Ζωηφόρος

H εξ-όντωση του Είναι από τις θρησκείες του φυσικού Νόμου, του Β. Δ. Μακρυπούλια,

H εξ-όντωση του Είναι από τις θρησκείες του φυσικού Νόμου

έως τον Πλάτωνα και από τον Αριστοτέλη έως τον Χάμπερμας.

του Β. Δ. Μακρυπούλια,

Δρ. φιλοσοφίας

Θα μπορούσαμε να φαντασθούμε αλλά και να διατυπώσουμε γραπτά την ανάμνηση μιάς καθαρά οντικής κατάστασης η οποία είχε ένα απλούστατο χαρακτηριστικό. Απουσίαζε κάθε είδος μερισμού-τέτοιου μερισμού όπως παρουσιάζεται στο παρακάτω απόσπασμα του Μ.Χάϊντεγγερ(Μ.Χ.αϊντεγγερ, Είναι και χρόνος,εκδ.Αναγνωστίδη,σελ.7) «Το «Είναι»είναι η πιο «γενική ιδέα»: το ον εστί καθόλου μάλιστα πάντων.»Μία κατανόηση του Είναι περικλείεται ήδη σε κάθε τι που συλλαμβάνουμε για το ον. Αλλά η γενικότητα του Είναι δεν είναι εκείνη του γένους.Το Είναι δεν διαγράφει τα όρια της πιο ανώτερης περιοχής του όντος καθόσον αυτό διαρθώνεται αντιληπτικά ανάλογα με το γένος. Oύτε το ον γένος. Η γενικότητα του Είναι ξεπερνά κάθε ειδολογική γενικότητα.Το Είναι είναι κατά την ονομασία της μεσαιωνικής οντολογίας ένα υπερβατικό».Το παραπάνω απόσπασμα μας προσφέρει διπλή βοήθεια. Καταδεικνύει τον όλο μερισμό που θέλουμε να διευκρινίσουμε,αλλά μας επαναφέρει το μεγάλο θέμα,το μεγάλο πρόβλημα της παρούσης κοσμικής κατάστασης –της ιδέας, της φύσης  και του ανθρώπου-την λήθη του οντικού και όχι του διαστασιακού Είναι.

Παρατηρούμε την μεγάλη δυσκολία ξεκάθαρης διατύπωσης του Είναι εκ μέρους του ΧάΙντεγγερ. Γιατί; Απλά διότι χάθηκε όχι αναμνησιακά αλλά οντικά διαισθητικά η εν στιγμή ταύτιση στο πρόσωπο του «είμαι ό,τι οντικά υπάρχει». Χάθηκε η οντική στιγμή, εκείνη η οποία ως ενιαίος δρόμος και οδός μεταφέρει παντού, σε όλους τους κόσμους την ύπαρξη-ενσώματη, ασώματη ή με οποιαδήποτε άλλη μορφή. Όταν συζητάμε για οντικό Είναι ομιλούμε για την εν στιγμή διάισθηση ότι όλα υπάρχουν και τίποτε δεν γίνεται. Διότι όλα γίνονται μέσα από τη διάρκεια που σκεπάζει το Είναι. Εμείς όμως ομιλούμε για το στιγμιαίο οντικό Είναι και την οντική στιγμή.

