Μέσα από τις ιστορίες μπορείς να δεις την αλήθεια, ευγενικέ αναγνώστη. Θα δεις πώς πολλοί άνθρωποι πέφτουν θύματα του τρόπου με τον οποίο σκέφτονται. Ο άθεος π.χ. με την επιστημονική σκέψη ,δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα που θέτει η ζωή: γιατί υπάρχει κάτι, αντί τίποτε;
Ενδεικτικό της τυφλότητας αυτών που αντικαθιστούν τη ζωή με τις σκέψεις τους γύρω απ΄ τη ζωή είναι το παρακάτω ανέκδοτο: Μια φορά δυο ιχθυολόγοι είχαν ξανοιχτεί στη θάλασσα με τη βάρκα τους και έψαχναν να βρουν σπάνια ψάρια. Κάποια στιγμή ο ένας από αυτούς έπιασε ένα ψάρι, άγνωστο μέχρι τότε στην επιστήμη. Κανένας δεν είχε ιδεί ποτέ ένα τέτοιο ψάρι. Ξύπνησε γρήγορα τον συνάδελφό του, που είχε πάρει έναν υπνάκο , και του έδειξε το ψάρι. Εκείνος το κοίταξε καλά πολύ ώρα, το εξέτασε με προσοχή και ύστερα είπε: «Δεν υπάρχει τέτοιο ψάρι».
Ο ποιητικός μύθος του Ρόμπερτ Λαξ, με τίτλο, «Παλιός μύθος», που παραθέτουμε παρακάτω, δείχνει επίσης ότι οι πεποιθήσεις και οι ιδέες για τη ζωή, μπορεί να έχουν μεγαλύτερη αξία και από την ίδια τη ζωή, για εκείνους που δεν έχουν την ικανότητα να διακρίνουν το ουσιώδες απ΄ το επουσιώδες, το πολύτιμο από το ευτελέστερο. Ο μύθος αυτός θυμίζει τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, που θεωρούσαν πολυτιμότερη την τήρηση της αργίας του Σαββάτου από το θαύμα της θεραπείας ενός ανθρώπου .
Λέει ο μύθος : « Μερικές γυναίκες σκάλιζαν σ΄ ένα χωράφι/ Όταν μια από αυτές χτύπησε πάνω σε κάτι σκληρό. Ξεσκάβοντάς το ανακάλυψαν ότι ήταν ένα φέρετρο/ που είχε μέσα το σώμα ενός νέου άντρα/ που ανακάθισε και τις έβρισε/ για τις ματαιότητες της γης./ Κάρφωσαν το καπάκι / πάνω στο φέρετρο / το έβαλαν στο χώμα/ και εξακολούθησαν το σκάλισμα.»
Τελειώνοντας το σημείωμα αυτό θα παραθέσουμε μερικές σκέψεις από τη βιογραφία ενός σύγχρονου φιλοσόφου του Αυστριακού Λούντβιχ Βιτγκεστάϊν, γιατί είναι κατατοπιστικές επάνω στο θέμα που συζητάμε. Γράφει ο βιογράφος του. «Ο Βιτγκεστάϊν πίστευε, πως αν έφθανε στο σημείο να πιστέψει στο Θεό και στην Ανάσταση, δεν θα ήταν επειδή θα είχε βρει κάποια αποδεικτικά στοιχεία, αλλά επειδή θα είχε λυτρωθεί.
Η θρησκεία είναι αναπόσπαστα δεμένη με την επίγνωση των αδυναμιών μας. Η επίγνωση αυτή βρίσκεται στο κέντρο της θρησκευτικής κοσμοαντίληψης. Αν είμαι δυστυχισμένος και γνωρίζω ότι η δυστυχία μου αντικατοπτρίζει μια καταφανή ασυμφωνία μεταξύ του εαυτού μου και της ζωής ως έχει, δεν έχω λύσει τίποτε. Θα είμαι σε λάθος δρόμο και δεν θα βρω ποτέ το μονοπάτι να βγω απ΄ το χάος των συναισθημάτων και των σκέψεών μου, όσο δεν έχω αποκτήσει την υπέρτατη και κρίσιμη επίγνωση ότι αυτή η ασυμφωνία δεν είναι λάθος της ζωής ως έχει, αλλά του εαυτού μου ως έχει…Ο άνθρωπος που έχει αποκτήσει την επίγνωση αυτή και την ακολουθεί και που προσπαθεί ξανά και ξανά να ζει σύμφωνα μ΄ αυτήν, είναι θρήσκος. Να είσαι θρήσκος σημαίνει να αναγνωρίζεις τη αναξιότητα και να αναλαμβάνεις την ευθύνη για τη διόρθωσή της.» ( Ρέϊ Μονκ, Λούνβριχ Βιτγκεστάϊν,
Το Χρέος της Μεγαλοφυϊας, εκδόσεις SCRIPTA).
«Ρεθεμνιώτικα Νέα»
