Ο Όμηρος ονομάζει τα λόγια φτερωτά (έπεα πτερόεντα) επειδή αν φύγουν δεν ξαναγυρίζουν. Μήπως κάπως έτσι δεν είναι κι οι πληροφορίες, λόγια φτερωτά, που όταν φύγουν δεν ξαναγυρίζουν;

    Αλήθεια τί θα μπορούσαν να κάνουν αυτοί που έφτιαξαν την πληροφορική για να τη χρησιμοποιούν οι ίδιοι, αντί να τη χρησιμοποιεί όλος ο κόσμος; Αν δεν γίνεται να επιστρέψει η  πληροφορική  σ΄ αυτούς που την κατασκεύασαν για αποκλειστική χρήση, τί θα έκαναν εκτός από το να προκαλέσουν  σύγχυση στην πληροφορική, αυτό δηλαδή που ήδη κάνουν;

    Ας μη φαίνεται παράξενο αν  μέσω του διαδικτύου μεταδίδονται οι πιο απίθανες πληροφορίες ,συχνά με επιστημονικό μανδύα. Ο σκοπός είναι να μας κουράσουν και να παραιτηθούμε από τη χρήση των  σωστών πληροφοριών, που θα μπορούσαμε να τις χρησιμοποιήσουμε για το κοινό όφελος.

    Απλώς πρέπει να διακρίνουμε τις σωστές πληροφορίες και μόνο αυτές να τις δεχόμαστε, ενώ τις άλλες που δημιουργούν σύγχυση πρέπει να τις αγνοούμε. Είναι ευκαιρία να κάνουμε άσκηση στην αρετή της διάκρισης.

   Οι σωστές πληροφορίες ανήκουν σε ανώτερο επίπεδο από τις συνηθισμένες που διαδίδονται για να προκαλέσουν σύγχυση, ανησυχία, φόβο, πανικό. Το κριτήριο, λοιπόν, της σωστής πληροφορίας είναι το σημείον αναφοράς σε υψηλότερο επίπεδο.

   Το ερώτημα είναι, έχουμε κι εμείς απαίτηση από τον εαυτό μας, να είμαστε μέσα  μας καθαροί από τη σύγχυση και τον παραλογισμό; Ή μήπως επιδιώκουμε τη σύγχυση, όπως επιδιώκουμε να βρούμε τρόπους να σκοτώσουμε την ώρα μας;

   Ανάμεσα στο θόρυβο και στην ησυχία, πόσοι από μας θα επιζητούσαμε την ησυχία; Πολλοί παραπονούνται ότι η εποχή μας είναι εποχή του παραλόγου, επειδή δεν βρίσκει κανείς άκρη πουθενά. Δεν έχει πια νόημα η ζωή.

   Αν είμαστε γεμάτοι πληροφορίες που δημιουργούν μέσα μας σύγχυση γιατί θα ζητούσαμε και άλλες πληροφορίες; Γιατί δεν κλείνουμε τους διαύλους από όπου εισέρχεται μέσα μας η μη σωστή πληροφορία;

   Γιατί δεν προσμένουμε μόνον από Εκείνον τη βαθιά και γαλήνια χαρά, τη γνώση, τη δύναμη και την εμπιστοσύνη;  "Ας επιστρατεύσουμε όλη μας την ηρεμία όταν καταφθάνουν η αμφιβολία, η αποθάρρυνση, η απελπισία, όταν το πνεύμα μας γίνεται ανίκανο να προσηλωθεί ή να παρακολουθήσει." (Σεντίρ, οι θεραπείες του Χριστού, εκδ Νεφέλη).