Αυτή η τέλεια κατάσταση του Είναι –που οι θρησκείες την ονόμασαν παράδεισο-λησμονήθηκε και φθάσαμε σε μερισμούς που προέκυψαν από την οντική απομόνωση της παρούσης διάστασης όπως περιγράφονται και στο απόσπασμα του Χάιντεγγερ αλλά και του Φουκώ. Ας δούμε τους μερισμούς του Είναι όπως παρατίθενται στο απόσπασμα του Γερμανού υπαρξιακού. Πρώτα-πρώτα το Είναι δεν είναι γένος,σαν να λέμε το Είναι είναι μία διαρκής ροή δύναμης και ενέργειας του όντος το οποίο περικλείει την παρούσα κοσμική κατάσταση και συνεχώς την εφοδιάζει με νέες μορφές και περιεχόμενα προκειμένου να την ολοκληρώσει. Άρα το οντικό  Είναι ταυτίζεται με το ον άσχετα αν η υποσύνολη παρούσα κοσμική κατάσταση έχει το δικό της περιστασιακό Είναι το οποίο σταθεροποιείται όταν το ονομάζουμε αποκτηθέν γένος.Ο Φουκώ πηγαίνει ακόμη παραπέρα όταν λέγεται για αυτόν(Magazine Litteraire, Νο 325,Οκτ. 1994,σελ.159) «όπως έξοχα αναλύει ο Φουκώ στην παράδοση της 10/3/76 από τον 19ο αι. ιστορία και φιλοσοφία θέτουν από κοινού το ερώτημα ποιος είναι ο φορεάς της καθολικότητας ,ποιά είναι η αλήθεια της καθολικότητας. Η διαλεκτική έχει γεννηθεί. Μετά το Φουκώ ο P.Bourdie  μας αναφέρει ότι κανείς δεν μπορεί να σκεφθεί το ζήτημα της εξουσίας με τον τρόπο που το έθεσαν  φιλόσοφοι όπως o Hobbes, ως μέρος δηλαδή ενός κακού αναγκαίου για τη ζωή στην κοινωνία. Πέρα από το μοντέλο του Λεβιάθαν πρέπει να διερωτηθούμε για τον τρόπο με τον οποίο προοδευτικά και πραγματικά, υλικά, συντίθενται τα υποκείμενα με αφετηρία την πολλαπλότητα των σωμάτων των δυνάμεων,των ενεργειών, των υλών,των επιθυμιών, των σκέψεων, λέει στην παράδοση της 14/1/76.».

Ο Φουκώ παράσχει στο Είναι αυτή την κρυφή δύναμη, που τόσο το Είναι χρειάζεται, δηλαδή τη δύναμη της εξουσίας(εξουσία με την έννοια του έχω κάτι το οντικό το οποίο μπορεί και δύναται να με οδηγήσεις το ον).Εάν ο Χάιντεγγερ ανεβάζει το Είναι πιο ψηλά από κάθε γένος και υποδιαίρεση της παρούσης διάστασης καθιστώντας το θεωρητικό όνειρο κάθε σκεφτομένης ύπαρξης η οποία με αυτόν τον τρόπο καθοδηγείται ηθικά, ο Φουκώ κάνει συγκεκριμένη οντική δύναμη το Είναι σε θέση εξουσίας διότι το ον ως Είναι  περιέχει όλες τις δυνάμεις που αποτελούν την παρούσα διάσταση σε τέτοιο βαθμό ώστε όταν-το Είναι –υπαρξιακά βιωθεί όλα όσα περιέχονται σε αυτό-δυνάμεις και ενέργειες –να συνθέτουν οδό πορείας προς το ον.

Άραγε το Είναι παρουσιάζεται με αυτόν τον οντικό τρόπο στις θρησκείες του φυσικού νόμου; Η απάντηση είναι θετική, και μέσα από μία γρήγορη θεώρηση του όλου θέματος μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι αυτός ο θρησκευτικός Ανατολικός λόγος-στην απαρχή του τουλάχιστον-προσπαθεί από ένα οντικό πρίσμα να διαχωρίσει αυτή την κοσμική διάσταση της δομής της ιδέας, του κόσμου και του ανθρώπου, από το καθαρό ον το οποίος είναι πριν και μετά. Ο σκοπός φαίνεται να είναι η σύνδεση αυτού του διαστασιακού κόσμου με κάτι ανώτερο οντικά και εννοιακά. Πριν να κολλήσουμε σε νοήσεις και συναισθήματα και πράξεις που θα μας κρατήσουν καθηλωμένους στην παρούσα διάσταση όπου θεοί και άνθρωποι κρύβουν το ον ως καθαρή πορεία του αιωνίου Είναι προς την αποκατάστασή του οι Ανατολικές θρησκείες φαίνεται να προσπαθούν να παρουσιάσουν μία υπερβατική δομή του παρόντος κόσμου συνδέοντάς τον  και υποβιβάζοντάς τον σε ένα ανώτερο όλον που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε  όντως όν και Είναι του όντος.

