βλαβερά τά πέταξαν ἔξω (Ματθ. 47-48). Ἔτσι θά ξεχωρίσουν οἱ ἄγγελοι τούς δικαίους ἀπό τούς ἁμαρτωλούς.

            * Ὅποιος  πιστεύει ὅτι τό σῶμα του ὁπωσδήποτε θά ἀναστηθῆ τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ὀφείλει νά τό καθαρίσει ἀπό κάθε μολυσμό ἁμαρτίας. Διότι ἔχει γραφεῖ: Ὁ Κύριος Ἰησοῦ Χριστός θά μεταμορφώσει τό φθαρτό μας σῶμα καί θά τό κάνει ὅμοιο μέ τό δικό του ἔνδοξο σῶμα μέ τήν δύναμη καί τήν ἐξουσία πού ἔχει νά ὑποτάξει στόν ἑαυτό του τά πάντα (Φιλ. 3,21).

            * Τόν ἄνθρωπο, στόν ὁποῖο κατοίκησε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τίποτε δέν μπορεῖ νά τόν χωρίσει ἀπό τόν Θεό, καθώς εἶναι γραμμένο: Τί θά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Θλίψη ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ πεῖνα ἤ γυμνότητα ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα (=μαρτυρικός θάνατος); Ὅλα αὐτά τά ὑπερνικοῦμε μέ τήν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ πού μᾶς ἀγάπησε (Ρωμ. 8, 35-37).

 

(Ἀββᾶ Ἠσαΐου, Λόγοι 29, «Ἁγιορειτική Βιβλιοθήκη», Βόλος 1962, λόγος 15, σελ. 98.  Ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Ἠσαΐου τιμᾶται τό Σάββατο τῆς Τυρινῆς, ἑορτή πάντων τῶν Ὁσίων).

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel