Ζωηφόρος

Από την Αθήνα του Περικλέους στην Αθήνα του Athens pride, του Β. Δ. Μακρυπούλια,

Από την Αθήνα του Περικλέους,

στην Αθήνα του Athens pride

του Β. Δ. Μακρυπούλια

Δρ Φιλοσοφίας

Είναι μεγάλη κατάκτηση του Ελληνικού πνεύματος το γεγονός ότι μίλησε για πολύ συγκεκριμένη οντολογική οδό, προόδου και πορείας, με βάση το χρόνο αλλά και το Λόγο. Η Φιλοσοφία, το μεγάλο δώρο των Ελλήνων στην ανθρωπότητα, σήμανε τη Λογικά Ορθή και Ενεργή στάση του ανθρώπου μέσα στην αδυσώπητη οντική συνέχεια. Κυρίως σήμανε τη λογική δύναμη ο άνθρωπος να ατενίζει το ανώτερο και να χαράζει την πορεία προς συνεχώς νέες λογικές και αξιολογικές κατακτήσεις –οι οποίες ανήκουν είτε σε αυτόν είτε σε άλλους κόσμους –ας θυμηθούμε τη διαδοχή των κόσμων που υπαινίσσεται και ο Ηράκλειτος αλλά και ο Αναξίμανδρος.

Η Αθήνα του Περικλή κατέστη μία δεξαμενή σκέψης, γνώσης, ιδεών και αξιών. Οι λέξεις αυτές είναι πολύ συγκεκριμένα σημαντικές. Η σκέψη –από το ρήμα σκοπέω-ώ-σημαίνει ότι μέσα στο ον ο άνθρωπος ερευνά και ανακαλύπτει. Τα συμπαντικά μυστικά, τον εαυτό του σε σχέση με αυτά, την οντική του πορεία μέσα στο χάος του μικροκόσμου αλλά και του μακροκόσμου. Το κλεινόν άστυ όπως αναδεικνύεται μέσα από τον Επιτάφιο του Περικλή, γίνεται άνετα αντικείμενο μιάς διπλής θέασης την οποία πραγματικά θα πρέπει να προσέξουμε.

Η πρώτη θέαση είναι αυτή που αναλυτικά και εξονυχιστικά έχει διδαχθεί και παραδοθεί από εγκρίτους επιστήμονες. Η Αθήνα είναι το σχολείο ανωτέρου πνεύματος, πρυτανείο σοφίας που απόλυτα στηρίζεται στην στενή σχέση της οντολογικής φιλοσοφίας και της αξιολογικής πολιτειακής πράξης. Η Αθήνα κατέβασε το κατανοηθέν Αγαθό –ως οντική αλήθεια-στην γήϊνη Πολιτεία –ως έσχατη αξιολογική αλήθεια. Ό,τι σκέφθηκαν οι φιλόσοφοι το έπραξαν οι πολιτικοί και αυτή η  συνέπεια είναι η Αιτία του χρυσού αιώνος του Περικλέους. Η Δημοκρατία ως έννοια είναι πρωτίστως νοητική και μετέπειτα αξιολογική. Ως νόηση η Δημοκρατία σήμανε την για πρώτη φορά δυνατότητα της πολιτείας να τιμήσει εξίσου φωτισμένα και τέλεια όμοια φυλετικά μέλη της και πολίτες της. Η Δημοκρατία της Ελληνικής Αθήνας είναι κύημα της φιλοσοφίας του Ανωτέρου Έλληνα Αθηναίου ο οποίος μπόρεσε μέσα από το Λόγο και προσδιορίσθηκε σε σχέση με το ον και την πόλη. Μέσα δηλαδή στην οντική απειρία-την οποία η φιλοσοφία των Ελλήνων ηρέμησε-ο Αθηναίος πιστοποίησε τον όμοιό του, διασκεπτικά, φυλετικά, ηθικά και αξιολογικά. Το βήμα ήταν τεράστιο. Διότι οι όμοιοι ως φυλή και αίμα, νού και βίωμα, βρέθηκαν κάτω από το Αγαθό και αυτοπροσδιοριζόμενοι αυτοδέχθηκαν την πολιτειακή ομαδοποίησή τους ως Δημοκρατία μόνο και μόνο για να μιμηθούν αλλά και για να επιστρέψουν στο Αγαθό.

