Στο Άγιον Όρος πιστεύουν ότι τα τελευταία πράγματα κρίνουν τον άνθρωπο. «Να δούμε πώς θα πεθάνει», λένε, όταν αναφέρονται στην αγιότητα κάποιου γέροντα. Τα τελευταία λόγια της νεκρώσιμης ακολουθίας, επίσης, αποτελούν την πιο σπουδαία πνευματική υποθήκη που αφήνει ο νεκρός στους αγαπημένους του, όταν φεύγει από αυτή τη ζωή.
Πρόκειται για τον στίχο αυτόν από τον 118 ψαλμό του Δαβίδ: : « Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω, διεσκέδασαν τον νόμον σου», που σημαίνουν « Έφθασε διά τον Κύριον ο καιρός να αντιδράσει και να εφαρμόσει δικαιοσύνην εναντίον των εχθρών μου. Αυτοί κατεπάτησαν και κατεξέσχισαν τον Νόμον σου.»
‘Ελαβα τις προάλλες ένα γράμμα απ’ το χωριό μου, από κάποιον συγγενή μου
ο οποίος ανησυχεί με την όλη κατάσταση στη χώρα μας, αλλά και σε όλο τον κόσμο.
«Εσύ» μου γράφει «ανατρέχεις στις πηγές, πες μου, πώς τα βλέπεις τα πράγματα; Τι γράφουν γι΄ αυτόν τον καιρό της πλάνης και της απάτης;».
Απάντησα στον συγγενή μου, πως παρόμοιες καταστάσεις σαν τη δική μας και χειρότερες, έζησαν οι άνθρωποι στο παρελθόν, όταν διασαλεύθηκε η τάξη και αναστατώθηκε ο ρυθμός του κόσμου. Σε μια τέτοια κατάσταση ο Δαβίδ έγραψε στίχους σαν αυτούς, «προορώμην τον Κύριόν μου ότι εκ δεξιών μου εστί, ίνα μη σαλευθώ...Μακάριος ανήρ όστις ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών και επί καθέδρα λοιμών ουκ εκάθισεν.αλλ ή εν τω νόμω Κυρίου μελετήσει ημέρας και νυκτός και έσται ως το ξύλον το πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων, και το φύλλον αυτού ουκ απορρυήσεται...»
Με αυτούς τους δυο τρόπους του Δαβίδ, θα ζήσουμε, τον καιρό της πλάνης και της απάτης.: Πρώτον, θα δίνουμε στο Θεό τη θέση που του ανήκει στην καρδιά μας διώχνοντας την υπερηφάνεια, το βδέλυγμα αυτό της ερημώσεως και δεύτερον θα προσέχουμε να μην γεννιούνται μέσα στην καρδιά μας μάταιες επιθυμίες, θα ζούμε δηλαδή αυτό που ονομάζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, «νηπτική ζωή».
Το Δαβίδ θα μιμηθούμε που φύλαξε το πολυτιμότερο, την ψυχή του. Ήδη ακούγονται συχνά φωνές, για τον πολύτιμο θησαυρός της ψυχής μας, κυρίως από απλούς ανθρώπους, που έχουν εμπιστοσύνη στο Θεό. Οι απλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η επιβίωση εξαρτάται από την ελευθερία. Όσο παραμένουμε ελεύθεροι και αγωνιζόμαστε για την ελευθερία σώζουμε όχι μόνο την ψυχή μας, αλλά και το σώμα μας. Αυτό απέδειξε η εμπειρία στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή στη δοκιμασία ανίατων ασθενειών.
Ο Άγιος Αλώνιος έβλεπε το τέλος του κόσμου στο τέλος του. Σ’ αυτόν τον κόσμο, έλεγε, δεν υπάρχει κανείς εκτός από τον εαυτό μου και το Θεό. Από την άποψη αυτή, η εποχή των τελευταίων πραγμάτων είναι τα τελευταία πράγματα της ζωής ενός ανθρώπου, δηλαδή ο λόγος του Θεού. Και στον κάθε άνθρωπο τελείται το «μυστήριον της ανομίας», όταν ο άνθρωπος βάζει στην καρδιά του, στη θέση που ανήκει στο Θεό, την υπερηφάνεια, το βδέλυγμα της ερημώσεως.
Λέγεται βδέλυγμα της ερημώσεως, επειδή από τον άνθρωπον αυτόν αποσύρεται η χάρις του Θεού. Δεν θέλει την ευλογία του Θεού και η ευλογία του Θεού τον εγκαταλείπει. Δεν ηθέλησε την ευλογία και ιδού ο οίκος αυτού αφίεται έρημος.
Του ΜόσχουΕ.Λαγκουβάρδου
ΛαρισινάΔοκίμια