Χαρακτηριστικά είναι τα όσα αναφέρονται στις Ουπανισάδες «Άτμαν ονομάσθηκε ένα τμήμα του Μπράχμαν, ένα θεϊκό στοιχείο το οποίο υπάρχει μέσα σε κάθε τι. Σαμσάρα ονομάζεται η ανακύκληση των υπάρξεων. Μόξα είναι η λύτρωση από την ατέρμονη παραμονή σε κάποια μορφή ύπαρξης ,πράγμα που θεωρείται οδυνηρό…..Γιόγκα σημαίνει «ζεύξη»δηλαδή ένωση.Είναι ο σύντομος δρόμος για τη λύτρωση στον Ινδουϊσμό από την εποχή των Ουπανισάδων,που περιλαμβάνει την ένωση του ανθρώπου με το θείο στοιχείο που υπάρχει μέσα του, και πιο αναλυτικά την ένωση του νού με το άτμαν και στην συνέχεια του άτμαν με το Μπράχμαν οπότε ο άνθρωπος λυτρώνεται  δηλαδή ξεφεύγει από τον κύκλο των μετενσαρκώσεων».

Σαφέστατα όλοι οι όροι θα πρέπει να αποσυμβολοποιηθούν και να ιδωθούν μέσα από ένα οντικό πρίσμα και όχι μέσα από ένα απλά κοσμικό πρίσμα. Δυστυχώς η γλώσσα είναι εξωτερικά μονοδιάστατη αλλά εσωτερικά θα πρέπει να θεωρείται ως κάτι το άπειρο. Από αυτή λοιπόν την πλευρά ας πλησιάσουμε τα παραπάνω κείμενα προκειμένου να διαπιστώσουμε ότι δεν αναφέρονται μόνο στην παρούσα κοσμική διάσταση ενός κατώτερου Είναι, όπως αυτή η κατάσταση και αυτό το Είναι έχει παγιωθεί στις ημέρες μας, πέρα από τη θεώρηση του όλου ως μία πλά κυκλική πορεία από το Αγαθό ασώματο προς το πρόσωπο ενσώματο και πάλι από την αρχή. Το θεϊκό στοιχείο που υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο είναι η επαφή με την προηγουμένη οντική διάσταση η οποία αποτελούσε μία πραγματικότητα ελεύθερης νόησης πέρα από στρωματικές δομές διαδόχων καταστάσεων ύλης και πνεύματος. Επίσης είναι η γνώση της  δυνατότητας πλήρους επαναφοράς του ανθρώπου σε αυτή την τέλεια κατάσταση πέρα από τις καταστάσεις δυαλισμού που τώρα σε αυτόν τον κόσμο βιώνουμε. Σαφέστατα μέσα από τον όρο Γιόγκα και Σαμσάρα δηλώνεται η ύπαρξη του όντως όντος ως ανλωτερης κατάστασης δυνητικής ένωσης τη στιγμή κατά την οποία το τέλειο δεν ευρίσκεται μέσα στον παρόντα κόσμο που κινείται κυκλικά και έχει ως απαραίτητα στάδια το σώμα και το πνεύμα ως λύτρωση από την ύλη και τανάπαλιν. Η Σαμσάρα δηλώνει ευθύγραμμη οντική έξοδο από την παρούσα κοσμική κατάσταση προς το ον το οποίο είναι η νόηση ως τέτοια μέσα στο καθεαυτό Είναι χωρίς καμμία σωματική διαμεσολάβηση.

Φαίνεται ότι ο Πλάτων σε μία πρώτη εκτίμηση δέχθηκε μέσα από τους προσωκρατικούς ότι το ον είναι κάτι που ως τέλειο περιέχει την παρούσα διάσταση αλλά ως περιέχον είναι πριν και μετά από τον παρόντα κόσμο.Διαβάζουμε στον Πλατωνικό Φαίδων (Εκδ.John Burnet,2003,92α-92c) ( η μετάφραση δική μου) «Σ:τι λοιπόν, είπα εγώ, ομιλείτε για εκείνο το θέμα σύμφωνα με το οποίο είπαμε ότι η γνώση είναι ανάμνηση, και ακριβώς επειδή αυτό το θέμα έχει τοιουτοτρόπως είναι ανάγκη η ψυχή να προϋπάρχει από κάθε τι πριν δεθεί με το σώμα; Κέβης: και τότε με αθυμαστό τρόπο επείσθην και τώρα χωρίς κανένα αντίλογο παραμένω στα ίδια…..Σ: είναι ανάγκη για σένα ξένε Θηβαίε να πρεσβεύεις εάν παραμείνουμε στην ίδια πίστη,ότι η αρμονία είναι σύνθετο πράγμα και αποτελείται από όσα περιέχονται στο σώμα και από την ψυχή.Δεν θα δεχθείς λοιπόν ότι πρώτα υπάρχει η αρμονία που αποτελείται από όλα αυτά τα οποία πρέπει να την συνθέτουν πριν αυτά βέβαια υπάρξουν;…».