Μόνον με αυτό τον τρόπο συζητάμε για τη Δημοκρατία-το σύνολο των ομοίων τελείων οι οποίοι οντικά αναπαραγάγουν το Αγαθό –και τώρα μπορούμε να προχωρήσουμε προς το δεύτερο τρόπο θέασης και ανάλυσης του Αθηναϊκού θαύματος του αιώνος του Περικλέους. Η Πόλη των Αθηναίων μέσα από ένα καθαρά οντολογικό πρίσμα συνδέθηκε με την οντική οδό και πύλη η οποία σε πλήρη ανάπτυξη επαναοδηγεί στον κόσμο του Φωτός –την έξοδο από το σπήλαιο αυτού του κόσμου και την διασύνδεση με την οδό του όντος υπαινίχθηκε ο Πλάτων στο γνωστό αλληγορικό μύθο του σπηλαίου.

Άρα το πρυτανείον σοφίας και κλεινόν άστυ, συνδεδεμένο με τον οντολογικά εξώτερο κόσμο του Αγαθού που φώτιζε το δρόμο της οντικής συνέχειας, αναπτύχθηκε σε τρία στάδια. Πρώτα είχε την φιλοσοφική ανάμνηση του ωραίου χθές και του κόσμου που μόνον οι Τέλειοι μπορούν να τον κατοικήσουν. Αυτό το στάδιο στηρίχθηκε στη φιλοσοφία και βέβαια όταν λέμε τη λέξη «τέλειος» εννοούμε τον άνθρωπο του σκοπού ο οποίος αφού πλέον έχει ανοίξει το μυαλό του διά της σκέψεως είναι γνώστης του πώς θα φθάσει στο τέλος και σκοπό. Άρα είναι πράγματι τέλειος. Γι΄ αυτό εξάλλου ο Περικλής ταυτίζει σχεδόν την πόλη και τον πολίτη, διότι μπροστά στην οδό που ανοίγεται όλα είναι ον, τα ετερώνυμα έλκονται, αν και η πολιτεία και ο πολίτης είναι ομώνυμα και ως τέτοια ταυτίζονται μέσα από τη μέθεξη που επιτυγχάνουν σε κοινά αγαθά.

Το δεύτερο στάδιο είναι η δημιουργία και η σταθεροποίηση της αισθητικής και ηθικής φύσης της πόλης ,τη στιγμή κατά την οποία η Αθήνα κληρονόμησε από τους φιλοσόφους όλες εκείνες τις έννοιες οι οποίες μέσα από την πλήρη υιοθέτησή τους –βιωματική και πολιτειακή-απετέλεσαν την πολιτειακή φύση τη πόλεως κράτους των Αθηνών. Ας δούμε το όλο θέμα από μία καθαρά οντολογική πλευρά, διότι η πόλις των Αθηνών δεν ήταν ένα απλό αξιολογικό μέγεθος –όπως οι όψιμοι δημοκράτες θέλουν να την υποβιβάσουν και να την παραχαράξουν-αλλά μία συνεπής οντική δημιουργία που υπάκουε σε ανωτέρους συμπαντικούς κανόνες ισορροπίας και όχι σε σταθερές ευτέλειας τύπου «ό,τι θέλει ο λαός» και τέτοιες λοιπές ευήθειες.

