Στην Ελευθερία, στο φύλλο της 25ης Μαρτίου ε.έ., στην σελίδα «Ματιές στον Κόσμο», υπάρχουν τα εξής τρία δημοσιεύματα στη σειρά:
Πρώτον : Ημέρα μνήμης για τα θύματα των Νατοϊκων επιθέσεων , «Μαύρη επέτειος» στη Σερβία». «Ευχαριστώ» του Χασίμ Θάτσι (πρωθυπουργού του Κοσόβου) «για τους βομβαρδισμούς».
Δεύτερον: Στροφή 180 μοιρών έκανε η Γαλλία. Αποζημιώσεις για θύματα πυρηνικών δοκιμών. Το Γαλλικό κράτος αρνούνταν επί χρόνια να παραδεχθεί ότι υπήρχε η παραμικρή σχέση ανάμεσα στις δοκιμές πυρηνικών όπλων και στην εμφάνιση λευχαιμίας και άλλων μορφών καρκίνου.
Τρίτον: Συμφωνία για κυβέρνηση συνασπισμού στο Ισραήλ με την υπόσχεση ότι θα σεβαστεί τις συμφωνίες που έχουν υπογραφεί στο παρελθόν μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραήλ.
Τι συμπέρασμα βγαίνει για τον αναγνώστη με μια γρήγορη ματιά στα δημοσιεύματα αυτά;
Πρώτον, από το δημοσίευμα για τους βομβαρδισμούς, φαίνεται ότι για τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα ο άνθρωπος χάνει την ανθρωπιά του. Ούτε σκέφτεται ,ούτε νιώθει σαν άνθρωπος. Αυτό δείχνει η στάση του πρωθυπουργού του Κοσόβου. Ο απλός άνθρωπος σκέφτεται με θλίψη, αλίμονο στα αθώα θύματα!.
Δεύτερον, από τις πυρηνικές δοκιμές που επί χρόνια συνέχιζε η Γαλλία, εν γνώσει ότι προκαλούν τον καρκίνο σε αθώα θύματα, φαίνεται η ίδια αδιαφορία των Γάλλων, αυτή τη φορά, για τα αθώα θύματα ! Αλίμονο!
Τρίτον: Από την συμφωνία των κομμάτων του Ισραήλ, φαίνεται πως τα δύο κόμματα που συμφώνησαν να κάνουν κυβέρνηση συνασπισμού, ομολογούν ότι οι τελευταίες πολεμικές επιχειρήσεις κατά των Παλαιστινίων , έγιναν κατά παράβαση των συμφωνιών, που έχει υπογράψει το Ισραήλ με τους Παλαιστινίους. Επίσης αλίμονο, στα αθώα θύματα!
Αν έτσι σκέφτονται και νιώθουν οι πολιτικοί, έμεινε τίποτε ανθρώπινο μέσα τους ; Άραγε έτσι σκέφτονται και νιώθουν και οι πολίτες, τους οποίους υποτίθεται ότι εκπροσωπούν και ότι αγωνίζονται για το καλό τους και για την ευτυχία τους;
Αν έτσι σκεφτόμαστε , πολίτες και πολιτικοί, δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβουμε ότι δε σκεφτόμαστε σωστά. Για να σκεφτούμε σωστά και να σταματήσει το Κακό στον κόσμο και στον κάθε άνθρωπο χωριστά, δύο τρόποι υπάρχουν; Ή να ακολουθήσουμε το δρόμο του Χριστού και να σκεφτόμαστε με ό,τι ανθρώπινο υπάρχει μέσα μας ή να συνηθίσουμε το Κακό και να περιμένουμε μοιρολατρικά να θριαμβεύσει για να σταματήσει από μόνο του. Αλίμονο όμως και τρις αλίμονο στα αθώα θύματα, γιατί η καταστροφή σταματάει, όταν δεν υπάρχει τίποτε άλλο να. καταστραφεί.
Ο δρόμος του Χριστού είναι εντελώς αντίθετος απ΄ τον μοιρολατρικό αυτό δρόμο. Είναι δρόμος αγωνιστικός, με στόχο την ελευθερία, που κερδίζεται μόνο με τη θυσία του αθώου. Αθώα θύματα θυσιάστηκαν στο αγώνα της ελευθερίας. Δίχως τη θυσία του αθώου, η ελευθερία δεν είναι αληθινή, όπως δεν είναι αληθινή η θεραπεία όταν αλλάζει κανείς αρρώστια.
Το νόημα της θεληματικής θυσίας του αθώου δε γίνεται αντιληπτό με νοητική προσπάθεια, γιατί δεν είναι ψιλή γνώση, αλλά βίωμα. Το νόημα της θυσίας του αθώου το βιώνουμε όταν είμαστε ειλικρινείς, όταν δεν απωθούμε τίποτα και το σπουδαιότερο, όταν αγαπάμε τους εχθρούς μας σαν τον εαυτό μας. Όποιος δεν νιώθει αγάπη για τους εχθρούς, λέει κάποιος άγιος, δεν ξέρει τίποτε για το Θεό.
Η θεληματική θυσία του αθώου είναι το τίμημα που καταβάλουμε για να διατηρήσουμε την ανθρωπιά μας , για να έρθει και να κατοικήσει μέσα μας η χάρη του Θεού, η ειρήνη και η δικαιοσύνη , ο ίδιος ο αναστημένος Κύριος, με όλη τη χαρά και τη δόξα Του. Μεγάλα πνεύματα, χριστιανοί προ Χριστού, σαν τον μέγα ποιητή της αρχαιότητας, τον Πίνδαρο, είδαν με τα μάτια της ψυχής τους τη δόξα αυτή και την ύμνησαν. Όταν το φως του Θεού έρθει στον άνθρωπο, γράφει ο Πίνδαρος στον όγδοο ύμνο του στον Αριστομένη, νικητή στην πάλη, το πρόσωπο του λάμπει. Παραθέτω αυτούσιους τους στίχους, γιατί μπορούν εύκολα να γίνουν κατανοητοί απ΄ τον σημερινό Έλληνα: «…σκιάς όναρ / άνθρωπος. Αλλ’ όταν αί- / γλα διόσδοτος έλθη, / λαμπρόν φέγγος έπεστιν αν- / δρών και μείλιχος αιών.»