Ο Πλάτων υποδέχεται τον ξεχωριστό οντολογικό λόγο-ο οποίος σε μεγάλο βαθμό διατηρήθηκε και μεταβιβάσθηκε από τους προσωκρατικούς, αλλά υποδέχθηκε έναν λόγο ο οποίος δεν είχε τα νοητικά πλαίσια μέσα στα οποία μετέπειτα κλείσθηκε. Πιο συγκεκριμένα ο προσωκρατικός λόγος-από τον υλοζωϊσμό των Μιλησίων μέχρι το δομισμό του Ηρακλείτου και του Παρμενίδου δεν ήταν λόγος σε σχέση και αναφορά σε κάτι αλλά λόγος καθαρός απορροής, εκπόρευσης ο οποίος στο σημείο που δόθηκε δεν είχε κάποιο σχέδιο ανάπτυξης και εκμετάλλευσης αλλά μόνο περιγραφής του ήδη υπάρχοντος όντος. Ο Πλάτων προσπαθεί να προτείνει τον κανονιστικό και όχι τον περιγραφικό λόγο προκειμένου να τον κατεβάσει στη γη και να τον προσαρμόσει στο αγαθό υποκείμενό του και στην ιδεώδη πολιτεία του.

Ο λόγος όμως με αυτόν τον τρόπο χάνει την οντική αποκλειστικότητά του και χαρακτήρα του. Από οντικός και πραγματικός γίνεται ενδοκοσμικός και συμβολικός. Δεν είναι ο ίδιος ο δημιουργός των οντικών πραγμάτων και υποκειμένων αλλά συμβολίζει όλες τις εικόνες των πραγματικών που κάπου αλλού υπάρχουν και εδώ απλά και ενδιαμέσως προωθούν εικονικές και συμβολικές δημιουργίες. Η ιδεώδης Πλατωνική πολιτεία είναι σύμβολο του τελείου κόσμου του Αγαθού και όχι ο πρωτογενής αλλά δευτερογενής λόγος. Το ον μέσα από το νού του Αναξαγόρα πρέπει να περάσει μέσα από τη βελόνη της παρούσης κοσμικής διάστασης της ιδέας και του ανθρώπου, προκειμένου να πλέξει την παρούσα διάσταση. Ο λόγος όμως του πρώτου και οντικού νοός χάνει την οντική πορεία του και υποβιβάζεται σε «υπηρετικό»λόγο ο οποίος δεν ασχολείται με την οδό προς το ον και την αποκατάστασή του αλλά μέσα από τη στάση στην  παρούσα κοσμική διάσταση πρέπει να εγκλωβισθεί στις παρούσες δυνατότητες των εικόνων κα συμβόλων γενόμενος «υπόλογος»του όντος με σκοπό τη θέσπιση της πολιτείας αυτού του κόσμου. Ο πραγματικός λόγος του όντος, όπως υπονοήθηκε από τον Αναξαγόρα έγινε μία ανάμνηση που έχει αξία όταν μέσα από αυτόν τον κόσμο και την ιδεώδη πολιτεία αποκτά συγκεκριμένο νόημα και αξία. Ο οντικός καθευτό λόγος υποβιβάζεται σε λόγο σχέσης και γι αυτό χάνει την αυθυπαρξία και την αϊδιότητά του-σημαντικά χαρακτηριστικά του οντικού λόγου ο οποίος μας λέει ότι σε καμμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να ασχοληθούμε με τον παρόντα κόσμό, απεναντίας θα έπρεπε να διατηρήσουμε την αέναη οντική πορεία της μιας κοσμικής οντικής διάστασης προς την απόλυτη ηρεμία.