Εάν λοιπόν ατενίσουμε την Αθηναϊκή Δημοκρατία από μία καθαρά οντολογική σκοπιά θα διαπιστώσουμε ότι η φιλοσοφία των προσωκρατικών έγινε πράξη μέσα από το πολιτειακό δημιούργημα της πόλης του Εφιάλτη και του Περικλέους. Ο Θαλής μας είπε ότι το ύδωρ είναι η απαρχή όλων ως σκέψη και ενέργεια. Η υδάτινη συνέχεια, αρμονία και δημιουργικότητα ανιχνεύεται μέσα στην Αθηναϊκή Δημοκρατία. Η πρόσπάθεια όλοι οι Αθηναίοι πολίτες να φωτισθούν, η δύναμη της πόλεως να μεταφέρει το Αγαθό και την Ευβουλία στους κατοίκους της Αττικής μας θυμίζει τη δύναμη του νερού που ποτίζει το έδαφος παντού και εξάγει ωραίους καρπούς.

Επίσης μέσα από την Αθηναϊκή Πολιτεία τιθασεύθηκε σε μεγάλο βαθμό-ποτέ ολοκληρωτικά-το Άπειρον του Αναξιμάνδρου. Πλέον το άγνωστον δεν παραμένει αντικείμενο προς θαυμασμό. Οι Αθηναίοι μέσα στο χάος ανακάλυψαν τις δυνάμεις της συνοχής και της δημιουργίας, της συνεργασίας και της πράξης και τις μετέβαλαν σε συγκεκριμένη πολιτεία που φωτίζει τους Τελείους ,αυτούς που θέλουν να μετάσχουν του Αγαθού. Για να δώσουμε μία καλύτερη εικόνα του όλου θέματος ας θυμηθούμε και μόνο τι αναφέρει η Σούδα για τον Αναξίμανδρο. Ο Αναξίμανδρος λοιπόν ο Πραξιάδου, Μιλήσιος φιλόσοφος, ήταν μαθητής και διάδοχος του Θαλή. Ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε την ισημερία, τις μετατροπές του χρόνου και μίλησε για ώρες και για το ότι η γη ευρίσκεται στο μέσον του σύμπαντος. Εισήγαγε τον γνώμονα και μίλησε για την επιστήμη της γεωμετρίας.

Αυτά σε φιλοσοφικό επίπεδο. Η εφαρμογή αυτών σε πολιτειακό επίπεδο ήταν η Αθηναϊκή Δημοκρατία. Ίσως αυτό εννοούσε ο ανήρ της μιάς αρχής όταν έλεγε «Φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας». Δεν φιλοσοφούμε μόνο και μόνο για να περνάμε τις ώρες μας. Προσπαθούμε μέσα από τη φιλοσοφία μας να δούμε πώς ο Αναξίμανδρος θα γίνει κάτι το σταθερό, μνήμα μέσα στο χρόνο όπως και η Ακρόπολη-που είναι η Αρχιτεκτονική απάντηση στο Αναξιμάνδρειο χαώδες άπειρο. Πράγματι μέσα από την Αθηναίων Πολιτεία η ισημερία του σύμπαντος γίνεται η ισότητα μεταξύ των Αθηναίων Πολιτών. Οι ώρες που κανονίζουν το χρόνο γίνονται νόμοι που ωραία μοιράζουν τις ευθύνες και τα δικαιώματα. Όπως η γη ίσταται στο μέσον του σύμπαντος με τον ίδιο τρόπο η Αθήνα έγινε το κέντρο  του κόσμου. Εάν η γεωμετρία ομιλεί για ισορροπίες και η Αθηναίων Πολιτεία μέσα από την Αξίωση και το «μέτεστι δε κατά τους νόμους προς τα ίδια διάφορα πάσι το ίσον» συζήτησε και εφάρμοσε την μεγαλύτερη πολιτειακή γεωμετρική στη σύλληψη ισορροπία  και μάλιστα ανάμεσα σε ανθρώπους. Απαραίτητος κανόνας η οντική συνέχεια και φωτισμός των ανθρώπων. Τίποτα δεν γίνεται μόνο και μόνο για να περνάμε καλά στην πρόσκαιρη γή. Η Αθηναίων Πολιτεία είναι φώς που φωτίζει την οδό προς το Αγαθό και απαρτίζεται από ανθρώπους που έχουν κάνει γνωστικό συμβόλαιο να ακολουθούν τους προπάτορες και το δαιμόνιο μέσα τους στο ταξίδι τους προς την ερίβωλον Φθία. Δεν ήταν η Αθηναϊκή Δημοκρατία μέγεθος προσωρινής καλοπέρασης των καθαρών Αθηναίων Πολιτών αποκομμένο από τις συμπαντικές ισορροπίες. Αντιθέτως ήταν η προσπάθεια των Γνωστικών ανθρώπων να αντιληφθούν τη θέση τους μέσα στο Σύμπαν και να προχωρήσουν μέσα από την πολιτειακή οργάνωσή τους σε ένα κόσμο που ο Σωκράτης τον προοιώνισε.

