Η γλώσσα είναι η εξομολόγηση του λαού. Οι λαοί χάνονται, όταν ξεχνούν την ετυμολογία της γλώσσας τους. Ο Εχθρός επιδιώκει να πλήξει τη γλώσσα, τη θρησκεία, την οικογένεια. Παραδείγματα χαμένων λαών , που αιώνες μένουν καθηλωμένοι πνευματικά, οικονομικά, κοινωνικά υπάρχουν πολλά. Οι λαοί που ξέχασαν την ιστορία τους, είναι υποχρεωμένοι να την επαναλάβουν.
Και οι Έλληνες απειλούμαστε να καθηλωθούμε πνευματικά, οικονομικά, κοινωνικά. Δεν έχουμε Ελληνική επιστήμη. Η Εκπαίδευση δεν είναι μόρφωση, αλλά προετοιμασία για την εργασία, για τους αυριανούς δούλους, που δεν θα αμφισβητήσουν ποτέ την κάστα των επαγγελματιών πολιτικών.
Τα ονόματα φθείρονται και χάνουν το νόημά τους. Οι βασιλιάδες π.χ. και οι άρχοντες δεν είχαν το νόημα, που έχουν τώρα οι βασιλιάδες και οι άρχοντες. Σκεφθείτε πόσο κακή υπηρεσία προσφέρουν στον εαυτό τους και στους άλλους, αυτοί που περιφρονούν και διαφθείρουν τη γλώσσα τους. (Στέλεχος μεγάλου πολιτικού κόμματος πρότεινε ως επίσημη γλώσσα των Ελλήνων τα …αγγλικά!).
Τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκε στην Ελλάδα μια ξεχωριστή τάξη από επαγγελματίες πολιτικούς. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους. Για να γίνεις δεκτός στην τάξη των πολιτικών πρέπει να αγωνίζεσαι να μην αλλάξει η πολιτική ούτε οι πολιτικοί, έστω κι αν είναι λανθασμένη ή υπάρχουν άλλοι πιο άξιοι.
Ο πολιτικός πρέπει να αποδεικνύει με τα έργα του ,κάθε στιγμή, την αξία του. Αν όμως σκέφτεσαι έτσι δεν πολιτεύεσαι. Ποτέ δεν θα γίνεις δεκτός στην κάστα των επαγγελματιών της πολιτικής. Για τους αληθινούς πολιτικούς, βέβαια , αυτό είναι αυτονόητο. Οι αληθινοί πολιτικοί αγαπούν τους πολίτες . Θεωρούν λογικό και τίμιο , να είναι , ανά πάσα στιγμή , έτοιμοι να παραχωρήσουν τη θέση τους στους πιο άξιους . Έτσι δεν κατακρίνουν κανένα, ούτε απωθούν τα λάθη τους.
Στην εποχή μας θέλουμε μια νέα κατανόηση της πολιτικής, όχι ως επαγγελματικής πολιτικής. Ο κόσμος χρειάζεται ανθρώπους της καρδιάς, για να συμπαθούν τις λύπες του, να συμμετέχουν στις δυστυχίες του, να ανακουφίζουν τον πόνο του.
Ο κόσμος αγαπάει τους άρχοντες με αυτό το νόημα. Οι πολίτες δυστυχούν με τους επαγγελματίες πολιτικούς, όπως δυστυχούσαν οι λαοί της Δύσης με τους φεουδάρχες . Αποτελούσαν κι εκείνοι ξεχωριστή τάξη και δεν ζούσαν ως ίσοι προς ίσους με τους πολίτες.
Φεουδαρχία δεν είχαν ποτέ οι Έλληνες, όπως υποστηρίζουν διάφοροι ημιμαθείς. . Δες τα οχυρά τους και σύγκρινέ τα με τα οχυρά της φεουδαρχίας. Ο βασιλιάς οχύρωνε το λαό του ,ο φεουδάρχης οχυρωνόταν απ΄ το λαό του. Ο Έλληνας βασιλιάς πολεμούσε μαζί με το λαό , σαν ίσος προς ίσους. (Διάβασε τα λόγια του βασιλιά της Γεωργίας στο θρύλο του πύργου του Σουράμ.). Οι άξιοι έπαιρναν αμέσως τη θέση, αυτών που ήταν λιγότερο άξιοι .Στη φεουδαρχία τα δημόσια αξιώματα ήταν κληρονομικά. .
Ένας πρωθυπουργός έδωσε εντολή στους υπουργούς, να μην ακούν τον πολίτη, παρά μόνο τις ομάδες πολιτών. Όταν οι άρχοντες δεν αγαπούν τον πολίτη, οι λαοί δυστυχούν.
Ο Θεός χάρισε στον κάθε άνθρωπο τρία αξιώματα, : το αξίωμα του βασιλέως, για να εξουσιάζει ο άνθρωπος τα πάθη του, το αξίωμα του προφήτη, για να μεταδίδει το λόγο του Θεού και το αξίωμα του ιερέως, για να προσεύχεται για τους άλλους. Ο Θεός χάρισε στον κάθε άνθρωπο τα τρία αυτά αξιώματα που χάρισε και στον κόσμο. Αυτό σημαίνει πως ο κάθε άνθρωπος είναι για το Θεό ένας κόσμος ολόκληρος και όχι μια δίχως σημασία μονάδα, και έτσι πρέπει να είναι και για μας.
Αναρωτήθηκα, κάποτε, για ποιον τρέχουμε, ανυπομονούμε, είμαστε εδώ ή εκεί, μόνοι ή με άλλους; Προς τι όλα αυτά; Μήπως δεν είναι ο Θεός ( η Αγάπη) Αυτός που αναζητούμε; « Περιφρόνησε την αναζήτηση του Θεού κι ο κόσμος γίνεται ένα παράξενο, τρελό, επώδυνο μέρος και η ζωή μέσα σ΄ αυτόν μια απογοητευτική και δυσάρεστη κατάσταση.»
Όταν έφυγε ο πατέρας ενός φίλου μου, ο φίλος μου είπε λυπημένα: « Έφυγε ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο, που όταν θα μ’ έβλεπε στο δρόμο θά ’λεγε: « αυτός είναι γιος μου!».
Έπρεπε να πω στο φίλο μου να μη λυπάται: Ζει Κύριος ο Θεός ο ουράνιος πατέρας μας. Είτε ζούμε, είτε πεθαίνουμε σ΄ Αυτόν ανήκουμε. Στα χέρια Του εμπιστευόμαστε τη ζωή μας. Αυτός μας σώζει και μας φυλάει, όταν Τον ζητάμε!