Για του λόγου το αληθές ας παρατηρήσουμε το παραπάνω απόσπασμα από τον Πλατωνικό διάλογο «Φαίδων».Είναι σίγουρο ότι ο Σωκράτης τα βλέπει όλα σε σχέση.Λείπει ο αυθύπαρκτος οντικός λόγος της πλήρους ελευθερίας, αυτός ο οποίος απλά θα έλεγε ότι υπάρχει η αρμονία του οντικού νοός και θα πρέπει με βεβαιότητα να τον ακολουθήσουμε στην πλήρη αποκατάστασή του –πέρα από πρόσκαιρες δημιουργίες. Ο Νούς των προσωκρατικών πρέπει να εισχωρήσει στην παρούσα κοσμική φύση και να την διαπλάσει, με απώτερο σκοπό να καθορίσει ποιες ιδιότητες πνεύματος και ψυχής θα μεταφέρουν από το όν όλες εκείνες τις δυνάμεις και ενέργειες οι οποίες θα αποτελέσουν την ανθρώπινη φύση. Σε αντίθεση λοιπόν με τον οντικό λόγο ο Σωκράτης θυσιάζει την αεναότητα του οντικού  λόγου στο βωμό της δημιουργίας του ανθρωπίνου προσώπου, το οποίο είναι τελεολογικός προορισμός της παρούσης διάστασης. Ο λόγος πλέον γίνεται ανθρώπινος και όχι οντικός. Το χρειαζόμαστε όμως το –όπως φαίνεται και στο απόσπασμα-και πιο συγκεκριμένα χρειαζόμαστε την εσωτερικοποίησή του σε θέματα όπως η αρμονία. Η Αρμονία του αποσπάσματος είναι μη οντική διότι δεν είναι έξω της παρούσης διάστασης, αλλά διαστασιακή διότι περιγράφει την κοσμική περιπέτεια της ψυχής από την ιδέα προς τον άνθρωπο και τανάπαλιν κατά κυκλικό διαστασιακό τρόπο και όχι ευθύγραμμο οντικό.

Το όλο εγχείρημα φαίνεται ότι ολοκληρώνεται στον Αριστοτέλη. Πράγματι στον Σταγειρίτη ο λόγος χάνει το οντολογικό εύρος του και προσαρμόζεται πλήρως στην παρούσα διάσταση του ζεύγους νούς –πράξη μέσα από την ηθική εμμονή του Μακεδόνα φιλοσόφου. Τώρα πλέον μπορούμε να καταλάβουμε-ίσως μετά το Νίτσε και τον ευρύτερο μεταμοντερνισμό του Λυοτάρ κ.α-ότι η ηθική είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του όντος, διότι περιορίζει τις σκέψεις και τις πράξεις σε συγκεκριμένα ζεύγη κάτω από την επιτήρηση του καλού και του κακού,του ωφελίμου και του βλαβερού κ.ο.κ. Φαίνεται ότι η Ευκλείδειος γεωμετρία –ανάμεσα σε δύο σημεία περνά ένα ευθύγραμμο τμήμα και μία ευθεία –καθόρισε το μυαλό των φιλοσόφων και των μαζών ενάντια στην απειρία του οντικού λόγου αλλά και της οντικής ανθρώπινης φύσης. Η απειρία στον Αριστοτέλη και στα Ηθικά Νικoμάχεια περνά ως κάτι το κακό-το κακό αποκτά για πρώτη φορά συγκεκριμένη γνωστική και πραξιακή φύση, αποθεολογικοποιείται άρα και το καλό για πρώτη φορά σημαίνει ανθρώπινα και όχι θεϊκά σκέφτομαι αυτό και το πράττω και αυτή η συνεπής δυνατότητα νοός και ήθους είναι το εύδαιμον καλό που οσιοποιεί τον πολίτη και την πολιτεία. Ουσιαστικά για τον Σταγειρίτη ο υφέρπων νομιναλισμός του καθορίζει και τη στάση του απέναντι σε ό,τι θα μπορούσαμε να ονομάσουμε οντικό λόγο. Ακόμη και αν υπάρχει κάτι το οποίο είναι την ίδια στιγμή διαισθητικά τα πάντα, ακόμη και αν μέσα από την προηγουμένη διάσταση της μυθολογίας μπορώ να σκεφθώ τώρα στον αιώνα του λόγου ότι την ίδια στιγμή είμαι τα πάντα, την ίδια στιγμή είναι τα πάντα, ακόμη και αν αυτός ο Παρμενίδειος λόγος είναι ο κατέξοχήν γοητευτικά οντκός η εποχή του συγκεκριμένου λόγου ο οποίος θα οδηγήσει τον συγκεκριμένο άνθρωπο στο δυνατό και στο εφικτό σε σχέση με το θεό και τη φύση έφθασε. Ο Αριστοτέλης ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο σε σχέση με αυτή την ιδέα του ωραίου η απλώνεται μέσα σε αυτή τη φύση άρα ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο και σε σχέση με αυτή τη φύση. Τελικώς ενδιαφέρεται πώς ο άνθρωπος θα μπορέσει κάθε διανοητική αρετή να την μεταλλάξει σε ηθική ώστε να φθάσει ως ενεργός πολίτης σε μια αυτάρκη κοινωνία-σαν να λέμε το αόριστο ον πώς θα μετουσιωθεί σε μία ορισμένη κοινωνία. Ο λόγος του είναι λοιπόν κοινωνικός αντιοντολογικός αν θεωρήσουμε ότι ο άπειρος οντικός λόγος είναι αόριστα αντικοινωνικός.