Άρα σε τελική ανάλυση η Αθηναϊκή Δημοκρατία-όσο και αν φανεί παράξενο-επιβεβαιώθηκε μέσα από το Σωκρατικό μαρτύριο. Οι Αθηναίοι μέσα από ένα πολίτευμα που ήταν μίμηση του οντικού σύμπαντος ένοιωσαν τόσο ανοικτή την οντική οδό που δεν φοβήθηκαν όταν έπρεπε να την ακολουθήσουν. Όσα αναφέρει ο Περικλής γύρω από τη νίκη ενάντια «της δόξης ή του δέους απηλλάγησαν» ο Σωκράτης το εφάρμοσε αποδεικνύοντας το ύψος σοφίας και βιώματος που έφθασε η Ελληνική Αθηναϊκή Δημοκρατία.

Μόλις βέβαια και χρειάζεται να σημειώσουμε ότι η Δημοκρατία για την οποία εδώ γίνεται λόγος είναι το τρίτο εξελικτικό στάδιο της πορείας των ανθρώπων σε αυτή τη διάσταση. Ίσως το πρώτο να είναι η Βασιλεία των Τελείων όπως παραδίδεται στον Όμηρο η Βασιλεία του Διός που έγινε αντικείμενο μίμησης από τους ήρωες της Ιλιάδας.(«εις κοίρανος έστω»). Το δεύτερο είναι το πολίτευμα που υπονοείται μέσα από την υπονόμευση του ηρωϊκού ιδεώδους στην λυρική ποίηση. Σιγά-σιγά οι άνθρωποι αποηρωοποιούνται και με βάση τους κοινούς φόβους τους και τα συναισθήματά τους –το αίσθημα σε σχέση με το σύμπαν(συν τω σύμπαντι)-θέλουν ως λαός να κυβερνήσουν και να γίνουν αντικείμενο μιάς εξουσίας που θα τους αντιμετωπίζει ως απλούς ανθρώπους που έχουν συναισθήματα. φόβους και αναστολές. Το πέρασμα σε πολλές πολιτείες από τη Βασιλεία στην τυραννία και στη δημοκρατία-στην απλή κυβέρνηση των πολλών ίσως έχει να κάνει με την επανάσταση που έφερε η λυρική ποίηση.

