Ήρεμη Ενατένιση είναι η Εντολή του Ιησού "αγυπνείτε και προσεύχεσθε". Γράφοντας ή διαβάζοντας για την ήρεμη ενατένιση θα μάθουμε ίσως τον ορισμό της και θα πλουτίσουμε τις γνώσεις μας με μια ακόμη ψιλή γνώση. Αν όμως δεν έχουμε εμπειρία της ήρεμης ενατένισης, με μόνο τις γνώσεις δεν θα είμαστε άνθρωποι της ήρεμης ενατένισης. Το ίδιο και με την προσευχή. Διαβάζουμε ατέλειωτα βιβλία για την προσευχή, αλλά αν δεν προσευχόμαστε δεν είμαστε άνθρωποι της προσευχής.
Θα φέρω ένα παράδειγμα από τη Φύση. Δυστυχώς η νέα εποχή απέκοψε τον κόσμο από τις ρίζες του και τον στοίβαξε στις νεκρές πόλεις. Μόνο οι παλιοί ίσως καταλάβουν τί θέλω να πω. Η Φύση διδάσκει στον άνθρωπο που ζει κοντά της την ήρεμη ενατένιση.
Αν ανέβηκες στο βουνό επάνω σε ένα άλογο, ευγενικέ αναγνώστη, θα πρόσεξες το άλογο που περπατάει στην άκρη-άκρη του μονοπατιού και θα τρόμαξες στη θέα του γκρεμνού. Θα αναρωτήθηκες ίσως γιατί το άλογο δεν περπατάει μέσα στο μονοπάτι, όπου κατά τη γνώμη σου θα είσαστε ίππος και αναβάτης πιο ασφαλείς;
Το άλογο με τη γνώση που του έδωσε ο Θεός προτιμάει την ήρεμη ενατένιση του κινδύνου παρά τη λήθη. Το άλογο αγρυπνεί, αντίθετα με τους ανθρώπους της εποχής μας που πορεύονται μισοκοιμισμένοι. Το άλογο στην πορεία στο βουνό γνωρίζει πως είναι πιο ασφαλές να είσαι κοντά στον κίνδυνο και να προσέχεις παρά να είσαι μακριά από τον κίνδυνο και να μην προσέχεις.
Το άλογο γνωρίζει αυτό που ο σύγχρονος άνθρωπος διδάσκεται να αγνοεί και να παραμελεί. Αυτό από το οποίο μας αποτρέπουν πιο πολύ είναι η σκέψη. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν εμβαθύνει στην Εντολή Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε και δεν την εφαρμόζει. Τη θεωρεί ανεφάρμοστη και ανεδαφική. "Άφησε τον κόσμο να τραβάει το δρόμο του και το χορτάρι φυτρώνει μοναχό του" τραγουδούσαν τα παιδιά των λουλουδιών και των ναρκωτικών.
Ο Διάβολος στην Εντολή του Κυρίου αντιτείνει το ψεύδος ότι δεν υπάρχει. Στις ανθρωποθυσίες τόσο τις αρχαίες όσο και αυτές της σύγχρονης εποχής χρησιμοποιείται η ίδια τακτική του Διαβόλου, η λήθη και ο εφησυχασμός. Τη λήθη του κινδύνου και τον εφησυχασμό συμβολίζει η υλική ευμάρεια των θυμάτων που προηγείται των ανθρωποθυσιών. Κατάλοιπο αυτής της τακτικής είναι το τελευταίο γεύμα του μελλοθανάτου στο οποίο το θύμα γεύεται ό,τι επιθυμεί η καρδιά του. Με τον ίδιο δόλιο τρόπο αποκοιμίζουν τους καταναλωτές, ιδίως τα παιδιά, που αγοράζουν ό,τι τους διατάζουν.