Τα Ηθικά Νικομάχεια δεν αφήνουν καμμία αμφιβολία για αυτό.Διαβάζουμε: “η μεσότητα επαινείται και θεωρείται ως κάτι το ορθό. Αυτά και τα δύο ανήκουν στην αρετή. Μεσότητα λοιπόν είναι η αρετή η οποία σκέφτεται συνεχώς το μέσο. Ακόμη με πολλούς τρόπους μπορούμε να κάνουμε το λάθος(το κακό χαρακτηρίζει το άπειρο, όπως θεωρούσαν οι Πυθαγόρειοι ,ενώ το καλό χαρακτηρίζει το πεπερασμένο).Το να κάνεις κάτι ορθά γίνεται με ένα και μόνο τρόπο.Γι αυτό και το ένα είναι εύκολο ενώ το άλλο είναι δύσκολο. Εύκολο είναι να αποτύχεις από το σκοπό σου, ενώ΄δύσκολο είναι να πετύχεις στο σκοπό σου…».(Αριστοτέλους Ηθικά Νικομάχεια,μτφ:Β.Μοσκόβης,B6,14-16,Αθήνα ,1993,Νομική Βιβλιοθήκη).

Ο οντικός λόγος πλέον γίνεται καθαρά διαστασιακός και καλλίτερα καθαρά ενδοκοσμικός. Η απειρία του όντος,εκεί όπου όλα είναι ένα πέρασμα τελείων δυνάμεων που αρνούνται να γίνουν κάτι αλλά την ίδια στιγμή είναι τα πάντα, επιτακτικά πλέον καλείται  μέσα στο τρίγωνο της Ιδέας και του κόσμου και του προσώπου-πολίτη να αποδείξει ότι μπορεί να συμβολοποιηθεί μέσα στην τέλεια ανθρώπινη κοινωνία.τώρα υπάρχει μία κατασκευασθείσα ανθρώπινη φύση, δεν επιτρέπονται όλα, και μόνο μία οδός πεπερασμένη καταδεικνύει την υπαγωγή του όντος στον παρόντα κόσμο. Ο πoλίτης μέσα στην πολιτεία δεν ασχολείται πλέον με το ον αλλά με την πολιτεία που γρήγορα θα γίνει κράτος.