Η Δημοκρατία του Περικλή συνδυάζει τα δύο παραπάνω πολιτεύματα και δίνει την οντολογική και αξιολογική συνθετική λύση επιφυλάσσοντας μάλιστα και τη σειρά αλλά και το σωστό οντολογικό τρόπο. Γι΄ αυτό εξάλλου ονομάσθηκαν οι Αθηναϊκοί χρόνοι κλασσικοί, διότι η μέθοδος που επελέγη και ο τρόπος και η σειρά στην αντιμετώπιση των προβλημάτων και στην καθιέρωση των αξιών είναι διηνεκής. Η Δημοκρατία λοιπόν του Περικλέους θα μπορούσε να ονομάζεται Κράτος των Τελείων. Ο Λαός έχει μία έννοια που ικανώς εξηγήθηκε μέσα από τους Σωκρατικούς οριστικούς και επαγωγικούς λόγους. Δεν είναι όλοι Λαός(Δήμος). Στη Δημοκρατία του Θουκυδίδειου Επιταφίου Δήμος είναι όσοι «εγνώκασι» το δαιμόνιο μέσα τους, όσοι μάζεψαν τα κνίσματα αυτού του κόσμου και τα έκαναν αρχές και αξίες,όσοι κατάλαβαν τη θέση τους μέσα στο σύμπαν. Με αυτό τον τρόπο η Αθήνα αναδεικνύει τον Ομηρικό Αχιλλέα-μεταφέροντας το ηρωϊκό ιδεώδες από το πεδίο της μάχης στο πεδίο της σκέψης-αλλά αναδεικνύει και τον Αρχίλοχο-μεταφέροντας τον κυνισμό και την απόρριψη κάθε πράγματος μη κλασσικού και μη αιωνίου. Η Δημοκρατία του Περικλέους είναι συνέχεια του Ωραίου Παρμενιδείου ιδεώδους που ταυτίζει τη σκέψη του Καλού με την πράξη του, αλλά συγχρόνως μέσα από την απόλυτη οντική συνέχειά της οδηγεί σε μία μεγάλη Αλήθεια. Αυτός ο κόσμος είναι στοά και οδός που καλούνται οι φωτισμένοι να την ακολουθήσουν προκειμένου να προχωρήσουν σε ένα κόσμο ανώτερης σκέψης και πράξης.

Να μαστε λοιπόν στην Αθήνα του Athens Pride. Ας δεχθούμε συμβατικά το όνομα Αθήνα γι αυτό το πράγμα –όπως το κατάντησαν οι πρόσκαιροι εξουσιαστές και μισέλληνες αυτού του κόσμου. Αυτό που μέχρι τώρα προσπαθήσαμε να καταδείξουμε είναι το αναμφισβήτητο γεγονός ότι η Αθήνα ως όνομα και τίτλος πόλεως ήταν τιμή. Η πόλις αυτή έφερε το όνομα της Θεάς της Σοφίας διότι εκυοφόρησε τη σοφία της οδικής σοφίας. Ετυμολογικά η πόλις τον 5ο αι. έπραξε όσα σήμαινε το όνομα της Θεάς. Ατηνά-ίσως κοινή ρίζα με το ατλητής –η Θεά που υπέμενε(α+τλάω) και ύφαινε με τη σοφία που πήγαζε μέσα από τον πόνο  της απόκτησης της γνώσης μία ανώτερη αξία της ζωής. Σήμερα λοιπόν αυτό το κατάντημα που λέγεται πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους(;)αναξίως φέρει το όνομα της Θεάς της Σοφίας, η μετονομασία της σε Pride Cίty όπου οι κίναιδοι και λοιποί προχωρούν σε δρόμους όπου ο Σωκράτης και ο Αδείμαντος προχώρησαν, είναι επιτακτική ανάγκη.

Τι καταδεικνύει λοιπόν η σημερινή Αθήνα. Πρώτα-πρώτα την οντολογική λήθη των συγχρόνων Νεοελλήνων. Χάσαμε την ιστορική μας συνέχεια, αλλά κυρίως την Πίστη ότι είμαστε συνέχεια μεγάλων και φωτισμένων ανθρώπων. Εάν σκεφθούμε ότι η Πίστη παράγεται από το ρήμα πείθω δεν πείθουμε πλέον τον εαυτό μας για καμμία διαχρονική υψηλή αποστολή και αφήνουμε αυτούς που δήθεν μας κυβερνούν να μας αναθέτουν ευτελείς και μικρόνοες αποστολές. Δεν μπορούμε (διαθέτοντας υψηλή Βούληση)να ανοίξουμε το μυαλό μας σε ένα μακρινό παρελθόν προκειμένου να οραματισθούμε ένα ανοικτό και ευοίωνο μέλλον. Η αποκοπή από τις ρίζες σήμανε την πνευματική μας ξήρανση αλλά κυρίως την θέση ότι μόνο με άρτο μπορούμε και πρέπει να ζήσουμε. Η παρέλαση των ομοφυλοφίλων είναι το τελευταίο στάδιο μιάς πορείας που θεωρεί ότι τα πάντα είναι ύλη ,ύλη αποκομμένη από κάθε υψηλή θέαση αιτίας και σκοπού. Ως γνωστόν αυτή η ύλη διατίθεται μόνο ως εύφλεκτος ύλη προσκαίρων χρήσεων και τίποτε άλλο.

