Μια απορία που είχα όταν ήμουν τριάντα χρονών λύθηκε ύστερα από σαράντα χρόνια! Πόσο αργά καταλαβαίνει ο άνθρωπος μερικά πράγματα! Η απορία μου ήταν για τη Θεία Πρόνοια, πώς γίνεται άλλοτε να εκδηλώνεται κι άλλοτε όχι, αφού ο Θεός αγαπάει όλους τους ανθρώπους. Ο Θεός βρέχει επί δικαίους και αδίκους, λέει το Ευαγγέλιο.
Βρισκόμουν εγχειρισμένος στην κλινική «Παναγία» στη Θεσσαλονίκη όταν διάβασα για ένα γεγονός που συνέβη στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού μιας πόλης στην Ιαπωνία μια βόμβα έπεσε πάνω σ΄ ένα ορφανοτροφείο και σκότωσε τα μικρά ορφανά παιδιά που έμεναν εκεί. Στην ίδια γειτονιά, λίγο πιο πέρα απ΄ το ορφανοτροφείο, υπήρχε ένας οίκος ανοχής που έμεινε άθικτος.
Η απορία μου δεν ήταν μόνο διανοητική, κάτι που δεν θα με πείραζε κι αν δεν μπορούσα να το καταλάβω. Ήταν απορία που με απογύμνωνε από όλα τα πνευματικά μου εφόδια. Η ψυχή μου έμενε απροστάτευτη στο φόβο και στην αγωνία. Αν ο Θεός και η Θεία Πρόνοια δεν υπήρχε η ζωή μου δεν είχε νόημα κι εγώ δεν ήμουν αληθινός. Ήμουν απλώς ένα έμβιο ον όπως το κουνούπι και το μυρμήγκι, κάτι που υπήρχε στην τύχη ή δεν υπήρχε από τη μια στιγμή στην άλλη. Μόνο αν υπήρχε ο Θεός ήμουν κι εγώ αληθινός. Είχα ανάγκη να ξέρω ότι η ζωή μου έχει νόημα ότι δεν ήμουν μόνο σάρκα που αισθάνεται το κρύο ή τη ζέστη και ψυχή ανυπεράσπιστη στην αγωνία του θανάτου.
Η απορία μου γκρέμιζε το μόνο στήριγμα που είχα στο φόβο μου για την υγεία μου και για την ίδια τη ζωή μου, την προσευχή στον Κύριο Ιησού. Ωστόσο προσευχόμουν να γίνω καλά από την αρρώστια μου αγνοώντας την απορία μου που εμπόδιζε την προσευχή μου. Μπροστά στο φόβο και στον πανικό ήταν πολυτέλεια να ασχολούμαι με το να λύσω όλες τις απορίες μου για το Θεό. Σε τέτοιες καταστάσεις ο άνθρωπος σκύβει το κεφάλι, ταπεινώνεται μπροστά στο Θεό, αναγνωρίζοντας ότι ο νους του δεν φτάνει να καταλάβει ούτε τον ίδιο τον εαυτό του και τη ζωή του, πόσο μάλλον να καταλάβει το μυστήριο του Θεού και της Θείας Πρόνοιας.
Σκεφτόμουν πως και άλλοι προσευχήθηκαν να γίνουν καλά και η προσευχή τους δεν εισακούστηκε. Πώς γίνεται αυτό αφού ο Θεός αγαπάει όλους τους ανθρώπους; Η υγεία μου ύστερα από λίγες μέρες αποκαταστάθηκε, γύρισα στη συνηθισμένη καθημερινή μου ζωή κι έπαψα να σκέφτομαι την απορία μου, η οποία εξακολουθούσε να υπάρχει τόσο βαθιά, που περίμενε σαράντα ολόκληρα χρόνια την απάντηση!
Στο χρονικό αυτό διάστημα έκανα κάποιες ασυνείδητες προσπάθειες να λύσω την απορία μου όπως όταν έγραψα το δοκίμιο για την ταινία του Μπονιουέλ «Βιριδιάνα» ή όταν διάβασα απνευστί το βιβλίο της Ιζαμπέλ Αλιέντε, «Το Ουράνιο Σχέδιο». Η κεντρική ιδέα και των δύο έργων είναι πως αφού υπάρχει το κακό, δεν υπάρχει Θεός και Θεία Πρόνοια. Ο Μπουνιουέλ δεν πιστεύει στην καλοσύνη την οποία θεωρεί μάταιη κι η Ιζαμπέλ Αλιέντε στο βιβλίο της ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει Ουράνιο Σχέδιο δηλαδή Θεία Πρόνοια και το μόνο που υπάρχει στη δυστυχία του ανθρώπου είναι η θύμηση των παιδικών του χρόνων. Ο άνθρωπος στη δυστυχία του μπορεί να αντλεί από εκεί σαν μέσα από μια δεξαμενή τη χαρά του. Η Αλιέντε έγραψε το βιβλίο της αυτό μέσα στη λύπη της για το θάνατο της κόρης της. Αναζήτησε με το γράψιμό της την παρηγοριά της στο Θεό αλλά μάταια. Ίσως αργότερα βρήκε αυτό που ζητούσε σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου Ιησού «ο ζητών ευρήσει και τω κρούοντι ανοιγήσεται».
Διαβάζοντας το Ευαγγέλιο πιστεύω ότι ο Κύριος απαντάει στις ερωτήσεις και στις απορίες ανάλογα με το αν είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε την απάντηση ή δεν είμαστε έτοιμοι. Ένα άλλο που πιστεύω είναι ότι ο Κύριος απαντάει προσωπικά γιατί βλέπει μέσα στην ψυχή και στο πνεύμα του κάθε ανθρώπου. Μια απάντηση για μένα στην ερώτησή μου που περίμενε να την δεχθεί σαράντα χρόνια βρίσκεται στην Προσευχή του Κυρίου στη Γεσθημανή και ειδικότερα στα λόγια με τα οποία προσεύχεται να γίνουμε όλοι οι άνθρωποι ένας άνθρωπος όπως ένας Θεός είναι και τα θεϊκά πρόσωπα.
Για να καταλάβουμε τι σημαίνουν τα λόγια αυτά πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ΄ εικόνα και ομοίωση, που σημαίνει ότι έπλασε τους ανθρώπους να είναι ενωμένοι ως ένας άνθρωπος και ένας άνθρωπος είμαστε όλοι για το Θεό. Ό,τι κάνει ο Θεός σε έναν άνθρωπο το κάνει σε όλους τους ανθρώπους. Η προσευχή ενός ανθρώπου είναι προσευχή όλων των ανθρώπων. Ο άγιος Αλώνιος είχε αυτήν την εμπειρία όταν έλεγε, ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος στον κόσμο, εκτός από εμένα και το Θεό.
Ο Αμερικανός συγγραφέας Τζων Χεμινγουαίη στο μυθιστόρημά του «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα» στηρίζεται στην αλήθεια αυτή του Ευαγγελίου. Όταν ακούς την καμπάνα να χτυπάει να μη ρωτάς για ποιον χτυπάει, χτυπάει για σένα.