Στο Γεωργιανό μύθο του πύργου του Σουράμ, ο πύργος του Σουράμ κάθε φορά που τον έχτιζαν γκρεμιζόταν κι ο εχθρός ορμούσε στα παιδιά. Μια Γεωργιανή μάνα για να σώσει τα παιδιά στέλνει τον υιό της να γίνει σύμβολο της ήρεμης ενατένισης του "γρηγορείτε και προσεύχευσθε" παρά τον θανάσιμο κίνδυνο που τον απειλεί. "Μιμηθείτε την ήρεμη ενατένιση του γιού μου", λέει. Ο γιος της χτίζεται με τη θέλησή του ζωντανός στον πύργο κι ο πύργος στερεώνεται με τη θυσία του νέου. Η μάνα του θρηνώντας λέει, πως αν ο κόσμος μιμούνταν την ήρεμη ενατένιση του γιου της ο γιος της δεν θα πέθαινε χτισμένος στον τοίχο του πύργου. Ο γιος της πέθανε από την κακία των ανθρώπων.
Γιατί να μιμηθώ την ήρεμη ενατένιση, σκέφτονται εκείνοι που δεν εμβαθύνουν στα Ευαγγελικά κείμενα και δεν μετέχουν στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Δεν βλέπετε ότι οι άδικοι δεν τιμωρούνται; Η παραβολή της συκής έχει μια απάντηση σ΄ αυτό το ερώτημα. Το μήνυμα της παραβολής είναι ότι ο Θεός έχει μεγάλη υπομονή! Η περικοπή αναγιγνώσκεται την Πέμπτη της δεύτερης εβδομάδος.
"Τω καιρώ εκείνω, παρήσαν τινές απαγγέλλοντες τω Ιησού περί των Γαλιλαίων, ως το αίμα Πιλάτος έμιξε μετά των θυσιών αυτών.Και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτοίς. Δοκείτε ότι ότι οι Γαλιλαίοι ούτοι αμαρτωλοί παρά πάντας τους Γαλιλαίους εγένοντο, ότι τοιαύτα πεπόνθασιν; Ουχί, λέγω υμίν, αλλ΄ εάν μη μετανοήτε, πάντες ωσαύτως απολείσθε.Ή εκείνοι οι δέκα και οκτώ, εφ΄ ούς έπεσεν ο πύργος εν τω Σιλωάμ και απέκτεινεν αυτούς, δοκείτε ότι ούτοι οφειλέται εγένοντο παρά πάντας τους ανθρώπους τους κατοικούντας εν Ιερουσαλήμ; Ουχί, λέω υμίν, αλλ΄ εάν μη μετανοήτε, πάντες ομόίως απολείσθε. Έλεγε δε ταύτην την παραβολήν. Συκήν είχε τις εν τω αμπελώνι αυτού πεφυτευμένην, και ήλθε ζητών καρπόν εν αυτή, και ουχ εύρεν. Είπε δεν προς τον αμπελουργόν. Ιδού τρία έτη έρχομαι ζητών καρπόν και ουχ ευρίσκω. Έκκοψον αυτήν. Ινατί και την γην καταργεί; Ο δε αποκριθείς είπεν αυτώ. Κύριε, άφες αυτήν και τούτο το έτος, έως ότου σκάψω περί αυτήν και βάλω κοπρίαν. Καν με ποιήση καρπόν. ει δε μήγε, εις το μέλλον εκκόψεις αυτήν." (Λουκ.ιγ,1-9)
Το άλογο στο βουνό δεν ξεχνάει τη φύση του και πορεύεται έχοντας διαρκή αίσθηση του κινδύνου και αδιάλειπτη προσοχή. Ο άνθρωπος είναι πονηρός. Σκέφτεται, γιατί να μετανοήσω και να ποιήσω καρπούς αξίους μετανοίας, αφού άλλοι χειρότεροι από μένα δεν μετανοούν, ούτε ποιούν καρπούς αξίους μετανοίας και ζουν την εποχή των "παχυών αγελάδων";