Η απάθειά μας σε ό,τι απαξιωτικό συμβαίνει γύρω μας αναδεικνύει μία μεγάλη αλήθεια. Επειδή έχουμε χάσει τη συνέχεια από το ήδη υπάρχον προς τον εσωτερικό εαυτό μας και προς ανώτερο σκοπό και ενδελέχεια, χαμένοι προσπαθούμε να δανεισθούμε  όνειρα και ελπίδες από τους κυβερνώντες οι οποίοι χρησιμοποιούν την εξουσία ως μέσο αποβλάκωσης των μαζών. Η παράδοση της εξουσίας στα Μ.Μ.Ε φανερώνει ότι όλα όσα ανακάλυψαν μέσα από το πολιτειακό θαύμα τους οι Αρχαίοι Έλληνες το έκλεψαν και το σφετερίσθηκαν οι σημερινοί κρατούντες προκειμένου να χειραγωγήσουν τις μάζες μόνο και μόνο για να πετύχουν τα άθλια σχέδιά τους. Εάν η Πολιτεία στον Πλάτωνα είναι μέσο εξόδου από το σπήλαιο σήμερα είναι σκοπός, καριέρα αυτών που θέλουν να υποβιβάσουν τον άνθρωπο σε υλικό καθαρά μέγεθος. Εάν οι Αθηναίοι Πολίτες ΟΛΟΙ είχαν αξία διότι ήταν τίτλος η προσφώνηση «Αθηναίος Πολίτης» σήμερα η άκριτη ψευτοϊσότητα και η άκριτη διανομή του τίτλου του Έλληνος Πολίτου έχει μαζοποιήσει τους πολλούς αφήνοντας τους λίγους να ικανοποιούν τα σχέδιά τους κυβέρνησης αυτού του κόσμου.

Η σημερινή Αθήνα καταδεικνύει μία μεγάλη αλήθεια. Η πολιτειακή φιλοσοφία των Αρχαίων Ελλήνων χρησιμοποιείται προκειμένου οι άνθρωποι να εισέλθουν πιο βαθιά ακόμα στο σπήλαιο μέσα από μία απίστευτη αντιστροφή των Πλατωνικών και Αριστοτελικών πολιτικών αξιών. Η σημερινή Πολιτεία δεν είναι εκλεκτική τη στιγμή κατά την οποία η έννοια πολίτης υπακούει και στο Είναι και στο Γίγνεσθαι. Οι Έλληνες πολίτες Είναι –μέσα από την ανάμνηση της ιστορικής τους συνέχειας –και Γίγνονται με το να αποδεικνύουν στην πράξη αυτή την ανάμνηση. Σήμερα ζούμε ημέρες του Καρακάλλα και όλοι θεωρούνται Έλληνες. Μόνον όμως με υλικά κριτήρια γι αυτό και σε λίγα χρόνια κάλλιστα θα μετονομασθούν σε κατοίκους μίας περιφέρειας που θα φέρει άλλο όνομα, το οποίο με τη σειρά του άνετα και πάλι μπορεί να αλλάξει.