Ο Χάμπερμας από αυτό το σημείο εκκινεί. ο οποίος εισάγει την έννοια της αναδομητικής επιστήμης.Η προσπάθεια είναι σαφής. Δεν είναι πλέον δυνατόν να γυρίσουμε πίσω, να ακυρώσουμε ό,τι πέτυχε ο ανθρώπινος νούς, έστω μέσα από την αποοντικοποίηση του λόγου. Με τον Χάμπερμας και συλλήβδην την μετακαντιανή φιλοσοφία συνεχίζεται συγκεκριμένα η μεγάλη προσπάθεια της Ευρωπαϊκής φιλοσοφίας να κατανοήσει κνίσματα του όντος μέσα από το δρόμο της συμφιλίωσης της θεωρίας και της πράξης. Πλέον η απόφαση είναι ειλημμένη. Θα προχωρήσουμε μπροστά μέσα από την πορεία που αρχίζει από όσα έχουμε σκεφθεί έως όσα μπορούμε να πράξουμε-βασισμένα στην αποκτηθείσα θεωρία-ώστε να ομαδοποιήσουμε όλες τις δημιουργίες μας και να καταλάβουμε σε ποιο οντικό σημείο είμαστε και βέβαια τι μένει ακόμη να κάνουμε προκειμένου να προχωρήσουμε μέσα από μία οντική φιλοσοφία μπροστά σε νέους στόχους. Aπό αυτή βέβαια την πλευρά πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη θεωρία του Χάμπερμας για τη «δημόσια σφαίρα»,σαν να  λέμε για τον κόσμο που έχει φτιάξει ο άνθρωπος με τις σκέψεις του και τις πράξεις μέσα στον οποίο εκτυλίσσει το κουβάρι της διαστασιακής του ιστορίας. Ο Χάμπερμας αντιμετωπίζει το ζεύγος σκέψη και πράξη μέσα από το ζεύγος ανώτερος νούς και  άνθρωποι της πράξης-ο Λουδοβίκος ο ΙΔ επηρέαζε με το μεγαλείο του τις μάζες οι οποίες σταδιακά αποκτούσαν κίνητρο να τον ανατρέψουν και να χαρούν τη ζωή. Έπειτα μέσα από τις μεγάλες επαναστάσεις οι λαοί εξωτερικεύθηκαν μέσα από κοινωνικές εκδηλώσεις, στέκια και ομάδες. Η σύγχρονη αγορά, τα σύγχρονα καφέ, οι πολιτικές και άλλες οργανώσεις είναι λαμπρή απόδειξη ότι πλέον η εξουσία και το απομακρυσμένο έχει εισέλθει στις μάζες και τώρα αυτός οκόσμος ανήκει σαν σκέψη και πράξη σε περισσότερους. Ομιλούμε δηλαδή για μία πλήρη αποονικοποίηση του λόγου, μέσα από την πλήρη καθημερινή και χρηστική  εργαλικοποίησή του.

Φαίνεται ότι η φιλοσοφία θα αποτελματωθεί όταν τώρα –και μετά από τους προφήτες του τελευταίου υπαρξισμού(Χάιντεγγερ και Φουκώ)και του μεταμοντερνισμού(Λυοτάρ και Βάττιμο)-παρουσιάσει ως Μεσσία τον πραγματικό οντικό λόγο. Ο οντικός λόγος θα στηριχθεί στην πλήρη αναίρεση αυτής της διάστασης και στηνπαρασκευή ενός ανθρώπου  στο πρόσωπο του οποίου η βούληση και η σκέψη θα ταυτίζονται. Διότι μόνον αυτός ο οντικός άνθρωπος θα μπορεί να διατυπώνει αρχές πέρα από κάθε αναίρεση. Όπως η απόλυτη οντική αρχή ότι ο άνθρωπος είναι σύνολο δυνάμεων που σε κάθε οντική μεταμόρφωση υπάρχει με όλο και ανώτερο τρόπο.

BIBΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.

1.Αριστοτέλους ,Ηθικά Νικομάχεια,μτφ.Β.Μόσκοβης,Αθήνα,1993,Νομική Βιβλιοθήκη.

2.Craib Ian,Modern Social Theory:From Parsons to Habermas,Μτφ:Τζιαντζή Μαριάννα,εκδ.Ελληνικά Γράμματα.

3.Χάϊντεγγερ Μ,Είναι και χρόνος,εκδ.Αναγνωστίδη.

4.Magazine Litteraire,Νο 325,Οκτ.1994.

5.Πλάτωνος,Φαίδων,John Barnet,2003.

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel