Στην εικόνα του αγίου Σιλουανού του Αγιορείτη είναι γραμμένα αυτά τα λόγια που απευθύνει ο άγιος στον σύγχρονο άνθρωπο: «νά ’χεις το νου σου στην Κόλαση και να μην απελπίζεσαι».
«Τι θα γινόμαστε χωρίς τους δαίμονες;» λέει ένας σύγχρονος Γέρων Ρουμάνος. Πολλοί πιστεύουν ότι «χωρίς τα εμπόδια δεν θα είχε νόημα η ζωή». «Κάθε εμπόδιο για καλό» λένε οι απλοί άνθρωποι
Πώς συμβιβάζονται όλα αυτά με τον πόνο, τη θλίψη και τους στεναγμούς που προκαλούν στον άνθρωπο τα εμπόδια που ο Εχθρός του ανθρώπου βάζει μπροστά του;
Στο ποίημά του για τον πόλεμο ο Κουβανός ποιητής Εμπέρτο Παντίλια μεταξύ των άλλων γράφει: « Από καιρό σε καιρό/ ο πόλεμος έρχεται να μας αποκαλύψει την παθητικότητά μας,/ να μας συνηθίσει στην ήττα.»
Ο ποιητής έγραψε το εν λόγω ποίημα για τον πόλεμο, για να πει ακριβώς αυτό, ότι η παθητικότητα μας συνηθίζει στην ήττα. Το ότι αποφεύγουμε να αγωνιστούμε σημαίνει ότι είμαστε ήδη νικημένοι.
Με λίγους στίχους ο ποιητής περιγράφει την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου στη σημερινή εποχή. Δεν θά ’πρεπε να θλιβόμαστε για τα εμπόδια που ολοένα μεγαλώνουν . Αυτά είναι τα χτυπήματα στην πόρτα μας, για να μας ξυπνήσουν. Χρωστάμε χάρη στον οικουμενισμό και στην παγκοσμιοποίηση στις δυο αυτές σύγχρονες προκλήσεις του σκότους;
Η στάση των αγίων της Εκκλησίας δεν είναι παθητική. Η ζωή τους είναι ένας διαρκής αγώνας με τις αρχές και με τις εξουσίες του σκότους. Κάποιος άγιος όταν έφτασε στην απάθεια παρακαλούσε το Θεό να του πάρει την κατάσταση της απάθειας για να αγωνίζεται.
Από όλα αυτά συμπεραίνει κανείς ότι χειρότερος εχθρός του ανθρώπου δεν είναι οι δαίμονες και τα εμπόδιά τους αλλά η παθητικότητα και ο εφησυχασμός. Ο Κύριος πριν θεραπεύσει τον παράλυτο απ΄ την σωματική του παράλυση , τον θεράπευσε απ΄ την πνευματική και ψυχική του παράλυση. «Τί θέλεις να σου κάνω;.» τον ρώτησε. Την ίδια ερώτηση που έκανε και στον τυφλό. Ο τυφλός απάντησε αμέσως: «Κύριε, ίνα αναβλέψω» (Κύριε να με κάνεις να δω). Ο παράλυτος όμως εξαιτίας της παθητικότητάς του, αντί να απαντήσει ευθέως δικαιολογεί τον εαυτό του. Τον ενδιαφέρει περισσότερο η παθητική του στάση και λιγότερο η θεραπεία του .
Οφείλουμε χάρη στην παγκοσμιοποίηση και στον οικουμενισμό που αφυπνίζουν τους πιστούς (τον Κλήρο και το λαό). Είναι φυσικό να υπερβάλουμε όσον αφορά την πραγματική απειλή. Η υπερβολή μας αυτή είναι σημάδι αφύπνισης. Μεγαλοποιούμε τον κίνδυνο όπως αυτός που ξυπνάει τη νύχτα από κάποιον εφιάλτη και νομίζει ότι το σπίτι του πήρε φωτιά.
«Η παγκοσμιοποίηση – η έννοιά της είναι ακόμα ρευστή- δεν επιβάλλεται από κάποιο κέντρο εξουσίας. Είναι σαν μια αρρώστια που χτυπάει από μέσα και προσβάλλει τους θεσμούς και γενικά τα ανθρώπινα δημιουργήματα από τα οποία αφαιρεί το πνευματικό τους βάθος. (…) Προσβάλλει την ενότητα στην οικογένεια, στη γλώσσα, στη θρησκεία. Αρπάζει την ψυχή με αντάλλαγμα υλικά πράγματα» (Μ. Λαγκουβάρδου Η παγκοσμιοποίηση και η μοίρα των Ελλήνων, Περιοδικό Ευθύνη, τ.ΚΗ’ σ.563).
«Είδα τον σατανά να πέφτει ως αστραπή στη γη»; Τα λόγια αυτά του Κυρίου σημαίνουν ότι οι δαίμονες υπηρετούν το σχέδιο του Θεού και ότι «ουδείς δύναται να βάλει άλλο θεμέλιο της ζωής του από αυτό που υπάρχει, ο Ιησούς Χριστός.
Η επιστήμη δεν δέχεται ότι υπάρχουν δαίμονες επειδή άλλαξε το όνομά τους και τους έδωσε το επιστημονικό όνομα «ψυχο-πνευματικές καταστάσεις που δρουν αυτόνομα και καταλύουν την ελευθερία του ανθρώπου». Ο σύγχρονος άνθρωπος αντάλλαξε το φόβο των δαιμόνων με τις φοβίες και με τα άγχη του. Τα ουσιαστικά γνωρίσματα των δαιμόνων είναι τα εξής: πρώτον είναι πνεύματα, δεύτερον έχουν δική τους βούληση (δρουν αυτόνομα), και τρίτον και το σπουδαιότερο εμποδίζουν την ελευθερία, τη χαρά και τη ζωή του ανθρώπου.
Οφείλουμε χάρη στην παγκοσμιοποίηση και στον οικουμενισμό. Εξαιτίας τους Κλήρος και λαός συνειδητοποιούμε πια ότι ο πραγματικός κίνδυνος δεν προέρχεται από αυτούς αλλά απ΄ την παθητικότητα και τον εφησυχασμό στον οποίο μας έριξε η καλοπέραση των τελευταίων ετών , η οποία όπως φαίνεται προσεγγίζει στο τέλος της.