Εάν σκεφθούμε ότι η Πλατωνική Πολιτεία μέμφεται τους θαυματοποιούς και ταχυδακτυλουργούς σήμερα αυτοί είναι που κυβερνούν το Ελληνικό κράτος. Φαντασθείτε τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη να παρακολουθούν το Athens Pride. Τι συμβαίνει εδώ; Τα όπλα του Ωραίου γίνονται όπλα του απαισίου. Η αντεστραμμένη οντολογία δουλεύει καλά. Ο πνευματικός άνθρωπος χρειάζεται ανοικτούς ορίζοντες και ο υλικός άρτο και θεάματα. Σε κάθε περίπτωση όμως και οι δύο προσδιορίζονται μέσα από την Πολιτεία. Το Πλατωνικό δημιούργημα λυτρώνει τους σημερινούς κρατούντες οι οποίοι μέσα από την πόλη έχουν ένα θαυμάσιο πλεονέκτημα στο να μαζοποιούν και να συγκεντρώνουν τον κόσμο. Το επόμενο βήμα είναι γνωστό. Η μαζοποίηση των πολλών και η εξουσιαστική ευχαρίστηση των λίγων.

Ό,τι λοιπόν είναι οντολογικό καλό για την Αθήνα του 5ου αι είναι κακό για τη σημερινή Αθήνα. Ό,τι ήταν κακό τότε είναι καλό σήμερα. Ενώ η Αθήνα του Περικλέόυς ήταν μέσα στο σύμπαν κρίκος συνέχειας και προόδου η σημερινή Αθήνα-και κατ΄ επέκταση ο σημερινός κόσμος –είναι ένα αυθαίρετο αποκομμένο μέσα στο σύμπαν αντιδημιούργημα που χαίρεται τις τελευταίες σφετεριστικές του ημέρες μίας κακής και φαύλης εξουσίας. Σε αυτό το σημειακό αυθαίρετο κτίσμα λοιπόν όλα τα ευήθη, αήθη και ευτελή επιτρέπονται. Η ύλη θεοποιείται και το Πλατωνικό μοντέλο πλήρως αντιστρέφεται. Μόνο που αυτή η ύλη αποκτά και κλέβει ιδιότητες του πνεύματος προκειμένου να επιβιώσει στα κλειστά της σύνορα. Χρησιμοποιεί τους μάγους της πολιτικής, τους θαυματοποιούς της ύλης και του σώματος, τους ψευτοκήρυκες του ωραίου που είναι τόσο πρόσκαιρο, τους ψευτοφιλοσόφους οι οποίοι πέρα από τα υλικά σύνορα τίποτε δεν μπορούν να ιδούν. Όλα γίνονται ευρώ και ισοτιμία, όλα γίνονται πέτρα λές και κυκλικά οι πέτρες της Πύρρας και του Δευκαλίωνα ακολουθούν τον αντίστροφο δρόμο και από άνθρωποι γίνονται πέτρες προκειμένου το αιώνιο ξεκούραστο από ανθρώπους πολλούς, μαζί με τους λίγους φωτισμένους, να ακολουθήσει την οντική του συνέχεια.

Άρα συζητάμε –για να ομιλήσουμε τελείως Πλατωνικά και Νεοπλατωνικά-για Ουράνια Πολιτεία και γήϊνη πολιτεία. Η Πολιτεία του Περικλή υπάρχει ως Ιδέα και Εσωτερικά κάποιοι είναι τώρα Πολίτες της. Εσωτερικά βιώνουν όσα βίωναν οι προπάτορες του 5ου αι.π΄Χ. Η γήϊνη πολιτεία είναι η φυσική εντροπία της ουράνιας αντίστοιχης. Είναι ό,τι περισσεύει από την ουράνια, ό,τι πρέπει να καταστραφεί, να καεί για να φωτίσει το δρόμο της ανώτερης πολιτείας προς ένα κόσμο ανώτερο και καλλίτερο. Σαν το γλύπτη που από την ίδια ύλη δημιουργεί το Ωραίο αλλά και τα απορρίμματα που θα πετάξει. Σε εμάς εναπόκειται ποιάς Πολιτείας Πολίτες θα επιλέξουμε να γίνουμε.

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel